Ik heb dit dus heel vaak met mijn vriend. Ik ben er heilig van overtuigd dat er een parallel universum is waar wij ook samen zijn. Ik heb heel vaak dat ik zeg: “jij lust geen komkommer toch?” Of dat hij geen Chinees lust, of filet american. Maar dat is dan écht niet zo. Dit soort dingen worden steeds erger. Of dat ik er heilig van overtuigd ben dat hij heeft gezegd dat hij een kast naar de zolder wilde brengen, maar dat is dan niet zo.
Echt heeeeeel gek.
2 likes
Oh ja, ik heb dit ook eens gehad. Ik lag op bed tv te kijken op een slaapkamer met de deur dicht en bovenin die deur zit een raampje van matglas. Kamer is op de eerste verdieping en licht op de gang was aan. Op een gegeven moment zag ik heel duidelijk mijn broer of vader (een lange schim in elk geval) langslopen en ik greep de kans aan om iets grappigs te vertellen over het tv-programma, dus ik zeg; ‘naam broer?’ (…) ‘naam vader?’. Geen reactie, dus ik open direct de deur om het te vertellen. Hoor ik mijn vader in de woonkamer kletsen met m’n broer en ze zaten een film te kijken ofzo. In die vier tellen kunnen ze onmogelijk in de woonkamer zijn belandt. Ik vroeg later of één van hen boven was geweest maar dat was niet zo (en dat kon dus ook helemaal niet). Daarnaast was het zo dat ik eerst de schim zag en toen de behoefte voelde om iets te zeggen, meer om even gezellig contact te maken. Het is dus niet zo dat ik sowieso al iets over het programma wilde zeggen en daarom iemand dacht te zien.
1 like
Jahoor, ik lees nu dat Reddit topic en ik las net ‘I’m one of those people. I’m someone who, for more than 20 years now, see uncomfortably frequent instances of 11:11. (…)’. Voor de grap kijk ik op m’n laptopklok. 16:16 
5 likes
Dit is niet onverklaarbaar maar toch heel raar en eng om mee te maken, maar in periodes van extreme stress (heb het laatste halfjaar in een burnout gezeten) lig ik vaak 's avonds in bed zonder te weten wat ik die dag heb gedaan. En dan bedoel ik: niet weten of het weekend of werkdag was, met wie ik had gepraat, of ik op kantoor was geweest, of ik afspraken had gehad of heel de dag thuis was geweest, … De hele dag was gewoon weg. Ik ben zelfs één keer vergeten of ik nu wel een vriend had of niet. Spoiler: jawel
10 likes
WoW! Freaky! Zou dat een soort coping zijn?
Nee, bij overbelasting door burn-out zijn mensen zo veel bezig met andere dingen in hun hoofd, dat er geen ruimte is voor concentratie en opslag van informatie. Dat hebben we in feit allemaal. Zodra ons werkgeheugen loopt en we dingen verwerken, kunnen we niet goed concentreren op andere dingen en die info opslaan. Als je aan het denken bent over iets en iemand praat tegen je aan, hoor je het wel maar je slaat het niet op en vaak zul je dan moeten zeggen: uh sorry, wat zei je nu? Niet omdat je het nier hoorde, maar omdat je het niet opsloeg. Bij burn-out en veel stress is er zoveel overbelasting of piekeren dat dat langere tijd niet meer gaat. Kan me voorstellen dat het eng is om mee te maken, maar het is niet onverklaarbaar en juist iets wat bij bijna alle personen met burn-out voorkomt. Soms zijn ze zelfs bang om dement te worden, maar het trekt langzaam wel bij als iemand meer rust aan zn hoofd krijgt.
7 likes
@Kaarsgeur Ja dit is denk ik een heel goede uitleg. Mijn psycholoog had het ook over een ‘lizard brain’ waar we in zo’n situaties op terugvallen, waarmee we ons enkel richten op ‘overleven’ en alles wat daar niet mee te maken heeft (sociaal zijn bv.) werkt dan als het ware even niet meer. Maar dat is misschien nog iets anders dan het proces dat @Damnatio beschrijft.
(Disclaimer, dit is wat ik ervan onthouden ben, ik ben verder geenszins thuis in deze materie 
)
1 like
Ik herinner me van die periode dat ik bijv. vergat waar en waarom ik buiten liep, totdat ik dan een boodschappenbrief in mijn hand zag. Geen wonder dat ik dat destijds zo intensief vond om te doen :’)
2 likes
Snap je nee even niet, Dat is ook wat ik bedoelde. Dat je brein gewoon de onnodige dingen ff niet wil/kan doen. Fascinerend,
Moet je nagaan hoeveel prikkels en info je dus op een dag krijgt om te verwerken, en hoeveel automatisch gaat.
1 like
ohja interessant ik heb dat ook geleerd. Je hebt het reptielenbrein (instinct), zoogdierenbrein (emotie) en het mensenbrein (ratio). Sowieso doe je heel weinig met het ratio-gedeelte (je maakt bijv 95% van je beslissingen met je emotie/gevoel) maar wel interessant dat in een burn-out dat dus ook nog wegvalt en je echt naar de basis gaat van alleen een soort flight/fight/freeze modus
2 likes
Ik heb zoiets ook een keer gehad tijdens mijn burn-out.
Ik kwam uit college en liep uit gewoonte naar de fietsenstalling, maar ik kon mijn fiets niet vinden. Ik die hele stalling uitgekamd; geen fiets.
Er waren dus drie opties:
- Ik had mijn fiets in een andere stalling op de campus gezet.
- Ik was niet met de fiets gekomen, maar op een andere manier.
- Mijn fiets was gestolen.
Dus ik dacht: ok, hoe ben ik hier vanmorgen gekomen? En ik kon me gewoon NIETS van die ochtend herinneren. Niet of ik vanuit mijn eigen huis was vertrokken, niet hoe ik was aangekomen. Het klinkt als een heel klein ding, maar ik vond het zo eng. En ik blokkeerde ook helemaal, want mijn vervolgstappen (de bus pakken, in een andere stalling zoeken, aangifte doen) zouden ook allemaal afhangen van wat er was gebeurd. Na echt drie kwartier ofzo, realiseerde ik me dat ik de sleutels zou moeten hebben als ik op de fiets was gekomen en dat ik die niet had. Dus de bus naar huis genomen waar mijn fiets natuurlijk stond.
Lang verhaal, maar het heeft zo’n diepe indruk op me gemaakt hoe eng ik dat vond. Dementeren lijkt me ook echt de hel op aarde😳
14 likes
Dit heb ik ook wel eens gehad. Ik werd echt gek. Het duurde gelukkig geen 45 minuten, maar het was wel heel erg naar
1 like
Tijdens mijn nachtdienst gebeurde er regelmatig onverklaarbare dingen maar ik gaf de nachtdiensten de schuld en slaap te kort.
Totdat ik een nachtdienst had en een man zag staan en mijn collega rustig zei: ‘rustig maar, ik zag hem ook’.
Daarna wist ik dat alles wat ik zag/hoorde/voelde waar was.
19 likes
waar was dat dan? in ziekenhuis of?
wat deden die ‘‘mensen’’ en hoelang zag je ze?
vond je het niet eng?
2 likes
Ik werkte in de GGZ en het gebouw was daarvoor gebruikt voor de ouderen zorg.
Ja ik vond het soms wel eng maar na zoveel nachten was het wel ‘normaal’.
Het zien was een aantal seconden en de mensen stonden er gewoon. Maar wel lang genoeg om het gedaante te omschrijven (hallo Hawaï shirt).
Lopen was gewoon echt lopen. Schuiven op een hogere verdieping vond ik wel naar. Oh en deuren die open gingen ook.
4 likes
Ik heb dus op mn werk dat ik regelmatig (een paar keer per dienst) uit mn ooghoeken schimmen en personen zie. Maar alleen als ik op een bepaalde plek sta en dan zie ik die schimmen op drie verschillende plekken. Ik ga eens aan mn collega’s vragen of ze dit ook hebben.
1 like
Haha plaats die foto eens? Ben nu erg benieuwd 
.
1 like
Zo eng soms! Ik heb ook veel nachtdiensten, en echt al wat gekke shit meegemaakt tijdens de nachten. Zelfs tot zover dat de politie erbij moest komen.
1 like
Nu ben ik benieuwd naar jouw verhalen.
Zovaak dat er iemand was overleden en die kamer was leeg dan ging de bel. Tijdens het beantwoorden hoorde je gewoon gehijg en gepraat in die kamer.
Ooit een keer was dat zo erg en hoorden we ook voetstappen via de telefoon om de bel te beantwoorden, dat we het gewoon niet vertrouwden en de politie erbij moest komen. Die hoorde het ook. Ging de kamer binnen, en wat denk je… leeg natuurlijk…
Altijd als ik op een bepaald stukje liep hoorde ik voetstappen achter mij aan komen. Echt van die hakschoenen op de gang…
Op de camera zagen we een ‘cliënt’ lopen met een wit gewaad/pyjama achtig ding aan. Richting de keuken. Binnen 3 seconden waren wij ook daar. Niemand te zien he. Er was ook geen één cliënt die zo’n soort pyjama aanhad.
We hoorden iemand zachtjes huilen. Echt zo’n oude vrouwenstem. Overal gekeken, maar we konden niet achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Zelfs nog buiten wezen kijken. En steeds maar een huilende vrouw… vreemde was ook nog dat dat mijn allerlaatste dienst was bij die baan.
Nouja ik kan echt nog uren zo doorgaan. Ook in mijn eigen huis die naast een oud kerkhof staat
18 likes