Heb in over getwijfeld, maar als ik het vertel krijg ik natuurlijk een meelevende schrikreactie. Dat is niet waar ik nu ben in mijn emotie. Ik weet niet of ik dan de steun krijg, die ik misschien wel nodig heb.
Ik durf bijna niet te posten omdat het zo futiel lijkt in vergelijking met de posts hierboven. Allereerst een knuffel voor jullie, lieve meiden, ik hoop dat jullie snel meer geluk mogen hebben.
En dan toch maar wat ik wilde posten:
Ik riep altijd dat ik echt nooit een burnout zou krijgen omdat ik niet zo in elkaar zit, maar het lijkt ineens helemaal niet zo onwaarschijnlijk meer. Het werk dat ik doe is behoorlijk hectisch, met onregelmatige tijden en veel verantwoordelijkheid. Ik maak veel overuren die ik zou moeten compenseren met vrije dagen, maar daar is geen tijd voor. Nu heb ik net nog twee taken erbovenop gekregen en een deadline voor een eigen project dat ik buiten mijn werk om doe. Ik weet echt niet hoe ik het allemaal moet doen 
Mijn leidinggevende zegt wel steeds ‘je moet het aangeven als je stress hebt!’ maar dat heb ik gedaan en alsnog krijg ik dus die extra taken… Ik probeer in mijn vrije tijd zo veel mogelijk te ontspannen en op te laden, maar ook dat wordt dan weer een soort heilig moeten (‘ik moet boeken lezen/sporten/mediteren!’) - echt niksen kan ik niet, dan voel ik me intens schuldig en onrustig.
Ik weet dat dit stom is en dat ik gewoon mijn grenzen moet aangeven, maar het werkt niet en ik voel me zo stom…
1 like
Ik ben een buitenstaander natuurlijk dus dit is makkelijk praten voor mij maar maak een afspraak met je werkgever en geef dit aub aan. Zodra jij je niet meer kan ontspannen in je vrije tijd, gaat het al te ver eigenlijk. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen tegenover je werkgever, met een burn-out kun je helemaal niets meer voor hem betekenen. Maar stel je eigen geluk en gezondheid altijd voorop. Niets is belangrijker dan dat.
Ik snap dat het heel lastig is om dit aan te geven, maar alsjeblieft: kijk naar wat er moet veranderen zodat die druk bij jou wordt weggenomen en ga dat gesprek aan. Een burn-out is echt geen grapje, en je werkgever vraagt het zelf ook aan je. Dus hij/zij zal wel al doorhebben dat het wellicht wat veel is. Daarnaast zal hij/zij ook niet willen dat jouw (geestelijke) gezondheid in gevaar komt.
3 likes
Grappig om dit hier te lezen. Zo ervaar ik het ook heel erg: toen ik jonger was, was er ook altijd iets “mis” met 1 van de 3. Omdat ik gewoon heel erg onrustig was. Had ik een nieuwe baan en woonde ik lekker, maakte ik het weer uit. Had ik nieuwe verkering en een nieuw huis, had ik weer zin in een nieuwe baan.
Nu gelukkig al een tijdje behoorlijk tevreden met alle drie: krijgen we een baby 
altijd wel iets verzinnen om het spannend te maken.
3 likes
Dankjewel voor je reactie. Je hebt gelijk. We hebben vandaag overlegd en een aantal van mijn taken gaan naar collega’s. Hopelijk gaat dat helpen.
5 likes
Echt heel erg goed van je! Hoop echt dat het je gaat helpen. Voel je nu alsjeblieft niet of je hebt gefaald oid want dat is écht niet zo. Deze stap was de juiste om te maken en blij dat je werkgever het ook zo heeft opgepakt. Trots op je!
1 like
Fijn dat je er in ieder geval over hebt kunnen praten en er een oplossing is!
Ik voel me de laatste tijd ook niet zo goed in mijn vel. Ik werk sinds een paar maanden full-time en ik vraag me echt af of dit het leven is. Ik heb geen sociaal leven verder, dus ik voel me vrij vaak ook best eenzaam, maar ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken want ik heb ook niet zoveel energie om contacten te leggen en mensen vinden me meestal toch wel raar of apart. Ik vind het heel vervelend om 's avonds weer naar huis te moeten omdat dan de eenzaamheid toe slaat en je gaat natuurlijk zitten malen. Ik heb ook geen idee wat ik precies wil zeggen met deze post, haha.
Heb je een partner? Waarom vinden mensen je raar?
Ik heb geen partner en ik heb geen idee waarom ik zo buiten de boot val altijd. Ik weet dat ik een vrij intense persoonlijkheid heb en ik ben nooit goed geweest in vrienden maken en groepen maken me ook zeer oncomfortabel.
Wat vervelend dat je het gevoel hebt er buiten te vallen. Ervaar je dat ook op werk zo?
Half. Ik vermaak me wel met mijn collega’s, maar ze zijn wel allemaal meer dan 10 jaar ouder en in een andere levensfase en dan heb ik het gevoel dat ze mij maar zien als gekke tiener en me maar laten (ik ben in de 2e helft van mijn twintiger jaren). Dit is altijd al een issue geweest voor mij, dus dit maakt het er niet makkelijker op, natuurlijk.
Wat een lastige situatie. Ik weet ook niet goed hoe ik je kan helpen/ wat ik moet zeggen. Merk je duidelijk dat ze in een andere levensfase zitten? Of is dat wat jij denkt/vind dat een verschil is tussen jullie?
Nee, dat is wel echt zo. Een van mijn collega’s verwacht een kind, is verloofd. Die andere collega is echt al 20 jaar ouder, heeft een scheiding achter de rug, een koophuis en ik ben eigenlijk pas net klaar met studeren. Bedankt voor het reageren!
Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar het gaat niet goed. De laatste tijd heb ik een soort van woede-uitbarsting waar ik me niet helemaal van bewust ben. Ik vind mijn uitbarstingen zelf wel meevallen maar hoor achteraf van anderen dat ik heel intens over kwam. Mensen schrikken van me. Ik voel me snel boos/geiriteerd maar het lukt me niet om dit normaal bespreekbaar te maken.
Dit heeft er voor gezorgd dat ik ruzie heb op mijn werk en privé.
Ik voel me hierdoor een slecht mens, ik voel me de laatste sowieso een waardeloos persoon. Ik ben momenteel onder behandeling bij een psycholoog maar ik heb het idee dat ik hier weinig aan heb. Ik zit gewoon met enorm veel boosheid en frustratie naar alles en iedereen.
Sorry voor dit warrige verhaal maar wilde het graag kwijt.
helemaal geen warrig verhaal, super vervelend dat je er zo veel last van hebt. waarom heb je weinig aan je psycholoog, heb je dit verhaal ook daar aangekaart? ik denk dat het je kan helpen als dit ook onder de aandacht is bij je psycholoog, maar wellicht is dat ook al zo
en enig idee waar je ‘uitbarstingen’ vandaan komen? wat de triggers zijn?
succes ermee
Ik vind het oprecht bijzonder als iemand de moeite neemt om zo lief te reageren op een verhaal van een onbekende ander. Bedankt!
Mijn psycholoog ervaar ik als een lieve man, bij wie ik mijn verhaal kwijt kan maar daar blijft het bij. Ik heb dit een keer met hem besproken. Hij gaf toen aan dat hij mijn problemen niet kan oplossen en dat ik te graag dingen wil veranderen.
Dit is een voorbeeld waar ik me dus vreselijk aan kan ergeren! Ik snap dat hij mijn problemen niet kan oplossen, dat moet ik zelf doen. Maar ik kan toch wel íéts meer verwachten dan alleen ja geknik? En natuurlijk wil ik bepaalde problemen oplossen, daarvoor zit ik daar!
Jaren geleden ben ik ook onder behandeling geweest bij een andere psycholoog voor depressie. Haar vond ik ook te soft en niets-zeggend. Mijn conclusie is dus dat het wel en mij zal liggen omdat ik een moeilijk mens ben.
Volgende week zie ik de psycholoog weer en dan zal ik alles op een rustige manier aangeven.
2 likes
Hmmm, valt wel mee denk ik. Objectief gezien heb ik het niet echt druk ofzo. Ik werk 32uur maar heb geen zware baan.
Ik voel me wel altijd druk in mijn hoofd.
Hoe gaat het met jou? Wat heeft jou geholpen?
Het klinkt alsof het je gewoon allemaal even te veel is en je emmertje aan het overlopen is. Dat is heel rot, maar ook heel herkenbaar. Vervelend voor je omgeving, maar dat maakt jou geen slecht mens. Ik herken het dat je maar tegen iedereen uitbarst, maar ik probeer zelf wel altijd mijn excuus aan te bieden achteraf en dan merk ik dat het voor veel mensen minder erg was dan ik het in mijn hoofd had gemaakt. Goed ook dat je het een en ander gaat aangeven bij je psycholoog. Hij is inderdaad niet degene die jou kan redden, dat moet je zelf doen. Het is zijn taak je de handgrepen te leren, je zit daar niet om tegen een muur te praten. Sterkte!
Ik herken het. Goed dat je het in ieder geval hebt aangegeven. De bal ligt nu bij hen. Ik heb helaas geen tips voor de onzekerheid en achterdocht, want ik ben een pro wat dat betreft, maar ik stuur je goede energie.
Nog meer mensen die last hebben van de overgang naar het voorjaar? Ik vind het een prachtig seizoen, maar ik voel me dan vaak somberder.
3 likes