Ik moet echt even mijn frustratie kwijt. Ik ben dus in augustus naar de huisarts gegaan vanwege overspannenheid (combinatie werk-prive). Doorverwezen naar de praktijk psycholoog. Liep volledig vast en daarom lekker lange vakantie genomen. Na mijn vakantie weer begonnen met werken, maar heel veel spanningsklachten. De psycholoog had begin oktober pas plek, dus sinds begin oktober daar. Zij mij aangeraden om te stoppen met werken, tijd voor mezelf te nemen en dan weer op te bouwen. Ik alle adviezen opgevolgd, zijn nu mijn sessies daar op (ze doet er max 5), is het werkgerelateerde problematiek geworden (wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar) en zit ik dus thuis terwijl elke psycholoog een wachtrij van twee maanden heeft. Het is alsof ze (personen die dit beleid bedenken) willen dat je er niet bovenop komt.
Dit is echt super frustrerend voor jou! Ik herken het heel erg! Sommige bedrijven hebben via de bedrijfsarts ook een soort bedrijfspsycholoog. Heb je het besproken met een bedrijfsarts? misschien kan je de tijd in ieder geval even kan overbruggen door nog wel naar de POH te gaan?
De POH heeft dus verder geen tijd meer. Daar moet ik sowieso weg. De bedrijfsarts sta ik voor in de wachtrij, maar ook daar nog geen schot in de zaak. Dus ik zit overal een beetje middenin. Juist nu het weer wat beter leek te gaan.
Maar moet je per se eerst langs de bedrijfsarts voordat je bij de bedrijfspsycholoog terecht kunt? Bij ons hoeft dat niet.
Ik werk bij een superklein bedrijf. We hebben dus geen bedrijfspsycholoog aan huis, maar zitten extern. Weet niet hoe het precies werkt, maar ik moet dus eerst langs de arts.
Oh man, ik vind dat zo irritant als mensen dat zeggen. Alsof dat zo makkelijk is. Ik had dat een keer in een groep bij therapie dat iemand dat zei. Ging over mijn broer. En toen dacht ik: ja jezus, wij praten nooit op die manier met elkaar, alsof dat dan 20 jaar opeens wel gaat? Zo simpel gedacht.
Superflauw ja. Kan je huisarts hier niet iets in betekenen qua hoe de diagnose wordt opgeschreven? Ik zat in de put omdat ik overspannen was en ben toen met depressieve klachten doorverwezen naar de psycholoog omdat inderdaad hulp bij overspannenheid niet wordt vergoed. Nu heb ik uiteindelijk wel therapie gericht op omgaan met druk en stress zodat ik niet weer overspannen ga worden, dus eind goed al goed. Huisarts zei ook letterlijk dat hij het depressie ging noemen omdat ik dan hulp zou krijgen.
Ik ben er zo klaar mee. Ben al zeker een week lang vanalles aan het regelen om een verwijzing te krijgen naar een psycholoog. Ik zou namelijk zelf enorm graag willen werken aan de oorzaak van mijn huidige overspannenheid: soort van extreem naar perfectionisme. Maar doordat ik overspannen ben, wordt het dus niet vergoed (zit niet in zorgpakket en bedrijfsarts vindt dat het privegerelateerd is. Die verwacht me over 1,5 week weer op het werk). Kortom: eigenlijk is het wachten tot ik depressief wordt voor ik de zorg vergoed krijg.
Mijn huisarts vindt dat niet kunnen en verwijst mij door naar een psycholoog. Zegt de psycholoog uit de huisartsenpraktijk waarbij ik voor de tussentijd enkele sessies had (valt onder huisartsenzorg) âjij hebt mazzel als je je zorg vergoed krijgtâ en âzie het als een verkoudje. We hebben gewoon afgesproken dat dat niet vergoed wordtâ. Dus ik geef aan dat dat mega kwetst. Dat ik me al drie maanden ronduit kut voel, het niet lukt om te werken. Waarna zij zich aangevallen voelt.
Pfff wat stom en frustrerend zeg, sowieso jouw hele verhaal. Ik vind het wel heel goed dat je hebt aangegeven dat de opmerking je kwetst.
Verder geen tips, maar wel een digitale knuffel!
â
Ik voel me deze week echt niet fijn, soort langdurende pms? Ben echt emotioneel en twijfel aan alles. Ik baal er van dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden en ook op mijn werk spelen er wat dingen waardoor ik het gevoel krijg dat ik een loser ben.
Zojuist een evaluatiegesprek gehad bij de ggz instelling waar ik al een tijdje gesprekken heb met een therapeut omtrent angstklachten. Blijk ik nu een vermijdende persoonlijkheidsstoornis te hebben volgens haar. Op zich ben ik hier niet zo verbaasd over, want ik ben best goed in het vermijden van situaties. Maar nu denk ik: Ok, en nu? Ik wist dit onbewust al. Moet ik alweer op een wachtlijst omdat ze geen plek hebben. Baal best wel een beetje.
Ik word echt doodmoe van mezelf. Ik kan het leven zo prachtig vinden en intens genieten van dingen. Oprecht gelukkig zijn en het zo zonnig zien. Het andere moment zie ik het leven totaal niet meer zitten en gaat alles fout.
Herkent iemand dit?
Ja. De ene dag intens genieten van een wandeling buiten, de andere dag huilend in bed omdat alles kut en uitzichtloos lijkt. Ik vul nu maar braaf de g-schemaâs van de psych in, en dat helpt wel een beetje. Soms maakt mijn hoofd van doodnormale dingen zoiets belachelijks, en dat op papier zetten geeft inzicht en wat rust.
jaaa same here en dan ook dat ik me vaak sochtends heel kut voel en het in de loop van de dag weer helemaal top gaat.
Ja dit ook. Dan twijfel ik zo of ik ziek thuis moet blijven, want het voelt hetzelfde als grieperig. Vaak als ik dan gewoon ga trekt dat weg maar het vreet zoveel energie.
precies ik heb dat heel vaak sochtends en vooral op de eerste dag na het weekend dat ik weer moet werken. Ik slaap dan snachts altijd heel erg slecht/niet en voel me sochtends afschuwelijk, terwijl ik mn werk gewoon leuk vind. Ik heb dit altijd al gehad, bij al mn banen en vroeger ook tijdens school/studies, wat ik ook deed dus het is iets wat blijkbaar bij me hoort ofzo, maar vind het zo deprimerend en voel me dan ook echt depressief.
Het voelt idd hetzelfde als grieperig, na een kopje koffie en wat rust sochtends kan ik het vaak al wat positiever zien en gaat het wel weer, dan in de loop van de dag gaat het gewoon wel weer prima, maar heb ook echt veel tijd voor mezelf nodig. Mn vriend weet inmiddels dat ik me zo voel en stimuleert me altijd wel om gewoon op te staan en te gaan doen wat ik moet doen etc, maar soms irriteert me dat ook want dan voel ik me ZO slecht dat ik gewoon onder de deken wil blijven liggen de hele dag.
Ik zit ook al een tijdje niet zo lekker in mijn vel. Ik ben in februari begonnen aan mijn eerste echte baan na mijn studie. Na een tijdje merkte ik echter dat ik er toch niet helemaal op mijn plek zat. Zowel in de functie als bij het bedrijf. Ik ben zelf een vrij rustig persoon, terwijl het verder allemaal behoorlijk aanwezige mensen waren. Ik merkte ook dat het mijn leidinggevende ging ergeren en daardoor voelde ik me steeds ongemakkelijker. Vooral na mijn vakantie in juni ging ik met steeds meer tegenzin en dacht ik vaker âIs dit het nou?â. Mijn contract werd uiteindelijk ook niet verlengd. Eerst zorgde dat voor opluchting, maar tegelijkertijd voelde het ook als falen.
Halverwege september liep mijn contract daar af. Het maakte me best wel onzeker, waardoor ik even niet zo goed wist wat ik moest doen. Ik heb het gevoel dat ik geen â kantoorpersoonâ ben. Ik heb zelfs even overwogen om weer terug de horeca in te gaan, daar heb ik jarenlang naast mijn studie gewerkt. Inmiddels heb ik wel besloten om te solliciteren naar banen die bij mijn studie aansluiten, omdat het voelt alsof ik anders voor niets heb gestudeerd. Ik moet gewoon op zoek naar de baan die bij me past. Heb wel al een aantal afwijzingen gehad. Afgelopen maandag ben ik ergens op gesprek geweest, maar het ging niet fantastisch en ik kreeg ook niet zoân goed gevoel bij de functie. Ik wacht nog een reactie af en ondertussen zoek ik verder.
Ik voel me gewoon zo nutteloos. Ook als een last voor mijn vriend, want onze toekomstplannen staan echt een beetje op pauze nu. We willen graag sparen voor een koophuis, een mooie reis en gewoon een toekomst samen, maar momenteel gaat dat dus niet.
Heel verhaal uiteindelijk. Wel fijn om het even van me af te schrijven. Ik heb deze week gewoon even een dipje, ik denk omdat het sollicitatiegesprek me een beetje tegenviel. Ik was zo enthousiast en nu voel ik me mweh. Aan de ene kant wil ik gewoon heel graag een baan vinden, maar ik ben ook bang dat ik me straks weer zo voel als eerst.
Het ligt niet aan jou, je komt vast een functie tegen en werkplek die beter bij je passen en waar het leuker zal zijn. Misschien helpt leuke afleiding vlak voor een sollicitatie zodat als het de ene keer beter en andere keer wat minder verloopt je wel fijner het gesprek ingaat. Hopelijkt valt het dan iets meer mee, heel veel sterkte en je kan het!
Even van me aftypen, want het gaat echt niet lekker. Ik begin komende week aan een nieuwe baan, in veel opzichten een droombaan voor mij, en ik zou willen dat ik me erop verheugde. Maar ik voel eigenlijk niks. Het lijkt net alsof alles Ă©Ă©n grote grijze wolk is, ik voel me niet ongelukkig of zo, maar gewoon⊠Niks? Buiten mijn werk om doe ik eigenlijk niks behalve op de bank liggen en naar mân telefoon staren of Netflix kijken (voor 5 minuten, want ik kan ook nergens mijn aandacht bij houden). Alle dingen die ik leuk vind, doe ik niet meer omdat ik me er niet meer toe kan zetten (inclusief koken, waardoor ik of niks of ongezonde kant en klaar dingen eet). Als ik me er eenmaal toe heb gezet om iets te doen heb ik het meestal wel leuk, maar dat is dus een hele onderneming. Dat ik geen daglicht meekrijg op werkdagen en het zulk slecht weer is helpt ook al niet. Het voelt net alsof mân hersenen gecrasht zijn: ik heb enorme problemen met dingen onthouden, op woorden komen en prikkels verwerken. Hierdoor heb ik moeite met focussen en word ik helemaal gek van geluiden, aanrakingen, alles eigenlijk. Ik weet dat het vast wel weer voorbij gaat maar ik wil gewoon dat dat nĂș gebeurt, het is niks aan zo 
Komt dit bij jou voort uit een herfstdip/winterdepressie? Want dan zou ik je in ieder geval aanraden een daglichtlamp te kopen.
Ik herken dit gevoel heel erg, heb er nu ook wel last van, maar minder en later in het jaar dan toen ik die lamp nog niet had.
@Bertie G schemaâs is echt lang geleden voor mij, misschien wel een idee om weer eens te doen. Goed van jou en fijn dat het iets helpt! Dat je van doodnormale dingen iets belachelijks maakt is ook herkenbaar, echt beren op de weg die er soms niet zijn, maar dan ineens 20 tegelijk.
@DonnieDarko klinkt alsof je een lieve vriend hebt, ook herkenbaar dat de dag klote start. Ik probeer dan zelf in plaats van mijn werk, maar te gaan opruimen of schoonmaken, zodat ik tenminste nog iets doe. Ik werk als zelfstandige dus niemand die mij vraagt waar ik bleef dat maakt het dus ook lastig om jezelf die schop te geven.
Ik heb het overigens in de winter wel veel meer. Het liefst kom ik dan de deur niet uit.