Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#658

Wat super naar voor je zeg, snap dat dit ook niet helpt bij je depressie allemaal. Over die psycholoog, ik weet natuurlijk niet wat voor therapie je krijgt en wat voor traject je al gehad hebt, maar is er al eens gekeken naar een diagnose? En eventueel medicatie? Als dit nu niet voor je werkt dan zou je aan je psycholoog kunnen vragen wat eventueel andere opties zijn. Er zijn zoveel soorten therapie en medicatie, misschien valt daar nog wat te halen.

Ik ga nu zelf ook ontslagen worden omdat ik bijna 2 jaar ziek in dienst in ben. En in Nederland word je dan opgevangen door het UWV, zij gaan dan ook keuren hoeveel % jij op dit moment in staat bent om te werken, en zij kunnen ook meekijken naar werk wat bij jou past, dat kan ook vrijwilligerswerk zijn bijvoorbeeld. Wat ook een dag/halve dag dagbesteding kan zijn maar waar misschien wat minder druk op ligt en je wat meer adem ruimte geeft. Maar ik weet natuurlijk niet hoe het in Belgiƫ is geregeld.
Heel veel sterkte in ieder geval, weet hoe moeilijk het is als je zoveel druk voelt en niet kan waarmaken wat je zelf zou willen op dit moment, maar probeer het te accepteren.

#659

Je zou bijna denken dat ze zelf aan de remmen van haar man zijn auto had gezeten

1 like
#660

@Shaaar @MACkroket

Erg herkenbaar indd wb aangeven van grenzen en mensen die er dan toch overheen gaan als je dat doet. Niet fijn dat er meer mensen zijn die dat hebben maar wel prettig om te lezen dat meer mensen dit hebben.

1 like
#662

Ik zit er een beetje doorheen. Ik ben sinds 3 maanden in behandeling bij een psychologe. Er was al wel vrij vlot sprake van dat ik daar niet echt op mā€™n plek zou zijn. Dus de 2e afspraak heeft ze mij al ergens anders op de wachtlijst laten zetten. Via de huisarts. Nu heb ik daar de intake gehad en ga ik daar verder in behandeling.

Enerzijds super fijn. Maar ergens valt het me toch zwaar. Weer opnieuw beginnen met diegene leren kennen en vertrouwen. Maar ook een soort teleurstelling dat ā€œhetā€ allemaal serieuzer is dan ik dacht.

Nu maar weer braaf de bijbehorende vragenlijsten invullen

#663

Ivm je gevoelens kan ik je niet direct helpen. En ik wil je veel sterkte wensen om ermee om te gaan. Lijkt me heel lastig.

Ik woon ook in BE. En werk in sociaal secretariaat.
Sowieso mag je werkgever je niet ontslaan wegens ziekte. Indien hij andere redenen heeft kan hij jou wel ontslaan tijdens ziekte. Maar als jij vermoed dat de echte reden jouw ziekte was zou ik toch naar de vakbond stappen. Daarnaast als je voelt dat het nu niet meer gaat raad ik je aan om zo snel mogelijk terug in ziekteverlof te gaan. Want wanneer je hervalt tijdens de 1e 2 weken dat je terug aan de slag bent moet de werkgever niet terug betalen. En ik weet dat werkgevers zoiets wel heel zuur vinden om dat wanneer een wn. net 2 weken terug komt en dan terug ziek valt ze dus terug een maand gewaarborgd loon moeten betalen.

Als je een lange tijd thuis zit kost je niets een jouw werkgever dus heeft hij ook niet echt redenen om jou te ontslaan

#664

Gho therapie, het is vooral ik praat zij luistert en geeft me raad/tips maar is niet altijd makkelijk. Zo zei ze bv toen ik nog op mijn vorig werk werkte dat ik ontslag moest nemen, ik vind dat heel moeilijk en heb dat dan ook niet gedaan.
Toen ik aangeef dat het soms moeilijk loopt met mijn vriend zegt ze ga alleen wonen. Als ik dan zeg ik werk deeltijds ik kan niet alleen gaan wonen want dan kan ik amper mijn huur/eten/verzekering/water/elektriciteit/internet/ā€¦ betalen en dan hamert ze er toch zo op door dat dat wel lukt terwijl dat eigenlijk niet is wat ik wil.
Het laatste half jaar is ze ook heel spiritueel bezig en gaat het ook vaak over dat mijn chakraā€™s niet inorde zijn enzo terwijl ik daar helemaal geen boodschap aan heb.
Ik heb gisteren contact gezocht met een andere psycholoog die me is aanbevolen door iemand. Ze ging me vandaag bellen om een afspraak vast te leggen. Hopelijk heb ik met haar een goede klik en kan ze me helpen want ik besef ook dat het op deze manier niet verder kan.
Woensdagavond had ik weer een slecht moment en ben 2 uur met mijn auto gaan rijden, al wenend, toen ik vertrok had ik gezegd ik kom nooit meer terug. Ik weet met mezelf geen blijf, ik weet niet meer wie ik ben, wat ik kan, ā€¦

@Rockstar, op mijn vorig werk hebben ze me ontslagen toen ik in ziekteverlof was. Ik ben daarmee naar de vakbond geweest. De vakbond heeft toen naar hen gebeld en uitleg gevraagd, het antwoord was ā€œwij communiceren daar niet over met u, alleen met Lollekenā€ en ik wou met hen niets meer te maken hebben, ik wou ook niet meer terug naar daar dus dat is dan ontslag door medische reden geworden.
Langst de eene kant zou ik niet liever willen dan thuis te blijven en langst de andere kant is er het financiĆ«le aspect waardoor ik wel moet gaan werken omdat we het anders niet bol kunnen werken met lening/kosten/ā€¦

#665

Ik begin toch weer steeds meer te denken aan therapie of hulp gericht op het praten over mijn gevoelens. Ik ben vrij gevoelig en onzeker en mijn hoofd maakt overuren maar ik kan er niet over praten. Het komt vooral naar voren in relaties. Nu, als mijn vriend en ik ruzie hebben sluit ik me gewoon soort van af. Ik blokkeer gewoon soort van. Wat onwijs frustrerend is voor hem. Op een gegeven moment krijg ik dan een huilbui en het enige wat ik uit kan brengen is: ā€œIk weet het niet.ā€ En mijn vriend vraagt dan: ā€œWat weet je niet?ā€ Maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen of vooral HOE ik het moet zeggen.

Het is wel heel rot omdat het daardoor ontzettend lang duurt om iets uit te praten. Omdat hij het uit mij moet trekken en hij is gelukkig heel geduldig maar het is wel rot omdat hij soms ook gaat twijfelen aan zichzelf. En soms zit ik achteraf nog met een rotgevoel omdat ik niet het gevoel heb dat ik alles heb kunnen zeggen. Daarnaast ben ik ook gewoon bang om hem kwijt te raken aan dit gedrag.

Het is moeilijk uit te leggen. En soms denk ik ook echt dat ik raar ben. Maar wat ik me van thuis kan herinneren is dat als ik met mijn ouders, of mijn zusje met mijn ouders, of mijn ouders met elkaar ruzie hadden dan negeerde mijn moeder diegene vooral. Gewoon niks zeggen, niet praten. Er kwam nooit een stap vanuit haar kant, of een sorry. Zo ging het dan soms een aantal dagen zo of een week en dan was ze bekoeld soort van. En dan ging ze weer praten of er niks aan de hand was. Het werd dan ook in de doofpot gedaan en nooit meer op terug gekomen. Dus ik denk dat dat me wel veel gedaan heeft. Ik heb nooit echt geleerd om confrontaties aan te gaan en dingen uit te spreken

#667

Ik heb ook zoā€™n familieā€¦ Situaties van 20 jaar geleden waar nog steeds niet over gepraat kan worden omdat het precies dezelfde ruzie van 20 jaar eerder gaat wordenā€¦ Ik heb qua emotie regulatie ook niks mee gekregen vanuit huis maar daar moest ik echt wel wat mee want het werd alleen maar erger. Ook ruzie maken op de manier van mn ouders; geen tekst uit mn strot krijgen tot punt x en dan zo overdreven ontploffen maar had daar zo geen grip op. En dan het liefst negeren tot het punt waarop we konden doen alsof er nooit iets gebeurd was :rofl: en alleen maar een grotere hekel aan mezelf krijgen, want precies dat gedrag vertonen waar ik zoā€™n fucking hekel aan hebā€¦
Ik heb een vers training gevolgd wat geholpen heeft , ondanks dat ik niet de ā€œjuisteā€ diagnose had hiervoor toch mogelijk ( https://www.mondriaan.eu/nl/patienten/behandelingen/1323/volwassenen/vaardigheidstraining-emotie-regulatie-stoornis-vers ). Ik zou je echt aanraden hier hulp bij te zoeken, jezelf emotioneel stabiel maken als je daar de handvatten niet voor hebt gekregen is echt niet te doen.

1 like
#668

Voor mij ook heel erg herkenbaar dit. Bij mij thuis werd alles doodgezwegen en als ze boos op iemand waren werd diegene genegeerd. Heel akelig, pijnlijk en verdrietig vond ik dat. Daardoor ben ik juist echt een prater, maar dit komt ook wel door mijn man die echt uit een praat gezin komt. Ik draag het hart op de tong en kan niet echt lang met dingen rondlopen zonder er over te praten, ook al is het alleen met mijn man of hier. Zoals het op mij overkomt kunnen jullie in geschreven woord wel heel goed uitdrukken wat er aan de hand is. Misschien is het een idee om daar mee te beginnen, gedachten op papier te zetten? Dat helpt mij ook wel als ik even niet weet hoe ik het moet zeggen.

1 like
#669

Ben weer zo down, ik word de laatste tijd vaak gewezen op het feit dat ik single ben. En als ik om mij heen kijk dan ben ik inderdaad een van de weinigen die geen relatie heeft. Ik kan mij ook niet de laatste keer herinneren dat iemand interesse in mij heeft getoond. Nu is er een man op het werk die ik wel heel leuk vindt en laatste hoorde ik dat hij met een ander collega op een feestje heeft geflirt en nu voel ik mij nog meer down en jaloers op die vrouw. Volgens mij heb ik dat weleens genoemd maar mijn copingsmechanisme is vroeger altijd geweest om weinig te eten of weer ā€˜controleā€™ te krijgen over een situatie wat ik niet in eigen hand heb, en daar heb ik zo geen zin in.

#670

HĆ© wat jammer dat je je niet zo best voelt :frowning: ik kan me voorstellen dat je niet graag terugvalt in je oude gewoonte om te klooien met eten (herkenbaar, overigens). Wat maakt dat je behoefte hebt aan een relatie, wat zoek je daarin wat je nu mist?

#672

Ik herken hier heel veel in, van vorig jaar toen ik overspannen thuis kwam te zitten. Nu heb ik dit schooljaar ook weer iets te veel hooi op mijn vork genomen en wilde ook minderen in fte, maar door bedrijfsarts is mij verteld dat dit onwettig is als je bent ziekgemeld - het mag gewoon niet, ook als jij het wil. Beetje vies dus dat jouw school dat gaat doen, want als ik je zo hoor ben je al vaker ziekgemeld geweest en nu gedeeltelijk ziek want je maakt halve dagen. Ben je al bij de bedrijfsarts geweest?

#674

Dat is iets wat school moet doen als je vaker dan 3 of 4x per jaar ziek bent gemeld. Kun je ook gewoon zelf bellen, die info hoort in je schoolfolder/medewerkersinfoboekje te staan.
En wat een teringrooster heb je dan wel niet als je naar halve dagen kan door alleen je tussenuren eruit te halen? Moet je nu nog wel allerlei taakurenklusjes doen zoals surveilleren? Anders hebben ze je daar toch voor ziekgemeld?
Ik zou nu de bedrijfsarts bellen en de situatie uitleggen. Anders ben je zo overspannen zonder inkomen en dat werkt niet echt ontstressend denk ik.

#675

Ik weet niet echt goed hoe inhoudelijk te reageren. Wil wel even laten weten dat ik het ontzettend knap vind dat je dit zo kunt verwoorden. Het geeft ook aan dat je goed weet wat er speelt en er aan wil werken

1 like
#677

Dan krijg je waarschijnlijk een uitnodiging om langs te komen, wordt naar je belastbaarheid gekeken en samen met jou een plan opgesteld wat je wel kunt werken en hoe en op welke termijn je dat op gaat bouwen.

1 like
#679

Ja ik herken dat wel, het gedeelte dat het voelt alsof zij wellicht belangrijker zijn voor jou dan andersom. Ik geef heel veel aan anderen in de zin van leuke berichtjes, succes wensen, dingen onthouden, altijd klaar staan. Ook gewoon omdat ik dat fijn vindt. Soms valt dan opeens de realisatie dat ik dat niet altijd (evenveel) terug krijg. Het is echt een rot gevoel! Maar misschien hebben sommige mensen wat meer behoefte aan dat continue gevoel van verbinding oid. Mij heeft het wel geholpen om goed te bedenken waarom ik veel ā€œgeefā€ en of er misschien wat achter zit.

#680

Ik herken het en de enige oplossing voor mij is het bespreken. Eerlijk zeggen wat ik voel, waar ik dat uit merk, dat ik er onzeker over ben en vragen of diegene echt zo over mij denkt. Tot nu toe is het gevoel altijd onjuist gebleken. Een fijne vriendschap kan dat hebben

2 likes
#682

Superlief dat je dit zegt. Ik voel me nog regelmatig zo. Ook al weet ik dat het niet zo is. Ook bij mij komt het voort uit gebeurtenissen van vroeger. Doorgaan en alles zo goed mogelijk doen was mijn copingmechanisme. Ik heb nu toevallig een hele fijne psycholoog getroffen waarmee ik eraan ga werken.

Ik hoop dat dit in jouw geval slechts een dipje is en dat je de dingen uit je hulptraject kan toepassen. Want ik heb ook bij jou zoiets van: ik vind je een fijne verschijning op het forum, je bent niet irrelevant en je bent goed genoeg. Wat voor mij ook helpt is alles met een gek stemmetje in mijn hoofd herhalen. Dat ik dan nadenk over wat vriendin x wel niet zou vinden van dat ik dit gezegd/gedaan heb en dat vervolgens met een stom stemmetje herhaal. Dan merk je direct hoe absurd dat is.

1 like
#683

Goede tip van dat stemmetje, ik zal het eens proberen!

#685

Laatste keer ging ik naar de psycholoog met het idee dat het de laatste keer was want ik voelde me supergoed. Gelukkig wilde zij de vinger aan de pols houden en staat er nog een afspraak want het was maar tijdelijk denk ik :upside_down_face: