Ik herken je gevoel! Ik had gisteren een pt met een bedreigde A waarop diegene via de IC direct een rethoracotomie heeft gehad. Ik probeer het dan nog zo goed mogelijk uit te leggen hoe heftig het allemaal was en kantje boord, maar hij begrijpt er dan niet veel van haha. Is soms wel frustrerend dat hij niet begrijpt met wat wij allemaal te maken hebben op de spoed of afdelingen.
1 like
Poeh! Werk je op een seh? Ben echt gesloopt 
Ja ik heb een wisselend rooster tijdens de dagdiensten. Dan is het of afdeling of SEH. Maar net als nu in de dienstenblok doe ik alles. Dus SEH en afdelingen. Is echt heftig soms. Ik ben nog steeds kapot van de dienst van gisteren. Vanaf morgen 7 avonden. 
Oh! KinderIC lijkt mij echt vreselijk!
1 like
Ik loop nu stage op een nicu afdeling en vind het echt een leuke afdeling (vind dit altijd zo raar om te zeggen haha). Ik mag er blijven maar denk dat ik eerst nog een jaartje er tussen uit wil (werken gewoon in het buitenland, niet als vpk) en daarna de opleiding wil doen. Geeft aan de ene kant wel rust, aan de andere kant ben ik ook heel benieuwd naar de seh (mits in een academisch ziekenhuis). Ik had verwacht dat ik het aan het einde van mn studie wel zou weten maar nein haha. Sowieso academisch en wel een gespecialiseerde afdeling.
1 like
hoezo dit?
Intensievere zorg. Als ik de ic in een academisch ziekenhuis vergelijk met een perifeer ziekenhuis stelt dat in het perifere minder voor (meer richting MC. iig dat is mijn ervaring dan he). Ook met het oog op de seh, die hebben vaak een iets lager niveau.
1 like
Ik snap een beeeetje wat je bedoelt. Ligt er echt aan, er zijn perifere ziekenhuizen die zeer goede ICās en SEHās hebben. Zou het zeker niet omdat het de āperiferieā is uitsluiten, denk ook niet dat het āintensievere zorgā is maar een andere patienten categorie. Het ene ziekenhuis is bijvoorbeeld een neurocentrum, de ander een cardiocentrum, de een heeft meerdere ECMOās, de ander geen medium care. Heb in meerdere ziekenhuizen beide afdelingen gezien, mijn mening is dat een academisch centrum per definitie niet een āhogerā niveau is.
3 likes
Ik denk dat er enorme verschillen zijn tussen perifere ziekenhuizen, een perifeer ziekenhuis 3 deuren verder van een academisch ziekenhuis zal misschien niet zoān interessante SEH hebben, want alle spannende dingen worden direct doorgereden. āMijnā ziekenhuis ligt diep in de periferie en wij vangen juist heel veel zelf op (eigenlijk alles waarvoor je niet direct in de helikopter geladen wordt), stabiliseren dan en sturen daarna (of de volgende dag) door naar de academie indien nodig.
Ik zou zeker eens een meeloopdag ergens vragen voor je het afschrijft 
3 likes
@merel ja daar hebben jullie zeker gelijk in hoor! Ik heb deze ervaring meer met ziekenhuizen in directe omgeving (en daar wil ik stiekem niet weg haha). Maar inderdaad ik bots een beetje met het ādoorsturen.ā als seh zijnde is dat natuurlijk āleukā om iemand stabiel te krijgen, het gedeelte daarna vind ik dan minder leuk als ik in dat ziekenhuis zou werken omdat ik die patiĆ«nt dan toch niet krijg,het ligt dus een beetje aan de afdeling. Ik kan het echt niet goed verwoorden haha. Maar wat jullie zeggen is ook natuurlijk weer zo.
1 like
Als SEH-verpleegkundige doe je natuurlijk niks anders dan ādoorsturenā, je maakt iemand klaar om van de SEH te verdwijnen (waar dan ook heen) en je hoort er nooit meer iets van terug, dat is de aard van het vak (en ook de reden dat ik zelf uiteindelijk niet bijv. SEH-arts wil worden).
2 likes
Ja nee met het doorsturen bedoelde ik meer naar een ander ziekenhuis. Dat doorsturen naar een andere afdeling vind ik juist een prƩ haha
(ik zie dat ik het vaag heb omschreven inderdaad haha. Maar stel je werkt op de IC oid dan krijg je die patiƫnt niet die door wordt gestuurd naar academisch. Dat bedoelde meer te zeggen. In de periferie heb je meer de kans dat ze naar een ander ziekenhuis worden over gebracht).
1 like
In al mijn jaren ervaring kan ik maar een aantal keren opnoemen wanneer wij een patient op de SEH naar een academisch ziekenhuis moesten sturen. Dat zijn vaak de patienten die al bekend zijn met een niet veelvoorkomend ziektebeeld en uitgebreid bekend zijn in de academi of patienten die zelf binnen wandelen met b.v. een hersenbloeding/infarct (vrijwel nooit) en die interventie nodig hebben. En ook die sturen we dan naar een ander perifeer ziekenhuis omdat die dan juist een neurocentrum o.i.d. hebben, niet per se naar een academisch ziekenhuis dus. De ambulance brengt zelden iemand naar een ziekenhuis die daar echt niet op zān plek is en vervolgens overgeplaatst moet worden. Het aanbood patienten ligt denk ik voornamelijk aan regio van de melding/patient, opvang capaciteit van de SEH/IC, of het ziekenhuis plek heeft of niet en de inschatting van de ambulance vpk.
Ook in mijn regio zijn er ziekenhuizen waar ik liever niet zou werken hoor dus ik snap je wel. Maar ik zou echt niks uitsluiten en misschien even verdiepen in de verschillende SEHs/ICs in jouw regio, misschien doen die dus wel meer dan je denkt.
1 like
Het is wel iets om mee te nemen inderdaad. Mijn idee is ook zo verder gevormd doordat mān klasgenootjes op verschillende SEHās stage lopen en die daartussen duidelijk verschil merken, maar de omgeving speelt daar ook zeker een rol in hoor! Mān school die voedt dat idee ook wel (of nou ja, ik volg een extra programma gericht op de acute zorg en daarin komt de voorkeur voor een academisch ziekenhuis ook naar voren vanuit hen) . Maar wel iets om verder onderzoek naar te doen inderdaad!
1 like
Helemaal mee eens met bovenstaand! Ik werk zelf in een groot perifeer ziekenhuis met ook een grote SEH/IC/level 1 traumacentrum. Als SEH-verpleegkundige heb je daar ontzettend veel exposure aan allerlei interessante casuistiek (zelfde geldt voor de artsen haha).
Is het bij jullie ook zo vreselijk druk nu? Ben echt blij dat mān dienstblok er weer even op zit. Laatste tijd is het āānormaalāā dat we voor ons specialisme zo 10-15 patienten per avond op de SEH krijgen. En dan sta je daar alleenā¦
Jaaa hier ook zo enorm druk. 10-15 is voor ons in je eentje ook echt veel en helaas voor ons ook de harde realiteit de laatste tijd. Het is echt zo slopend allemaal.
Bij ons is het in aantallen niet zo vreselijk druk, maar iedereen die komt is doodziek. Dat je er bijna niet van weg kan lopen, meerdere patiƫnten op een avond naar bewaakte afdelingen, dat ze onder je handen achteruit gaan, op de SEH overlijden, dat soort dingen. Ik heb de laatste paar diensten maar 5 patiƫnten op een dienst gezien, maar ben nog nooit zo gesloopt geweest 
Ligt ook weer erg aan het ziekenhuis en de SEH. Toen ik nog op IC werkte kregen wij wel vaak de instabiele patiƫnten van de SEH om op de IC te stabiliseren en dan te beoordelen of de patiƫnt naar een hoger level ziekenhuis moest of niet. Dit omdat het SEH personeel te weinig ervaring had in stabiliseren (Dus assisteren intuberen/oplijnen/beademen/medicatie). Verschilt dus ook weer per ziekenhuis. Op IC kregen wij ook vaak patiƫnten van de academie omdat ze daar stabiel waren en ze dan ook wel naar de periferie konden.
Wat leuk om verschillende ervaringen te lezen! Vind dit echt een fijn topic.
Ik ben zelf werkzaam in psychiatrie. Een situatie die me onmiddellijk te binnen schiet is toen er een man de drang had om te masturberen en deze niet onder controle had. Op een moment dat er even geen toezicht was had hij zich afgetrokken en was hij klaargekomen op de trui van een man die niet meer mobiel was en zich dus niet kon verplaatsen of verweren.
Verder ontzettend veel smeren en wildplassen. (Ouderenpsychiatrie)
Momenteel werk ik op een afdeling voor volwassenen en onlangs was er een man die op de alarmknop had geduwd. De kamer was echt een bloedbad, overal bebloede handdoeken etc. Hij had last van genitale wratten en er niks beter op had gevonden dan deze af te knippen met een schaarā¦
2 likes
Ik heb nog geen echte aanvaring gehad met een patiƫnt maar wel al iemand die mij niet moest en dat heel duidelijk liet merken tot aan het uiten van bedreigingen en ook dreigen met fysieke agressie etc. Het is bij dreigen gebleven, en ik ben ook wel iemand die zulke zaken kan kaderen als in; die persoon is ziek en heeft zijn gedachten niet in de hand. Maar ik heb me bij momenten, als ik alleen was op dienst en hij me heel duidelijk viseerde wel dikwijls onveilig gevoeld.
Kan je terecht bij collegaās hiermee? En bieden zij je steun? Dat was voor mij wel belangrijk.
De angst herken ik wel, maar het is belangrijk om die niet te laten overheersen.
Ik probeerde mijn gedachtengang ook aan te passen, normaal ben ik iemand die er echt wel probeert te zijn voor de mensen en ook actief aanwezig is omdat dat, gelinkt aan ons publiek, voor de meesten wel een meerwaarde is. Echter bij die man werkte dat omgekeerd. Bijgevolg probeerde ik hem eerder te negeren, wat lastig was omdat het niet strookt bij het soort hulpverlener dat ik wil zijn maar voor hem wel net de juiste zorg was. Echt zorg op maat dus.
Ik weet niet precies wat er gebeurd is tussen jou en persoon in kwestie maar misschien kun je ook je handelen beperken en aanpassen aan zijn/haar behoefte?