Zijn hier meer mensen die niet weten of ze een kind willen, maar dat het ze wel heel jammer lijkt om nooit mee te maken zwanger te zijn, borstvoeding,je kindje voor het eerst zien, zien of het op één van de ouders lijkt etc.
Ik kom er niet uit met mijn kinderwens, ergens voel ik van nee doe maar niet. Maar het lijkt me zo raar om straks over de vruchtbare leeftijd te zijn en dat het niet meer kan en je dus nooit een (biologisch eigen) kindje zal krijgen.
Ik heb nog wel even hoor, maar dan wordt er weer een baby geboren en vertellen de kersverse ouders over hun gevoelens en dan denk ik dat wil ik ook! Dat gevoel ervaren. Maar misschien toch niet 
want het is wel een definitief iets, een kind.
8 likes
Ik vraag me echt af hoe er zoveel babies geboren kunnen worden als je effectief maar zo weinig dagen vruchtbaar bent 
2 likes
Ik heb wel een beetje hetzelfde! Geen grote kinderwens, maar ik zou het wel heel jammer om niet zwanger te zijn, geen babykleertjes, niet bevallen etc maar als ik eraan denk dat je een kind voor altijd hebt breekt het zweet me uit .
2 likes
Hier ook nog steeds rammelende eierstokken, maar mijn man lijkt echt totaal nog geen interesse te hebben. Ik voel me daar zo verdrietig om.
Rant
Ik ben bijna 31 en heb echt het gevoel dat de tijd dringt. Zeker aangezien ik hoop meerdere kinderen te mogen krijgen. Heb echt het idee dat iedereen in mijn directe omgeving er zo chill mee omgaat en ‘gewoon’ gaan proberen, terwijl bij ons de gesprekken altijd zo stroef verlopen.
Voordat we trouwden had mijn man het altijd over een groot gezin stichten, maar op dit tempo gaat dat niet gebeuren… 
Voel me soms een beetje bedrogen en hierdoor twijfel ik ook vaak aan mezelf en of het misschien aan mij ligt dat hij het nu niet lijkt te willen.
Waren jullie partners altijd enthousiast tijdens gesprekken over kinderen?
3 likes
Mijn vriend is ook niet enthousiast over kinderen. Hij hoeft er geen eigenlijk, maar gaat akkoord met tzt proberen omdat ik graag een kind wil. Alleen hij reageert zelden serieus als ik erover begin, dan komt er iets sarcastisch als: ja, dan moet dat maar he. Misschien vindt hij het onderwerp beladen en daarom moeilijk om serieus te reageren?
4 likes
Nope, mijn vriend maakt ook altijd grapjes als ik er over begin of bromt wat. Hij is niet tegen maar ook niet heel erg voor.
Ik zou ook liever hebben dat hij vol enthousiasme wilde beginnen, maar ik denk dat ik het zal moeten doen met ‘oke dan’. Overigens geloof ik wel dat als er eenmaal een kind is, hij het leuk zal vinden. Alleen kan hij zich nu nog niet goed voorstellen hoe het zal zijn, ik heb het idee dat meer mannen daar last van hebben.
3 likes
Blij te lezen dat ik dus niet de enige ben waarbij gesprekken over kinderen niet gemakkelijk verlopen. Idd sarcastisch reageren terwijl ik serieuze vragen stel. Bloedirritant en ik begin echt ongeduldig te worden nu.
Praten jullie er ondanks de sarcastische houding wel regelmatig over? Ik vind het zo lastig het onderwerp bespreekbaar te houden zonder hem op de huid te zitten. Het eindigt nu meestal met hij geïrriteerd en ik janken.
1 like
Maar hoe kom je dan op dat punt dat je zegt: oké nu beginnen we. Want dat wordt hier dus telkens in het midden gelaten. Hij wil wel kinderen zegt hij, maar wanneer hij er precies klaar voor is weet hij nog niet.
Hoe voel jij je daarbij? Dat hij dus niet net zo enthousiast is als jou over kinderen?
Edit: en begrijp ik het goed dat jullie dus wel al proberen?
1 like
Herken het wel dat het mannen snel te heet onder de voeten wordt als het hierover gaat (logisch want grote stap). Mijn advies is om jouw standpunt goed duidelijk te maken, hem “wat” tijd te gunnen erover na te denken/aan het idee te wennen (want ja samen proberen voor een baby is niet niks) maar ik heb met dit onderwerp ook zoiets van: op een gegeven moment is het klaar. Zeker als hij zegt “ooit” wel kinderen met je te willen (belangrijk in deze kwestie: dat hij het zelf dus ook echt wil), waar precies wacht je dan op, de perfecte timing bestaat toch niet. En ik vind ook zeker meespelen dat je als vrouw helaas moet denken aan je leeftijd. Een kerel kan gerust nog even nadenken tot hij 40 is, bij ons ligt dat toch net even wat anders. Plus, ik heb ook het idee dat mannen denken dat wanneer je gaat proberen de baby er meteen de volgende dag is 
. En zie ook om me heen dat wanneer de vriendin zwanger is/de baby er is, ze helemaal in de wolken zijn. Dus ja erover blijven praten en als hij het steeds sarcastisch wegwuift aangeven dat het voor jou een heel serieus onderwerp is en je van hem een serieuze houding verwacht.
3 likes
Haha, zo waar dit. Ik moet mijn vriend er ook constant eraan herinneren dat het echt negen maanden gaat duren voordat de baby er is. Maar mijn vriend is dus ook zo… We hebben nu afgesproken dat we in december/januari gaan beginnen met proberen. Daar is ie volgens mij nog wel comfortabel mee, maar soms kan ie er ook wel lacherig over doen.
Overigens wisselt het heel erg wanneer ik rammelende eierstokken heb? Eerst had ik het héél erg en nu weer wat minder. En dan ga ik weer twijfelen of ik het wel wil, maar als ik dan een baby’tje zie, denk ik, ‘Ooh dat wil ik ook’. Zo raar. En ik mag van mezelf geen babykleertjes naaien/breien, omdat het nog best een tijdje kan duren, maar alles is zo schattigggg.
1 like
Wil je dat dan wel? Een kind terwijl je vriend geen kinderwens heeft? Lijkt mij zo gek om dan toe te geven aan de ander. Het gaat niet om een weekje vakantie naar een land dat je eigenlijk zelf niet ziet zitten, of een maaltijd waar je eigenlijk van gruwelt.
Ik ben het resultaat van twee mensen waarvan eentje wel wilde en de ander niet zo nodig, en dat voel je wel je leven lang. Het zal wel vaker gebeuren hoor, dat een man min of meer toegeeft, maar ik vind het een gek idee.
Vraag me af of het andersom ook veel gebeurt, omdat je als vrouw toch de baby moet dragen en er misschien ook meer/volledig achter moet staan.
3 likes
Ja goeie vraag, dat weet ik zelf ook nog niet. Ik hoop dat hij nog enthousiast wordt, maar als dat niet zo is dan weet ik nog niet of ik voor een kind zou willen gaan. Ik ben daar wel over aan het nadenken, en heb deze zomer het boek Echte vrouwen krijgen een kind gelezen over het leven zonder kinderen. Maar mijn moeder vertelde dat mijn vader ook niet heel enthousiast was over kinderen en ik heb daar zelf als kind niks van gemerkt, dus het kan ook goed uitpakken.
Wij waren eindelijk zo ver om te gaan starten met proberen. Dus hup: spiraal eruit en meteen uitstrijkje laten doen in het kader van het bevolkingsonderzoek, kwam mooi uit.
Totdat de dokter dus belde dat er hpv en licht afwijkende cellen zijn aangetroffen. Geen reden tot paniek maar wel belangrijk om te laten checken bij een gyn. En oja, die kinderwens, wacht daar nog maar even mee want stel dat er iets behandeld moet worden 
Ik kan gelukkig volgende week al terecht in het ziekenhuis dus hoop dat het meevalt en we snel door kunnen.
We zijn nog niet begonnen, maar ik heb inmiddels wel een concreet voorstel gedaan, namelijk dat ik in het voorjaar stop met de pil.
Hoe we daar zijn gekomen: ik heb eerst gezegd dat het voor mij van ‘ooit’ naar ‘binnen niet al te lange tijd’ is gegaan. Dat dat niet betekende dat we morgen moesten beginnen, maar dat ik wel wilde dat hij er serieus over na ging denken. Daarna ben ik er een hele tijd niet meer over begonnen.
Na een paar maanden ben ik voorzichtig gaan peilen, door bijvoorbeeld opmerkingen te maken over kinderen van vrienden. Ik merkte dat hij daar rustiger mee omging dan eerst en dat hij inderdaad aan het nadenken was. Dat heb ik ook nog even laten voortduren en toen heb ik dat voorstel gedaan.
Hoe ik me er bij voel: dat wisselt. Ik zou liegen als ik niet stiekem had gehoopt dat hij na een paar maanden denken had gezegd: jaaa, laten we het doen! Maar, ik ken hem en ik weet waarom hij doet zoals hij doet. Ik accepteer dat hij is zoals hij is en dat er veel redenen zijn (o.a. zelf rotjeugd gehad en vader niet gekend) waarom hij niet snel vol enthousiasme ervoor zal gaan. Ik weet dat hij het waardeert dat ik hem de tijd geef en ik waardeer het dat hij er wel mee bezig is, ook zal hij dat niet uiten (want grapjes maken is meer zijn stijl als het om serieuze onderwerpen gaat).
Ik moet ook zeggen dat ik soms zelf nog wat wissel in hoe sterk ik het wil. Soms heel graag en zo snel mogelijk, soms zou ik ook nog wel even willen wachten. Maar ja, ik ben al 35, dus de biologische klok begint nu toch wel te tikken.
1 like
Heel herkenbaar dit. Soms heb ik ook het idee dat hoe ouder ik word hoe minder hard ze rammelen? Ik wil nog steeds wel kinderen, maar ik zie ook beter in hoe zwaar het ook kan zijn. En ik kan me nu een leven zonder kinderen ook voorstellen, terwijl me dat 10 jaar geleden vreselijk leeg leek. Maar alsnog is het iets wat ik wel heel graag een keer zou willen meemaken (of op z’n minst wil proberen, het kan natuurlijk ook niet lukken)
Ik heb op een andere manier rammelende eierstokken (wat een kut uitdrukking eigenlijk): wij zijn het nu 2 maanden aan het proberen en ik heb geen geduld meer. Ik wil gewoon dat het nu nu nu gebeurt en ben ook als de dood dat mijn vriend het niet meer leuk vindt en dat dan de chille vibe van het seksen er vanaf gaat
1 like
Ik herken heel veel in wat je schrijft. Ook mijn man heeft zelf geen leuke jeugd gehad, en ik weet ook zeker dat dit bijdraagt aan zijn houding rond dit onderwerp.
Ik ga proberen het nu weer een paar maanden te laten rusten en dan misschien ook een concreet voorstel doen om te starten met proberen in het voorjaar.
Spannend en fijn dat jullie in ieder geval tot een startmoment zijn gekomen. Voorjaar 2022 staat al bijna om de hoek!
3 likes
Ik hoop dat het lukt! Ik zou trouwens wel iets zeggen van het sarcasme. Dat gaat net wat verder dan grapjes. Mag je best zeggen dat je dat niet leuk vindt. En misschien ook benoemen dat je hem tijd wil geven, zodat het ‘veilig’ voelt voor hem. Ik merkte dat dat bij mijn vriend echt hielp, omdat hij geen druk meer voelde om snel tot een beslissing te komen.
2 likes
Herkenbare dingen. Ik ben er ook over begonnen omdat ik er eerst van overtuigd was dat ik geen kinderen wilde/ik niet geschikt zou zijn, wat sinds ik gestopt ben met de pil compleet is omgeslagen. Nu 7 maanden gestopt en ik wil het nog steeds heel graag. Ik heb mijn vriend meteen op de hoogte gebracht en die moest daar wel aan wennen. Eerste gesprek was ook niet echt fijn daarover. Nu paar maanden later merk ik wel dat hij er over nadenkt en ook kleine opmerkingen maakt als we het er over hebben (we gaan het later zo en zo doen) etc.
Maar ik ben vooral ongeduldig omdat ik pas wil beginnen als we getrouwd zijn en dat duurt nog 7,5 maand en ik hoop maar dat we daarna dan ook echt gaan beginnen en niet dat hij het dan nog even wil aanzien. Hij ziet vooral beren op de weg, wat ik ergens wel snap, maar ik lees ook overal dat je er nooit echt klaar voor kunt zijn dus dan denk ik; we gaan er gewoon voor!? Alles is verder stabiel; huis, baan etc. En misschien lukt het pas na een jaar? En dan duurt het nog 9 maanden voordat een kind er daadwerkelijk is.
Joh echt PRECIES dit had ik ook. Toevallig en bloedirritant inderdaad. Heb echt ook hard moeten huilen, niet eens om de uitslag maar omdat het betekende dat we weer een stukje verder uit moesten stellen en ik wacht er al zo lang op!
Nu over 2 weken dat onderzoek, precies aan het begin van mijn vruchtbare periode. Hoop dat ze geen biopt nemen, dan kunnen we daarna gewoon gaan proberen.
1 like