Bah, wat naar! Hoe gaat het nu/vandaag met je?
@Vergeetmenietje wat verdrietig dat je vader je niet op kwam zoeken. Kon je uiteindelijk naar huis de dag na je bericht of niet?
1 like
Het gaat beter! Lief dat je het vraagt. Vrijdag en gisteren was best verdrietig, maar slapen doet mij goed.
1 like
Ik volg een opleiding via mijn werkgever (die dus ook wordt vergoed). Maar nu heb ik van de week mijn examen opdracht ingeleverd. En ik heb mijn best gedaan en hard gewerkt maar ik ben zo nerveus. Ik ben zo bang om te falen en voel me dan helemaal slecht tegenover mijn werkgever omdat zij degene is die het betaalt en uiteindelijk mij ook een hogere functie gaat bieden als ik hiermee klaar ben. Dus nu zit ik al dagen in spanning en soms met buikpijn.
Het brengt ook weer helemaal kutte momenten naar boven die ik heb gehad tijdens mijn studie. Ik hoop zo dat ik morgen ofzo een goed uitslag krijg en dan eindelijk kan ontspannen dit weekend.
Ik ga voor je duimen dat je het hebt gehaald en de uitslag niet lang meer op zich laat wachten. Beter dan je best kan je niet doen. En als de uitslag binnen is, ongeacht het eindresultaat, jezelf even goed verwennen. 
1 like
Laat je het weten?
En je kunt niet beter doen dan je best.
1 like
Soms word ik echt zo gek van mezelf. Zoân twee jaar geleden was ik super depressief, wist ik echt niet hoe het ooit wat ging worden met mijn leven en had ik dagelijks paniekaanvallen. Inmiddels ben ik bezig aan een super leuke interne opleiding in het ziekenhuis, heb ik vrijwel nooit meer paniekaanvallen, leuke collegaâs, een eigen huis. Nouja allemaal goed dus.
Maar soms heb ik ineens zoân periode dat ik even nergens meer motivatie voor kan opbrengen en alles âandersâ wil hebben. Dan ga ik allemaal andere opleidingen googelen die ik ook zou kunnen doen, ga ik op funda allemaal andere huizen bekijken waar ik wel zou willen wonen. Of bedenk ik me dat ik misschien wel op een datingssite moet gaan en een vriend zoeken en dat een gezin misschien wel leuk zou zijn.
Terwijl 1. Ik weet ook echt wel dat een heel ander leven niet gaat helpen en dat ik dan over een paar maanden ongetwijfeld weer hetzelfde heb. 2. Ik dit echt een mega stom first world problem vindt als je ziet hoe het twee jaar terug ging.
En ik weet dat het ook wel weer overgaat en ik dan gewoon weer tevreden ben met mijn leven. Maar ik vind het gewoon zo stom, vooral omdat ik gewoon niet weet waar het vandaan komt. Over het algemeen ben ik super tevreden met mijn leven en heel gemotiveerd. Ik heb soms het idee dat het een beetje voortkomt uit niet tegen onzekerheid kunnen. Dat ik voor NU goed zit, maar dat ik er niet in geloof dat dat altijd zo zal zijn. En dat ik dus alle onzekerheden dichtgetimmerd wil hebben: meerdere diplomaâs voor meer kans op werk, de garantie dat ik ooit mijn droomhuis kan kopen, een partner voor meer financiĂ«le mogelijkheden en een âvangnetâ etc. Maarja zo werkt het natuurlijk niet en dat snap ik zelf ook wel. Daarom is het ook zo vermoeiend dat het steeds terugkomt. Of misschien dat ik snel verveeld ben, een sleur wil voorkomen en dus een plan A t/m Z wil hebben. Ik weet ook niet perse wat ik hiermee wil. Van me afschrijven ofzo, of misschien dat iemand het herkent.
Ik denk eigenlijk dat heel veel mensen dit hebben, ook die geen psychologische problemen hebben gehad. Mensen die een vaste baan hebben, koophuis, partner en kinderen die een bepaalde onrustigheid in zich hebben dan steeds het halve huis willen verbouwen. Of iemand die al heel lang met dezelfde partner is en soms fantaseert hoe het zou zijn om als single meer vrijheid te hebben.
We zijn altijd weer zoekende/
3 likes
Daar heb je misschien ook wel helemaal gelijk in inderdaad. Doelde ook niet perse op dat er een verband tussen zou zitten. Meer dat ik âvroegerâ altijd dacht: als ik ooit zonder paniekaanvallen kan functioneren, zou ik al blij zijn. Maar blijkbaar vergeet je dat heel snel weer als dat eenmaal gelukt is. Ik weet van mezelf ook dat ik snel verveeld ben/ graag heel veel verschillende dingen doe. Dus misschien is het ook wel gewoon dat idd. Dat mijn huidige leven nu leuk is, maar dat ik van mezelf weet dat ik waarschijnlijk geen 10+ jaar op eenzelfde plek wil werken en wonen.
Sinds het overlijden van mijn ouders, kort na elkaar, ben ik mezelf gewoon kwijt. Voel me vaak best verloren en heb vaak kortsluiting in mijn hoofd wanneer het besef er even is dat ze er echt niet meer zijn. Kan dan niet snappen hoe het kan dat terwijl ik ze haarscherp voor de geest kan halen, nog precies weet hoe hun stemmen klonken en hun hele doen en laten gewoon ineens er niet meer kunnen zijn? Voel me dan zo alleen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een goede en fijne relatie met veel begrip en steun, maar hoe oud je ook bent, soms heb je gewoon je ouders nodig. Gisteren hoorde ik op de radio dat de stem van je moeder je het beste gerust kan stellen. Toen dacht ik: makkelijk kletsen, moet ze er nog wel zijn.
Ik heb gesprekken met een psycholoog, emdr, exposure therapie en nog veel meer gesprekken en rouwverwerking. Maar het sloopt me. Ben gewoon niets waard momenteel.
11 likes
Dit herken ik van mijn chronische (fysieke) ziekte. Ik ben met periodes een tijd heel ziek en kan tussendoor jaren redelijk gezond leven. Als ik net weer beter ben ben ik zo dankbaar en voelt het normale leven als een cadeau. Maar na een tijdje slijt dat en ga ik me ook weer druk maken om normale mensen dingen, raak ik soms ontevreden etc.
Op zich ook wel een heel goed teken toch? Als het normale leven weer zo normaal is geworden voor je dat het bijna een beetje saai is, haha.
1 like
Dankjewel voor je mooie woorden. Mijn moeder is over 2 weken 4 jaar geleden overleden en mijn vader afgelopen juni 2 jaar. Vooral bij mijn moeder zat ik met een enorm schuldgevoel maar daar heb ik veel emdr voor gehad, het is bij mij ptss geworden, en nu begint het echte verdriet te komen zeg maar. Ook omdat het allemaal zo snel gegaan is, we waren 2 handen op 1 buik en toen werd ze ziek. Ik had mijn vader nog wel, en dat was een zekere geruststelling maar ook hij werd ziek en is in snelle tijd overleden. Heb er al heel wat uren therapie opzitten, en ben nog lang niet klaar, maar ik moet wel verder met mijn leven ook al ziet het er soms nog zo somber uit.
3 likes
Ik heb het gehaald! Zo blij en opgelucht. En nu achteraf denk ik weer: âwaarom die stress?â
4 likes
Ik had hier een paar maanden geleden gepost dat ik graag een nieuwe baan wilde, nog steeds niets gevonden/ergens positief nieuws gehad. Heb nu wel volgende week een screening voor iets dat ik zeer graag wil dus hopelijk lukt dit. Het eerste gesprek liep alvast vlot en daardoor mag ik naar de volgende ronde. Het werkt echt zo op mijn humeur. Alles irriteert me nu ook op mijn huidig werk, maar ik wil ook niet teveel hoop koesteren dat ik nu wel zal aangenomen zijn.
4 likes
Ik heb een gesprek gehad met een studentenpsycholoog en daardoor realiseerde ik me nog meer hoe erg ik me laat beĂŻnvloeden door anderen. De manier waarop iemand anders over mij denkt (of eerder: hoe ik dĂ©nk dat iemand over mij denkt) beĂŻnvloed mijn hele leven. Zoals dat mân date het afkapte omdat het gevoel er niet was, dat gaf mij het gevoel dat ik niet leuk genoeg was. Maar ook op stage maak ik me te druk hoe mijn begeleider bijvoorbeeld over me denkt.
Maar goed, mijn vraag is dus of iemand dit ook heeft gehad en of iemand tips heeft om hier aan te werken. Ik had net even een radeloos gevoel alsof ik hier nooit overheen kan komen, kan me gewoon niet voorstellen dat ik me niet zo voel. Maar ja er zijn zat mensen bij wie dat minder is en dan zou het voor mij ook een optie moeten zijn. Zit gewoon zo met mezelf in de knoop en het maakt mân leven echt minder leuk. En dat ben ik zat. Dus mocht iemand iets van tips hebben dan zou ik dat super graag weten. De eerste stap is in ieder geval gezet.
3 likes
Ik herken je verhaal volledig. Bij mij zorgde het ervoor dat ik aan de verwachtingen probeerde te voldoen waarvan ik dacht dat anderen ze hadden. Ik ging super hoge eisen aan mezelf stellen en werd steeds onzekerder. Toen ik in een baan terecht kwam waarin verschillende personen bij kwesties zijn betrokken en allemaal vanuit hun eigen perspectief een andere rol van mij verlangen, werd het me te veel en viel ik uit met burn-out klachten. Mijn studie was te overzien en ook mijn eerste baan die ik als opstapje gebruikte om te bereiken wat ik wilde, maar bij deze (droom)baan werd de druk me helaas te veel.
Ik ben sinds een half jaar in gesprek met een psycholoog, maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik nog niet weet of dat voor mij de aangewezen weg is. Ik blijf het een lastig traject vinden. Geen directe tips dus, maar ik volg zeker!
1 like
Ik zit ergens heel erg mee.
Ik ben behoorlijk verslaafd aan slapen. Dit doe ik omdat ik dan even rust heb en omdat ik het ontspannen en fijn vind.
Als ik sochtends mijn zoontje naar school gebracht heb en mijn dochtertje doet een ochtendslaapje dan ga ik zelf ook op bed liggen. Ik ben te lusteloos om wakker te blijven. Heb totaal geen zin om huishouden te gaan doen en wil nog even pauze.
Na een uurtje of 2 wordt mijn dochtertje wakker en ga ik ook aankleden en broodje eten.
Opzich is dit niet zo erg alleen ik kan dus niet wakker blijven sochtends. Als het weekend is en mijn man is thuis dan lig ik in de ochtend half in slaap op de bank en als mijn zoontje thuis is en mijn man is werken dan hang ik ook op de bank.
Als mijn ouders mijn kinderen een dagje hebben ga ik ook eerst altijd nog even slapen.
Maar ik voel me zo rot dat ik niet gewoon wakker kan blijven. Ik snap niet dat ik dit doe en ik ben zo boos op mijzelf dat ik het niet kan veranderen. Ik voel me zo waardeloos over mezelf dat ik dit niet eens kan veranderen. Waarom doe ik dit?
Overdag heb ik het ook wel een beetje maar minder. Als mijn zoontje ergens spelen is en mijn dochter doet een middagslaapje dan ga ik ook op de bank doezelen
Maar savonds heb ik het juist niet. Ik kan savonds rustig tot 1 uur wakker blijven.
Ik heb ook te weinig prikkels overdag. Elke dag is hetzelfde. Kids verzorgen en huishouden.
Ik heb geen hobbyâs en vind weinig leuk. Maar ik ben niet depressief, er zijn genoeg dingen wat ik fijn vind en van genietâŠ
Denk dat het aan heel veel dingen kan liggen! Val je wel op tijd in slaap?
Je zou eventueel bij de huisarts een bloed onderzoek kunnen laten doen, wellicht dat je wat tekorten hebt. Zelf hou ik ook van slapen en met name overdag. Soms omdat ik me verveel, soms omdat ik me rot voel en soms omdat ik het gewoon lekker vind. Ik heb add en merk dat slapen ook prikkel verwerking voor mij is (of juist omdat ik me verveel). Ook merk ik dat als ik gezonder eet -vooral geen suiker- het wel beter gaat.
Uiteindelijk zul je het patroon moeten doorbreken en dat kun je in kleine stapjes doen. Niet meteen in Ă©Ă©n keer bergen verwachten! Je kunt ook wat nieuwe prikkels zoeken. Ik ga soms ook al heb ik niks gepland die dag, wel lekker wandelen/een dagje alleen op pad/naar de bioscoop/even een terrasje/etc etc. Ik weet gewoon als ik de hele dag thuis blijf dat ik dan sowieso een dutje ga doen.
3 likes
Ik slaap vrij laat. Gemiddeld rond 12 uur. Met 2 kleine kids is dat veel ste laat helemaal omdat ik er meestal nog 2x per nacht uit moet.
Bloedonderzoek is goed.
Het is omdat ik geen zin heb in de dag. Elke dag is hetzelfde, vind het vaak saai overdag met alleen huishouden en voor de kinderen zorgen.
Kan sochtends ook niet de deur uit omdat mijn jongste slaapt.
Ik heb niet echt iets leuks om voor wakker te blijven zegmaar
Dan is het misschien fijn om een keer met een poh of een psycholoog te gaan praten 
.
1 like
Kun je een cursus gaan volgen of misschien vrijwilligerswerk doen? Of is dat niet te combineren met de kinderen.
Snap wel dat je er lamlendig van wordt als je weinig om handen hebt. Ik denk overigens ook dat het geen kwaad kan om met een praktijkondersteuner te gaan praten!