Het “bewust-kinderloos” topic

Persoonlijk
#200

niet per se een reactie op jou, hoor, maar in het algemeen. Want ergens is het toch heel raar dat je als vrouw hier een keuze over moet maken? Alsof het niet hebben van een kinderwens al per definitie iets is om aan te twijfelen. Niemand vind dat ik een keuze moet maken over wel of geen eigen bedrijf op starten, bijvoorbeeld, omdat ik daar geen wens voor heb. Terwijl dat ook een levensveranderende keuze is. Niemand vind dat ik een keuze moet maken over wel of geen hond adopteren, als ik daar geen wens voor zou hebben, want het is niet raar om geen hond te willen.

Ik blijf het maar zo stom vinden dat kinderen krijgen zo extreem vanzelfsprekend is, zeker voor vrouwen. Ergens doet het me ook een beetje denken aan vlees eten. Dat is ook zo vanzelfsprekend, maar de meeste mensen vinden het (gelukkig) ook onzin om dan te vragen “goh wil je echt niet liever vlees eten”.

9 likes
#201

Ja, dat is zeker vreemd. Eigenlijk is het altijd goed zoals het is. Als het gevoel er niet is, prima. Als het er wel is, of komt, ook prima. Als ik naar mezelf kijk denk ik dat dat het deels toch komt door de onbewuste maatschappelijke druk en de verwachtingspatronen. De meeste mensen gaan er vanuit dat je je wil voortplanten. Als vrouw heb je geen eeuwige vruchtbaarheid, waardoor het op een bepaalde leeftijd toch een actueel onderwerp wordt. Je kunt op latere leeftijd nog een hond adopteren (om bij jouw voorbeeld aan te sluiten), maar als je alsnog een kinderwens krijgt, kun je je kans al ‘gemist’ hebben. Ik ben een overthinker, dus misschien heb ik er zelf gewoon te diep over nagedacht.

2 likes
#202

Twee relaties zijn bij mij op de klippen gelopen omdat ik geen kinderen wil. Ik kon wel janken toen mijn huidige vriend zei dat zijn vorige relatie mede door zijn gebrek aan kinderwens niet verder ging. (Ok heb ik ook gedaan, van opluchting)

15 likes
#203

Blij voor je dat jij en je vriend het er over eens zijn! Hebben jouw vorige vriendjes je ermee onder druk gezet? Was het een steeds terugkerend onderwerp? Lijkt me zo lastig als je het er samen niet over eens bent.

#204

Bij vriend 1 werd het een argument toen het uitging ‘Je wist wel dat we niet oud gingen worden samen want jij wilt geen kinderen’. Bij de tweede jongen was het heel pijnlijk voor ons beiden, de relatie was een wervelstorm en werd snel heel serieus. En toen ik hem dat vertelde was het gelijk dat hij niet verder met mij kon gaan. (Ik deed dit ook niet subtiel, we keken naar een interview met Tinkebell die zich heeft laten steriliseren en ik riep gelijk van dat wil ik ook maar het mag niet van de dokter).

Vooral bij de 1e relatie was ik vrij jong toen het begon (18) en uitging (24) dus was ik daar niet zo mee bezig en wist niet dat hij daar dus wel mee zat.

En ik mag me sowieso in mn handjes knijpen met mijn huidige vriend maar pfff toen we het hier eenmaal over hebben kunnen hebben leek het alsof onze toekomst nu echt kan beginnen.

3 likes
#205

Dit topic had ik nog nooit gezien, maar wat fijn dat het er is!
Ik vind kinderen leuk, maar wil zelf geen moeder worden. Zowel om persoonlijke als ideologische redenen. Mijn vriend daarentegen vindt kinderen gewoon echt vreselijk, haha. Hij gaat dan ook binnenkort een vasectomie ondergaan (plegen? laten doen? Hoe zeg je dat?). Dat was door corona op de lange baan geschoven, maar over een paar weken kan hij dan toch eindelijk terecht. Ik vind het zó tof dat hij het heft in eigen hand neemt, in plaats van de verantwoordelijkheid voor langetermijn-anticonceptie bij de vrouw te leggen zoals toch nog vaak gebeurt. Ik stond ook echt te springen van blijdschap toen hij vertelde dit besluit te hebben genomen :blush: Maar ik kan er met de meeste van mijn vrienden moeilijk over praten. Met name één van mijn vriendinnen wil enorm graag kinderen, maar voor haar en haar vriend is dat niet mogelijk op de natuurlijke manier. Ik ben bang dat het een enorm pijnlijk onderwerp zou worden en ga het daarom maar uit de weg. Nou, ik ga nu maar eens heel dit topic doorlezen, want de herkenning is fijn :blush:

11 likes
#206

Mijn man heeft het in december ook gedaan en hij is er heel blij mee!
En ik ook, ik ben nu na jaren slikken gestopt met de pil.
Ik had trouwens wel een paar dagen zo’n raar gevoel dat ik nu geen keuze meer heb en dat er nu voor mij bepaald is. Heel stom want we hebben allebei nooit kinderen gewild. Maar het voelde ineens wel definitief. Maar dat gevoel was snel weg en nu geeft het gewoon rust.

2 likes
#207

Mijn vriend wil dit ook gaan doen in de toekomst waarover we het al erg uitgebreid samen over hebben gehad en achter staan, maar tóch schiet bij mij wel eens de stress omhoog. Wat als we een verkeerde beslissing maken? Maar een moment later weet ik zeker hoe ik mijn verdere leven zie en dat is als lievelingstante van alle kindjes nu al in de vriendengroep.

Nog even over de ingreep: hoe ging het voortraject daarvoor in z’n werk?

1 like
#208

Het is gewoon bestwel een definitief besluit, dus best logisch denk ik dat je af en toe denkt ‘help wil ik het echt?’ terwijl je daar eigenlijk nooit aan hebt getwijfeld.

Mijn man heeft het bij de vasman gedaan. Je hebt geen doorverwijzing nodig van een huisarts, die man is zelf huisarts. Je kan daar kiezen of je vooraf een consult wil of alles in 1x tijdens de definitieve afspraak (zitten wel voorwaarden aan). Hij koos voor het laatste.
Het is echt een professional met heel veel ervaring (hij leidt ook andere huisartsen op voor vasectomies, er zijn ook wel wat krantenartikelen over hem te vinden) en hij was erg blij dat hij daarvoor had gekozen omdat één van de zaadleiders niet goed te vinden was en dat even heel lastig werd. Als hij in het ziekenhuis door een arts in opleiding was geholpen oid was het misschien niet in 1x gelukt uiteindelijk.
Op zijn website staat heel veel info! Mijn man kan hem in elk geval echt aanraden.

#209

Je bericht is al van even terug maar wilde er toch nog op reageren, herken hier namelijk heel veel in. Ook veel psychische problematiek en daarnaast vind ik dit geen wereld om een kind op te zetten, ik wil ook die verantwoordelijkheid niet. Ik sta dus heel erg achter mijn eigen keuze maar nu mijn beste vriendin zwanger is, vind ik het ergens toch pijnlijk. Het verandert niets aan mijn keuze en mening maar het doet wel beseffen dat ik dat nooit ga meemaken. Ik ga nooit een babykamertje inrichten, minirompertjes voor mijn kindje kopen en een kindje van binnen voelen. Daar sta ik achter, maar het is wel een soort rouw, gek genoeg, en soms vliegt het me even aan.

Ik heb ook de angst dat al mijn vrienden straks gezinnen hebben en dat ik er dan erg buiten val omdat ik daar niet over mee kan praten. Hoe is dat bij jullie?

4 likes
#210

Lastig, ik merk dat vriendinnen met kinderen toch meer naar elkaar toe trekken.En dat het dan in gesprekken ook meer over kinderen gaat, wat natuurlijk ook logisch is want dat is een heel groot nieuw deel van hun leven. Vind het soms wel moeilijk maar het is even niet anders. Heb dat ooit ook wel aangegeven dat het voor mij moeilijk (en verdrietig) is en daar reageerde iedereen heel lief en begripvol op. En ik merk dat het na het eerste jaar weer makkelijker wordt om af te spreken en dat er dan meer en meer ruimte komt voor koffie drinken enzo. Soms met kind, dan gaan we een eindje wandelen en vaak genoeg ook zonder. Denk dat het ook wel aan je vrienden ligt hoe ze ermee om gaan en hoe je er zelf in staat. Ik voel me soms heel erg eenzaam omdat ik dit deel niet mee ga maken maar dat komt dan niet doordat vrienden me bewust buiten sluiten.

#211

Ik vind het zo fijn dat dit topic er is. Ik heb even niet de ruimte in mn hoofd om inhoudelijk te reageren, maar het is al heel fijn om herkenbare verhalen te lezen.

9 likes
#212

Sorry dat ik hier even binnen kom vallen, maar ik wilde een boekentip geven. Misschien dat jullie het al kennen, maar ik vond ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ van Liesbeth Smit erg informatief en verhelderend. Over het al dan niet bewust kinderloos/kindervrij blijven. Maar ook over vrouwen die spijt hebben van het wel krijgen van kinderen.

M’n man en ik hebben een dochter, die ook ons enige kind gaat blijven. Deze beslissing is voor mij soms heel lastig, omdat het door de omstandigheden zo is. Het voelt niet helemaal als een vrije keuze. En aan de andere kant weet ik niet of ik, met de kennis van nu, opnieuw voor een kind gegaan zou zijn.

Anyway, misschien heeft iemand iets aan dit boek.

7 likes
#213

Misschien vind je het niet prettig om te delen hoor, dan mag je mijn vraag gewoon negeren uiteraard, maar ik was wel benieuwd waarom niet?

1 like
#214

Even vooropgesteld: ik hou eindeloos veel van m’n dochter en ik zou haar nooit kwijtwillen.

Maar ik ervaar het moederschap wel als next level moeilijk. De onzekerheid, het 24/7 zorgen voor. Heel weinig tijd voor mezelf. Ik heb al jaren psychische klachten en dat blijkt dus autisme te zijn. Dat verklaart veel over mijn gevoelens tegenover het moederschap. De stress die haar komst opgeleverd heeft was heel intens. Nu ze ouder wordt, wordt het makkelijker, maar ik ben heel snel ontregeld. Vandaar dat ik niet weet of ik het weer zou doen.

Aan de andere kant, ze hangt nu in pyjama bij me op schoot en aait over m’n been. Dat zou ik ook niet willen missen.

Het is zo iets levensveranderend en definitief.

9 likes
#215

Heel herkenbaar dit. Ik weet rationeel wel dat ik echt niet aan kinderen moet beginnen, maar de ervaring van zwanger zijn en een kindje op zien groeien lijkt me wel heel mooi. Ik heb ook geen relatie. Maar ik moet zeggen dat ik ook zoveel geluk heb dat ik nu bijna 3 neefjes heb waarvan ik heel veel meekrijg en die vaak komen logeren. Ik kan er al mijn moedergevoelens op kwijt, als zij er niet waren weet ik niet wat voor keus ik had gemaakt.

4 likes
#216

Ik vind het zo vervelend dat vrouwen het op een bepaalde leeftijd “moeten” weten. Ik twijfel zo erg, want ik weet dat ik, zeker op dit moment, niet aan kinderen moet beginnen: ik ben bij pregnancy scares echt “scared”, maar dat word ik ook als ik me voorstel dat ik bijvoorbeeld geen kinderen kán krijgen. WAT wil ik nou!?

#218

Bedankt voor dit boek en dit interview trouwens. Ik ben nu aan dit boek geworden en het is allemaal zo herkenbaar.

1 like
#219

Zo fijn om alle herkenbare verhalen te lezen. Ik merk dat ik het de laatste tijd steeds lastiger vind dat niemand mij écht begrijpt. Voorheen kon ik dat wat makkelijker van me af zetten (wanneer ik de welbekende vragen/opmerkingen kreeg), maar dat wordt steeds moeilijker omdat ik me al zo vaak heb moeten ‘verantwoorden’.
Iemand tips om hiermee om te gaan? :wink:

#220

Gewoon je schouders ophalen?
Iedereen leeft zijn eigen leven en maakt zijn eigen keuzes. Ik zou me niet meer verantwoorden.
Je kan een beetje vaag blijven, bijv als iemand vraagt waarom je geen kinderen hebt/ wil, dat je zegt ‘geen behoefte aan’ of als iemand zegt dat je nog wel van mening verandert ‘tja de tijd zal het leren’.
Je bent niemand uitleg schuldig en vaak is het zo dat met hoe meer redenen en uitleg jij komt hoe meer anderen er ook tegenin willen gaan.

7 likes