Sterkte! Je bent al bij stap 1: constateren dat je het zo niet lekker vindt gaan. Dat is al best ver! Succes!
1 like
Zeker, dankjewel!
Ik voel me niet helemaal top, een beetje een leeg gevoel ofzo? Tijdens de vakantie had ik weinig aan mijn hoofd, mijn man was thuis en het was gewoon heel gezellig. Nu weer terug in de realiteit merk ik dat ik gewoon niet helemaal tevreden over mijn leven ben. Dat gevoel was er voor de vakantie wel al, maar komt nu weer keihard binnen. Ik wil graag dingen anders doen maar weet niet zo goed hoe. Ik zou als alles goed gaat beginnen aan een post HBO maar twijfel daar opeens heel erg over, levert het me uiteindelijk wel iets op en gaat het me wel lukken? Het is een enorm dure studie dus het moet het geld wel waard zijn. Kan ik dan niet beter wachten met die studie en gewoon op zoek naar ander werk en hopen dat ik daar meer voldoening uit haal? Daarnaast voel ik me eenzaam en valt het me steeds zwaarder dat ik weinig vriendschappen heb. Ik heb eigenlijk maar 2 vriendinnen en ik heb toch behoefte aan ander soort contacten. het klinkt misschien raar maar ik had vroeger veel mannelijke vrienden en die vriendschappen zijn helaas verwaterd. Ik vind het zelf fijner om met een man bevriend te zijn (kan niet goed uitleggen waarom, ik kan gewoon beter met mannen omgaan) maar dat zijn vriendschappen die je als getrouwde vrouw toch minder snel āfrom scratchā maakt denk ik (of dat is een stomme aanname, maar ik heb het gevoel dat mannen dan toch snel denken ai daar blijf ik bij uit de buurt want ik wil geen problemen met haar man. of is dat een rare gedachtegang?)ik heb wel wat oppervlakkige contacten maar een hechte vriendschap opbouwen is dan zo moeilijk.
Dat was even wat er zoal door mijn hoofd gaat op deze dinsdagochtend 
Ik kom weer even over mezelf praten hoor.
Heb groen licht van mijn werkgever om het coachingstraject in te gaan! Ik dacht dat het mss niet of alleen deels vergoed werd, maar ze gaan het hele traject bekostigen (ā¬1000+). Ben zo blij!
En vanmiddag word ik teruggebeld om een intake te plannen. Kan niet wachten, want na de feestdagen viel ik in een soort āgatā. De drukte van de feestdagen waren voorbij en alle normale en gewone dagelijkse stressmomenten kwamen weer terug. Heb gister zelfs hellofresh-boxen besteld, zodat ik me niet druk hoef te maken om het eten. Want dat was dus ook een dingetje waar ik steeds ontzettend over stresste 
2 likes
Wat fijn van je werkgever. En ook een groot compliment aan jou! Want ze zouden echt niet investeren in een werknemer die ze niet als aanwinst zien voor het bedrijf.
Leuk toch die hello fresh boxen, het is allemaal al druk genoeg. Je mag af en toe ook wel voor wat āāmakkelijkersāā kiezen.
2 likes
Ik vind het echt super slim dat je bent gegaan voor de hello fresh boxen! Het is echt een niet voor de handliggend idee.
Zo heb je daarnaast ook wat meer tijd over voor andere dingen (ik weet het zal niet veel zijn, want er moet nog steeds gekookt worden. Maar scheelt nadenk tijd en ruimte 
)
2 likes
Ooh echt slim! Merk dat ik me ook zo druk kan maken om het avondeten . Maar moet denk gewoon wat makkelijke recepten weer in mijn hoofd hebben want vind hello fresh vaak al te uitgebreid (en te duur)
Heb vanaf 1 januari tm gisteren uit bakjes gegeten 
(van mijn moeder)
1 like
Het gekke is dat ik mijn twijfels over werken in de zorg heb uitgesproken naar ze. Maar ik moest eerst aan mezelf werken en mocht dan pas ontslag nemen en/of uitzoeken wat ik wilde doen.
Ben zo blij met Hello Fresh haha. Elke dag was het weer een strijd om te bedenken wat ik moest koken. Nu is dat iig voor een paar dagen in de week klaar.
3 likes
Oh wauw. Wat een fijne reactie van jouw werkgever! Helpt dat jou een beetje? Zon opmerking?
Nou dan willen ze je echt niet kwijt en daar mag je trots op zijn.
1 like
De wachtlijsten zijn over het algemeen voor de psychiatrie, maar ze hebben bij veel huisartsen ook een praktijkondersteuner je eerst bij terecht kan. Die bepaald dan geloof ik of je word door verwezen. Ik zou het in ieder geval al doen. Straks word het heftiger en dan moet je alsnog op de wachtlijst.
Ik heb vanochtend inderdaad gebeld. Kan wel pas over 2 weken terecht helaas
1 like
Ik zie het niet meer zitten. Ik weet met mezelf geen blijf, ik weet niet meer wat ik kan, wat ik wil, wie ik ben, ik weet niets meer.
Ik ben dinsdag terug beginnen werken, ik was sinds 16 september 2019 thuis (ben 1 week gaan werken in november omdat ik dacht dat het ging gaan maar ik stond wenend op en ging wenend slapen dus na een week heeft de arbeidsgeneesheer (bedrijfarts in NL) me thuis gezet.
Maandag moest ik terug naar de arbeidsgeneesheer en eigenlijk wou ze niet dat ik terug ging werken, ze vond niet dat ik er al klaar voor was (eerlijk gezegd, ik ben er niet klaar voor dat ziet het kleinste kind maar er veranderd niets aan mijn situatie, ik ga al 8 jaar bij een psycholoog en het doet niets, ik heb al geprobeerd om te veranderen van psycholoog maar voel met niemand anders de klik.) maar omdat ik gezegd had tegen mijn verantwoordelijke dat ik terug kwam kon ik het niet maken om niet terug te gaan.
Mijn collegaās en verantwoordelijke zijn super lief, begrijpen me, helpen me waar het kan maar het zijn mijn angsten, gevoelens en gebrek aan energie.
Ik ben bang als ik me nu terug thuis zet dat ze mij gaan ontslaan en ik weet ook niet of thuis zitten zonder dat er oplossing komen de oplossing is. Ik weet ook niet wat of hoe die oplossingen zijnā¦
Ik weet alleen dat het zo niet verder kan en gaat. Ik zit elke dag te denken over hoe ik zo graag hier niet meer zou zijnā¦
Allereerst: 
Wat klote dat je je zo voelt. Echt naar dat je hoofd je er zo van kan overtuigen dat je situatie uitzichtloos is terwijl dat zelden het geval is. Zijn er vrienden of familieleden, of een lieve buurvrouw, waarmee je erover kan praten en die je hierin steunen?
Over werk; als je niet beter bent ga je niet werken natuurlijk, ongeacht wat je zelf eerst dacht dat de situatie zou zijn. Bestaat er waar jij woont ook geen regeling dat als je ontslagen wordt terwijl je ziek bent, je in een soort van Ziektewet valt en nog wel inkomsten hebt?
Bedenk je ook dat je niet alleen bent, je kunt hier altijd je hart luchten en je staat er niet alleen voor. En er komt een dag dat het beter gaat, al lijkt dat nu nog niet zo.
Heel naar dat je je zo voelt. Herkenbaar gevoel ook helaas. Heb je hulp? Zou je dat willen? Hier moet je wel wat mee denk ik. Sterkte in ieder geval!
bedankt voor je berichtje.
Ik heb wel wat vriendinnen maar die zijn mijn gezeur ook beu gehoord vrees ik. Mijn moeder en vriend luisteren ook wel maar kunnen niet veel doen.
Ik woon in Belgiƫ, normaal mogen ze je niet ontslaan als je ziek bent maar op mijn vorig werk was ik ook ziek (ook depressie gaat op en af) en zij hebben me wel ontslagen en er was niets aan te doen.
Ik voel me al heel lang zo dus ik geloof er niet meer in dat het ooit beter wordt daarom ook dat ik veel zefmoordgedachten heb, juist omdat ik al vanalles geprobeerd heb en het toch allemaal niets uithaalt.
Ik zit momenteel echt onwijs kut in mān vel en nu heb ik dus vanavond een date, maar ik heb er eigenlijk totaal geen zin in/behoefte aan. En ik vind het zo lullig om af te zeggen want ik heb dat al een keer gedaanā¦ Ook heb ik het verpest met vrijwilligerswerk en kan ik pas 20 januari bij de praktijkondersteuner terecht. Echt, het gaat heeelemaal top.
Wat naar dat je je zo voelt. Weet dat je hier altijd van je af kunt praten!
Het klinkt allemaal zo ontzettend naar!
Wat is er nu afgesproken met de arbeidsgeneesheer? En heb je verder nog begeleiding?
Knuffel!
Even een rant, maar ik moet het kwijt. Ik raak zo geĆÆrriteerd door mensen die over mijn grenzen heen denderen. Het gaat inmiddels beter en ik heb langzaam energie, maar moet dat ook mega erg bewaken. Hoor de hele tijd van iedereen āja lekker je grenzen aangeven, goedzoā, maar als ik dan zeg āho stopā gaat men gewoon even door.
Mijn werkgever geeft bijvoorbeeld aan dat ik vooral moet aangeven wat ik nodig heb. Ik geef aan dat mijn werkplek te rumoerig is (mijn werkplek is ook de hub van een vereniging, waar men in en uit loopt. Het komt voor dat ik echt gewoon werk te verzetten heb, terwijl er op de achtergrond wordt bijgekletst). Zegt ze āja maar dat is ook inherent aan de baan, dat wist je van tevoren, het hoort er een beetje bijā. Eh ja prima, dat wist ik, maar ik ben nu overspannen, moet werken en kan die prikkels gewoon niet verdragen. Je hebt me hier anderhalf jaar nooit serieus over gehoord, maar nu kan ik het even niet.
Ik spreek met mijn vriend af naar Ć©Ć©n woonwinkel te gaan. Vervolgens wil hij ook direct spullen wegbrengen naar de kringloop. Waarna hij boos wordt als ik geen zin heb om zware dingen te sjouwen zodat hij niet tweemaal hoeft te lopen. Dan denk ik: ja ik snap je wel, maar ik gaf aan dat ik maar Ć©Ć©n winkel wilde bezoeken. Niet dat ik wilde omrijden voor winkel twee om vervolgens ook nog eens te sjouwen, omdat ik weet dat het energie kost die ik momenteel niet heb.
Kost gewoon zoveel moeite om actief over de grens te moeten discussiƫren.
1 like
Herkenbaar. Vooral dat iedereen in eerste instantie zegt dat je het maar moet aangeven als het niet gaat en echt aan jezelf moet denken, maar als puntje bij paaltje komt er wel wordt verwacht dat je hetzelfde doet/kan als andere mensen. Als het op hun slaat is het opeens niet meer zo belangrijk hoe jij je voelt of wat je aan kan.
3 likes