Je kunt toegang aanvragen, zie de FAQ, nog een hele wereld voor je te ontdekken!
Ja dan moet je dus wel eerst meer dan 50 posts hebben dat duurt even tenzij je gaat spammen…
Ik droomde dus laatst dat ik zwanger was en het voelde zo echt en ik wilde zo graag een baby toen ik wakker werd. En een paar dagen later nog steeds wel eigenlijk.
Maar ik ben dus zo single als maar kan en tegelijkertijd moet ik ook weer niet aan die verantwoordelijkheid denken nu…alsof ik nog niet volwassen genoeg ben haha (ik ben bijna 32 maargoed). Ik word momenteel ook wel echt doodgegooid met zwangerschapsaankondigingen/ geboren baby’s op elke vorm van social media, dus dat zal het ook wel zijn. Dat steekt ergens een beetje, voelt als een ver van m’n bed show.
En ik ben dus eigenlijk afgelopen jaar juist gaan twijfelen of ik wel echt kinderen wil. Ik wil eigenlijk gewoon vooral een baby maar niet per se dat zo’n baby dan ook ouder/ een puber wordt etc. Maar weet niet of die twijfels zijn omdat ik echt twijfel of ik t wil of dat t meer is dat ik twijfel of ik wel in staat ben om goed een kind op te voeden. En twijfels of ik wel iemand vind waarmee ik een kind zou willen en die dat ook met mij wil (en dan nog even los van of het ons dan überhaupt gegund zou zijn).
Hoi, ik heb er 11 maanden over gedaan nu eindelijk zwanger. Gestopt eind april met pil na 17 jaar vrij snel cyclus terug maar na meten van lh piek bleek wél dat de luteale fase mega kort was (onderdeel van eisprong tot ongesteld) zo kort dat zwanger worden niet eens kon. Na 9 maanden pas een keer weer normaal. Heb het idee dat ik daarvoor dus ook gewoon niet zwanger kon worden terwijl als je keek naar cyclus (zonder lh piek en weten luteale fase leek het normaal). Denk dan toch effect van die troep pil nog…
Ah top! Heel erg fijn, dankjewel! X
Ik kan soms echt niet wachten om bijvoorbeeld op dit soort dagen dan lekker met mijn kind naar een park te gaan en dan op een kleed te spelen etc.
Ben geboortekaartjes inspo aan het opdoen maar ben niet eens preggo
Omg ik moest hier echt zo hard van huilen Ik wil dit
Mijn man zei net dat die het een goed idee vindt om geen condooms meer te gebruiken.
En dan nog niet regelmatig seks hebben, maar wel als we 't hebben dat er de kans is dat ik zwanger kan raken.
Ik denk niet dat ik er aan toe ben, omdat ik mezelf ken en weet dat mijn hoofd meteen omslaat naar zwanger willen zijn.
Ik ben echt een beetje van slag omdat we hadden bedacht februari tenzij we allebei eerder willen. En ik had niet verwacht dat hij degene zou zijn die eerder zou willen.
Wij willen na de zomer beginnen, dan zijn we eindelijk allebei gevaccineerd. Ik vind het nu al spannend, voelt toch wel onwerkelijk dat het na zoveel jaren een kinderwens (en mijn vriend er nog niet klaar voor was) het zo dichtbij komt. Begin juni '22 heb ik een paar belangrijke werkdingen waarbij het niet handig is als ik er dan niet ben. Dus ik zat met vanaf okt/nov beginnen in mijn hoofd, maar aan de andere kant hoe groot is de kans dat het na één keer raak is en hoe onoverkomelijk is het dan. Haha waar een mens zich al niet druk om kan maken
Zo leuk! Als ik jou was zou ik gewoon beginnen en geen rekening houden met ‘wat als’, het laat zich idd niet plannen
Ja he haha, ben helemaal excited! Je hebt helemaal gelijk, soms moet je het even van een ander horen. Hopelijk is het snel raak
Leuk
Als je al zoveel jaren een kinderwens hebt, zou ik echt geen rekening houden met werkdingen van 2022. Zo gaan er altijd wel dingen te verzinnen zijn waar je rekening mee moet houden. En je weet toch niet hoe snel het gaan.
Pfrrrr mijn eierstokken gaan alle kanten op. Elke keer als ik een baby zie wil ik m oppakken en knuffelen en flesjes geven en ernaar kijken en dat zachte haar aanraken…
Haha ik rammel ook nog steeds ontzettend. Soms doet het zelfs een beetje mentaal pijn?
Alles kom ik nu echt ook overal tegen en alles valt me op mbt kinderen/zwanger zijn, verschrikkelijk
Maargoed, ik ben sinds februari gestopt met de pil en ik ben nu alvast mijn cyclus aan het tracken en temperaturen zodat ik in ieder geval een beetje weet hoe en wat tot we ervoor gaan… ook om mezelf op dat gebied een beetje bezig te houden
Ik kijk wel obsessed zit echt al een jaar te wachten op de ‘go’ van mijn vriend en word soms he-le-maal gek van mezelf, echt vreselijk.
Ik ben echt verdrietig dat ik ongesteld ben geworden deze maand terwijl we nog niet aan het proberen zijn voor een kindje. We zouden eigenlijk nu ongeveer starten, maar hebben een tijdje terug besloten dat we toch eerst willen trouwen volgend jaar omdat een bruiloft anders geen prioriteit meer zou krijgen en we dat toch wel graag willen. En dat was ook volledig mijn keuze, en ik heb ook veel zin in onze bruiloft, maar ik vind het toch verdrietig dat we het punt hebben bereikt waarop we zouden starten en dat toch niet gebeurt (ook al heb ik er zelf ook voor gekozen).
Hoe gaan jullie ermee om als je partner het (nog) niet wil. Ik heb al een kindje samen met mijn partner en al een jaar wil ik graag proberen voor een tweede. Mijn partner weet het allemaal niet. De ene keer wel, de andere keer niet. Maar liever niet dan wel, dus zeg maar gewoon niet. Hij vindt het allemaal maar zwaar enzo. Ik weet dat ik niet mag zeuren want ik heb al een leuk kindje en dat is meer dan vele anderen is gegund maar ik ben er elke dag zo verdrietig om. Echt alsof ik aan het rouwen ben. Natuurlijk ben ik suuuuper blij met wat ik al heb maar de gedachte dat het hierbij blijft is gewoon ondraaglijk voor mij. Ik raak waarschijnlijk ook vervroegd in de overgang dus het is ook niet dat ik nog jaren heb (ben nu bijna 32). Ik kan het gewoon niet loslaten en het is echt iets wat ik diep van binnen voel. Er zijn zelfs momenten dat ik in staat ben alleen verder te gaan en dan maar via donorzaad zwanger te worden. Even om aan te geven hoe diep mijn wens is. Al wil ik absoluut niet bij mijn partner weg. Ik probeer er wel eens over te praten met hem maar het gesprek wordt dan snel afgekapt. Ik wil hem ook niet lastigvallen met mijn verdriet en de mensen om me heen hebben zoiets van ‘wtf mens je hebt al een kind, doe niet zo hysterisch’. Maar ik zit er echt mee en het beïnvloedt mijn levensvreugde behoorlijk. Ik kan het gewoon niet meer aanzien ook de zwangerschapsaankondigingen. Ga zo ook de kind topics op negeer zetten want het doet teveel pijn.
Wat verdrietig! Ik zou ten eerste niet zo streng voor jezelf zijn en zeggen dat je niet mag zeuren, omdat je al 1 kind hebt. Dat mensen om je heen dat ook zeggen is ook heel kwalijk! Jouw kinderwens is jouw kinderwens en niet die van iemand anders. Verder zou ik je adviseren het serieus bij je vriend aan te kaarten en aan te geven dat hij het niet mag afkappen. Als je zo ermee bezig bent, dan moet hij dat weten, lijkt me. Hopelijk staat hij er iig voor open om naar je te luisteren en komen jullie er samen uit.