Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#466

Oh dit klinkt ontzettend herkenbaar voor me, ik heb dit echt precies hetzelfde. Goed omschreven, het altijd ‘aan’ staan. Mag ik vragen wat voor werk je doet?

Goed dat je met je baas gaat praten! Ik snap je idee van ‘dit is toch geen leven?’ t.a.v. zondag niks meer inplannen compleet, dat is het in principe natuurlijk ook niet want dat betekent mogelijk dat je teveel energie moet geven gedurende de week. Toch probeer ik daarin wel milder te zijn voor mezelf en me daar niet meer tegen te verzetten. Er wat meer in te berusten voor de time being. Ik sta mezelf nu toe om het hele weekend niks in te plannen en gewoon per moment te doen waar ik zin in heb en dat voelt echt heeel fijn. Oke, het is niet hoe ik was en hoe ik mijn leven voor me zie op de lange termijn, maar ik merk wel dat het helpt voor nu.

Ook heb ik hier met wat mensen in mijn omgeving over gepraat en merkte dat best veel mensen met een drukke baan dit herkennen. Daardoor voelt deze situatie nu iets normaler voor me in plaats van als dat er wat ‘mis’ is.

Niet dat ik nu denk dat dit je kan helpen, maar wilde het toch even delen ^^

#467

@Ferngully bedankt voor je antwoord. Ik denk niet dat ik het tegen mijn huisarts gezegd heb, tegen mijn psychologe wel, ze schrok hier natuurlijk wel van.
Mijn huisarts en ik hebben niet echt een klik, ze snapt niet dat ik het zo moeilijk heb. Voor haar is de oplossing simpel, antidepressiva slikken maar ik heb dat gedaan en wil dat niet meer. Ik neem nu iets op kruidenbasis maar heb niet het gevoel dat het helpt.
Ik zou niet liever willen dan gewoon in mijn huis blijven maar die constante angst is ook niet oké, heb altijd het gevoel alsof er gaat ingebroken worden (heb dit nog nooit meegemaakt maar weet wel dat ik toen ik nog thuis woonde soms nachten kon wakker liggen omdat ik hier bang voor had.

@Maurice, burn-out ik weet het niet. Ik werk halftijds, ik doe mijn werk heel graag (werk met kinderen), het is wel ik moet op dinsdagavond het onthaal doen (dat is een gekkenwerk, ouders die aan je oren zeuren, telefoon die gaat, kinderen die roepen en ondertussen moet je nog alle kinderen inschrijven en uitschrijven zowel op pc als op papier, als ouders dan even moeten wachten beginnen ze te blazen en zuchten) en dan ben ik altijd zo blij als het erop zit en ik klaar ben met mijn werk. Ik voel me dan ook zo schuldig als collega’s me komen helpen.
Ik denk dat het een combinatie van werk en thuis is, gewoon geen rust vinden.
Ik ben mezelf al 3 weken aan het oppeppen om naar yoga te gaan maar het lukt niet… Ik vind op youtube ook niet echt een video van yoga die me aanspreekt (meditatie daar word ik zeer onrustig van).
Bedankt voor jullie berichtjes.

#468

Ik wens je veel kracht toe want je verhaal klinkt heel heftig. Het belangrijkste nu is dat jij weer gelukkig en rustig en blij word. En als je verdriet hebt, dan mag dat er best uitkomen. Wat knap dat je hulp zoekt bij je ouders en je huisarts en je psycholoog. Laat je werk maar even los. Eerst ben jij nu zelf belangrijk.

#469

Ik zou yoga by adrienne aanraden. Als je thuis alleen bent je kun je een kaarsje opsteken, wierook misschien als je daar rustig van wordt en yoga doen. Dingen in een boekje opschrijven helpt mij ook erg.

#471

@Mokie11 , bedankt voor je antwoord.

@Maurice, yoga by adrienne ga ik eens opzoeken bedank voor de tip.

#472

Heel de dag totaal niet lekker in mijn vel. Voel mij overal totaal niet welkom. Heb het idee dat ik een bruiloft aan het plannen ben waar niemand naar toe wilt komen… Voel me gewoon helemaal alleen. Iemand tips hoe je van dit gevoel af kan komen

#474

Ah dat is rot. Sinds de laatste tijd of al een tijdje zo? Ik werk in de kinderopvang. Op zich is het echt heel leuk en liefdevol werk. En ik ga nog met een voldaan gevoel naar huis. Maar door het personeel te kort en daardoor weinig ruimte loop ik erg op mijn tenen. Ik voel me ook erg verantwoordelijk voor alles wat op werk moet gebeuren. Maar de laatste weken maak ik vrij veel overuren maar die overuren kan ik nooit opnemen. Het zou zo fijn zijn als een keer eerder naar huis kon of als er genoeg personeel was dat een inval zou willen werken. Maar dat is er gewoon niet. En de sfeer wordt er ook niet beter op.

Ja ik probeer ook een goede balans te vinden tussen rust nemen en leuke dingen doen en voorheen ging het prima. Maar nu merk ik dat ik in paniek raak als ik voor mijn gevoel niet genoeg rust kan nemen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet met mijn baas gepraat heb. Ik vind het best moeilijk en omdat het ook wel oké gaat hoop ik dat het snel gewoon vanzelf weer beter gaat.

1 like
#475

Krijg bijna geen whatsappjes van mensen uit zichzelf, alleen als ik wat vraag.

#476

Ik voel me de laatste dagen echt niet oké en het lijkt steeds erger te worden. Ik kan alleen maar huilen, alles is zwaar en gaat moeizaam en ik voel me eigenlijk gewoon heel erg ongelukkig. Ik wil het liefste de hele dag in bed liggen en dat gaat niet want ik heb 2 kinderen

#477

Wat naar zeg. Kan je er over praten met iemand in je omgeving? En wat is er zwaar? Is het een optie om vrij te nemen en je kinderen bij familie/oppas/creche/school te laten?

Ik ben nu 5 weken op mijn stage en ik merk dat ik op werkgebied heel snel niet lekker in m’n vel kan zitten. De mensen zijn superaardig, het werk is helemaal niet stressvol, ik heb vrij korte dagen (half 9 tot half 5), maar toch voel ik me zo gespannen de hele tijd. Ik heb het gevoel dat ik een soort hiërarchie-probleem heb. Ik ben de jongste daar en de oudste boven mij is al zo’n 10 jaar ouder en ik heb heel erg het gevoel dat ik hen moet pleasen. Niemand geeft mij dat gevoel, maar ik sta continu ‘aan’. Dit gevoel heb ik overigens heel vaak bij volwassenen, dit heb ik namelijk ook nog steeds bij mijn schoonouders na 1,5 jaar. Het voelt een beetje alsof ik ze lastigval met m’n aanwezigheid. Ik vind dat zo vervelend, want niemand geeft me een reden om zo te voelen en toch voel ik me zo. Kan ook zo huilen de hele tijd omdat ik zo gespannen ben. Iemand die dit herkent?

#478

Ik denk dat je best wel wat minder van jezelf mag eisen. Het is natuurlijk altijd lastig op stage, want je wilt waarschijnlijk alles goed doen. Maar het continu ‘aan’ staan is echt niet altijd nodig. Besef dat je je werk goed doet en je in leer bent. In welk opzicht heb je het idee dat je de ouderen moet ‘pleasen’? Met gesprekken of dingen doen?

#479

Hoi, gaat het inmiddels beter met je?

#480

@Maurice, bedankt om het te vragen.
Het gaat nog steeds niet goed. Ben nog altijd niet gaan werken. Ik moet normaal maandag terug opstarten maar de gedachte alleen al maakt dat ik van zaterdag al aan het wenen ben…
Ik heb straks een afspraak met mijn huisarts.
Mijn psycholoog vind dat ik nog niet mag gaan werken, mijn vriend zegt dat ik wel moet gaan werken en ik weet het allemaal niet meer…

#483

Ik heb het een poos geleden gebruikt en merkte wel echt verschil. Maar lees je even goed in want het schijnt niet zo lekker samen te gaan met de pil, dat is de reden dat ik er destijds mee gestopt ben. Ik gebruik nu geen hormonale anticonceptie meer dus wil het ook weer gaan gebruiken

1 like
#489

Ik zit al een tijd met een probleem waarvan ik niet zo goed weet hoe ik ermee om moet gaan.

Het gaat erom dat ik ontzettend jaloers word als mijn vriend een andere vrouw aantrekkelijk/sexy/lekker vindt. Het lijkt bijna alsof ik dat gevoel niet kan verdragen? Terwijl ik weet dat hij dat gewoon mag vinden en ik hem verder compleet vertrouw. Toch krijg ik er telkens een boos en minderwaardig gevoel van. Ik snap echt niet waar het vandaan komt? Ik vind dit zo’n lelijke en egocentrische eigenschap van mezelf, dat ik mezelf echt verafschuw op zo’n moment (en hij ook, want hij voelt het aan). Ik denk dat het te maken heeft met dat ik mezelf fysiek onaantrekkelijk vind en hij in het begin van onze relatie wel eens platte opmerkingen maakte over andere vrouwen (“zo, lekker wijf!”). Ik heb zelfs al behandeling gehad voor mijn onzekerheid hierover, wat hielp in de zin van dat ik mijn geluk hier niet meer zo van laat afhangen, er is immers ‘meer in het leven’. Maar omdat het verder nog steeds zo’n innerlijke strijd is, wil ik er graag wat mee. Moet ik mezelf leuker gaan vinden, of juist accepteren dat ik heus niet de enige ben die hij fysiek aantrekkelijk vindt?

Hoe gaan jullie hiermee om? Jullie tips, ideeën? Eerlijk zijn mag, ook al is het pijnlijk.

1 like
#491

Hij benoemt het gelukkig al zelden meer, maar daar heb ik wel voor moeten strijden zeg maar. Duurde even voordat hij het begreep. Nu zegt hij het alleen als ik het zelf vraag. Dat moet ik ook gewoon niet doen, maar soms hoor ik het hem gewoon denken en dan is de drang om het te vragen zo groot. Want ik zou zo graag eens horen dat hij iets níet knap vindt. Dat vind ik zelf het ziekelijke ervan, snap mijzelf hierin niet. Andersom ben ik zelf ook wel erg loyaal, ik negeer alles dat met andere mannen te maken heeft (alleen al gedachten laat ik niet toe) omdat ik voor hem ga en me anders schuldig voel. Dus het zal ook wel echt vooral met mij te maken hebben.

Wat er ook mee te maken heeft is dat hij na ons eerste jaar samen altijd aangestuurd heeft op trio’s, kwartetten etc. Hij wil dat alleen samen met mij en vind vooral het idee van ‘avontuurtjes’ spannend, maar toch heeft dat mijn gevoel van dat hij zijn focus niet bij mij kan houden versterkt.

#493

Ik vind het eerlijk gezegd niet zo vreemd dat je het niet leuk vindt als je vriend dit in jouw bijzijn zo expliciet benoemt.

Ik denk dat ik van mezelf kan zeggen dat ik geen jaloers type ben, mijn vriend en ik zijn 13 jaar samen en ik vertrouw hem volledig. Ik kan me voorstellen dat mijn vriend een vrouw mooi vindt en van die gedachte krijg ik geen onzeker of verdrietig gevoel. Ook worden er onderling vast opmerkingen gemaakt in het bijzijn van vrienden.

Maar, in de 13 jaar dat wij samen zijn heb ik mijn vriend nog nooit in mijn bijzijn horen zeggen ‘wat een lekker wijf is dat’. Ik zou dat eerlijk gezegd ook wat respectloos vinden. Het zou wat anders zijn als jullie dit allebei doen en er geen problemen mee hebben. Maar als jij er al op hebt moeten hameren dat je dit niet prettig vindt en het toch nog af en toe voorkomt kan ik me voorstellen dat je dit niet leuk vindt hoor. Jammer dat je vriend dat zelf niet inziet, het is een kleine moeite om op die manier rekening met jouw gevoel te houden. Ik krijg de indruk dat je het heel erg bij jezelf neerlegt, dat jij je er teveel van aantrekt etc. Maar ik vind dat niet terecht. Ik vind dat het ook met respect voor jouw gevoel te maken heeft. Wat vindt jouw vriend zelf dan? Vindt hij het overdreven of begrijpt hij het, en waarom heeft hij er moeite mee gehad om zich ‘in te houden’ met zulke opmerkingen?

4 likes
#494

Ik ben totaal geen jaloers type, maar trek het ook slecht als mijn vriend gaat lopen benadrukken wie hij lekker/sexy vindt. Vind dat eigenlijk ook niet erg raar.

2 likes
#495

Ik zou dat ook niet prettig vinden en ik zou dat zelf ook niet doen (benadrukken wie ik lekker/sexy vind).

1 like
#496

Ik heb van het weekend best wel een goed gesprek gehad met mijn vriend op zich. Ik ben ook wel een beetje trots op mezelf dat ik wat meer open was. En ik merk ook wel dat het oplucht.

Maar er zijn gewoon dingen waar ik mee zit, dingen die gebeurd zijn, wat nooit echt uitgesproken is. Het zijn vooral dingen binnen mijn gezin (ouders en zusje). Alleen mijn vriend was wel heel erg van: “Ga het gesprek anders een keer aan.” Maar ik werd een beetje boos omdat dat dus het punt is. De communicatie is zo slecht en ik heb het al een paar keer geprobeerd aan te knoppen maar het werd dan alleen maar erger. Alleen ik heb het gevoel dat mensen dat niet begrijpen ofzo. Omdat praten altijd maar de oplossing moet zijn.

Dusja ik weet niet. Ik voel me wel wat opgelucht maar toch ook onbegrepen. Ik kan het ook niet goed onder woorden brengen