Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#686

Uhg voel me echt even rot over van alles. Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen in een nieuwbouwappartement. We hebben hier erg lang naar uit gekeken maar tot nu toe heb ik het idee dat deze periode vooral een aanslag is op onze relatie. We wonen er nog niet. We zijn nu vooral bezig met alles klaar maken, wachten op meubels etc.

Maar het gaat dus alleen maar over het huis. En dan voornamelijk over dingen die geregeld moeten worden. Het is logisch maar ik vind het wel jammer. Ik heb het gevoel dat de liefde tussen ons steeds minder wordt en het alleen nog maar over praktische zaken gaat. Misschien is het normaal en had ik deze periode te veel geromantiseerd. Ook heb ik het een paar meer aangekaart en dan proberen wat andere aandacht aan elkaar te besteden zoals bellen en eerst onze (werk)dag bespreken. Maar dat versloft ook weer.

Daarnaast omdat het nieuwbouw is zijn er wat mankementen in het gebouw die niet goed werken en wij hebben ook een paar dingen. Zoals onze vaatwasser die niet goed sluit, er is nog geen glasvezel en de deurbel heeft af en toe kuren. Ik maak me daar niet zo druk om maar mijn vriend wel en ik zit nu in een fb groep met de bewoners en al die mensen die zeiken. Jezus, ik word er zelf helemaal negatief van.

Naast dit gebeuren ga ik ook per 1 maart beginnen bij een nieuwe baan. Spannend maar wel zin in. Nu heb ik de laatste week van februari vrij gevraagd zodat ik even wat rust heb. Maar door personeeltekort is het nog niet goedgekeurd. Ik weet dat als je geen reactie hebt binnen twee weken dat het goedgekeurd moet zijn. Alleen ik vind het kut om dat te zeggen en misschien met een schuld/rotgevoel weg te gaan. Maar ik wil wel weten wanneer mijn laatste dag is zodat ik afscheid kan nemen van de kinderen, ouders en collega’s.

Ben ook lekker verkouden, half ziek en zwak. Door al dit gedoe en drukte heb ik weinig zin en tijd voor vriendinnen maar ik heb het gevoel dat ik ze verwaarloos.

Heel verhaal maar het lucht wel even op zeg.

1 like
#687

Wat betreft de verhuizing kan ik alleen maar zeggen dat ik het herken. Je wordt in zo’n periode gewoon geleefd. Het idee is romantisch, samen verhuizen, een nieuwe stek inrichten. De praktijk is ronduit kut: er gaat altijd vanalles mis, je wordt je pijnlijk bewust van bepaalde patronen (wie maakte de keuzes, wie is de aanpakker, wie blijft er rustig), je hebt geen ruimte voor andere zaken en geen tijd om elkaar echt aandacht te geven. Sprak laatst met een groepje buren uit ons complex over de verhuizing, verbouwing en relaties en kwam tot de conclusie dat de meerderheid het een regelrechte aanslag op hun relatie vond. Iedereen is nog samen en het gevoel is ook weer hersteld. Wat ons hielp was echt even eruit, even samen, telefoons weg, niet bezig zijn met het huis.

2 likes
#688

Pff voel me opeens weer zo sip. Toch best een goede dag gehad. En allemaal gezonde dingen gehaald en een gezonde maaltijd gehaald.
Maar eigenlijk wil ik me volvreten met chips ofz maar ik weet dat dat ook niet de oplossing is.
Waarom kun je somberheid niet uitschakelen

#689

Ik had vandaag hetzelfde maar heb uiteindelijk wel bijna een hele zak chips naar binnen gewerkt. Voel me nu nog rotter dus het werkt inderdaad niet. Als honger niet het probleem is, is eten niet de oplossing.

Blijft klote natuurlijk dat je je zo somber voelt. Misschien trots zijn op het feit dat het je desondanks gelukt is om gezond te eten vandaag en op een andere manier jezelf iets gunnen?

#690

Misschien vandaag maar even overgeven aan het sombere gevoel. En maar denken morgen weer een dag? Of op zo’n dag een rondje wandelen. Eventueel muziek opzetten?

#691

Ik voelde me beter, al 2 maand niet meer geweend, geen paniekaanvallen meer, het ging de goede kant uit en dan kreeg ik een mail van mijn verantwoordelijke dat ik op een andere locatie moet inspringen (ik ken daar niets, ik weet niet hoe ik daar naar binnen moet, …) en het is weer chaos.
Wenen, paniekaanvallen, geen adem meer krijgen, heel mijn lichaam bibbert…
Ik heb deze namiddag in een gesprek met mijn verantwoordelijke gezegd dat ik ontslag neem (wat ik niet meen maar het lukt me gewoon allemaal niet meer), ze ging het bespreken met de grote baas.
Dus nu zit ik ook nog eens zonder werk.
Ik trek het allemaal niet meer, niets lukt, soms zou ik er liever niet meer zijn maar zelfs dat lukt niet…

#692

Hier schrik ik best van, als eerste heel veel sterkte. Kamp je vaker met gevoelens dat je er niet meer wilt zijn, zo ja heb je daar al over gesproken met een professional? Ik ben geen deskundige maar wat je beschrijft klinkt als een burn out, probeer dat aan te geven bij je afdelingsleider/baas. Er moet een plan voor je komen om hier iets aan doen, geef het aub niet op. En weet dat je altijd hier alles kunt uiten.

#693

Samenwonen lijkt me al lastig laat staan samen verhuizen en over alles een beslissing moeten nemen. Kan mij voorstellen dat je de tijd dat je elkaar ziet de zakelijke dingen gaat bespreken en niet toekomt aan de leuke dingen. Kunnen jullie anders afspraken maken over wanneer dingen over het nieuwe huis te bespreken en wanneer niet? Dat je anders samen in jullie agenda inplant: op zaterdag ochtend gaan we bouwmarkten af en beslissen we deze dingen en op zondag hebben we het er niet over?

#694

Sorry het was niet mijn bedoeling om iemand aan het schrikken te brengen ofzo.
Ik ben in begeleiding bij een psycholoog, al zo een 8 jaar, als ik tegen haar zeg dat ik die gedachten heb dan zegt ze dat ze dat niet graag hoort dusja dan zwijg ik er maar over.
Vorige week bij een andere psycholoog geweest (1e gesprek gehad) en binnen 2 weken mag ik effectief gaan om te starten met therapie maar 2 weken is nog zo lang terwijl het nu niet goed gaat.
Ik ben in september uitgevallen met een depressie en ben sinds 6 januari terug aan het werk.
Mijn verantwoordelijke weet hoe ik me voel.
Ik ben vandaag bij haar geweest, ik was aan het wenen, mijn hele lijf rilde dus ze weet en ziet hoe ik me voel, toen ik zei dat ik het nu niet aan kon om die vervanging te doen zei ze “dat is part of the job, ik maak voor jou geen uitzondering”.
Nu maak me dus zorgen om die vervanging die ik moet doen en omdat mijn verantwoordelijke, mijn ontslag gaat bespreken met haar baas en ik dus misschien zonder werk val terwijl ik dat eigenlijk niet wil.
Ik doe mijn job graag en ik werk graag waar ik werk, ik kan het gewoon nu niet aan.
Ik durf me ook niet terug ziek zitten omdat anders mijn collega’s daarmee in de problemen komen.

#695

Even streng he, maar je gaat er dus liever zelf aan onderdoor dan dat je collega’s het even wat zwaarder hebben/je leidinggevende voor een oplossing moet zorgen? Het is niet jouw bedrijf, dus maak je niet verantwoordelijk ten koste van jezelf.
Als ik in jouw situatie zat zou ik me nu ziekmelden, zeggen dat je geen ontslag wil nemen, naar de psycholoog bellen dat het nu slecht met je gaat en je geen twee weken kan wachten. En die andere trut vertellen dat ze cliënten niet kan vertellen dat ze over dingen niet wil praten. Oke die laatste misschien niet.
Weten je vrienden en familie hiervan? Kunnen ze wat voor je betekenen?
Ik weet dat het nu voelt alsof het nooit meer goedkomt, maar dat gevoel is zo verraderlijk. Hou vol! Het wordt beter. :heart:

1 like
#696

Hoe gaat het? Heb je al een gesprek gehad?

#697

Mja ik voel me schuldig dat ik van 16 september tot 6 januari heb thuis gezeten en dan nu terug.
Ik heb donderdag (eerst vrije afspraak) bij mijn huisarts, waarschijnlijk gaat ze me dan wel thuis zetten, al weet ik niet of dat de oplossing is…Dat komt dan ook weer niet goed over naar mijn verantwoordelijke/baas van verantwoordelijke en collega’s.
Nieuwe psycholoog zit helemaal vol, ze baalde er zelf van dat er 2 weken tussen zit.
Mijn vrienden en familie (moeder) weten hier van, ze proberen me te steunen maar het is ook voor hen niet makkelijk.
Ik dacht dat het beter ging en door zo iets klein en onnozel gaat het terug bergaf, het voelt elke keer alsof ik dieper en dieper val…

#698

Ja, jammer dan voor je werk. Op is op. Niemand heeft er wat aan als je doorgaat tot je omvalt en zo te lezen ben je daar niet ver vandaan.
Heeft je huisarts ook geen mogelijkheid tot een gesprek met een praktijkondersteunend psycholoog? Die kan geen uitgebreide behandeling met je starten maar je wel begeleiden tot de gesprekken bij de psycholoog starten.
Je hoeft het allemaal niet alleen te doen, dus vraag vooral om hulp. Is moeilijk, dat weet ik, maar je hoeft het niet alleen, doe het jezelf niet aan lieverd.

#699

Ja dat proberen we wel te doen inderdaad. Maar het is best lastig omdat we het ook weer zo snel mogelijk af willen hebben zodat we erin kunnen. Dus als we dan iets anders gaan doen voelen we ons ook weer rusteloos omdat we ook met het huis bezig kunnen zijn.

En het is ook dat we allebei nu thuis wonen dus elkaar niet heel veel zien of dat niet heel veel privacy hebben. Via WhatsApp denk ik soms wel eens van: “Jeetje we kunnen het nu toch wel even over iets anders hebben.” Maar wat ik al zei, dan spreken we af om te bellen en onze dag te bespreken en dat gebeurt dan een paar keer en dan houdt het weer op. Dat vind ik wel gewoon jammer.

Maargoed ik hou me voor dat dit even de laatste lootjes zijn en dat als we er in zitten er ook weer meer tijd voor elkaar is.

#700

Wat kut dat je je zo voelt man, dat het onbekende je ineens zo aan kan vliegen.

Ik ben blij dat je naar een andere psycholoog gaat want die je nu hebt klinkt echt klote, je moet juist wel over die gedachten kunnen praten met je psycholoog, hoe verwacht ze anders dat je ermee om gaat?

Vergeet ook niet dat je het de afgelopen maanden echt heel goed gedaan hebt. Daar heb je nu misschien niks aan, maar het is belangrijk dat je weet dat het kan, en dat je weer op dat punt kan komen.

Het is misschien wel een goed idee om je weer ziek te melden? Ik snap dat het op je schuldgevoel werkt, maar probeer het zo te zien, als je een gebroken been hebt moet dat toch ook eerst herstellen? Alleen omdat het niet fysiek is betekent niet dat het niet belangrijk is dat je herstelt he. :purple_heart:

#701

Verhuizen is een hele grote lifeevent en dat gaat inderdaad gepaard met veel stress, misschien binnenkort een romantische date met je vriend inplannen? Dan vergeet hij de verhuizing vast even.

1 like
#705

@Bertie, mijn huisarts heeft daar denk ik geen mogelijkheid toe.
Bedankt voor je berichtje.

@LeviOHsa, ik begon mijn vorige psycholoog meer te zien als vriendin dan als hulpverlener, ik moet zaterdag nog naar haar gaan om te zeggen dat ik bij een andere psycholoog ga (dat is ook al veel stress omdat ik het moeilijk vind)

Ik ben deze ochtend bij mijn verantwoordelijke geroepen en ze zei je hebt de keuze, gaan en dan blijf je en als je niet gaat is het ontslag.
Mijn collega wilt in mijn plaats die vervanging gaan doen maar het mag niet…
Ik sta blok.
Ik weet dat ik maandag niet ga kunnen vertrekken en dat zaterdag en zondag een hel worden (lees wenen, paniekaanvallen, uren met de auto vertrekken en zeggen dat ik mezelf iets ga aandoen om dan volledig te blokkeren).
Ik weet het allemaal niet meer.
Collega’s zeggen ook dat ik me moet thuis zetten maar heb schrik om dan mijn ontslag te kregen wegens werkweigering en dat voelt als falen en dat kan ik er niet bij hebben + ik werk daar gewoon ook heel graag.
Mijn collega’s zijn super begripvol maar mijn verantwoordelijke niet.
Ik heb in december met haar een gesprek gehad dat het helemaal niet gaat.
Ik heb toen ik terug herbegon een gesprek gehad dat ik me nog niet 100% voelde.
Ik heb 2 weken geleden een gesprek met haar gehad om te zeggen dat alles me zoveel energie kost en dat de slechte sfeer en onderling geroddel en gedoe hier niet bevorderlijk voor was. En dan gisteren en vandaag waarin ik aangeef dat ik het NU niet kan maar dat ik aan mezelf aan het werken ben maar ze blijft bij haar standpunt.

#706

Ik weet niet waar je woont, maar in Nederland is het niet rechtsgeldig om mondeling ontslag te nemen. Dus dat jij dit in een opwelling hebt geroepen, betekent niet dat dit definitief is. Als je werkgever je voor de keuze stelt, kun je gewoon zeggen dat je geen ontslag wilt nemen, dit onder druk hebt geroepen en dat het niet rechtsgeldig is. En als ze met een verklaring komt die jij moet ondertekenen, moet je dit absoluut niet doen!

Als zij jou willen ontslaan, moeten ze een goed ontslagdossier hebben. En als jij je nu ziek meldt, kunnen ze je ook niet zomaar ontslaan.

Als ik jou was, zou ik me voor de rest van de week ziekmelden, goed mijn arbeidsovereenkomst en cao doornemen en inderdaad snel een afspraak maken met ha, po of psycholoog.

#707

Ik woon in België.
Ben deze namiddag niet meer terug gaan werken en heb morgen een afspraak met mijn huisarts.
Mijn vriend heeft naar mijn verantwoordelijke gebeld en zijn gedacht gezegd maar dat is in het verkeerde keelgat geschoten.
Ze heeft tegen 1 van mijn collega’s gezegd dat mijn vriend haar afgedreigd heeft dat het haar fout zou zijn moest ik mezelf iets aandoen (hij heeft dat niet zo gezegd maar heeft wel gezegd dat ik in een paniek naar buiten ben gelopen en dat ik gezegd heb dat ik mezelf iets ging aandoen en dat hij zich nu zorgen maakte omdat ik niet meer opnam en hij niet wist waar ik zat).
3u later kreeg ik van mijn verantwoordelijke een bericht, Alles ok? (ik had zoiets van wat denk je nu zelf?)
Tegen diezelfde collega heeft ze ook gezegd dat ik er voor moest zorgen dat als ik nu terug kwam werken ik voor de volle 100% moest genezen zijn want dat ze verwacht dat ik hetzelfde kan en doe zoals alle andere collega’s.
Ik zit al 20 jaar op en af in depressies, ik denk dat het goed gaat, soms gaat het ook jaren, maanden goed en dan kan er iets klein, onnozel gebeuren en dat maakt me terug aan het wankelen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen…

#708

Ik zou geen ontslag nemen, maar wel jezelf ziek melden en misschien nadenken of de bedrijfsarts inderdaad geen ander soort werk voor je kan zoeken. Je lijkt mij niet heel gelukkig te worden van die omgeving of je functie.