Vergeet ook niet de vrouwen die wekelijks een infuus of uiteindelijk sondevoeding nodig hebben ivm hyperemesis gravidarum. Ik weet niet waar je zou willen gaan reizen maar zou dan toch echt t liefste in Nederland zijn ipv in buitenlands ziekenhuis…
Het blijft een gok, want er zijn ook echt vrouwen die door een zwangerschap heen fietsen qua kwaaltjes, haha. Je weet t gewoon niet
Haha thanks voor jullie reacties, maar het is inderdaad zo onzeker allemaal. Of je zwanger wordt en ook hoe je je voelt. Maar bij zulke extreme voorbeelden zou ik natuurlijk zo naar huis vliegen 
dan is het ‘leuk geprobeerd’.
Dank in ieder geval!
Ik hoor eigenlijk alleen maar dat mensen hartstikke moe zijn tijdens hun zwangerschap. Ik snap dat je niet wil wachten, maar ik denk dat het echt zonde is van de mooie ervaring die zo’n reis kan zijn als je alles maar ‘half’ kan doen of er minder van kan genieten.
Een vriendin van me is bijv. iets van een week eerder teruggekomen uit Italië toen ze zwanger bleek. En haar vriend heeft al die weken daar haar (megalekkere) eten opgegeten, omdat zij het niet trok en alleen maar misselijk was en wilde slapen.
Daar lijkt me zo’n reis echt te duur voor. Zeker omdat het waarschijnlijk iets eenmaligs is.
Het kan lang duren, maar het kan ook in 1x raak zijn. En de eerste weken zwangerschap kan je zo vreselijk moe zijn, dat zou erg zonde kunnen zijn van je reis, dus die overweging zou ik wel meenemen. (En in retrospectief zou ik zeggen pak die kans om te reizen nog!)
Als jij het allemaal flexibel in kan richten en niks kan vastleggen en gewoon direct weer naar huis kan (dus geen onderhuur bijvoorbeeld) zou ik het lekker doen. Ik vind het heeeeel jammer dat we tijdens mijn zwangerschap niet op vakantie konden. Ik wilde zo graag nog even samen weg, maar ja, corona. En ik had een topzwangerschap. Ik had nog tot 38 weken prima op vakantie gekund. Je kunt het gewoon niet voorspellen en ik zou zelf wel dusdanig flexibel zijn dat het niet doorgaan van de reis voor mij prima is. Dus dat moet je vooral bij jezelf nagaan.
Ik had ook echt een fantastische zwangerschap, nooit misselijk. Maar ergens in het eerste trimester wél zo moe, wilde alleen maar dutjes op de bank doen.
Zelfs dat heb ik nooit gehad, ja op het einde deed ik wel dutjes maar thank god was ik niet de hele dag moe. Maar het is wel een veelgehoorde kwaal natuurlijk.
@Blush Hoe gaat het nu met jou? Ik las dat je gestopt bent met de pil, hoe voel je je nu? Heb je veel last van het ontpillen? (dat ik gestopt ben is inmiddels bijna 12 jaar geleden, dus ik ben echt vergeten of dat nou heel heftig was of niet).
Wij hebben net thuis een laagdrempelig gesprek gehad. En volgens mijn partner gaat hij me in december zwanger maken. Ik moet er eigenlijk wel om lachen hoor, hij denkt ook echt ‘oh even 1 keer erin en klaar ofzo?’ Nou goed dat denk hij niet serieus hij is niet dom ofzo, maar zo brengt hij het dan. Nou goed laat het aftellen maar beginnen.
Onze buren hebben een pasgeboren babietje en van dat echte newborn huiltje gaan mijn eierstokken heeeeel hard rammelen 
Zo lief ook om ze hun kindje te horen sussen, kijk ernaar uit dat wij dat kunnen doen met een eigen kindje.
Woehahah lol ik heb de laatste tijd veel buikpijn en ik denk dat t misschien door mijn spiraal komt, dus ik zei tegen mijn vriend dat als de gyn dit bevestigd ik zou overwegen om hem te verwijderen.
“Ja, goed idee dan” zegt ie.
Ik: “maar is zo’n gezeik met condooms, heb ik ook niet echt zin in.”
Hij: “tja.”
Ik: “of we doen t gewoon zonder condoom”
Hij: “
”
Ik was net in een kringloop en ze hadden bak vol met vintage babykleertjes. Zooo schattig allemaal. Dus nu ben ik de eigenaar van een mega cute vestje. 
Ik ben niet eens zwanger, maar hopelijk kan m’n toekomstige kindje hem ooit dragen .
Ik heb in vlagen echt rammelende eierstokken (vandaag ook), maar mijn vriend is niet enthousiast en ik ga extra twijfelen door die recente berichten in het Beutyblogtopic van mensen met een kind die zeggen dat het best zwaar is. Het is natuurlijk best wel een belangrijke keuze om wel of niet voor een kind te gaan, het bepaalt voor een groot deel je leven. Hoe weet ik nou of ik het ouderschap aan kan? Of bij welke keuze heb ik de minste kans op spijt? Ik ben 31 en heb nog wel tijd om erover na te denken, maar ik ben er nu zo mee bezig dat het me ook een opluchting lijkt om een keuze gemaakt te hebben ofzo?
Edit: Ik had misschien eerst het hele topic rustig door moeten lezen, maar ik voelde je bericht zo binnenkomen. Heel fijn voor je dat je inmiddels bent gestopt met de pil, stap dichterbij je grote wens!
Geen idee of je zo lang na je berichtje nog behoefte hebt aan een reactie, maar ik ben pas net begonnen met het lezen in dit topic ivm mijn eigen rammelende eierstokken.
Ik ben al sinds mijn 15e samen met mijn man en wilde altijd al jong kinderen, maar bij hem kwam dat gevoel van “nu is het moment” ook maar niet. Hij wist wel dat hij ooit kinderen met mij wilde, maar wanneer was de grote vraag.
Toen ik bij de huisarts was voor iets totaal anders kwam dit ter sprake en gaf de huisarts aan dat heel veel mannen dit hebben, dat ze niet die klik hebben van: nu is het moment. Hij gaf toen aan wel eens met mijn man te willen praten en ik ben met dat verhaal naar huis gegaan. Nu heb ik een beetje ouderwetse man met een sterke mening en weinig zin in praten over zijn gevoelens met een “vreemde”, maar tot mijn verbazing stond hij ervoor open. Hij heeft toen telefonisch contact met de huisarts gehad en gaf daarna aan het wel te willen gaan proberen.
Uiteindelijk lukte het niet en heeft het een tijdje geduurd tot ik middels IVF zwanger mocht raken, maar ik ben nu wel moeder van twee heerlijke kinderen!
Nouja… lang verhaal, geen idee of jij hier iets aan hebt en of je huisarts misschien ook zoiets voor je kan betekenen, maar ik wilde dit graag even met je delen.
Op dit moment staat mijn vriend niet eens open voor een gesprek over een derde terwijl mijn wens ontzettend groot is dus ik voel met je mee (ook al heb ik er al twee en voelt dat voor jou natuurlijk heel anders).
Dankjewel, lief bericht! Hopelijk komen jullie er uit samen voor eventueel een derde 
De laatste tijd heb ik het best vaak met vrienden/vriendinnen over kinderen want ik merk dat ik er steeds vaker over nadenk of ik er al aan toe ben. Maar ik merk dat ik echt op zo’n andere manier er tegen aankijk en dat maakt me super onzeker. Alsof ik niet besef wat het krijgen van een kind inhoud haha. Want iedereen heeft het alleen maar over wat je allemaal niet meer kan als je een kind hebt, hoe zwaar het is, dat je nooit meer slaapt, dat alles in het teken van het kind staat, je alles moet plannen, iedereen een mening heeft, je altijd onzeker wordt gemaakt etc etc. En ik kan echt alleen maar denken: tja, dat zie ik dan wel? Ik realiseer me wel dat dit allemaal realistische dingen zijn, maar ik ben er gewoon niet zo bang voor en vind die focus op al die negatieve/zware dingen soms ook een beetje irritant (niet dat iemand die onzekerheden niet mag hebben, maar meer dat het vooral daar over gaat). Maar ik word er tegelijk ook onzeker over alsof dit het teken is dat ik er overduidelijk niet klaar voor ben omdat ik er te makkelijk over denk. Zo lastig haha
Ik vind dat juist best een gezonde houding, maar ik ben dan ook een beetje zoals jij denk ik. Ik ga er niet op voorhand over piekeren, en ja je leven staat op z’n kop met een kind maar als je er juist in staat zoals jij is het veel minder zwaar. Opmerkingen van anderen laat ik van me afglijden en tsja dat ik nu niet zomaar spontaan uit kan gaan vind ik ook prima.
Ik ben niet iemand die alles van tevoren uitgebreid gaat analyseren, en tot dusver is alles wel op z’n pootjes terecht gekomen. Vooral juist omdat ik geen verwachtingen heb misschien, of heel erg denk aan wat er mist.
Edit: nu lijkt het net of ik de piekerhouding juist slecht vind, maar dat bedoel ik niet. Soms lijkt het me wel handig om wat meer na te denken haha.
Ik kan zelf ook slecht tegen die zwaarmoedigheid van sommige mensen over kinderen. Ik ben zelf absoluut geen type van kinderen zijn een verrijking van je leven en het is geweldig maar ik ben gewoon neutraal.
Je groeit er ook in, je kan nog steeds leuke dingen doen, je kan nog uit etc, althans het ligt ook aan jezelf waar je prioriteiten in stopt. Zelf vind ik het belangrijk om mezelf niet te vergeten en pak ik vaak genoeg " me time " dat een ander daar minder behoefte aan heeft, helemaal prima.
Dingen die ik me afvraag wanneer ik ziek thuis zit:
Hoe zou het mannelijke equivalent van dit topic heten?
Hmmm Ongeduldige zwemmers 
?
Luidruchtig klokkenspel?
Is dat ook niet omdat je van die negatieve dingen makkelijker een voorstelling kunt maken? De meeste positieve kanten zijn denk ik toch op bepaalde gevoelens (voor je kind) gebaseerd en daarvan weet je pas echt hoe dat is als je een kind hebt. Denk ik… Ik heb zelf geen kinderen. Ik kan me bijvoorbeeld goed inbeelden dat verminderde nachtrust echt naar kan zijn (heb ik nu ook wel eens), maar niet hoe het is als ik mijn kind van een afstandje bekijk terwijl het lief aan het spelen is.