Hey lieve meiden, ik heb echt hulp nodig en loop rond in circkels. Ik ben inmiddels 30 en heb dingen op veel gebieden in mijn leven niet goed voor elkaar. Ik was altijd heel erg gefocust op studie/werk en heb de andere gebieden zoals gezondheid, vriendschap, relatie verwaarloosd. Nu zit ik al een jaar in een burn-out. Merk dat ik bij de psycholoog niet verder kom & dat t aan praktische hulp ontbreekt. Burn-out is ook geen officiele diagnose en mijn psycholoog heeft er geen specifieke ervaring mee. Nou dan kom je dus al gauw uit bij een coach maar die vragen torenhogen bedragen voor een traject en dan is t ook nog maar de vraag of deze coach mij echt kan helpen met herstellen en capabel is. Normaal krijg je bij uitval hulp van t uwv & bedrijfsarts. Maar ik zat net in t einde v mijn studie en werkte nog niet fulltime. Heeft iemand tips over hoe ze hun leven een andere wending hebben kunnen geven? Of hoe ze hersteld zijn van burn-out. Ik wordt zo verdrietig van deze situatie. Heb altijd keihard gewerkt , 100 % inzet getoond en was altijd mega ambiteus & heel vriendelijk voor iedereen. Dit heeft mij nu helaas parten gespeeld. En heb wel door dat ik echt dingen anders wil aanpakken en patronen veranderen. Feedback is welkom!
Al werk je niet fulltime dan zou er toch ook vanuit het bedrijf waar je werk hulp kunnen worden geboden lijkt me?
Hi bedankt voor je reactie, ik merkte voor de burn-out al signalen dat t teveel begon te worden. En heb er toen voor gekozen te stoppen met mijn bijbaan en alleen nog te focussen op mijn studie.
Is een andere psycholoog geen optie? Je bent niet verplicht om bij een psycholoog te blijven hĂš. Ik had ook ooit eens een psycholoog die alleen maar zei hoe sterk ik was. Had ik geen drol aan haha, ben toen overgestapt naar iemand die praktischer ingesteld was.
Eigenlijk wat @tuula ook zegt, andere psycholoog zoeken! En kijk eens of je naar een GGZ toe kunt. Dat wordt vergoed vanuit de basisverzekering en bied echt heel veel verschillende soorten therapie aan. En ook al is een burn-out geen echte officiële diagnose, de problemen die er zijn worden wel gezien en zijn echt wel te behandelen.
Ja, daar zit ik aan te denken. Maar hoe weet ik dan dat ik dit keer een psycholoog heb waar ik wel vooruit mee kan? Ik wil echt mijn gedrag / patronen veranderen & heb ook praktische hulp nodig. Dank voor je reactie btw 
Dat weet je nooit van tevoren. Je krijgt een hulpverlener toegewezen en dan ga je proberen of het werkt en zo niet is het aan jou om dat aan te geven.
Iemand die je zelf uitzoekt zoek je waarschijnlijk ook adhv een verhaaltje op internet uit, dus hoeveel verschilt dat, even heel realistisch gezien? Bij de ggz kunnen ze ook praktische hulp bieden btw.
Daar kom je helaas pas achter door ze uit te proberen. Daarom is elke afspraak met een psycholoog waarbij het niet klikt of werkt eigenlijk zonde van je tijd.
Ik hoop dat je snel eentje vindt die je wel kan helpen!
Hi @tuula , @Hippe_kikker, @Marquez,
Bedankt voor jullie reacties. Geeft toch een beetje hoop dat er medeleven is en er tips worden gegeven. Ik ga opzoek naar een psycholoog waar er een match is met wat ik zoek. Ik ga ook kijken bij de ggz! Dank jullie wel! 
Slikken jullie ook bepaalde supplementen ? Om je iets beter te voelen?
Niet per se om me beter te voelen maar vitamine D om uit te sluiten dat ik me slechter ga voelen door een tekort daaraan. En slaappillen als ik slecht slaap want dat nekt me heel snel. Maar weet niet of dit is waar je naar op zoek bent.
Oh ja die ga ik zeker weten weer slikken
Maar ik dacht misschien iets van magnesium.of vitamine b?
Oh ja ik slik ook magnesium, maar vooral voor mijn spieren, en b12 omdat ik geen vlees eet. Helpt dat ook met je gemoedstoestand dan?
Heel erg bedankt voor deze lieve reactie! Ik heb het al een aantal dagen laten bezinken, maar ze doet enorm gemeen (net iets te luid iets zeggen wat neerkomt op de situatie die ze met mij heeft op dit moment). Ze wilt precies geen vrienden meer zijn en ik heb dan ook de moed en de puf niet om zelf nog maar eens de stap te zetten naar haar toe. We zijn allebei in âfoutâ.
Ik doe gewoon normaal tegen haar, ik glimlach als ik ze tegenkom in de gang en ik zeg gewoon âgoedemorgenâ en âtot morgenâ als ik binnenkom/doorga naar huis. Dus dat kan ze mij alvast niet meer verwijten.
Nog een kleine story
Ze had deze week ook in de groep gegooid: joh als jullie bang zijn dat ik hier zit te hoesten, dat komt van mijn zus vorige week. Dus als jullie bang zijn, zeg het maar.
Ik vind het in deze tijden niet meer dan normaal om wat meer context te vragen, want ze zei ook niet meer dan dat, dus ik vroeg: was/is je zus ziek dan, dat je nu zit te hoesten?
Ze reageerde toen heel geĂŻrriteerd dat het om die baby van haar zus ging, die was verkouden geweest en ze was daarmee in contact geweest.
Maaaaar dat had ze dus niet verteld in eerste instantie. Ik stelde ook maar gewoon een normale vraag om te weten hoe en wat (in mijn ogen dan toch) 
Ik zou zeggen, doe jezelf een eer aan. Dit hoef jij niet van haar te pikken. Ik zou zeggen probeer haar te laten zien dat je het loslaat (is moeilijk I know) en verder wil met je leven.
ik voel me echt heel down, ben net afgestudeerd maar heb nog geen echte fulltime baan, doe wel iets waarmee ik kan rondkomen maar het is echt het tegenovergestelde van mijn studie en ik haal er niet echt uitdaging uit. Ik had gehoopt dat ik na mijn afstuderen wat meer rust in mijn hoofd zou hebben want ik had echt een heel stressvol jaar, maar ik voel me nu eigenlijk alleen maar heel onrustig en raak heel gestresst van het idee dat ik nog geen echt werk heb terwijl ik iedereen om me heen al de volgende stap zie maken
Misschien sluit oplossingsgerichte therapie meer bij je aan? Dat is heel praktisch. De focus is niet zozeer op het probleem, maar meer op de praktische oplossingen (die je zelf gaat bedenken). Ik zou eens bij je huisarts informeren of hij psychologenpraktijken kent die oplossingsgerichte therapie aanbieden.
Ik heb een opleidingsplek in het ziekenhuis wat betekent dat ik bij de meeste onderzoeken die ik doe altijd een collega meekijkt. En dit gaat in 80% van de gevallen gewoon goed. Ik heb alleen een paar collegaâs waar ik gewoon zĂł onzeker van word, waardoor het mijn begeleider op is gaan vallen dat ik bij hen altijd standaard minder presteer. En nu wil hij dus dat ik daar een oplossing voor ga bedenken. Alleen ik zou gewoon echt niet weten wat ik daar aan zou moeten doen? Het zijn van die âperfecteâ, extraverte, sociale meiden waarbij ik altijd het idee heb dat ik minder ben dan hen, dat zij nooit probleem hadden met x-onderzoek en dat ik super hard faal in vergelijking met hen en dat ze me daar keihard op veroordelen (geen idee of dat ook echt zo is).
Ik heb een hele chille begeleider gelukkig, waar ik alles tegen kan zeggen, die altijd met me meedenkt en oplossingen verzint. Maar bij dit gesprek hierover ging ik natuurlijk weer janken, en dan haat ik mezelf weer dat ik altijd zo snel ga huilen bij kritiek. Het ging de laatste weken echt heel goed en nu heb ik totaal geen zin meer om weer te gaan werken. Heb weer helemaal het idee dat ik niks kan, mensen mij raar vinden, ik nooit ergens bij hoor en het ook nooit wat gaat worden.
First world problems zeikverhaal over iets anders.
Niet hieraan gerelateerd, maar wel iets waar ik vaak over nadenk. Hebben meer mensen vaker een beetje zoân gevoel van: okĂ© is dit dan het leven? Voel me soms super schuldig dat ik dat denk want ik heb leuke familie en vrienden, goede baan, koophuis etc. Maar ik heb steeds vaker dat ik âietsâ mis. Soms voelt het een beetje alsof 99% van mijn leven bestaat uit werken, studeren, eten en slapen zonder dat er iets noemenswaardig gebeurt. Had het hier met vriendinnen over en die herkenden het wel. Voor veel van hen ging het over toen ze een relatie kregen, alleen daar heb ik eigenlijk weer geen behoefte aan. Dus nu weet ik niet zo goed wat mijn âietsâ dan moet zijn. (Dit is echt een heel vaag verhaal volgens mij 
, kan het gevoel niet goed onder woorden brengen).
Over je geblurde deel: ik had/heb dat gevoel wel eens als ik in een sleur zat. Wanneer je op een soort automatische piloot door het leven gaat. Ik merk dat zodra ik bezig ben mijn âpassiesâ, ik daar heel veel energie van krijg en het leven ook gelijk een stuk zinvoller voelt. Zou het voor jou misschien helpen om te onderzoeken wat jouw passies zijn/waar jij energie van krijgt?
Denk inderdaad dat je wel gelijk hebt wat sleur betreft, ik werk nu 36 uur met studeren ernaast. Mijn enige doelen die ik altijd had waren altijd studie en werk. En nu heb ik zoiets van: ik was altijd maar bezig met carriÚre, maar eigenlijk wil ik helemaal niet fulltime werken en het hoogste behalen? Ben altijd druk en heb in het weekend nergens energie voor. Dus nu moet ik even schakelen denk ik, wat ik dan wél wil. Want nu voelt het soms allemaal een beetje zinloos/doelloos. Ga komend voor jaar wel naar 32 uur gelukkig, dus hopelijk wordt het dan beter.