Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#1137

@ontherun Hoe voel je je vandaag? Ik hoop dat jij je inmiddels weer wat beter voelt.

Ik post hier even omdat ik niet wil dat mijn vrienden mijn gezeur zat vinden. Ik ben ook benieuwd hoe jullie het volgende zien.

Het gaat al een tijdje niet zo lekker tussen mij en mijn vriend.

Ik voel me eenzaam, het is niet altijd geweest zoals het nu is. Voorheen dan was hij wel meer attent met het plannen van dates en het geven van hele persoonlijke cadeaus. Sinds hij verhuisd is is hij meer bezig met zichzelf, parttime werk en zijn eigen bezigheden. Als ik voorstel hem te willen zien, dan stelt hij voor om alleen samen te slapen.

Ff kort wat ik verder vervelend vind:

  • Hij is koppig en biedt snel weerstand als ik aangeef iets niet leuk te vinden.

  • Ik mag zijn familie niet. Zijn familie stimuleert zijn onwenselijke gedrag door onredelijk tegen mijn vriend te doen en hem onterecht te bekritiseren. Vandaar ook zijn weerstand tegen kritiek.

  • Hij heeft niet echt vrienden en spendeert dagen achter elkaar alleen. Als ik hem bij sociale activiteiten betrek, dan kan hij vaker niet dan wel omdat hij bezig wil met zijn eigen bezigheden.

  • Hij belooft beter te worden in communiceren, meer rekening te houden met mij, meer leuke dingen in te plannen met mij, maar dat merk ik niet echt.

  • Ik heb geen idee wanneer ik hem weer zie om iets anders te doen dan samen te slapen. Ondertussen zie ik hoe mijn huisgenoot continu plannen maakt met zijn vriendin.

Ja, ik moet niet mijn relatie vergelijken met anderen maar als ik zie hoe zij omgaan met elkaar, als vrienden en geliefden en in contact blijven, dan word ik jaloers en verdrietig. Ik heb vooral het idee dat ik moeite doe om mijn vriend te zien.

  • Hij heeft gezegd dat hij mij zou helpen met het een en ander voor mijn onderneming en hoewel ik herhaaldelijk heb gevraagd wanneer, is het er nog steeds niet van gekomen.

Ben ik te veeleisend? Wat vinden jullie hiervan en zijn gedrag?

1 like
#1138

Ik weet niet hoe lang jullie al verkering hebben maar dit zou ik niet trekken. Heb de indruk dat hij niet staat te springen om zijn leven met jou te delen en enthousiast plannen maakt omtrent jullie toekomst samen. Hoe ik het nu hoort “tolereert” hij het dat je af en toe naast hem slaapt?? Sorry maar mijn vriend en ik zijn 2 jaar samen en elke avond dat we samen kunnen zijn/eten/praten/slapen zijn we dankbaar voor. Dit is de eerste keer dat ik weet van dit is hĂ©t, dit is hĂ©m en dat voel je gewoon aan alles. Wij zijn een team, willen lief en leed delen en zoveel mogelijk samen zijn en leuke plannen maken. Ik zou me in jouw situatie ook eenzaam voelen en niet aan mijn trekken komen dus voor mezelf kiezen.

Wat heb jij nodig in een relatie? Voldoet je relatie aan jouw noden? (En omgekeerd) Zo nee: weet hij dit en werkt hij er actief aan? Ik heb er geen lekker gevoel bij
 sterkte meid.

Edit op je vraag “ben ik te veeleisend?” Nee, girl, jij verdient beter imo

afbeelding
afbeelding735×1102 54.1 KB

4 likes
#1139

Hey, bedankt voor je antwoord!

We hebben bijna 5 jaar een relatie. Vrij lang dus. Ik heb besloten om op mezelf te focussen en mijn eigen leven. Ik jat je toepasselijke quote als reminder. :wink:

Dat hij samen wil slapen komt trouwens doordat ie tot in de avond door moet werken.

Ik zei net tegen hem dat ik niet kom slapen, dat ik liever weer ga daten en als hij iets wil doen met mij dan hoor ik het vanzelf wel. Kreeg ik meteen erna een reactie en vraag van hem of ik morgen met hem wil afspreken in de stad. Het is grappig hoe het werkt.

Ik ben blij dat jij een hele fijne relatie hebt, dat is ook hoe ik het liefst een relatie zou hebben. Lief en leed delen, tijd voor elkaar maken. Dat is ook hoe het ging en kan gaan tussen mij en mijn vriend, alleen laat ik hem deze keer moeite doen. Ik weiger om langer achter hem aan te gaan.

6 likes
#1141

Ik kom hier zomaar binnenvallen, maar moet het even kwijt. Ik dacht dat alles goed ging, maar de laatste dagen voel ik me zo neerslachtig. Gisteren een leuke dag gehad en vandaag kan ik niet stoppen met huilen. Voor het eerst sinds een heel lange tijd mis ik zelfs mijn ex, terwijl ik een maand geleden alles definitief heb afgesloten (nadat we al een jaar officieel uit elkaar waren). Ik ben ook verliefd geworden op iemand anders, maar geen idee of het ooit iets zal worden. De toekomst lijkt zo onzeker en het voelt alsof mijn vriendinnen zoveel verder staan dan ik. Zou liefst gewoon een paar maanden naar het buitenland gaan, maar zoveel lef heb ik dus niet :sob:

3 likes
#1142

Is dit niet óók de lat heel hoog leggen voor jezelf? Je hoeft toch niet continue heel blij te zijn, dat kan ook bijna niet. Logisch dat je ook negatieve emoties voelt zoals verdriet en jaloezie. Het is niet leuk om midden in te zitten maar wel heel normaal dat je dat voelt.

@MrJones :heart: Is het een idee om die wens om naar het buitenland te gaan concreet te maken in een plan? Dan ontdek je denk ik vanzelf of het iets is wat je echt wilt of durft.

2 likes
#1143

Ik kan die versoepelingen echt niet bijbenen. Iedereen zit op het terras, feest op een festival of gaat weer naar het theater en bioscoop.

Meanwhile zit Friemel weer van een afstand toe te kijken. Ik deed dergelijke dingen ook erg graag, vóórdat het slecht ging en voor corona. Maar ik vind dit zo’n omslag? Het gaat me echt te snel.

Ik vind het ook echt irritant dat ik corona niet meer als smoes kan gebruiken om geen dingen buiten de deur te doen :frowning: haha

6 likes
#1144

Wat is de reden dat je naar het buitenland wil? Ik heb dat gevoel soms ook maar dat is meer om alles te ontvluchten en omdat ik dan iedereen irritant vind en mss even weg moet om m’n leven thuis weer meer te waarderen ofzo. Maar als je echt wilt, waarom zou je het dan niet plannen? En je hoeft niet meteen een paar maanden te gaan, je kan ook voor een kortere periode gaan toch?

In ieder geval: rot dat je je zo voelt, ik hoop dat je eruit komt.

#1145

Ik ben aan het reïntegreren en heb een stap terug moeten doen. Heel moeilijk vind ik het. Niet voor mezelf om te accepteren. Maar wel qua werk. Ik heb met mijn lg afgesproken dat ik in de ochtend beslis hoeveel uur ik die dag werk (slaap heel slecht dus deels daarvan afhankelijk). Maar dat is echt onhandig qua werkagenda/afspraken. En ik heb mijn collega’s kort uitgelegd waarom ik een stap terug doe maar ik voel bij een deel toch een soort verwijt/onbegrip. Bv een collega die zei “ik ben ook moe en gestresst maar ik werk toch gewoon door omdat ik vind dat alles door moet gaan”. Ok you do you, maar daarvoor ga ik mijn afspraken met bedrijfsarts en lg toch niet verbreken?

Nou ja ik snap hun frustratie deels ook wel, hoor. Maar ik vind het moeilijk om me ertoe te verhouden. Ik zou zelf liever ook lekker weer volledig aan het werk zijn inmiddels.

#1146

Jezus, wat een kutreactie van die collega. Je bent niet voor niets aan het re-integreren. Ik weet niet wat de reden van je ziekte en re-integratie is, maar in veel gevallen is het logisch dat je door een ziektebeeld minder aankan en dat slecht slapen in deze periode extra zwaar op je drukt. Als je het allemaal wel had aangekund zoals die collega van jou, dan was je wel gaan werken en niet re-integreren.

Toch snap ik het ook dat je het moeilijk vindt. Ik ben laatst ook begonnen met re-integreren (vanwege burn-out) en moest na een paar weken alweer rustiger aandoen. De bedrijfsarts was daar niet heel blij mee begreep ik uit zijn reactie. En hoe overtuigd ik er ook van ben dat ik de juiste keuze heb gemaakt en met de juiste voortvarendheid wel weer dingen oppak, toch knaagt het aan me en vind ik het moeilijk om met die verkapte kritiek om te gaan.

#1147

Dank voor je reactie! Altijd fijn om even begrip te krijgen :blush: Ik sta nu 50% ziekgemeld vanwege een combinatie van factoren, maar op dit moment blijven vooral de mentale klachten over idd.

Wat vervelend dat je bedrijfsarts dat zo liet merken! Heeft hij uiteindelijk wel een advies aan je werkgever geschreven waar jij je in kan vinden? Gelukkig zijn mijn bedrijfsarts en leidinggevende heel begripvol, zij remmen me zelfs eerder af. Lijkt me echt lastig als dat niet zo is. Dan moet je Ă©cht zelf goed je eigen grenzen kennen en in de gaten houden.

1 like
#1148

Gelukkig was zijn advies aan mijn werkgever heel neutraal met een algemeen advies om opnieuw de uren op te bouwen zoals eerder voorgesteld. Daar kon ik me tegen de tijd dat ik het gesprek had en even rust had gepakt ook weer helemaal in vinden (diezelfde dag zou ik ook op eigen initiatief weer op het werk verschijnen), dus qua verslaggeving zat het gelukkig wel goed.

Tot nu toe had ik altijd hele goede gesprekken met de bedrijfsarts, dus ik ga ervan uit dat dit soort dingen niet te vaak zullen voorkomen. Op mijn werk zijn ze gelukkig ook heel begripvol, dus dat is fijn.

2 likes
#1149

@monkeyslut @Koda Het is altijd al wel een “droom” geweest om naar het buitenland te gaan. Misschien is het inderdaad ook wel een soort vlucht, want wie of wat houdt mij hier nu nog? Maar dan begin ik dus obstakels te zien zoals mijn job en mijn appartement dat ik huur. Ga er toch eens serieus over nadenken. Dan misschien gewoon voor een kortere periode. Thanks voor jullie reacties! :heart:

4 likes
#1150

Ik weet niet zo goed waar ik het moet plaatsen, dus dan maar hier! Ik hou echt zielsveel van mijn vriend, alleen merk ik dat ik de laatste paar maanden in een enorme dip zit. Ik haal uit vrijwel niks meer plezier, terwijl mijn vriend altijd diegene was die binnen no time mijn zorgen zou kunnen laten verdwijnen. De laatste paar weken merk ik dat ik steeds afstandelijker word. Ik ben als we samen zijn veel aan het malen in mijn hoofd en heel afwezig. Ik krijg er echt paniek van, want ik weet gewoon nou niet of dit ligt aan dat ik niet lekker in mijn vel zit de afgelopen periode, of dat dit een signaal is dat de relatie voor mij niet werkt? Wat ik trouwens zelf echt heel erg en jammer zou vinden, juist omdat ik zo dol op hem ben. Ik zou willen dat ik mezelf zou kunnen begrijpen, maar ik raak alleen maar verward van mijn gedachten.

1 like
#1151

Ik weet niet precies waarover je aan het malen bent, En dat je omschrijft dat je er paniek van krijgt helpt natuurlijk ook niet mee. Je zou voor jezelf je hoofd wat meer leeg kunnen maken door dingen van je af te schrijven in een soort dagboekje. Als je dat een tijdje gedaan hebt is het misschien makkelijker voor jezelf na te gaan wat nu precies de oorzaak is.

Misschien zit het hem wel in heel iets anders. En is dit gewoon jou reactie op stress.

1 like
#1152

De beste tip (maar ook lastigste) die ik je kan geven is: Probeer je gedachtes en gevoelens niet te proberen te verklaren en te begrijpen. Als je dat doet, ga je veel te veel leven in een ‘wat dan’ toekomst. Laat je gedachtes en gevoelens er gewoon zijn! Het is okay om je een tijdje wat minder te voelen, en nee dit betekent niet direct iets voor jou en/of de relatie. Als je jezelf er constant tegen verzet tussen ze je alleen maar meer stress geven en raak je in een visuele cirkel. Misschien kun je simpele mindfulness oefeningen proberen? Bijv een korte body scan of 10 keer diep in en uit ademen (en dan heel goed op je ademhaling letten), op momenten dat je t idee hebt heel erg afwezig te zijn en teveel op te gaan in je gedachten.

4 likes
#1153

Dat is wel een goed idee! Ik probeer ook soms gevoelens van me af te schrijven, maar ik merk dat er dan een soort van blokkade op zit en er vrij weinig uit komt.

@Plantengekkie Jaa, misschien heb je gelijk. Ik heb inderdaad niet echt een specifieke reden waardoor ik mij zo voel. Ik probeer idd te achterhalen waar het vandaan komt, maar daardoor blijf ik er constant mee bezig. Het is alleen heel lastig om dat los te laten als ik me constant zo naar voel en al helemaal omdat ik merk dat ik super veel mood swings heb en instabiel ben. In de ochtend ben ik bij wijze van spreken enthousiast, maar er hoeft maar een mini ding te gebeuren en ik kan me al dood ongelukkig voelen en buiten proportie reageren en huilen.

#1154

Je bericht was in ieder geval heel erg herkenbaar. Ik heb/had dit ook heel erg. En idd vooral de ontwetendheid en onverklaarbaarheid trokken echt aan me. Ook ik had zoveel emotie wisselingen op een dag. Soms stond/sta ik op en dacht ik: vandaag wordt een goeie dag, om ‘s middags huilend in bed te eindigen. Ik ben uiteindelijk naar de huisarts gestapt omdat ik zelf er niet meer uit kwam en volg nu ACT therapie (acceptance and commitment). Vanuit daar leer ik dus ook de gevoelens accepteren (ook al is dat soms heel lastig), maar ik ben me er iig van bewust geworden dat me actief verzetten geen zin meer heeft. Als je ACT interessant vind klinken kan ik trouwens The Happiness Trap aanraden als boek!

1 like
#1155

Dat boek lijkt me wel heel interessant, ik ga dat even bekijken! Ik twijfel dus ook al een tijdje om naar de psycholoog te gaan, alleen merk ik dat het toch een enorme drempel is en dan vooral omdat ik me niet constant slecht voel. Ik weet diep van binnen dat het onzin is en ik dan alsnog zou moeten gaan, maar op sommige momenten voel ik me wel goed en dan denk ik “zie je wel, het is niet nodig”

#1156

Ik lig in het ziekenhuis op de paaz, en het logisch niet top. Maar ik ben zo verdrietig en ik wil gewoon naar huis. Mijn vader is op vakantie (in Nederland) maar ik had zo graag gewild dat hij even langs gekomen zou zijn. Ik voel me eenzaam. Ik had gedacht morgen naar huis te mogen maar de verpleging deed daar vanochtend opeens heel vaag over, dus nu ben ik bang dat ik langer moet blijven. Wat misschien beter is, maar ook zwaar. Ik ben zo moe.

9 likes
#1157

Ik heb niet zo goed contact met mijn ouders en zie ze niet vaak. Ik probeer wel af en toe naar een verjaardag te gaan, want het contact verbreken lukt niet. Nu zag ik mijn ouders gisteren weer en het gaat niet zo goed met mijn vader. Hij is psychische helemaal in de war (hij begint soms opeens te schreeuwen of krijsen bijv.) en soms is hij even ‘in de werkelijkheid’, maar gaat dan niet in op het gesprek dat gaande is, maar begint gewoon met praten. Ik ben gisteren in een soort interne crisis geraakt en heb gelukkig mijn netwerk om op terug te vallen. Maar ik weet gewoon niet hoe ik dit allemaal nog moet handelen.

1 like