Mijn functie op zich wel. Ik werk met kinderen en die zijn het probleem niet, integendeel zelfs 
Op mijn huidig werk zijn er geen andere functies beschikbaar.
Ik heb morgen om 9u een afspraak met mijn huisarts, ik ga zien wat zij zegt.
ik ben momenteel aan het herstellen van een operatie en ik voel me zo naar, op zich gaat het herstel goed. Maar de wond doet nog steeds veel pijn en ik voel me door het bloedverlies ook ontzettend slap. Daardoor kan ik zo weinig nu en verveel ik me de pletter. Het voelt ook zo uitzichtloos.
Op school gaat het steeds slechter. Ik ven mega onzeker over mijn gewicht en vind niks meer leuk of mooi. Wil niet naar uitjes en blijf maar binnen. Vind dit niet leuk.
Ik merk dat het weer slechter gaat. Weet zeker dat het komt door de stress van de naderende verjaardag(sfeest) van de oudste. Ik heb besloten om het dit keer makkelijk te doen: overdags naar monkeytown en daarna taart eten bij mijn ouders. Dus geen echte verjaardag-verjaardag. Voel me echt een faal, maar ik trek die stress gewoon niet 
Vannacht heb ik ook nog eens gedroomd dat ik dik te laat was voor mijn eerste coaching. Werd helemaal onrustig en ver voor mn wekker wakker. Ik heb een intakegesprek gehad en het klikte supergoed. We gaan naast m’n “hoofd” ook kijken naar loopbaan. In het begin gaf het me rust dat er nu stappen werden genomen, maar nu het eerste gesprek eraan komt wil ik me het liefst verstoppen. Ik heb hier echt zoveel moeite mee, ik wil gewoon mezelf weer zijn zonder die 8000 onzinnige gedachten en me dan druk maken om dingen waar ik me niet druk om hoef te maken. Ik was altijd van de “heb je er invloed op? Nee? Let it goooo”. Maar zelfs die gedachte helpt niet meer om mn gedachtes te ordenen. Shit, realiseer me nu dat ik met m’n voeten contact moest maken met de grond als ik weer stresste en dat was ik dus helemaal vergeten? Brb, ga even “aarden”.
Ik had gisteravond een feestje en echt een super leuke avond gehad. Maar echt áltijd bij dit soort dingen lig ik de hele nacht wakker van het gepieker en ben ik er de dag erna ook de hele tijd mee bezig: was ik niet te aanwezig? heb ik niet teveel over mijzelf gepraat? heb ik iets stoms gezegd? Zou iedereen mij stom vinden? zó vervelend.
1 like
Ik voel me zo slecht. Ik kan weer niets anders doen dan huilen.
Ik wil me nu al excuseren omdat dit een lang bericht zal worden…
Ik zit al een paar jaar met een depressie en angststoornissen, soms gaat het goed en soms gaat het echt slecht. Ik heb verschillende jaren anti depressiva genomen en zelfs dan ging het soms echt slecht. Nu ben ik vorig jaar juli, in samenspraak met mijn huisarts, gestopt met anti depressiva. Het ging toen heel goed.
In september is het terug beginnen mislopen. Ik ben van 16/09 tot 3/11 thuis geweest in ziekte.
4/11 ben ik terug beginnen werken en ging het echt niet, ik stond op, was aan het huilen tot ik aan mijn werk toekwam, ik pepte mezelf op, ging werken en zodra ik de deur van het werk achter me dicht deed was ik terug aan het huilen.
Ik moest vrijdag 8/11 naar de arbeidsgeneesheer (dat is standaard in België als je langer dan 4 weken thuis bent gebleven), ze vroeg “hoe gaat het met jou?” en ik ben beginnen huilen, ik kon niets meer zeggen. Ze heeft toen beslist dat ik niet terug mocht gaan werken. Terug thuis van 8/11 tot 6/01 (in november en december wel een goed gesprek gehad met mijn 2 verantwoordelijken V. en A… V. zei als er iets is mijn deur staat altijd open, is er iets moeilijk ofzo kom gerust langs).
6/01 moest ik terug naar de arbeidsgeneesheer, zij vond het nog te vroeg om terug te beginnen werken, ik heb haar overtuigd dat het allemaal wel ging lukken, uiteindelijk gaf ze haar akkoord.
7/01 mijn eerste werkdag,V. had me terug gezegd als er iets is dan kom je maar naar mij en dan lossen we het op.
Ik heb een maand gewerkt met veel moeite, moeite om op te staan, moeite om mezelf te wassen, mijn kleren aan te doen, me naar mijn werk te sleuren maar het lukte.
Tot 4/02…
Ik werk in een buitenschoolse opvang, we hebben 1 hoofdlocatie O (waar we met 8 begeleidsters werken) en 3 buitenwijken, D, M, N (waar er 1 begeleidster per locatie is). Ook handig om te vertellen dat V. op dat moment zwanger was en A. juist bevallen, L. is de vervangster van A.
L. komt op 4/02 zeggen dat er iemand naar buitenwijk D moet omdat de begeleidster van daar ziek is. Alle collega’s hoofd in de grond want niemand wil naar daar, uiteindelijk geven 2 collega’s zich op om maandag en dinsdag toch te gaan.
Maandagavond begin ik te panikeren want ik vrees dat ik donderdag zal moeten gaan en ik kan dat niet (ik ben daar nog nooit geweest, ik weet niet waar ik binnen moet, ik weet niet waar alles ligt, ik ken de kinderen niet, ik ken de ouders niet, wat als ze niet willen luisteren, wat als ik iemand kwijt raak, …). Ik besluit om dinsdagochtend met V. te gaan spreken (diegene die zei als er iets is lossen we het wel). Ik vertel haar waar ik mee zit en haar antwoord is “ik verwacht van mijn begeleidsters dat ze doen waar ze voor aangenomen zijn, zo niet kan je je ontslag geven”
Ik ben helemaal in paniek buiten gegaan en ben beginnen huilen, mijn collega’s zeiden dat ik zo niet kon werken en ik naar mijn dokter moest gaan.
Woensdag naar de dokter en ze heeft me thuis geschreven.
Ondertussen is V. in zwangerschapsverlof en zijn er nu 2 vervangsters, L. en S… Ik heb met hen een goed gesprek gehad en ze hebben mee gezocht naar een oplossing (we gaan met het team kijken naar de buitenwijken zodat we weten waar we binnen moeten, waar alles ligt, …)
Nu moet ik dinsdag terug naar de arbeidsgeneesheer om te kunnen herstarten.
Langst de eene kant wil ik heel graag terug gaan werken maar langst de andere kant denk ik dat ik het niet ga aankunnen, er is niets veranderd sinds september (als ik thuis zit heb ik bergen energie dan kan ik zonder problemen het huishouden doen, koken, … maar als ik ga werken heb ik hier 0,0 energie voor omdat al mijn energie gaat naar mij naar mijn werk sleuren en daar normaal functioneren), ik volg al jaren therapie bij een psycholoog, ben ook al veranderd van psycholoog maar niets helpt. Ik wil liever geen anti depresiva meer nemen omdat ik hier zelf wil uitraken zodat ik de nodige tools en kapstokken heb moest het nog eens misgaan dat ik weet hoe ik er mee moet omgaan maar voorlopig lukt het allemaal niet.
Heb al gedacht om ander werk te zoeken maar ik weet niet wat ik kan, wil, …
Nogmaals sorry voor het lange bericht maar het moest er even uit.
Iemand raad/tips? Alvast bedankt.
1 like
De laatste weken ben ik weer enorm met mijn gewicht bezig, ook doordat mn nicht nu aan het afvallen is en veel deelt hoeveel kcal ze eet en hoe goed het gaat. Ik had de laatste dagen al het gevoel dat ik teveel weer ben aangekomen nadat ik weer gezond bezig was en weer kon genieten van eten. Nu zie ik gewoon op de weegschaal dat ik na dit weekend gewoon ruim 2 kg ben aangekomen en heb net alles opgemeten en alles is ook 2cm groter ineens, dus ik ben ook gewoon daadwerkelijk zoveel ineens aangekomen. Afgelopen weekend gingen we op kamp en aten we onverwachts pizza en daardoor raakte ik al zo in paniek en nu heb ik gewoon het bewijs dat het inderdaad niet ok was.
Morgen ben ik dan dus jarig (dit klinkt alsof ik een kleuter ben) en ik heb zoveel zin in een gebakje, maar ik ben tegelijkertijd zo enorm verdrietig en bang wat de consequentie wordt. Ik voel me echt onzeker over mezelf, mn lichaam maar ben ook gewoon bang dat mensen gaan zeggen dat ik ben aangekomen. Wil dat niet, ik let zo op mn eten de laatste weken, ben een beetje overstuur hierdoor.
Hé wat naar dat je er zo mee zit, je zou toch zeker op je verjaardag mogen kunnen genieten van een gebakje. Ik weet niet of het helpt, maar sinds ik aan het diëten ben merk ik dat mijn gewicht alsnog kan fluctueren. De ene week kan ik zo een paar kilo zwaarder zijn en de volgende week is het weer weg terwijl ik niks anders gedaan heb.
Het liefst zou ik zeggen dat je je niet te veel op je lichaam moet focussen en dat je meer bent dan je lijf, natuurlijk, maar ik snap dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is. 
1 like
De kans is ook groot dat het inderdaad het normale fluctueren is, want dat is vaak zo’n 2kg, maar toch kan ik er zo overstuur van raken. Ik ga dan ook al m’n kleding weer passen, uit angst dat het niet meer past.
Misschien houd ik vocht vast door het plotselinge dieeten en fluctueert het daardoor. Wel fijn om te lezen dat je dat ook hebt en het normaal is. Geeft me wel wat hoop.
Wil me daar ook niet druk over maken, want het is zo vermoeidheid en doet zoveel met je zelfbeeld en angst. Voel me soms echt een vatbare 14 jarige haha
Bedankt voor je lieve en helpende berichtje, voel me al ietsje beter en kalmer worden
1 like
Ik kreeg net een mailtje dat mijn coach de afspraak van aankomende week afzegt ivm Corona en het lucht zoooo erg op. Ondanks dat ik baat heb bij de gesprekken, zie ik er elke keer zo erg tegenop. Gesprekken zijn doodvermoeiend en ik moet elke keer huilen. Het is te confronterend denk ik. Ik wil wel hulp, maar ik wil het niet. Is vast wel herkenbaar?
Ik heb hier best wel een aantal keer over mijn fobie voor overgeven gepost en wilde toch even een kleine overwinning delen. Ik werk sinds twee weken in een ziekenhuis. En ik zag echt enorm tegen het moment op dat ik mijn eerst patiënt zou hebben die zou gaan overgeven. Dat gebeurde dus afgelopen week. Maar het ging heel goed? Oké mijn collega stond echt naast de patiënt en hielp diegene, maar ik heb een bakje aangeven, water gehaald en ben in de kamer gebleven zonder paniekaanval. Nu was dit niet besmettelijk, dat scheelt, maar toch heb ik wel hoop dat het me ooit gewoon niks meer doet.
Volgende stap is om langzaam op de OK te kunnen staan. Dat gebeurt heel weinig in mijn functie, maar kan wel voorkomen en ik kan niet geweldig tegen veel bloed (soms haat ik mezelf dat ik perse in een ziekenhuis wilde werken met al deze angsten). En ondanks dat ik aan de ene kant denk: nou een paar weken ziekenhuis is effectiever dan maanden therapie, herken ik heel erg wat @SimpleThings ook zegt. Ik ben best wel blij dat wij nu geen patiënten meer mogen ontvangen, want dan word ik de komende weken tenminste niet geconfronteerd met mijn angsten. Ondanks dat ik weet dat het iets is waar ik doorheen moet voor het beter wordt.
6 likes
Heyhey,
Ik heb even bij gelezen, zo te horen heb je het erg zwaar, moeilijk zeg. V. klinkt weinig begripvol, maar als ik het goed begrijp is zij nu met verlof. Ik vind het lastig om echt adviezen te geven omdat ik je niet echt ken en de exacte situatie niet ken, dus ik baseer het alleen op dit en op mijn eigen kennis en ervaringen.
Het klinkt wel alsof je heel veel angsten heb. Enerzijds kan je dan ander werk zoeken, maar ik vraag me af of je daar niet tegen hetzelfde aan gaat lopen. Je neemt al je angsten, onzekerheden, gevoeligheid voor depressie etc mee. Volgens mij heb je alleen poliklinisch gesprekken gehad met een psycholoog, klopt dat? Misschien zou je eens moeten kijken naar intensievere behandeling voor je angststoornis zodat je echt een periode met je angsten aan de slag kunt. Dat kan in de vorm van deeltijd bijvoorbeeld of misschien wel in de vorm van een voltijd/opname.
Ik herken wel veel van wat je schrijft en voor mij heeft dat uiteindelijk ook wel geholpen. Mijn problemen zijn niet opgelost hierdoor, maar ik heb wel veel meer geleerd over de oorzaak van mijn problematiek en echt geleerd ermee om te gaan. Ook loop je bij een intensievere behandeling vaak tegen dingen aan waar je in het dagelijks leven ook tegenaan loopt omdat je vaak groepstherapie hebt. Dat is niet leuk maar wel heel nuttig omdat je daar superveel van kan leren.
Nou ja, ik heb het antwoord ook niet voor je, maar ik wil het je wel meegeven. Ik raad je sowieso aan om niet te werken, ziek melden is echt het beste nu. Veel sterkte!
Sinds een aantal maanden probeer ik uit een depressie op te krabbelen (combinatie van winter, eenzaamheid en aantal persoonlijke omstandigheden), maar merk dat ik door alle toestanden rondom het Coronavirus weer zo in een dal ben geraakt. Voelt echt of ik in een keer tien stappen terug heb gezet. Het kost me ook veel moeite omdat de dingen die belangrijk zijn voor mijn “herstel” nu wegvallen (structuur, sociale contacten, sporten, de deur uitgaan, …).
Ik realiseer me overigens heel goed dat het wel superbelangrijk is je aan alle maatregelen te houden, dus dat doe ik ook. En dat mijn persoonlijke struggles wegvallen tegen alle landelijke/wereldwijde problemen, maar dat verandert mijn gevoel nu even niet.
2 likes
Wat een rotsituatie he. Ik herken het helaas, zit deels in hetzelfde schuitje en ben er ook heel erg veel mee bezig. Voel me schuldig dat ik in tijde van deze wereldwijde crisis zo met mezelf bezig ben.
Ik volg een intensieve behandeling voor mijn klachten van 3 dagen in de week. Vrijdag al gehoord dat dit wordt ingeperkt waar mogelijk maar dat het wel doorgaat voor diegenen waarbij het echt nodig is. En dat is het in mijn geval blijkbaar. Maar voel me er zo schuldig over. Anderen worden over gezet op telefonische consulten en ik voel me zo bezwaard dat ik dus niet zonder die behandeling kan nu. Maar aan de andere kant is het ook allemaal zo onzeker, zou het me alsnog niets verbazen als ik morgen gebeld word dat ze toch moeten stoppen en dat maakt me zo angstig. Ik krijg mijn dagen nu echt niet gevuld en vrees echt een hele erge achteruitgang in mijn klachten bij weken geen behandeling en sociale isolatie. En aan de andere kant ben ik weer boos op mezelf dat ik zo egoïstisch ben hierover.
Voor jou in ieder geval een knuffel en veel sterkte gewenst de komende tijd. We slaan ons hier wel doorheen 
1 like
Jee ook heftig voor jou zeg, voelt ook allemaal zo dubbel. Maar ook weer heel logisch dat je veel met jezelf bezig bent, want dat is toch hetgeen je het eerste raakt.
Ik ga in ieder geval proberen een soort structuur te bedenken de komende twee weken, gaat me hopelijk houvast bieden.
Jij ook sterkte, hoop echt dat jouw behandelingen door kunnen gaan! Het helpt ook wel het hier kwijt te kunnen. Dit leek me daarom ook een goed moment om na hele lang tijd weer mee te posten 
1 like
Weet niet zo goed of het in dit topic hoort, maar ik heb de laatste paar maanden zo veel problemen met slapen. Ik word een aantal keer per week midden in de nacht wakker, soms kan ik dan echt een paar uur niet slapen. En overdag voel ik me natuurlijk helemaal rot daarna. Ik ben nu gewoon misselijk van vermoeidheid 
In januari ben ik al naar de huisarts geweest, die heeft me doorverwezen naar de POH-GGZ, maar daar kon ik in april pas terecht. Inmiddels is die afspraak komende week. Ik hoop dat ik in dat gesprek goed geholpen word, want ik trek dit echt niet meer.
Goede nachtrust thee van zonnatura heeft een vriendin van mij ietsjes geholpen met in slaap te komen. Ook op vaste tijden eten. Zij stond op de wachtlijst voor therapie en helaas was dit enige wat je kunt doen (zover ik weet) naast misschien wat van sport in de ochtend of iets anders. Sterkte 
1 like
Wat naar, hoop dat de POH-GGZ je kan helpen! Wat een lange wachttijd trouwens…
Ongevraagd advies, maar misschien helpt slapen met goede oordoppen? Ik word/werd ook meermaals per nacht wakker, en bij mij helpt slapen met oordoppen wel iets (blijkbaar word/werd ik wakker van geluid). Maar misschien is het bij jou wel heel stil en helpt dit niks.
1 like
Bedankt @Teenslipper en @Meka <3
Inmiddels heb ik me best ingelezen in slaaphygiëne, en de meeste algemene adviezen volg ik wel. Heb een heel vast ritme (zelfs in het weekend), drink inderdaad elke avond een rustgevende kruidenthee, sport bijna elke ochtend. Ik slaap ook al standaard met oordoppen en een slaapmasker.
Ik heb zelf het idee dat mijn hoofd 's-nachts ondanks alles te actief blijft. Als ik wakker word ga ik mentaal alvast een planning voor de volgende dag maken, een boodschappenlijstje, bedenken wat ik aan ga trekken, dat soort dingen. Ik moest voor mijn afspraak een slaapdagboekje bijhouden, toen ging dat opvallen. Ik hoop heel erg dat de POH-GGZ hier iets mee kan. De wachttijd viel me inderdaad echt tegen!
1 like
Blijf je in je bed liggen als je zo lang niet opnieuw in slaap raakt? Ik heb geleerd dat je max 30 minuten in je bed mag wakker liggen, anders bouwt je adrenaline zo op dat je sowieso nog moeilijker in slaap raakt. Tip van de psychiater hierin was dan opstaan, zorgen dat je een plekje in de zetel bv hebt met een dekentje en een boek, en daar even lezen, eventueel met een warme drank. Dan na een half uur opnieuw proberen te gaan slapen.
Sterkte, slecht slapen is echt klote!
1 like