Ah wat vervelend! Niet zozeer somberder, maar dat ik wel weer even mijn draai moet vinden ofzo? Alles lijkt wel ietsje meer moeite te kosten.
1 like
Heb er ook wel last van. Vooral omdat het weer zo erg schommelt de laatste tijd; dan weer heel warm en zonnig, dan weer een stuk kouder en grijs. Daarnaast vind ik de zomertijd ook kut, dus dat is ook weer even wennen. 
1 like
Ik heb dit heel erg. Ik vind het dan heel confronterend om te zien dat mensen uit gaan met vrienden, constant terrasjes pakken met anderen en dat mijn sociale kring eigenlijk bijna niet bestaand is.
4 likes
Ja, maar ik ben dan ook zwaar depressief. Pieken zijn lente - zomer. Of eigenlijk dalen natuurlijk.
1 like
Gatver wat gaat het even ruk allemaal.
1 like
Like voor de herkenbaarheid. Rot dat je je zo voelt 
Hopelijk gaat het snel wat beter <3
Met mij gaat het ook niet zo goed. Het liefst zou ik ergens toch wel weer hulp willen. Of nouja ik wil het niet maar ik weet niet zo goed hoe verder. Ik krop alles op en dat lukt dan ook best goed totdat alles eruit komt. Zoals vandaag. Heel de dag huilen, hoofdpijn, weinig eten, met niemand willen praten.
Maar ik kan gewoon niet mijn gevoelens uiten. Gisteravond voelde ik me al niet fijn en ik was bij mijn vriend en bij hem voel ik me juist erg op mijn gemak. Dus ik kan bij hem wel huilen maar hij vraagt dan wat er is en het enige wat ik kan uitbrengen is: âIk weet het niet.â Terwijl ik het wel weet. Maar het komt er op de een of andere manier niet uit. En dat huilen voelt wel soms al een opluchting maar het is geen goede manier. Want nu gaat het misschien weer even goed tot over een paar weken weer zoân huilbui en een paar rotdagen over hetzelfde.
1 like
Wat naar om te lezen dat je weet hoe het voelt. Dat zou eigenlijk niemand hoeven weten. Denk je dat je al toe bent aan hulp? Begint het al groter dan je te worden? Je gevoelens hoef je trouwens niet te uiten door te praten. Boos zijn, eten, winkelen, stomme dingen doen of juist niets meer willen is soms ook precies wat je nodig hebt. Even toe geven aan wat ik op dat moment het liefste wil zorgt er bij mij wel voor dat dingen iets helderder worden
1 like
Ja dat is waar. Misschien ben ik soms ook te streng voor mezelf. Maar ik zou gewoon willen dat ik wat makkelijker kon praten. Ik heb altijd het gevoel dat ik iedereen tot last ben als ik wat wil delen. En ik verwacht bij mijn vriend (en ook bij vriendinnen) bijvoorbeeld dat ik altijd leuk, lief en gezellig ben. Terwijl, hij verwacht dat totaal niet van mij oid. Maar als ik verdrietig ben of ergens mee zit en het deel ben ik bang dat hij mij een zeurpiet vindt en meteen niet meer leuk. Ik zou gewoon willen dat ik die gedachtes niet meer heb.
Is het begin daarvan niet gewoon eerst echt oke zijn met die gedachtes? Niet meer voor anderen invullen dat ze van jouw verwachten dat je altijd maar leuk en gezellig bent? Als je trouwens ooit je ei kwijt wil dan kan je altijd een berichtje sturen. Als je mij er mee lastig valt dan antwoord ik gewoon niet, misschien haalt dat de druk er af?
Ja alleen dat is makkelijker gezegd dan gedaan helaas. Ik probeer het wel en ik heb ook al hulp gehad hiervoor. Maar het is er zo ingeslopen en ook wel een deel onzeker karakter. Ik probeer wel altijd te relativeren en inderdaad te bedenken van: âNiet invullen voor een ander.â Alleen soms wordt het weer zoân strijd in mijn hoofd en stemmingswisselingen omdat ik er zo mee bezig ben tussen hoe ik het voel en te bedenken hoe het waarschijnlijk echt is.
En lief van je, ik zal het onthouden! Je mag mij ook altijd een berichtje sturen.
1 like
@Vloeistof ik herken alles wat je zegt echt ontzettend goed. Vooral de angst dat je anderen tot last bent of dat anderen je irritant vinden. Ik vind dat heel erg moeilijk om mee om te gaan. Ik weet dat dit komt omdat er in mijn âjeugdâ geen plek was voor mijn stem en er was geen plek voor mijn emoties, dus ik ben geconditioneerd me zo te voelen. Ik weet ook rationeel dat anderen me 9 van de 10 keer niet irritant vinden wanneer ik denk van wel. Maar het rationaliseren helpt wel wat meer nu ik weet waar het gevoel vandaan komt. Misschien heb jij er ook wel wat aan dit te onderzoeken.
Ik ben zo fucking jaloers op mensen die wel gewoon een (sociale) (huur)woning in een grote stad hebben. Ik heb soms het gevoel dat ik zo veel minder somber zou zijn als ik dat âvoor elkaarâ zou hebben.
Dan nog iets. Ik denk dat ik depressief ben (en mijn huisarts ook, daarom ben ik doorverwezen) maar ik wil niet aan de antidepressiva. Wat zijn dan nog je opties?
Ik merk ook dat ik het echt niet meer kan opbrengen om te zeggen dat het goed gaat als mensen vragen âhoe is hetâ
Een half jaar geleden is mijn opa overleden. Met hem had ik een hele goede band, als een soort 3e ouder. Ik heb goed afscheid kunnen nemen en we hebben alles tegen elkaar kunnen zeggen, maar ik merk nu dat ik begin vast te lopen in het verwerken. Ik krijg steeds vaker paniekaanvallen en huilbuien en heb het gevoel dat ik er met niemand over kan praten, omdat het âmaarâ een opa is. Althans, als ik probeer met mensen erover te praten, dan krijg ik snel het gevoel dat ik me niet moet aanstellen, want zij zijn bijvoorbeeld een ouder kwijt. Ik snap het hoor en wil ook best luisteren, maar desondanks heb ik ook mijn verdriet waar ik doorheen moet. heb ergens behoefte aan iemand die precies snapt wat ik voel en wat voor gemis het is. Ik mis hem gewoon heel erg⊠hopelijk vinden jullie het niet raar of gek wat ik schrijf. Wil niemand tegen het zere been schoppen, als iemand van jullie wellicht ook iemand dichtbij verloren is. Voel me gewoon door mijn eigen omgeving onbegrepen in mijn verdrietâŠ
2 likes
@Seneca Ik ben helaas niet de persoon die je kan helpen met deze situatie, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen!
@Linda Wanneer je niet aan de antidepressiva wil is wellicht (cognitieve) gedragstherapie of een andere vorm van therapie ook een mogelijkheid. Ik zou het aan de psycholoog voorleggen waar je naar doorverwezen wordt, die kan waarschijnlijk wel alle mogelijkheden met je bespreken
Ik voel me constant kut en moet op de meest random momenten huilen en ik wou dat ik mijn emoties gewoon meer onder controle had 
ik word moe van mijn eigen gejank
1 like
Dit is niet standaard bij depressies. Het kan zijn dat ze erover beginnen en ik zou dan gewoon aangeven dat je het zelf eigenlijk liever (nog) niet wilt. Misschien nog wel vragen of zij dat verstandig vinden? (ik weet niet hoe erg je depressie is) . Succes met je intakes!
Hi allemaal, ik ben al een hele tijd lid van dit forum maar lees eigenlijk altijd alleen maar specifieke topics. Ik zie nu pas dat dit topic bestaat. Wat een goed topic. Heb nog veel bij te lezen!
De reden dat ik besloten heb hier een bericht te posten is omdat ik zoân anderhalve maand geleden ben gediagnosticeerd met een âburn-outâ (dit is nooit letterlijk zo genoemd en heb zelf ook een beetje een hekel aan de term omdat het zoân modebegrip geworden is, maar ik zit thuis i.v.m. stressklachten en depressie, ben bij een psycholoog en het gaat waarschijnlijk nog een paar maanden duren voor ik weer echt kan beginnen).
Ik woon in het buitenland en zat op het moment van uitval in de eindfase van mijn PhD met nog maar enkele maanden te gaan voordat ik had kunnen afronden. Mijn contract is inmiddels verlopen en wordt ook niet meer verlengd (is geen geld voor). Een frustrerend moment dus om tijdelijk te moeten âopgevenâ (ik weet dat het dat niet is, maar het voelt wel zo) maar er was niet echt een keuze meer.
Ik heb een behoorlijk zwaar PhD traject gehad, niet alleen op het werkfront maar er zijn ook een aantal heftige persoonlijke omstandigheden geweest die hier - samen met een overdreven perfectionistische persoonlijkheid - waarschijnlijk toe hebben geleid. Kan daar helaas niet echt op in gaan vanwege herkenbaarheid.
Het was vaak erg eenzaam, ben single dus misschien is het dan ook net wat makkelijker om je in werk te verliezen. Heb mezelf een jaar lang tot in het vrij extreme uitgeput, zo was ik bijvoorbeeld >10 kilo afgevallen op een gezond gewicht, met als resultaat ondergewicht. Sliep amper meer. Gebruikte zelfs regelmatig middelen om nachten door te kunnen werken. Achteraf echt behoorlijk gestoord allemaal. Mijn werkgever heeft me moeten overtuigen om actie te ondernemen.
Zijn er misschien forummers die dit herkennen? Stress/burn-out in de academische wereld of gerelateerd? En/of als âexpatâ in het buitenland? Sorry als ik erover heen gekeken heb, want moet het topic dus nog bijlezen. 
Wat rot voor je. Je zegt dat je wellicht over een paar maanden weer aan de slag gaat, met iets anders of toch met je PhD weer? Vind het in ieder geval heel dapper dat je nu voor jezelf hebt gekozen!
't komt veel voor natuurlijk, stress / burn out / mentale klachten tijdens een PhD. Ik ben nu zelf bijna een jaar bezig en het is leuk maar inderdaad best zwaar en soms eenzaam, en kan me voorstellen dat factoren als single zijn, in het buitenland verblijven de focus op je werk nog vergroten en daarmee ook de stress en vermoeidheid. Ik vind zelf de werkdruk ook hoog, vooral in weken dat ik veel onderwijs moet verzorgen.
Was het wel een opluchting om (even) te stoppen en hoe gaat het nu met je? Mocht je behoefte hebben om je hart te luchten, stuur me gerust een pb, ik ken in ieder geval de werkomgeving en heb ook een jaar in het buitenland gewoon dus deels weet ik een beetje hoe het is om als expat te leven veel sterkte in ieder geval!
1 like
Dit herken ik! Ik woonde in Aâdam centrum, had er altijd al van gedroomd maar werd daar zwaar overprikkeld. Had ook steeds het gevoel dat ik iets leuks âmoestâ doen, maar kwam nergens toe.
Wat bij mij geholpen heeft is verhuizen naar een kleinere, rustigere stad en een paar momenten per week vaste activiteiten plannen. De rest van de tijd gunde ik mezelf dan de rust en het niets doen. Al snap ik dat verhuizen niet altijd mogelijk is.
1 like