Ahh ja ik heb ook echt moeten huilen hoor! Schrok ook wel van de uitslag omdat ie zo uit het niets kwam en met in het achterhoofd mijn moeder die na mijn geboorte het hele zaakje heeft moeten laten weghalen was het niet niks.
Ik mag volgende week al naar het ziekenhuis vanwege een uitvaller. De secretaresse gaf al wel aan dat er gezien mijn uitslag (pap3a) waarschijnlijk een biopt genomen zal worden 
Maandelijkse dosis janken ook weer gehad. Mijn hart, mijn hoofd, mijn eierstokken roepen en schreeuwen wekelijks dan al wel niet dagelijks dat ik een kind wil.
Maar krijg van mijn vriend maar geen uitzicht en het is zó slopend… we praten er veel over maar elke keer is het “ik ben er nog niet klaar voor”… maar wanneer dan wel?! Ik weet gewoon niet waar hij op wacht, op een magisch moment ofzo?
Het breekt me echt op. Het idee dat zodra hij ja zegt en er voor wil gaan óók nog heel lang kan duren, maakt me gewoon angstig en benauwd. Ik word over een half jaar 30, ik wilde altijd vroeg moeder worden… Mijn hoofd maakt echt overuren.
Ik werk ook nog eens in de baby business 🥲 ironisch genoeg. Helpt ook niet mee.
Ik denk dat je vriend dit het beste weet uiteindelijk. Zou dan wel duidelijk doorpraten wat jullie verwachtingen zijn qua opvoeding en hoe hij z’n leven ook aanpast voor een kind. Niet dat hij met jou een compromis sluit hierover, maar dat je er dan achteraf veel alleen voor staat.
Ik had het er met mijn moeder over, en zij zei ook dat zij zelf eigenlijk niet zo’n overheersend gevoel hadden dat ze kinderen wou. Dat ze er meer aan begonnen was met de instelling dat ze er de leeftijd / relatie / omstandigheden voor had, dus waarom niet. Ze had geen jaren meer om te wachten dus zijn ze eraan begonnen. En dat die gevoelens pas kwamen na het eerste kind.
Vond dat zelf wel verfrissend om te horen, want ik heb zelf altijd het idee gehad dat je het echt heel graag moet willen, en dat voel ik helemaal niet. Neig nu eerder naar niet, maar heb lang gedacht dat het mij eigenlijk compleet eender was, wel of geen kinderen “later”.
Ik kan mij die frustratie en onzekerheid zo goed voorstellen! Heeft je vriend wel al gezegd dat hij wel de wens heeft? Misschien verward ik je met iemand anders maar was jij niet onlangs gestopt met anticonceptie?
Nee, ben niet gestopt… Dat wil ik wel, maar kom er met mijn vriend wat dat betreft ook niet uit.
Heel dubbelop allemaal.
Toen we net samen waren wist hij niet zeker of hij kinderen wilde, dat is gelukkig wel veranderd nu na 9 jaar. Alleen is zijn wens dus niet zo sterk als die van mij.
Ja dat is zo verdrietig, op een gegeven moment lijkt mij het ook steeds een groter punt worden dat je er steeds over moet praten. Het is logisch dat je zeker rond je 30e het verlangen alleen maar groter wordt en je werk bijna pijnlijk is. Ik hoop zo voor je dat er snel ander bericht komt! Is hij zelf ook van jouw leeftijd?
We zijn even oud inderdaad. Ik heb net alles even in een brief van me afgeschreven, weet nog niet of ik die aan hem ga geven maar dan ben ik het even ‘kwijt’. Nu even lang stuk wandelen.
Heel herkenbaar, ik had dit vorig jaar. Heb toen uiteindelijk gezegd dat ik 9 maanden later (afgelopen zomer) zou stoppen met anticonceptie en als ‘we’ er dan niet klaar voor waren, een condoom de tussentijdse oplossing zou zijn. Dan kon mijn lijf iig alvast wennen aan geen hormonen. Hem gaf dat ook wel rust, want hij had tijd om aan dat idee te wennen. Inmiddels heeft ie ook gezien hoe veel er in 9 mnd kan veranderen (en zo lang duurt t natuurlijk minstens…) En dat hielp bij hem. Nu is hij helemaal om. Misschien helpt dit, wat fases, iets bij jullie ook?
Dit heb ik voorgesteld, maar helaas nog geen succes. Ik laat het voor nu maar even denk ik… keer een goed moment vinden zonder dat het met ruzie afloopt.
En een spiraal? Dan kun je stoppen met de pil, ontpilt je lichaam en mij is verteld dat een spiraal je cyclus niet verandert en dat als je hem dan eruit laat halen je dan meteen vruchtbaar zou moeten zijn
Maar anticonceptie is toch niet alleen jouw verantwoordelijkheid? Als jij om wat voor reden dan ook wil stoppen met de pil en over wil op condooms dan moet hij het daar maar mee doen.
Dat is een optie! Maar mijn wens is nog steeds op korte termijn voor een kindje te gaan, dus ik ga nu niet meer wisselen. Voor daarna, mocht het ons gegund zijn, wil ik dat zeker overwegen.
@Wonderland dat weet ik, maar easier said than done 
Waarom?
Edit: even voor de duidelijkheid: jij stopt elke dag hormonen in je lijf. Als je daar morgen mee stopt, zijn de opties voor jouw vriend a) geen seks b) wel seks met condoom ( c) eventueel zwanger worden). Waarom maakt hij daar eenzijdig de keuze over? Bepaalt hij wat jij in jouw lichaam stopt? Dat slaat helemaal nergens op en als hij die macht over jouw lijf heeft moeten jullie het daar eerst eens goed over hebben.
Nee, je stopt gewoon met de pil als je dat wil? Van stoppen met de pil raak je niet zwanger. En ik kan me voorstellen dat het heel fijn is om nog even rustig te ontpillen en zien hoe je cyclus is voordat je begint met proberen.
Hij heeft geen controle, maar ik beslis liever samen dan alleen. Blijkbaar is dat niet oké 
Zoals ik hierboven al zei, heb ik alles uitgeschreven en als ik me er prettig bij voel ga ik nog een keer het gesprek aan. Vandaag gewoon even een jankbui.
Edit: het gaat me nu in dit topic voornamelijk om de kinderwens en hoe kut dat nu voor me is, hele pil discussie hoeft voor mij even niet (ookal heb ik dat misschien zelf aangewakkerd)
Mee eens, ik vind de reacties hier nogal hard
Ik niet. Zoals hierboven al gezegd, het is niet dat er geen alternatieven zijn om een zwangerschap te voorkomen.
Het is duidelijk hoor.
Ja sorry! Ik zag je edit pas daarna en ik had niet door in welk topic ik zat. Ging mij er vooral om dat ik het geen ‘harde reacties’ vond.