Als er een schaap over de dam is… 
nee dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn maar ik heb jou gedachte en die van je vriend heel lang gedeeld (mn vriend ook). Op een gegeven moment dachten wij ja maar waar wachten we dan precies op? Op het perfecte moment (die niet gaat komen)? Op andere mensen (binnen vriendenkring) die ‘beginnen’. Ineens voelde dat heel leeg en voelde het goed om maar eens flink te proberen 
Edit: ik word bijna 30 dus het heeft ook wel even geduurd haha
Bij mij was het moment dat de eerste van mijn beste vriendinnen zwanger werd een soort eye opener. Zo van, oh ja, dat kan natuurlijk gewoon? Vooral omdat zij eigenlijk wel de laatste van mijn vriendinnen was van wie ik het verwachtte omdat ze veel reist enzo en niet echt een huisje boompje beestje type is. Dus toen zij vertelde dat ze had bedacht ‘fuck it, we proberen het gewoon’ deed dat mij heel veel. Ik weet echt nog dat ik die middag naar huis wandelde en het leek of er een nieuw deurtje in mijn hersenen geopend was. Het heeft daarna nog wel een jaar geduurd voordat wij het ook gingen proberen, maar ik had blijkbaar iemand dichtbij me nodig die het eerst ging doen 
Ja dat snap ik ook wel. Mn vriend heeft wel een aantal vrienden die of jong een gezin wilden of een ongelukje hebben gehad toen ze rond de 20 waren (eigenlijk is dat maar een vriend hoor haha andrrs klinkt t ook zo raar). Maar die kinderen zijn al wat ouder dus dat is wel heel anders dan echt een baby.
Bedenk me net dat (op twee na) al mijn vriendinnen al een kind of kinderen hebben 
Maar idd dat deurtje wat open gaat in je hersenen zo voelt het voor mij ook echt. Beetje bevrijdend ook wel ofzo?
In mijn vriendenkring was er dus echt niemand die voor haar 30e een eerste kind kreeg! Dus iemand moest de dappere pionier zijn. Ik vind dat geopende deurtje ook wel leuk, alsof ik eindelijk begrijp wat een kinderwens is. Daarvoor vond ik het hele idee van kinderen willen super abstract.
@grace @Chicago
Mijn vriend moet eerst zijn wilde haren kwijtraken en wat volwassener worden. Hij is er gewoon nog niet aan toe om de verantwoordelijkheid voor een ander op zich te nemen. Heeft het al druk genoeg met zichzelf. Zijn vrienden hebben allemaal geen relatie, gaan van scharrel naar scharrel, van baan naar baan, van feestje naar feestje. Mijn vriend is met zijn lange relatie echt een uitzondering. En dat is allemaal niet erg, hij is pas 27, maar icm mijn supersterke kinderwens is dat soms gewoon moeilijk.
Ik vind het gewoon een kutgevoel en het maakt me steeds vaker verdrietig. Kon ik het maar tijdelijk uitschakelen en in de koelkast zetten.
@En_17_Anderen wat vervelend en ontzettend herkenbaar. Ik zat in eenzelfde situatie met mijn ex-vriend. Ik was er heel erg aan toe en hij niet. Net als jullie zaten we in een verschillende levensfase (ik werkte al een aantal jaren, hij was nog steeds zoekende en bezig met opleidingen). We hadden destijds goede gesprekken en uiteindelijk hadden we een soort van tijdlijn afgesproken waarbij we ons allebei goed voelden. Maar na een aantal maanden en het puntje bij paaltje was, kwam de aap uit de mouw en krabbelde hij terug. Ik was daar enorm kapot van, vanwege mijn sterke wens had ik juist zo naar dat moment toegeleefd. Deze hele kwestie was voor mij wel een grote factor (naast ook een aantal andere zaken) die ervoor gezorgd heeft dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik was er niet meer zeker van of we hetzelfde wilden en was ook bang dat hij bij nieuwe gesprekken er in mee zou gaan maar wederom op het moment suprême terug zou krabbelen. Maar dat het in mijn situatie zo gelopen is, hoeft niet te betekenen dat het bij jullie ook zo zal lopen, wilde vooral aangeven dat ik jouw gevoel erg herken. Ik leef met je mee.
Ah dat vind ik sneu. Lijkt me heel moeilijk als de een er wel aan toe is en de ander niet. Maaar een jaar geleden zei ik ook ik wil nog laaang geen kinderen dus er kan binnen een redelijke korte tijd natuurlijk van alles veranderen!
Hmm, dat is wel vervelend. Misschien verandert hij nog van gedachten? Of inderdaad wanneer er meerderen kindjes krijgen… Al vind ik dat altijd wel een stomme reden, toch zie je het wel veel gebeuren.
Mijn eierstokken rammelen de laatste maanden ook steeds wat harder. Eerder had ik dan nog een stemmetje ‘ja maar die leuke feestjes/vakanties/enz dan?’, maar ik denk steeds vaker dat die feestjes me niet meer zoveel boeien.
Mijn vriend is wat meer terughoudend, hoewel hij ook al wel warm begint te lopen. We hebben nu afgesproken om in het nieuwe jaar te beginnen met proberen en ik kijk er zo naar uit 
. Ik kan al zo fantaseren over de kinderkamer, waar de box moet komen te staan, hoe mn vriend over mn bolle buik aait, hoe we met zn 3en lekker liggen te knuffelen op de bank 
. Het liefst zou ik nu al beginnen!
Ohh, mijn vriend zei vandaag, uit het niets, dat hij er aan toe is om samen aan kinderen te beginnen. Ik smolt terplekke uiteraard. Zelf ben ik er nog niet helemaal aan toe maar steeds meer. In het begin van onze relatie was een beetje bang omtrent dit onderwerp gezien hij 10 jaar ouder is.
Maar we zijn nu verloofd en ik heb nu geen baan dus we zullen het toch nog even vooruit moeten schuiven. Maar toch
Ik heb de laatste tijd echt steeds meer rammelende eierstokken. Laatst liep ik in de hema en toen ging ik kijken bij de babykleding. En als ik foto’s en filmpjes van baby’s zie dan smelt ik helemaal. Ik wil het echt super graag!
Ik durf hier amper te posten (ivm herkenning) omdat iedereen die mij kent zal zeggen dat ik gek ben, ik riep namelijk 27 jaar lang dat ik never nooit niet aan kinderen zou beginnen en dat ik kinderen haat. Nu ben ik ongeveer een jaar terug van gedachten veranderd en durf het tegen niemand te zeggen.
Je kunt toch altijd van gedachten veranderen over zoiets. En je bent ook nog heel jong. Zijn genoeg mensen die niets met kinderen hebben en dat het opeens veranderd.
Er zullen vast wel mensen een mening hebben, vooral als je heel fel was dat je kinderen haat. Maar dat is dan maar zo.
Herkenbaar!! Ik zag altijd alleen maar de nadelen van kinderen hebben, maar nu ben ik sinds 1,5 jaar ook zo omgeslagen en denk ik dat het zoveel geluk zou brengen!
Zou ik eerder echt niet gedacht hebben haha
Ik heb hetzelfde. Ik begrijp niets van mezelf. Mijn eierstokken zouden nooit gaan rammelen, dat wist ik 100% zeker. Ik betwijfelde zelfs of ik ze wel had Ik werd boos als mensen ‘Dat komt nog wel’ zeiden. Donder op, dacht ik dan, niet iedere vrouw wil een kind baren. Ik heb wel wat beters te doen. En de aarde heeft ook helemaal niet méér mensen nodig. En nu:
Ik kijk naar schattige kinderen op straat. Vroeger bestond deze combinatie voor mij niet eens: schattig en kind?!? En als ik naar een kind keek was dat geïrriteerd omdat het in de weg liep.
Ik vind foto’s van kindjes van vriendinnen leuk. Ik kijk er ook veel te lang naar. Vroeger scrolde ik er hard voorbij of ontvolgde ik babyfotodelers.
Ik fantaseer een baby in de armen en op de borst van mijn vriend. Ik denk ook na over hoe hij als vader zou zijn. Vorig jaar zijn mijn vriend en ik nog uit elkaar gegaan omdat hij een kinderwens had en ik niet.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. En ‘vroeger’ is in mijn geval een paar maanden geleden. Wat is er gebeurd?? Help!
Soms voel ik me ook maar een slachtoffer van mijn eigen hormonen, ze zetten alles op zn kop, 180 graden gedraaid!
Mooi omschreven. Ik voel me inderdaad een slachtoffer haha. Geen kind willen/krijgen zie ik nog steeds als de makkelijkste, veiligste optie. Maar dat is dus ratio: een kind kost veel geld, ik verlies mijn vrijheid, ik kan die verantwoordelijkheid niet aan, er zijn al te veel mensen. Maar mijn hormonen zeggen iets heel anders en dat vind ik doodeng.
Bij mij lijken alle zorgen over gemis van vrijheid, en de angstvoor verantwoordelijkheid inmiddels ‘poef’ verdwenen… gisteren op kraamvisite smolt ik ook weer helemaal weg. Als je dit 2 jaar geleden tegen me had gezegd zou ik je echt keihard hebben uitgelachen
Gek hè? Vond je het meteen ‘prima’, die omslag? Of moest je er een periode aan wennen?
Ik vind het maar lastig want dit is niet wat ik me had voorgenomen. Ja, ik houd van controle 
Mijn toekomstbeeld is zonder poepluiers, kinderwagens en tienminutengesprekken. Nog steeds eigenlijk. Tot ik dus een leuk kind op een wipwap zie of een baby in de armen van mijn vriend. Dan gaan mijn hormonen een eigen leven leiden 
haha ohhh ik herken dit zo erg! Dat je hormonen het ineens over lijken te nemen terwijl mijn hoofd zegt ‘ik wil geen kinderen want vrijheid, geld, etc etc’.
Nadelig puntje is dat ik dus al bijna 32 ben en echt het gevoel heb dat de tijd begint te dringen .