Wat rot 
1 like
Sinds deze week voel ik me zo moe maar ook weer niet echt moe. Niet het gevoel wat je soms hebt na een drukke dag maar gewoon opgebrand. Nergens meer fut voor, nergens zin in en ik voel ook weinig emotie. Niet blij, niet rot maar alleen maar moe dus.
Nu heb ik dit gevoel nooit echt zo gehad. Maar er is ook best wel veel gebeurd de afgelopen maanden. Niet per sé slecht maar ook weer niet goed. Gewoon veel gebeurd op allerlei vlakken.
Ik moet nog 5 dagen werken en dan heb ik vakantie. Hopelijk kom ik dan weer een beetje tot mezelf.
Op werk zei iemand vandaag ook: âyou look exhausted.â En ondanks ik dat altijd een beetje onnodige opmerkingen vind, dacht ik wel van; âja het is ook gewoon zo.â
Misschien heb je dit al gedaan maar het kan geen kwaad een bloedonderzoek te vragen aan je huisarts als je zo moe bent om het een en ander uit te sluiten. Is zo zonde als je je zo lamlendig voelt door een ijzer, D3, b12 tekort of een te laag hb of iets in die hoek. Het is echt rot als je je uitgeput voelt en iets van een tekort is vaak vrij simpel opgelost. Daarnaast hoop ik dat je vakantie je ook goed doet.
3 likes
Ik ken het gevoel, zelf denk dat het vooral mentaal moe is. Zoals je zij was er veel gebeurd dus het kan zijn dat het onbewust heel druk in je hoofd is en daar wordt je moe van.
Vitamine en ijzer checken is altijd goed want dan weet je of het aan iets anders licht.
1 like
Ik hoor van alle kanten dan ik blij zou moeten zijn, maar ik ben het niet.
Er is in de laatste maand veel gebeurd, ik ben uit mijn huis gepest/bedreigd, moest noodgedwongen bij mijn ouders in huis scriptie schrijven, kreeg een nieuw huis toegewezen door de sociale huur, heb mijn diploma gehaald en nog geen maand later staan we hier. Huisje, boompje, beestje. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn dat alles zo is gelopen maar ik kan me de ogen wel uit mijn kop janken. Alle zekerheden die ik had, fijn huis, inkomen (stufi) en ritme (opleiding) zijn weg.
Neem ook de tijd/rust om te verwerken hĂš? Blij zijn dat het nu weer ârustigerâ is staat los van wel moeten verwerken wat er allemaal gebeurd is.
Rare vergelijking maar bij iemand die kanker had en nu schoon is richten mensen zich ook heel erg op het positieve âhet is achter de rugâ, maar gaan voorbij aan de angst, gebrek aan vertrouwen in het lichaam, vermoeidheid⊠omdat ze dat niet kunnen zien.
Jij weet hoe je je voelt. De mensen die vinden dat je blij moet zijn bedoelen het vast goed en positief en bemoedigend, maar jij hebt het meegemaakt en jij voelt je zo en dat is oké.
2 likes
Ik ben verdrietig omdat mijn ouders ver weg gaan wonen. Ze wonen nu op een kwartier afstand en straks op iets meer dan een uur. Het wordt allemaal zo anders. Ik kan niet even binnenwippen, iets wat ik zo ontzettend graag deed, ben nog erg gehecht aan mijn ouderlijk huis. Mijn moeder kan niet meer oppassen op mijn kind en op mijn hond en ik ben zwanger van een 2e kindje en dat kindje zal niet intensief met hen opgroeien. En zo zijn er wel honderden dingetjes op te noemen waar ik nu zo van geniet en die straks wegvallen. Ik weet dat er genoeg ouders alsnog oppassen etc terwijl er een grote afstand is maar mijn ouders zijn niet zo.
Mijn zus moet straks een uur en 3 kwartier rijden om mijn ouders te zien. Ik vind het echt heftig maar mijn ouders zijn best wel op zichzelf en lijken er totaal niet mee te zitten. Ik heb het gevoel dat dat niet âzo hoortâ. Ik zie en hoor om mij heen juist alleen maar van die enorm betrokken ouders/opaâs en omaâs die voor geen goud bij hun kinderen weg zouden willen. Dat doet soms zeer.
Terwijl ik het zo opschrijf vind ik het zo overdreven klinken, dat zou ik bij een ander misschien ook vinden maar ik voel me echt verdrietig, sowieso alleen al omdat het ouderlijk huis met honderden herinneringen âverdwijntâ en ik straks niks meer in mân oude woonplaats te zoeken heb. Ik voel me ontheemd ofzo?
Het moet nog even een plekje krijgen maar zoiets kan bij mij soms lang durenâŠ
Ik lees hier veel verdrietige dingen. Sterkte allemaal 
Ik voel me de laatste tijd zo vaak somber en verdrietig. Ik kan echt nog veel plezier halen uit dingen, maar het overvalt me gewoon. Vooral als ik bijvoorbeeld s avonds in mn eentje thuiskom. Moet dan echt om alles huilen. Ben echt een beetje radeloos. Zou zo graag gewoon 3 maanden willen slapen ofzo en dan weer een frisse start 
1 like
Ik snap dat je daar verdrietig om bent! Lijkt me ook echt niet leuk en ook extra gek als je ouders dat doen in plaats (hoewel ik het wel vaker heb gehoord met ouders). Ik woon zelf ook zo ver van mijn ouders, bij mij kwam het door keuzes die ik zelf heb gemaakt (en niet meer zo makkelijk terug kan draaien) en ik vind het ook zo jammer om die dingen te missen die jij beschrijft. Wat misschien niet echt opbeurend klinkt, haha sorry, maar ik bedoel meer het niet overdreven is dat je je ontheemd voelt. Al wordt dat echt minder na verloop van (veel) tijd. En een uur rijden is nog echt wel te doen als je elkaar in ieder geval wekelijks wil zien. Maar het blijft stom. Sterkte!
@Hectometer @Tedmosby ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar jullie ook sterkte. Ik hoop dat het snel weer iets beter gaat 
3 likes
Heel herkenbaar, ik weet niet wat ik moet zeggen maar ik hoop dat het weer beter wordt
1 like
Ik ben oprecht verdrietig door wat een collega/vriendin heeft gedaan. En ik weet dat ik zelf ook in fout ben, maar dat maakt het niet minder verdrietig. Ik voel me nu zo eenzaam op het werk, doordat iedereen wel een maatje heeft en ik blijf weer alleen achter. Vroeger ben ik al veel gepest en buitengesloten geweest. Ik vraag vaak aan mijn lieve vriend of ik echt zo abnormaal ben dat ik blijkbaar bij niemand bijhoor? Ik moet het mij zo niet aantrekken, het is maar werk en collegaâs, maar ik heb mijn lesje wel weer geleerd. Collegaâs zijn geen vrienden, remember that Tobvit⊠
Het verhaal
We zijn nu al 1,5jaar collegaâs en eigenlijk waren we ook wel goede vriendinnen geworden. We hebben buiten werk ook al afgesproken, ze is zelfs naar ons nieuwbouwhuis komen kijken. Ze heeft ook verteld, ĂŒberhaupt 2 maanden geleden, dat ik meer ben dan een gewone collega. Dat vond ik heel leuk en lief!
Nu is het volgende gebeurd:
Als ik veel vragen stelde, wegens oprechte interesse in haar leven, begon ze kortere en kortere antwoorden te geven. Dat vond ik raar; had ze niet graag dat ik zoveel vragen uit pure interesse stelde? Geen idee, ze zei er nooit wat van dat het haar irriteerde.
Gisteren is de bom gebarsten toen ik uit vakantie terug kwam. Ze zei niks tegen mij, waardoor ik het gesprek aanging omdat ik voelde dat er iets niet juist was.
Haar letterlijk woorden zijn dat ik ALLES negatief benader, en ALLES afkraak van haar en andere mensen. En dat ze dat al vanaf het begin heeft gemerkt bij mij. Ze was ook blij dat ik erover begon, terwijl ik alleen maar denk: als het jou irriteerde, vertel het mij dan! Hoe kan ik dit allemaal weten?
Ik heb haar verteld dat het in mijn ogen niet negatief/afkraken is, dat ik gewoon oprechte vragen stel en oprecht goed advies wil geven omdat ik met haar inzit.
(klein voorbeeld:
ze was opzoek naar een koopappartement, ik had oprechte vragen dat ze maar een heel kleine berging had en geen fietsenstalling/berging buiten haar appartement. Haar vriend heeft namelijk een dure racefiets, dat zet je toch liefst achter slot en grendel? Dat vond ze negatief terwijl ik alleen maar met haar inzit en wil dat ze goede keuzes maakt in haar leven.
Nog een voorbeeld: ze was op meubelzoektocht, dus ik vroeg oprecht of ze al wat gevonden hadden. Na veel getrek en gesleur kreeg ik een merk A dat ze op het oog hadden. Ik zei toen dat ik daar ook naar heb gekeken omdat het een heel mooi en kwalitatief merk is, maar dat we toch voor merk B waren gegaan. Blijkbaar was dat ook negatief. Ookal heb ik wel gezegd dat het mooi en kwalitatief is, niks mis mee volgens mij?)
Ik heb haar ook gezegd dat het verkeerd kan overgekomen zijn, waarvoor mijn welgemeende excuses want ik ben oprecht blij dat ze een appartement gevonden heeft omdat ik weet dat ze weg wou bij haar thuis. Ik reageerde ook heel enthousiast dat ze iets gevonden had.
Maar door die negatieve spiraal, in haar hoofd, zag ze op den duur alles negatief wat ik zei en zag/hoorde ze mijn positieve input niet meer.
Nu gaat het contact nooit meer worden zoals het was, je kan mij niet veranderen. Ze gaat sowieso ook niet zoveel meer vertellen omdat die schrik gaat blijven dat ik veel vragen ga stellen / advies ga geven. Ik ben eenmaal een persoon die veel vragen stelt. En ik heb ook al veel meegemaakt waardoor ik soms mijn ongevraagde advies geef, dan is het aan jou om ermee te doen wat je wilt. Maar om mij dan te bestempelen dat ik ALLES negatief benader en ALLES afkraak? Dat vind ik niet zo netjes en ik vind niet dat ik zo een eerlijke kans heb gekregen. Als ze het eerder had gezegd dan had het zover niet moeten komen.
Zijn er hier ook mensen die antidepressiva gebruiken of hebben gebruikt? Zou ik je dan mogen pbâen?
Edit: en met sint-janskruid?
Ik slik AD, je mag me altijd DMâen. Sint janskruid geen ervaring mee, mijn moeder slikt het wel al heeeel lang en heeft er baat bij.
1 like
Ik gebruik AD. Je mag me een berichtje strength. Er is ook een topic over AD.
1 like
Ik heb vrijwel elk soort antidepressivum wel geslikt (zonder het gewenste resultaat helaas, vandaar nu ECT), dus je mag me zeker pbâen.
1 like
Jeetje wat een kut situatie. Dat is echt heel vervelend als je het idee hebt dat er iets niet goed zit, maar dat diegene daar niet zelf mee komt. Heel goed juist dat je dat gesprek gewoon aan gegaan bent. En heel jammer dat de bom nu gebarsten is en je nu niet goed snapt wat er verkeerd is gegaan.
Het vervelende is eigenlijk dat je collega/vriendin ook niet echt duidelijk naar jou toe communiceert. Blijkbaar lukt haar dat niet, weet ze niet goed hoe ze dat aan moet pakken of wat dan ook. Ik denk niet dat jij moet veranderen om het contact weer te herstellen. En ik denk ook niet dat je nu helemaal alleen komt te staan weer en dat alles voorbij is.
Misschien helpt het om het gewoon even te laten rusten en eens te bedenken van zit er iets in? En zo ja, wat zou je dan misschien daar van mee kunnen nemen en leren. Kan me voorstellen dat je het er gewoon niet mee eens bent en vind dat het niet aan jou ligt, maar daar kan je dan ook iets mee doen.
Dan ga je later deze week ofzo gewoon eens het gesprek aan en zeg je eerlijk hoe je je nu voelt. Dat je het echt oprecht jammer vind dat het zo gelopen is, dat je blij bent dat ze eerlijk naar je is geweest en heeft gecommuniceerd en dat je graag nog steeds bevriend wil zijn, maar dan wel nodig het om van haar te horen wat zij dan wil/nodig heeft zodat jullie samen verder kunnen bouwen met je vriendschap.
Niet teveel twijfelen aan jezelf in elk geval!
Eigen ervaring
Edit: Misschien heb je iets aan het volgende voorbeeld. ik heb eens eenzelfde soort situatie meegemaakt met een collega. Ik dacht ook echt wat is er aan de hand? Heb toen dat een antal keren gevraagd maar kreeg aleen te horen er is niks. Toen later nog een keer gezegd ik heb echt het gevoel dat er iets niet goed zit en ik weet niet wat. Wees gewoon eerlijk en duidelijk. Er kwam een hele rant. Toen dacht ik ja ik snap wat je bedoeld maar waarom heb je dit in vredesnaam niet eerder gezegd? ik kan niet ruiken dat je iets irritant vind. En als jij niet duidelijk bent naar mij, dan kan ik niets veranderen. Dat heb ik hem toen ook duidelijk gemaakt. Hij reageerde daar weer op en het werd, hoe kut het ook is om zoân gesprek te voeren, wel goed uitgepraat.
Voor mijn gevoel zou het ook nooit meer zo worden als dat het was, maar ik denk achteraf gezien ook dat het goed is geweest dat dit is gebeurd. Het was namelijk ook niet perse goed tussen ons want er werd niet duidelijk gecommuniceerd. Een tijdje was het akward/lastig en aftasten. Ik had ook de neiging om te denken dat ik alles verkeerd deed, maar zo werkt dat dus niet want je bent met zân tweeĂ«n. Eindstand is echter dat we bevriend bleven op het werk en nu nog steeds bevriend zijn.
1 like
Je hebt al veel reacties zie ik, je mag mij eventueel ook nog PBâen. Wilde nog wel even toevoegen dat st janskruid vaak een wisselwerking heeft met antidepressiva dus dat je die beter niet samen kunt gebruiken.
1 like
@NoTime @August @Afstandsbediening20 @Acquiesce Heel erg bedankt voor jullie reacties . Ik ga dat AD topic doorspitten en ga jullie nog PBâen!
Jeetje wat ingewikkeld. Het eerste wat in me opkomt is duidelijke kaders en grenzen afspreken, maar dat is lastig met iemand die de slachtofferkaart speelt. Dan voel jij je nog slechter wsl. Pas wel echt op jezelf. Het is niet de bedoeling dat zij haar shit kwijt is en jij met een verergerde angststoornis zit.
1 like