Ik zou dan echt hulp vragen inderdaad, want denk dat je het wel goed ziet. Ik heb ook zo’n partner van mij niet altijd alles zo snel aanneemt! 
Het is dan toch fijner om dan samen naar een professional te gaan zodat je iets samen kunt veranderen.
1 like
Thanks voor de tips! Hier kunnen we zeker wat mee 
@Airy-fairy Mijn hond heeft zeker een voorkeur voor mijn vriend hoor, dat is echt twee handen op één buik. Hij ziet dat zelf niet maar dat is wel degelijk zo haha. Zij weet ook niet beter dan dat hij fulltime vanuit huis werkt, dus het zal mede daardoor komen, maar dat zorgt er tegelijkertijd ook voor dat ze af en toe even wat teveel is voor hem. Ik zou dus ook in zijn belang ervoor willen zorgen dat ze niet opspringt bij elke beweging die hij maakt (bij wijze van).
@Airy-fairy Haha leuk hè zo’n partner. Ik denk dat ik inderdaad maar weer gewoon wat privélessen ga aanvragen hiervoor.
Duizend maal bedankt voor deze tip 
Volgende week gaan we kijken bij een gezin, die zó een mooie omgeving hebben voor hun huisdieren hebben gemaakt waar ik denk dat mijn hond echt helemaal op zou kunnen bloeien. Ik hoop zó dat ze het zien zitten.
Ben echt bang dat ie alleen maar in een hoekje gaat zitten en dat ze denken ja doei ons niet gezien. Want weet zeker dat met wat tijd, dat zulke goede hondenmensen met een sociale hond mijn hond zoveel goeds zou doen.
8 likes
Oh, wat hoop ik dit voor jullie allebei!
Complimenten dat je zo stug hebt volgehouden in deze lastige situatie. Veel mensen hadden waarschijnlijk al lang voor een asiel gekozen (niet dat dat perse slecht is, maar you get it).
Heel veel sterkte! En succes. 
1 like
Oh wat fijn! Echt heel toevallig zag ik een paar dagen voor je bericht voor het eerst dus zo’n herplaatsingscoach. Het had zo moeten zijn. 
Hopelijk gaat het goed en kunnen ze door de spanning heenkijken. Succes!
Fijn zeg! Ik heb stiekem vaak best wat (voor)oordelen over mensen die hun hond “wegdoen”, maar bij jullie heb ik het idee dat jullie echt alles geprobeerd hebben en echt op zoek zijn naar een plek die het beste is voor de hond, vind ik echt superknap want dat lijkt me heel zwaar!
Ik ook en schaam me ook echt
Durf het echt tegen bijna niemand te vertellen in het echt
Ah ja snap ik wel. Maar ik bedoelde dus dat ik het in dit geval wel een goede keuze vind, voor zover ik de situatie ken dan. Volgens mij is dit uiteindelijk het beste voor de hond. Snap alsnog wel dat het heel kut is en misschien ook voelt als falen.
1 like
Nou weten jullie dit nog, deze Akita puppy is er inmiddels al een maand ofzo, hij zal nu iets van 4 maanden zijn? ik heb foto’s en filmpjes gezien en het is uiteraard een suuuuperschattig snoesje met z’n grote oren en dikke puppypootjes, die lief speelt en in de meest belachelijke houdingen slaapt, zo lief. Maarja… Ik heb hem nog niet mogen ontmoeten, want “hij is best bang voor vreemden” (hij kent alleen hen 2), en omdat hij ook snel gestrest raakt doen ze vooral heel kleine rondjes om het appartement (in de binnenstad). Puppycursus/hondenschool vinden ze niet nodig. Hou m’n hart vast voor zijn socialisatie 
5 likes
Ik denk dat je zorgen terecht zijn.
Een Akita is niet echt een beginners hond en moet veel beweging en aandacht hebben.
Tegenover vreemden zijn ze vaak wel wat gereserveerd maar moeten alsnog gesocialiseerd worden. Zijn erg baas gericht.
Heb zelf tijdje op een shiba inu gepast en die leefde vrij gesloten en weinig wandelen etc. Moest hem zoveel leren. En de shiba inu zou makkelijker ras zijn dan Akita.
3 likes
Pfff zo zielig 
Even een berichtje ter steun, omdat zoals je al zegt er best een taboe op rust en schaamte een grote rol kan spelen. Die voel ik nu nog steeds. Ik vind het daarom ook spannend dit te plaatsen en zou achteraf gezien andere keuzes gemaakt hebben. Uiteraard ken ik jouw hele verhaal niet en zijn er misschien ook wat meer dingen gebeurd bij ons, maar het voelde voor ons eigenlijk ook al een tijd niet goed. En daar moet juist over gepraat worden, zodat de keuzes beter gemaakt kunnen worden.
Het verhaal van mijn hond
Ik had van mijn 16e-18e een Herder(kruising) van het asiel. Waarschijnlijk is hij het slachtoffer geweest van een ‘hondentrainer’ die politiehonden traint om te verkopen in de VS en als het niet lukt, ze dumpt. Dit vermoeden komt uit het verhaal van een oud-agent die honden trainde en die manieren bij hem herkende van pakhonden (alleen dan niet het loslaten). Het asiel (oosten van het land voor de geïnteresseerden), kreeg vaker Herders binnen met die in hetzelfde gebied gevonden werden. Zo ook hij was een vondeling. En leek (buiten zijn angst voor mannen, maar ook dat ging snel goed met m’n vader) niet echt problematisch te zijn. Voorruit, hij viel uit naar andere reutjes en kon bang zijn was bang voor stadse drukte (vrachtwagens, dichtslaande autodeuren, rennende kinderen etc). De eerste paar maanden gingen prima: hij leerde snel en vertrouwde ons compleet. Correcties op zijn uitvallen en steun bij zijn angsten accepteerde hij dan ook. Helaas leek na een paar maand leek het er steeds meer op, dat hoe meer hij ons vertrouwde, hoe meer de buitenwereld het moest ontgelden. Zijn uitvallen werden veel heftiger, richten zich steeds meer op mensen en je kon niks anders doen dan de situaties proberen te ontwijken of goed vasthouden (soms is het gewoon niet te ontwijken en af en toe probeer je toch weer stapjes te zetten). Ook bezoek veranderde; in het eerste halfjaar was het even aftasten, maar daarna werden ze vriendjes, een jaar later viel hij zelfs uit naar vriendinnen van mij die we stapsgewijs introduceerden en die goed met honden konden omgaan. De mensen uit het eerste halfjaar bleven vriendjes overigens. Rond dat halfjaar heeft hij zijn eerste bijt-incident gehad (postbode die net aan kwam lopen toen mijn ouders de poort uitgingen) en een paar maand later zijn 2e (fietser die plotseling afstapte om de weg te vragen). Van beide incidenten is aangifte gedaan en met de 3e zou hij in beslag genomen worden. Er zijn nog ontelbare incidentjes geweest, maar achteraf gezien hebben we zoveel geluk gehad dat het bij deze 2 groten is gebleven. Uiteraard hebben we in de tussentijd een training gevolgd bij het asiel (geen succes helaas) en hebben we via de dierenarts contact gehad met een hondentrainer. Deze laatste zag hoe graag hij voor ons wilde werken en hoe dat hem niet lukte bij de prikkels in zijn omgeving. Van haar hebben we dan ook een aantal tips gekregen om zijn impulsen te leren beheersen dmv training. In zijn eigen omgeving, ging dit helemaal goed. Zelfs een keer toen de buren een tuinfeestje hadden, ben ik met hem de tuin in gegaan en deed hij het fantastisch (=gefocust op de training en 0,0 aandacht voor de buren). Maar buiten de poort veranderde niks… In de tuin was hij zowel voedsel- als balgemotiveerd, buiten kon je met 100 ballen zwaaien met eten erin, hij kon niet over dat punt van focus heen. En dat punt kwam sowieso.
Het genade-besluit kwam toen hij een epileptische aanval kreeg en mijn vader aanviel. Als hij een aanval zou krijgen buitenshuis, aan zou vallen, niet tegen te houden zijn en naar mensen toe zou rennen… In de 2 jaar dat we hem hadden, hebben we gekeken naar herplaatsingen, maar daar hebben we emotioneel te lang mee gewacht. Op een punt waren we zo overtuigd dat hij niet happy zou worden als hij weer weg moest en weer dat vertrouwen moest vinden. Ik was 18, mijn ouders niet stabiel (veel ruzies, ook over de benadering van de hond) en eigenlijk met z’n 3en niet fysiek in staat om er voor in te staan dat hij tegengehouden kon worden (hij was nog geen 30 kilo, maar enorm krachtig, mijn moeder klein, mijn vader chronisch ziek en ik kon 1 aanval aan en was daarna gesloopt, ik heb om die reden ook maar een paar keer alleen met hem gelopen).
Het is nu 6 jaar geleden en nog steeds voel ik die schaamte. Vandaar ook dit ellenlange bericht, als een soort verantwoording en hopelijk als een stukje herkenning voor jou/iemand anders die zo’n moeilijke beslissing (wat het dan ook wordt, hopelijk niet wat wij hebben gedaan) moet maken. Het schrikbeeld van dat hij in beslag zou worden genomen of een kind zou aanvallen weegt mega zwaar, maar dat stemmetje dat we meer hadden moeten/kunnen doen is vaak genoeg sterker…
Je hebt kans dat ze het aandacht geven en spelen als beloning gaat zien. Daarmee moedig je het gedrag dus aan, daar zou ik mee uitkijken. Als het met een korte nee niet lukt (zonder boos te worden, want stem verheffen is meeblaffen), dan kan je bvb leren je hond naar de plaats te gaan op commando. Andere manier die ik heb gebruikt om dit bij mijn waakse hond af te leren is eventjes in een andere kamer zetten, bvb op de gang en laten afkoelen. Gewoon niks zeggen verder, want dat is aandacht. Paar minuten wachten, hoeft echt niet lang, en weer naar binnen laten. Blijven herhalen, in het begin kan het erger worden maar op een gegeven moment snappen ze de boodschap.
2 likes
Ja dat klopt, daarom ook zeker niet boos worden! Maar angst is niet helemaal hetzelfde als waaks gedrag en belonen met spelen ipv geruststellen.
Mijn hond is eeuwen gefokt als waakhond (keeshond), dus hij blaft als je ‘m laat echt de hele tijd m. Puur om je een dienst te bewijzen. Sterker nog, bij zijn vorige baasjes moest hij weg vanwege overmatig blaffen binnen. Nu blaft hij binnen eigenlijk nauwelijks meer. Alleen bij de bel en als ik het vraag gaat hij dan naar zijn plaats. Door hem even weg te zetten laat hem merken dat hij die taak bij mij niet hoeft te vervullen. Hoeft ie ook niet aan te gaan bij ieder geluid, dat helpt hem met ontspannen.
Ik kijk graag de video’s van Victoria Stillwell op YouTube, dat heeft mij heel erg geholpen (is it me or the dog).
Ik denk er wat anders over. In heel veel gevallen heeft wat ze vroeger waaks noemden gewoon met angst te maken. Het kan wel zo zijn inderdaad bij een hond dat die zich verveeld en dan werkzaamheden voor zichzelf verzint. Of dat ie een hobby blaffer is! Maar dat lijkt me niet zo aan de orde als het baasje (die de enige is die het ziet) het omschrijft als schrikken. Nina schrijft het hier heel mooi: Waarom ik altijd wat moeite heb met het plakken van het labeltje op een hond; Hij is te waaks... - Nina van Tilbeurgh
1 like
Ja Nina volg ik ook heel graag, vooral wat ze doet voor honden met verlatingsangst vind ik echt waanzinnig. Waarschijnlijk ben ik daar bevooroordeeld over omdat ik wel echt een waakse hond heb en het ras daar ook bekend om staat. Vroeger bewaakte ze de schepen tegen indringers. Het voorbeeld wat ze noemt van wanneer je het wel waaks kan noemen: ‘Huppetee… ze vliegt er naartoe en blaft het weg. Maar dit is wel een kort momentje. Deze hond staat niet stijf van de stress en blijft er ook niet in hangen.’ Zo is mijn hond ook precies. Het is echt wat ik omschrijf als een ‘alarmblaf’ en geen angstige of agressieve blaf. En daarna komt ie ook met een brede grijs naar je toegelopen van ‘het is weg, heb ik goed gedaan he!?’ Ook het blaffen bij de bel is keihard, maar daarna staat meneer te springen en kwispelen want hij is dol op bezoek.
1 like
Klinkt voor mij heel anders dan wat @LilyAldrin omschrijft. Omdat zulke dingen bij de meeste honden wel om angst draaien zou ik uitkijken met zulk advies.
Ik heb een super angstige hond en weet dat hij echt niet gemiddeld is. Ik zou willen dat toen hij een klein hummeltje was we toegang hadden tot meer goede informatie, misschien was het dan niet zo ver gekomen als we sneller de signalen hadden gezien en daarmee aan de slag konden. Ik zou liever altijd de voorzichtige route kant bewandelen en adviseren dan het te makkelijk bekijken en daardoor dingen per ongeluk erger maken. Angst kan zo’n vreselijk monster zijn, en is lastig om weer van af te komen. En uiteindelijk als het geen diepgewortelde angst is leer je met kijken naar de prikkel je hond ook aan om rustig ergens op te reageren, dus het is echt een fijne positieve manier die voor elk geval (angst, frustratie, hobbyblaffer) verbetering t op zou kunnen leveren.
2 likes
Zover ik het kan inschatten vind ik het angst/onzekerheid en geen waaksheid. Van nature zit het wakken niet in het ras en en als bijv. de deurbel gaat springt ze op om te kijken wie het is maar blaft ze niet. In de avond lijkt het echt een schrikreactie te zijn op iets wat buiten gebeurd en ik als mens niet hoor.
We gaan met jouw tips aan de slag en zaterdag spreken we de trainer en dan gaan we het ook bespreken.
3 likes