Geen idee of hier animo voor is of niet maar dat zien we later wel. Het is mij opgevallen dat veel FF’ers geen kinderwens hebben (ik ook niet) en dat vind ik bijzonder!
Wellicht interessant om hier frustraties te delen en meningen uit te wisselen.
Bij dezen al meteen twee discussiepunten:
Denk dat je dit topic beter in een andere categorie dan zwanger en kinderen kunt zetten, sommigen hebben deze categorie op negeer en dat zijn waarschijnlijk net degenen die antwoord kunnen geven op deze vraag.
Ja wist niet goed wat logisch was. Kan een moderator deze misschien verplaatsen naar label persoonlijk?
Done!
Inderdaad interessant onderwerp.
Heb geen kinderwens, maar heb wel altijd gezegd dat als ik een partner zou krijgen die het wel heel graag wil, ik het wel wil overwegen. Maar die kans wordt ook steeds kleiner, want ik wordt steeds ouder en ben al een aantal jaar single, dus dat zou dan best wel snel moeten gaan gebeuren.
Mensen die mijn keuze niet begrijpen heb ik eigenlijk niet echt in mijn omgeving, of in ieder geval spreken ze het niet uit als het wel zo is. Mijn moeder zei heel soms wel eens iets, maar die heeft inmiddels ook wel geaccepteerd dat ze heel waarschijnlijk op mijn broertje moet wachten om oma te worden.
En mijn moeder mag er sowieso niks van zeggen, want die dacht er net zo over als ik, alleen had zowel mijn vader als mijn stiefvader dus een hele sterke kinderwens, en daardoor zijn mijn broertje en ik er 
Ze is overigens wel een heel goede moeder, dat is denk ik ook wel de reden dat ik het niet helemaal uitsluit, ik weet daardoor uit ervaring dat je ondanks gebrek aan kinderwens alsnog een goede ouder kunt zijn, en onvoorwaardelijk van je kinderen kunt houden.
Ik heb geen kinderwens. En weet nog steeds niet hoe op vragen/opmerkingen te reageren. Mijn vriend heeft wel een soort van kinderwens. En heb hem ook wel eens gezegd dat als hij dat echt zeker weet, dat hij dat dan niet bij mij moet zijn. Maar daar wil hij dan niet over praten.
Zo, dat is best wel wat om dat opzij te zetten voor je partner. Ik denk ook niet dat de mensen die initieel geen kinderen willen, geen goede ouders zouden zijn. M’n vader bijvoorbeeld wilde in eerste instantie ook geen kinderen, met name omdat hij angst voelde (Wat als ze ziek is? Wat als ze ongelukkig wordt? Wat als…?). Ik herken dat ook wel in mezelf. Uiteindelijk echt de beste vader die ik me kon wensen.
Ik heb nooit kinderen gewild maar ben nog vrij jong (24) dus ik krijg nog vaak de opmerking dat ik wel zal bijdraaien. Meestal zeg ik dat het inderdaad mogelijk is en laat ik het verder rusten. Heb nog niet echt een goede comeback ervoor. Ben wel blij dat mijn vriend (29) ook geen kinderen wil, want ik durf niet te zeggen wat ik zou doen als hij wel kinderen zou willen… bij mijn vorige vriend heb ik het uitgemaakt mede omdat hij wel graag kinderen wou (en zijn toekomstbeeld dus heel erg verschilde van de mijne en ik het zelf wel belangrijk vind dat je hierbij op een lijn zit).
Ja, ik vind het ook best heftig, maar ben natuurlijk wel blij dat ze die keus heeft gemaakt En het was ook niet van de een op de andere dag natuurlijk. Mocht het bij mij ooit zover komen dat ik met een man samenkom die het heel graag wil, zal er ook eerst heel veel besproken moeten worden, niet dat ik dan maar meteen met de pil ga stoppen oid.
Ik wil ook geen kinderen en regelmatig zeggen mensen dat “ik wel bij ga trekken”. En dan geven ze vaak als redenering dat ik nog zo jong ben (lees: mid-twintig). Ik vraag dan of ze dit ook zeggen tegen mensen die menen wél kinderen te willen. Volgens hun eigen redenering dat alles kan veranderen wanneer je ouder wordt zouden mensen met een kinderwens het dus ook niet zeker kunnen weten.
In ieder geval, ik wil echt geen kinderen. De enige reden waarom ik zei dat ik kinderen wilde, was omdat ik later niet alleen in een tehuis zou zitten waar niemand me kwam opzoeken omdat al mijn vrienden al dood zijn. Maar om daar nou mijn hele leven voor op te offeren… Daarnaast zou ik kinderen niet willen grootbrengen in een wereld zoals de onze nu is en kinderen ‘krijgen’(?) heeft een enorme impact op het milieu.
Ik ben 32 en heb zelf echt geen kinderwens. Mijn vriend is 4,5 jaar jonger en heeft sinds een half jaar (zijn al 5,5 jaar samen) wel een kinderwens.
We hebben afgesproken dat ik er over na ga denken het komende jaar. Hij geeft gelukkig aan dat hij ook erg gelukkig kan blijven met mij alleen (oké en misschien nog een hond erbij dan) en ik geen druk hoef te voelen, maar hij het wel erg fijn vindt dat ik het überhaupt serieus overweeg.
Ik weet echt nog niet wat ik ga beslissen en wanneer, ben er nu eigenlijk nog niet zo over aan het nadenken, komt later dit jaar wel.
Ik las het bewustloos kinderloos. Dacht he is dat onbewust kinderloos? 
Hier ook bewust en vanwege gezondheid en erfelijke aandoeningen bewust gekozen voor geen kinderen. Mijn vriend deelt gelukkig deze voorkeur. We hebben in het verleden ( zijn 14 jaar samen) genoeg vragen cq opmerkingen hierover gehad. Spuugzat was ik het, heb weleens geantwoord dat ik ze niet kon krijgen om de vraagsteller bewust van de vraag te maken. Het lijkt alsof het niet nemen van kinderen een gemis is in je leven. Ik hou echt veel van kinderen, maar hou meer van mezelf. Daarbij heb ik helaas door een ongeval een behoorlijk letsel opgelopen en had ik het niet eens getrokken en kan ik fijn luisteren naar mijn lijf… achteraf gezien misschien ook wel de beste beslissing ook.
Ik weet niet of ik kinderen wil, maar ik kan echt niet begrijpen dat mensen tegen jullie zeggen ‘dat je wel bijdraait’. Tuurlijk, je mening kan veranderen, maar dat geldt toch voor alles? Ik zou reageren door het zelfde te zeggen als zij ergens een mening over geven.
Waar ik overigens altijd meteen aan denk als ik er over nadenk of ik wel of geen kinderen wil is mijn moeder. Ik ben namelijk waarschijnlijk haar enige kans op een kleinkind.
Ik wil ook geen kinderen. Nu heb ik geen relatie, dus vallen de vragen hierover wel mee momenteel, maar toen ik vroeger 5+ jaar samen was met mijn ex, kreeg ik die vraag wel echt te vaak. En als je dan zegt dat je geen kinderen wil, inderdaad de reactie “oh, maar je bent nog jong, dat verandert nog wel”. Alsof ik geen recht heb op die mening? Gek werd ik ervan. Dat wordt nooit gezegd tegen mensen die wél kinderen willen, terwijl dat ook niet altijd zo uitdraait dat ze kinderen krijgen. Het kan best zijn dat mensen veranderen van mening, maar dat maakt mijn keuze op dat moment niet minder waar.
Hier is het iets ingewikkelder. Ik dacht altijd geen kinderen te willen dus toen ik mijn vriend ontmoette en hij vrij snel vertelde dat hij geen kinderen wilde en zo goed als onvruchtbaar is kwam me dat wel goed uit. Hormonale anti-conceptie levert voor mij voor heel veel vervelende bijwerkingen op. En het risico dat ik toch ‘per ongeluk’ zwanger zou raken is echt nihil. Zoals vriend het zegt ‘ik ben veiliger dan de pil’. De afgelopen jaren is het wel veranderd, er is wel degelijk een kinderwens bij mij maar niet bij vriend. We zijn wel een keer naar een voorlichtingsavond gegaan in het ziekenhuis om te horen want een medisch traject zou in houden. (Vriend wist dat wel, hij heeft in zijn vorige relatie een deel van dit traject gehad.). Ik schrok daar ook heel erg van de getallen, maar 25% zal daadwerkelijk een kindje krijgen uit zo’n traject. Voor mijn vriend was dat bevestiging om echt daar niet aan te beginnen, helemaal gecombineerd met niet echt bestaande kinderwens. (Hij heeft ook echt geen fijne kindertijd/jeugd gehad, denk dat het wel meespeelt.) En toen kwam voor mij de vraag wat te doen, weg gaan bij hem en dan met enige spoed op zoek naar een andere man en dan nog snel kinderen krijgen? Of toch bij hem blijven en accepteren dat ik dan geen moeder word. Wat echt een afschuwelijk moeilijke keuze is geweest en nog altijd is. Want gezien mijn leeftijd moet ik dan echt op zoek naar een ‘man voor mijn kinderen’. Iets wat ik niet het beste uitgangspunt vind voor een nieuwe relatie. En die persoon moet dan ook verder ook net zo leuk zijn als wat ik nu heb. Want verder ben ik echt heel gelukkig in mijn relatie. Dit is echt een van de allermoeilijkste beslissingen geweest die ik ooit heb moeten maken en ik twijfel soms nog steeds of ik de juiste heb gemaakt. Helemaal nu om mij heen vriendinnen wel moeder worden. Maar het is niet anders, ik denk dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Voor mijn ouders vind ik ook lastig, zij zullen nooit opa/oma worden (mijn broertje is samen met een man en daarvan is ook niks te verwachten ;-)). Dus misschien een net iets ander verhaal dan de rest van jullie, maar uiteindelijk toch ook wel een bewuste keuze.
@Swelgje Wat moeilijk lijkt me dat. Goed dat jullie het wel samen konden bespreken en het uiteindelijk een bewuste is.
Ik heb zelf al van jongs af aan gezegd dat ik geen kinderen wil. Ik ben nu 29 en voel dat nog steeds zo. Na sommige ‘het kan nog veranderen’-reacties (en dan niet op een irritante manier, maar bijvoorbeeld door collega’s die pas na hun 30ste een kinderwens kregen) ben ik wel iets milder geworden. Misschien verandert het inderdaad, ergens zou ik dat best leuk vinden. Ik kan het me alleen écht niet voorstellen.
Toch houdt het onderwerp me bezig, omdat ik het gevoel heb dat ik uiteindelijk een bewuste keuze ‘moet’ maken.
Wat een boeiend topic om te lezen nu al. Ik zit zelf eigenlijk meer in het kamp van wel kinderen, maar rationeel gezien wil ik er eigenlijk niet (zomaar) aan beginnen. Het is zelfs zo dat ik bijna meer redenen kan bedenken om kinderloos te blijven. Mijn vriend zegt ook vaak dat het leven waarschijnlijk leuker en makkelijker blijft samen. Ik ben nu bijna 30 en ben steeds meer met het onderwerp bezig. In mijn omgeving valt het nog wel mee met mensen die kinderen krijgen, maar op een dag zal de keuze toch gemaakt worden. Conclusie: ik zit dus meer in een soort twijfel kamp dan echt bewust kinderloos te zijn.
Ik zie mezelf niet als het moederlijke/verzorgende type, en heb dus ook geen echte kinderwens. Soms vind ik kleine kinderen wel lief, maar ik ben erg gehecht aan mijn vrijheid en zelfstandigheid en oudere kinderen vind ik niet leuk. Het lijkt mij vervelend om straks iemand in huis te hebben die steeds aanwezig is en zich met dingen bemoeit, en mijn rust en vrijheid deels wegneemt. Maar ik sta er nog wel enigszins voor open op sommige momenten.
Mijn vriend denkt er ongeveer hetzelfde over. Hij is wat positiever over de zorgtaken, maar schat die denk ik te licht in. Maar hij is ook niet overtuigd van de noodzaak van een kind. Hij is oom, maar heeft ook niets met die kinderen. Hij zegt soms wel eens dat ie heel misschien een baby wil, maar als het over de praktische invulling gaat krabbelt hij snel terug.
Ik ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen de komende 10 jaar, wellicht dat ik er opeens anders over denk, je weet niet hoe het loopt. Mensen die zeggen dat je sowieso van mening gaat veranderen zijn idd irritant, en bovendien ben ik niet piepjong meer ondertussen dus die geschetste verandering laat al een tijd op zich wachten.
Ik roep al jaren dat ik geen kinderen wil en zo denk ik er nu op mn 32e nog steeds over. Mijn omgeving riep gedeeltelijk dat ik waarschijnlijk nog wel zou bijtrekken maar realiseerde zich ook wel dat ze konden zeiken wat ze willen maar dat ik toch een eigenwijze drol ben.
Een verandering in kinderwens bij mn ex was destijds een doorslaggevende reden voor mij om de relatie te beeindigen omdat ik wist dat ik toch niet zou bijdraaien en ik dan liever nu stopte dan nog meer jaren "verspillen " en dan met veel verwijten en verdriet uit elkaar te gaan.
Mijn vriend heeft gelukkig absoluut geen kinderwens en we vinden het een heerlijk vooruitzicht om de rest van ons leven samen met wat dieren in alle vrijheid door te brengen.