Samenwonen

[Shaaar]

Wij zijn na 11 maanden gaan samenwonen. Hij had een huis gekocht waar nog een jaar aan gebouwd zou worden en we hadden al afgesproken dat we daar samen in gingen wonen. Ik besloot dat ik niet meer in mijn huidige studentenhuis wilde wonen, toen werd het al heel snel: waarom gaan we dan niet nu al samen. Twijfels waren er wel, maar geen grote twijfel. Wat ook meespeelde (net als hierboven) was dat we 1.5 uur met ov van elkaar af woonden.

We zijn inmiddels 2.5 jaar verder. Spijt heb ik nooit echt gehad, we hebben het nog steeds superleuk en zijn nog altijd samen, maar zo rooskleurig als dat ik het verwacht had is het niet. Achteraf zou ik het zo weer doen, onze basis is goed, we zijn dol op elkaar, maar ik heb wel meer behoefte aan eigen ruimte dan ik toen had (we zoeken nu ook een iets ruimer huis). Al denk ik dat de termijn waarop we zijn gaan samenwonen daar geen rol in speelt. Eerder dat corona en altijd samen thuis daar een rol in speelt.

[Lara]

Ik ben na 5 maanden gaan samenwonen met mijn vriend (nu man )

We hebben zo snel besloten te gaan samenwonen omdat we beide een dure studentenkamer hadden. Voor dat geld konden we beter samen een appartement huren en we waren toch altijd samen.

Vanuit mijn omgeving heb ik geen opmerkingen gehad dat het (te) snel was.

Ik heb nog geen seconde spijt gehad. Als het niet goed zou werken dan was het zonder dat we samen woonden ook wel mis gegaan.

Ik zeg: gewoon doen!

[KJuffie]

Mijn ervaring is dat lengte van relatie voordat je gaat samenwonen niet uitmaakt. Maar daarbij hangt ook samen dat je (ik) ouder wordt… dat maakte in mijn situatie denk ook uit.

Met m’n ex 4 jaar samen, samenwonen, heel snel uit elkaar. Relatie zat gewoon niet goed.
Huidige relatie: na een half jaar spraken we naar elkaar uit samen te willen wonen en na een jaar verhuisden we. (Konden niet blijven in 1 van onze huizen).
En dat gaat echt super. Nu een jaar samenwonend, en het voelt heel goed. Kan me niet anders meer voorstellen.
Als jullie allebei voelen om hiervoor te gaan; dan zou ik het doen.
Er zijn geen garanties, zo voel ik het.

[Nefertiti]

Ik vind een jaar niet heel kort eigenlijk, is wel een beetje gemiddeld als ik om me heen kijk. Wij zijn ook na ongeveer een jaar samen gaan wonen maar we waren praktisch al de hele week samen, dus het was amper een overgang. Inmiddels 3.5 jaar verder en nog steeds heel gelukkig met elkaar, maar dat is niet te voorspellen natuurlijk. Het is wel een beetje eng omdat je met huren echt wel nog een jaar samen moet blijven, vanwege opzegtermijn, maar ook dat is niet het einde van de wereld. Tenzij je nu al twijfelt aan je relatie natuurlijk.

[PizzaFunghi]

Mijn inmiddels man zijn ook snel gaan samenwonen (ook vrij snel getrouwd, maar dat terzijde). Ik kwam uit een relatie van 8 jaar, waarvan 3 samenwonend, en woonde toen ik hem leerde kennen weer bij mijn ouders, deelde een kamer met mijn zusje (super gezellig).

Hij kwam ook net uit een relatie en woonde nog in hun huis. Ik ben eigenlijk na de 8e date een beetje blijven plakken en niet meer weggegaan.

Omdat we eigenlijk beide op zoek waren naar een woning, en we in ons eentje niks fatoenlijks konden betalen ,woningmarkt was toen al niet zo leuk. Besloten na een jaar zijn ex uit te kopen (hier wel afspraken met haar over gemaakt zodat we samen tot die tijd daar konden wonen). Wel een hoop bezorgde gesprekken met mijn ouders en vriendinnen gehad, maar fast forward 3 jaar later geen spijt van, huizenprijzen zijn nog hoger gestegen (mochten we uit elkaar gaan krijg ik gewoon de helft van de overwaarde mee), en we zijn nu 1 maand getrouwd en helemaal gelukkig en zitten we in een mooi huis.

Vroeger was ik ook best bekrompen van je moet x aantal jaar samen zijn voor samenwonen, kinderen en trouwen. Maar ben ondertussen 30 en denk er nu wel anders over. Het kan echt.

[WhereTheLightIs]

We zijn gaan samenwonen toen we een jaar samen waren. Vanuit thuiswonend naar een huur appartement. Mijn motto was “alles kan kapot, ook nog na 10 jaar. We hebben het nu leuk, dus waarom/waarop wachten?”. We zijn nu 9 jaar verder en nog altijd heel gelukkig, nooit spijt gehad.

[KREN]

Ik na vier maanden al, toevallig twee weken voor de lockdown begon .

Ging helemaal prima, natuurlijk af en toe tranen of discussies, maar dat hoort nu eenmaal bij die fase waarin je moet wennen.

Belangrijkste vond ik dat we het allebei echt wilden en geen mensen zijn die dramatisch ruzie maken en anderzijds zijn we beiden introvert en hebben we allebei dagelijks nood aan tijd alleen. Daar hebben we goede afspraken over gemaakt en dat gaat heel vlot!

Voor zover ik weet had niemand in mijn omgeving bezwaren. Iedereen zei: als het goed zit, dan zit het goed.

[Sax]

Ik leerde mijn vriend - toen nog date - kennen, een maand voordat de eerste lockdown begon. Toen gingen we een dagje samen thuiswerken/studeren en ben ik nooit meer weggegaan. Ik heb wel lange tijd mijn kamer nog aangehouden (heb eerder samengewoond en toen dat uitging had ik superveel stress over nieuwe woonruimte), maar dat gevoel ebde vanzelf weg en inmiddels heb ik die ook opgezegd.
Vind het zelf gek dat het zo snel is gegaan, maar bijv. mijn ouders hadden er eigenlijk alle begrip voor. Zoals hierboven ook is gezegd, ik denk dat de leeftijd ook wel meespeelt dat alles sneller gaat. Met mijn ex woonde ik pas na 6/7 jaar samen, en dat heeft ook absoluut geen garanties gegeven haha.

---

Oh en leuk om alle verhalen te lezen!

[Jolie]

Wij hebben nadat we 9 maanden samen waren een huis gekocht (ging allemaal sneller dan we dachten in die hectische markt), toen ongeveer een jaar samen waren kregen we daarvan de sleutel. Hij kwam uit een lange relatie en ik had meerdere relaties achter de rug. Vanaf het eerste moment zat het gewoon hartstikke goed, dat hadden we beide eerder nog nooit gehad. Kopen als je relatief kort samen bent is wel een risico, maar wij wilden allebei niet huren (minder waar voor je geld en je gooit het niet in je eigen ‘spaarpot’). We werken beide fulltime met een vast contract en woonden destijds nog thuis. Het was voor ons de beste keuze en ik sta er 8 maanden later nog steeds 100% achter. In mijn omgeving merk ik dat de duur van je relatie geen garantie geeft of het goed gaat of niet, een stel dat ruim 8 jaar samen was en net een koophuis had is onlangs ook uit elkaar gegaan. En wat anderen er van vinden boeit me ook niet zo haha, er zullen vast genoeg mensen een mening over hebben toen we dit vertelden.

[Kurisu]

Ik denk omdat het lastig is als je iets huurt wat je alleen samen kan betalen, en er dan niet direct uit kan als je uit elkaar gaat. Of dat de een het niet kan betalen zonder de ander/een tweede inkomen.

Ik heb hier zelf eigenlijk nauwelijks bij stil gestaan, en ben na 8 maanden samen gaan wonen ergens wat we absoluut niet alleen konden betalen haha

[kika]

Mijn vriend trekt binnenkort bij mij in, onze eerste date is nu net een half jaar en een paar dagen geleden. Hij moet zijn huidige woning uit, anders had het nog wel wat langer geduurd waarschijnlijk, maar we hebben er heel veel zin in. We kijken vooral heel erg uit naar gewoon elke avond samen slapen en niet meer met toiletspullen e.d. hoeven sjouwen. Ben wel heel benieuwd hoe het gaat zijn, ik heb nog nooit samengewoond en we werken allebei vanuit huis nu (ik normaal niet, maar ja, corona), en het is wel klein… Maar we hebben ook al besproken dat als het niet werkt hij alsnog wat voor zichzelf gaat zoeken en dat dat ook gewoon ok is.
Heb overigens van niemand commentaar gekregen erop, alleen mijn vader was iets sceptisch. Maar die ziet mij nog steeds als zijn kleine meisje, ook al loop ik al tegen de veertig

@Loveisafourletterword ik was zelf ook altijd heel erg pro eerst op jezelf wonen voordat je gaat samenwonen, maar als het voor jullie goed voelt, waarom niet? Zou je wel als het toch mis mocht lopen alsnog iets voor jezelf kunnen betalen? Niet dat je dan terug zou moeten naar je ouders?

[kika]

Dan zou ik het gewoon doen! Als jullie er allebei achter staan natuurlijk, maar niks aantrekken van wat andere mensen vinden.

[Nefertiti]

Ja ik bedoel wat @Kurisu zegt, maar ik heb alleen in appartementen samengewoond die ik zelf niet kon betalen. Als dat wel kan vind ik het al een ander verhaal!

Ik denk ook niet dat je per se zelfstandig moet hebben gewoond voor je kunt samenwonen. Dat moet je lekker zelf weten maar vind ik geen must.

[anon12348926]

Mijn vriend en ik willen ook samenwonen. Ik heb altijd een heel goed gevoel bij hem gehad en ik weet gewoon dat het heel goed zit. We zijn ook nog niet heel lang samen (vorig jaar zomer) maar hij is de eerste man die ik echt goed om mij heen kan hebben. De omgeving zal vast een mening hebben maar dat maakt mij echt niets uit, heb niets met ze te maken. Ik weet zeker dat we over 10 jaar nog samen zijn, dat voel ik. Ik ben mega verliefd op die man en dat is niet zomaar verliefdheid het is super diep. Wat @turbs ook zei, ik heb zelf ook relaties achter de rug waardoor ik nu echt weet wat ik nooit meer wil. Ik heb het gevoel dat ik gewoon echt de liefde van mijn leven heb gevonden.

[Nevertheless]

Mijn vriend woonde bij zijn vader omdat het nog niet zo lang uit was met zijn ex en toen ik op een gegeven moment groter ging wonen (we waten toen 9 maanden samen ongeveer) is hii eigenlijk steeds langer bij mij gebleven.

Nu zijn we bijna 2 jaar samen en hebben we net ons eerste huis gekocht!

[Vloeistof]

Ik ben vanuit huis meteen gaan samenwonen. Best wel lang ook twijfels over gehad en wilde eerst graag iets voor mezelf. Maar dat lukte gewoon niet door de enorme vraag. Samen hadden we toch wat meer te besteden. Ik heb hier geen spijt van. Ik denk niet dat ik minder zelfstandig ben omdat ik meteen ben gaan samenwonen. Omdat je dan toch zelf moet koken, wassen, een huishouden onderhouden. Maar ook communiceren met je vriend hierover en taken verdelen. Je doet het wel samen met iemand maar ik heb niet het gevoel dat ik leun op mijn vriend of andersom. En thuis deed mijn moeder het uit gewoonte en zij was ook meer thuis voor het gezin. Als ik thuis kwam uit werk stond het eten klaar, als ik mijn was in de wasmand deed werd het meegewassen met ieders was.

Ik vind het alleen soms jammer dat ik nooit een huisje heb gehad wat ik kon inrichten naar totaal mijn eigen smaak haha.

[turbs]

Het risico van niet melden is geloof ik (bij een huurwoning coorporatie, weet niet hoe het met particuliere huur zit) dat als de huurder overlijdt, jij er ook uit moet. Je staat op straat. Als jullie allebei als huurder op het contract staan kunnen ze je er niet uitzetten zodra de ander overlijdt omdat er een tweede huurder is.
Uitzonderingen kunnen misschien gemaakt worden, maar heb het nu al een keer met sociale huur gehoord en een keer met huurwoning in de vrije sector.

[Sofia]

Volgensmij wel gedaan, de meerprijs scheelde niet erg veel en na zoveel jaar wonen kan je naam dan ook op het huurcontract komen geloof ik? Dat heeft weer de voordelen die @turbs noemt, zou het daarom wel doen!

[Lemongrab]

Ja vind ik wel eigenlijk. Ik zou het gek vinden om niet alle bewoners door te geven aan de verhuurder. Gewoon gevoelsmatig, maar ook zodat hij/zij weet wie die kan bereiken mocht er ooit eens iets zijn met het huis. En ook in een jaar kan er trouwens van alles gebeuren natuurlijk, maar dat terzijde.

[crazyplantlady]

Bij ons nieuwe huis sta ik als enige op de huurovereenkomst en mag vriend erbij na 2 jaar. Dat komt omdat het op mijn inkomen staat. Maar ga nog even navragen of ik dan in de tussentijd nog moet melden dat hij er ook woont haha