Pff ja het is best heftig haha. Mijn vriendinnen hebben zelf nog geen kinderwens, dus ze herkennen dat niet echt. Maar wel een goed idee om het op die manier tegen mijn vriend te brengen. Dankje!
Kun je ook zelf namen invullen? Dit is toch niet serieus neem ik aan haha
Tietje, zo heette mijn overgrootmoeder zij was friezin. Als kind vonden we die naam uiteraard erg grappig.
Haha ja klopt, al heb ik dan niet die associatie. Maarja kinderen in groep 5 misschien wel.
Ik had gister in kinderwens topic gepost, maar iemand wees me op dit topic. Helemaal vergeten dat deze bestond… dus hier is het eigenlijk veel passender.
Ik kreeg gister een appje, nog een vriendin zwanger. Ik ben méga blij, echt! Het was ook echt een complete verrassing wat het nog zoveel leuker maakte. Maar ik begin me daarna toch een partij te janken… ineens komt het besef dat mijn kinderwens toch echt enorm groot is en dus ook 10x groter dan die van mijn vriend. Maar ik schrik gewoon zó erg van mijn reactie… dit heb ik eerder nog niet zo heftig gehad. Vriend is alleen maar geïrriteerd en ik weet echt niet hoe ik hier mee om moet gaan…
Vandaag hebben we er gelukkig wel over kunnen praten, maar man wat schrok ik van mezelf…
Ik herken het gevoel. Mijn neef heeft een kindje uit zijn eerdere relatie en gaat nu met een vrouw die iets jonger is dan ik. Van de week vertelden ze dat ze zwanger is. Ik ben oprecht superblij voor ze, maar was daarna zo chagrijnig. Voelde me bijna verraden (dacht altijd: als zij voor nummer 2 gaan zijn wij ook wel zo ver en dan kunnen de kindjes samen optrekken). Zo naar wat hormonen met je kunnen doen, want rationeel gezien wil ik nu niet eens. Kan zo een aantal zwaarwegende redenen noemen om voorlopig niet te beginnen en heb nog jaren voor me. Denk dat het ook belangrijk is om dat gevoel er gewoon te laten zijn en dat je vriend het ook ‘de ruimte’ geeft.
2 likes
Ja zo stom dat je rationele gevoel en die kut eierstokken niet overeenkomen. Nu is gewoon echt nog geen optie…
1 like
Dikke knuffel voor jou! Ik werd me ook steeds bewuster van mijn kinderwens naarmate mensen in mijn omgeving kinderen kregen en het hielp echt dat mijn man en ik daarover in gesprek bleven en onze gevoelens serieus namen. Het ‘we gaan ervoor!’ moment komt heus - en daar hoeft echt niet alles in je leven perfect voor op orde te zijn. Hang in there!
1 like
Ik ken het gevoel! Vooral als er om je heel allerlei aankondigingen zijn is het extra zwaar. Ik probeer altijd maar te denken dat die mooie dingen uiteindelijk nog komen (als het gegund is), en dat je het dus nog tegoed hebt als veel mensen om je heen de baby fase van hun eerste kind gehad hebben. Bij mij zijn er nu ook een aantal vriendinnen tegelijk zwanger en trekken erg naar elkaar toe. Wij hadden een datum geprikt om te beginnen, maar omdat de bruiloft een jaar verzet is schuiven we dat ook op 
Moet wel zeggen dat ik me er nu weer beter bij voel dan 2 weken geleden, hormonen…
Oh het is nog veel te vroeg maar ik heb in de toekomst wel een kinderwens alleen moeten we even alles bij het ziekenhuis etc laten uitzoeken
Wegens privacy kan ik niet teveel delen maar heeft iets met een gen te maken en dat is zo rot, het idee dat het gewoon wellicht helemaal niet kan…terwijl ik zo zo graag dit uiteindelijk wil met hem, hij is zo perfect in alles
Pffff even emo momentje
2 likes
Ik heb zelf een kinderwens en mijn vriend heeft een zoon (10) uit een eerdere relatie. We zijn ongeveer 1,5 jaar bij elkaar maar voor zijn zoon pas 8 maanden, en zodoende hebben we het ook een tijd niet echt openbaar gemaakt.
Nu geeft hij bij mij aan (ook omdat hij wat ouder is dan ik: 44 - 31) dat hij niet weet of hij het wil. We praten hier al best even over omdat we wel wisten dat dit voor ons een lastig maar belangrijk onderwerp zou zijn. Omdat ik heb aangegeven niet eeuwig een open eind te willen voelen als het hierom gaat hebben we afgesproken hier tot voor onze vakantie over te spreken. Hij zegt mij dat hij er van uit gaat dat hij er dan wel uit is, maar dat hij het nu nog niet weet. Dat hij het zo lastig vind, en het allemaal zo dubbel is.
Ik heb echt zo veel emoties die wat dit onderwerp betreft meespelen. Verdriet, angst, boosheid, jaloezie, de hele mikmak. Maar het gekste vind ik eigenlijk nog dat hij nu aangeeft het niet te weten, maar hij weet wel dat hij het over 8 weken wel weet. Gek toch?
2 likes
Wat verdrietig dat je zelf zo graag die wens hebt maar je vriend eventueel niet. Ik hoop dat jullie eruit komen, wat houdt hem dan per se tegen?
Mijn vriend is zelf een stuk ouder dan ik en hij wil het heel graag maar is ook onzeker of hij niet te oud is
Meerdere dingen, leeftijd een beetje, de vraag of hij het kind alles kan bieden wat hij vind dat nodig is (concreter heb ik het nog niet met hem kunnen maken, dat vind hij moeilijk). Ergens denk ik ook hoe het hele gedoe verlopen is met zijn ex (moeizaam zwanger kunnen raken, zij zwaar aan de medicijnen, waardoor kindje een slechte start heeft gehad). En ook het feit dat zijn referentiekader is dat hij er zo alleen voor heeft gestaan vind ik moeilijk.
Ik probeer geduldig te zijn, maar ergens ook met hem in gesprek te blijven. En beiden voelen niet goed, maar dat is denk ik vooral omdat ik me zo machteloos voel hierin.
Wat een ‘fijn’ topic dit. Ik had voor ik mijn vriend kende een intense kinderwens, al ontmoetten we elkaar vrij jong. We zijn nu bijna 7 jaar samen en ik heb het gevoel dat ik ontplof. Hij is er echt nog niet klaar voor en de situatie is er nu ook niet naar. Maar man. Soms voelt het echt of er in mij al een mensje vol liefde zit, die eruit wil, die ook op knappen staat en de wereld in wil. Zo gek. Ik hoop echt dat ik ooit zwanger mag worden (veel medicatie gehad etc). Mijn vriendinnen hebben dit allemaal totaal niet, veel zijn er vrij stellig in juist geen kinderen te willen, dus daar kan ik ook niet mee levellen.
4 likes
Pfoe, voor het eerst in maanden is mijn ongesteldheid te laat en hoewel ik rationeel wist dat de kans klein was op een zwangerschap, heb ik toch getest zonet. Uiteraard negatief en begon ik echt een potje te janken uit frustratie. Mijn man wil nu nog geen kinderen, maar ik al jarenlang zo graag, en met de coronacrisis zijn er een aantal dingen zo onzeker, waardoor ik niet eens weet of het dit jaar nog wel te gebeuren staat.
Ben er in mijn hoofd en lijf zó klaar voor, heb net niet de hele kinderkamer in beeld, de kleding, de namen, hoe we het gaan oplossen qua kinderopvang en carriere, … Maar het is iets dat we “samen” moeten besluiten, samen voor gaan, want het laatste wat ik wil is dat een van ons het gevoel heeft dat hij/zij er eigenlijk nog niet klaar voor is of spijt heeft.
Heb echt intens zelfmedelijden op dit moment.
1 like
Herken je gevoel (helaas) heel erg… Ook wat je zegt over het kamertje, namen etc. Heeft je man een idee wanneer hij aan kinderen wil beginnen?
“Als de tijd er klaar voor is”; en daaronder verstaat hij als er voldoende comfort is op financieel vlak en stabiliteit. Op dit moment heeft hij geen werk meer en is het uitzicht op werk door de huidige corona crisis ook moeilijker in beeld te brengen, waardoor het weer op de lange baan wordt geschoven. Hij is vooral bang tekort te gaan schieten voor ons toekomstige kind, terwijl ik vind dat het allemaal wel meevalt en hij de sprong in het diepe moet gaan wagen. Heel lastig is dat.
Ervaar jij dat ook?
Vervelend zeg! Ik kan het me wel voorstellen dat het hem rust geeft als hij ook een baan heeft, maar aan de andere kant: er kan altijd wel iets opkomen waardoor de situatie niet ideaal lijkt te zijn en het inderdaad weer verder vooruitschuift. Lastig hoor… Mijn vriend is er nog niet klaar voor qua gevoel, hij heeft die wens voor kinderen nog niet zo. Hij wil ze wel, maar nu nog niet. Daardoor praat hij er ook moeilijk over. Maar soms zegt hij ineens dingen als: beslis jij maar wanneer het een goed moment is. Hallo, zoiets beslis je toch samen… We zijn nu 29 en dat vind hij ook nog erg jong, haha 
. Als ik jou verhaal lees is het bij jullie al wel veel concreter!
Ik geloof dat er veel mannen zijn die het zich moeilijk kunnen voorstellen dat je tegen de 30 jaar toch al concreter iets wil gaan toetsen rondom wel/niet kinderen krijgen en wanneer. Mijn vriend had daar ook last van, tot er meerdere mensen in zijn omgeving die jonger waren aan kinderen begonnen, maar we hebben ook mensen in onze omgeving die op hun 35ste aan kinderen begonnen “en daar ging alles toch helemaal goed”. Ik heb wel een hele tijd bijna continue over de kinderwens gepraat en dat is ook niet goed gevallen bij mijn vriend, die aangaf dat hij zo graag een maand of twee geen kindergepraat meer wou omdat het bij hem ook druk legde.
Ik snap dus wel waarom je vriend denkt dat jullie op je 29ste nog ‘erg jong’ zijn. Misschien dat heel anders wordt als hij 30 is. Gevoelsmatig vond mijn vriend toen wel dat hij nu grote beslissingen moest maken (ik was toen echter 26 en nog helemaal niet klaar voor babies).