Het “bewust-kinderloos” topic

Persoonlijk
#221

Er zijn 4 (VIER) mensen in mijn omgeving zwanger :flushed:. Waarvan 3 heel dichtbij, hele goede vriendinnen; 3 tweede kindjes; én de eerste keer dat ik in een vriendengroep in de minderheid (de enige) ga zijn als kindloze.

En dat geeft me weer even zo’n “oké, in deze fase van ons leven zijn we nu beland” gevoel :sweat_smile: Heb ik een paar keer eerder wel gehad, ook wel wat serieuzer met depressieve ondertonen, nu is het meer een luchtige ‘OH oké wauw, dit gebeurt’. Maar een momentje is het alsnog zeker wel :sweat_smile: (als ik het zo uit typ klinkt 4 niet eens als zó veel, maar het voelt wel als bizar veel haha)

4 likes
#222

M’n vriend heeft inmiddels z’n afspraak ingepland voor een vasectomie. Voor hij de doorverwijzing naar de uroloog ging vragen hebben we het er nog eenmaal heel goed over gehad, vond het wel belangrijk dat we echt alles naar elkaar hadden uitgesproken. Hoewel we het er zo vaak over hadden gehad werd het opeens wel heel echt voor mij nu maar sta er helemaal achter. Zo fijn dat ik (mocht ik willen) met de hormonen zou kunnen stoppen van de implanon die ik heb.

4 likes
#223

Spannend, op korte termijn al?
Hopelijk gaat het allemaal voorspoedig!

1 like
#224

Thanks! Ja in oktober, hoop het ook voor hem. Vind het zo onwijs tof dat hij dit wil doen zodat ik van de hormonen af kan.

4 likes
#225

Wat fijn! Ook heel mooi dat jullie alles goed door hebben genomen. Ik vond het zelf ook heel fijn om te kunnen stoppen met de hormonen. De operatie zelf vond m’n vriend niet heel pijnlijk, maar de napijn wel. Veel pijnstillers in huis halen voor de rest van de week haha.

#226

Herkenbaarheid alom hier.

Gelukkig is mijn lief veel ouder dan ik en daarnaast heeft hij in een ver verleden twee personen verwerkt elders, dus geen gezeik dat de partner wel/meer kinderen wil. Hij wil ze ook niet kwijt natuurlijk, maar met terugwerkende kracht is het niet per se iets wat hij opnieuw zou doen. Plus, can you imagine voor altijd contact te hebben met je ex als het een serpent is??? (Valt trouwens mee als de kinderen ouder zijn en op zichzelf wonen, maar tijdens de opvoeding dan he…) We moeten door. :joy:

1 like
#227

Misschien vinden jullie dit artikel ook wel interessant!

18 likes
#228

Wij hadden laatst een neefje te logeren van 12 jaar. Vond het echt heel gezellig, maar in bed 's avonds had ik zo’n hoofdpijn! Nog nooit zo erg gehad. Sterkte me ook erg in onze overtuiging geen kind te willen. Echt wel heel gezellig en ik begrijp ook dat ik prachtige momenten en dingen ga missen, maar dat constant moeten vermaken /zorgen/corrigeren is echt killing.

4 likes
#229

Mijn nichtje is net 1 geworden en het is zo’n lief meisje. We hebben echt al een sterke band en ze is altijd blij als ze me ziet, zo schattig. Daardoor ga ik ook gelijk weer nadenken over mijn eigen kinderwens en mijn gevoel gaat echt van links naar rechts… zo irritant. Aan de ene kant denk ik dat een kindje echt heel leuk zou zijn, aan de andere kant het kost super veel tijd/energie en ik kan echt niet zonder mijn vrijheid. Daarom is het ook zo leuk dat ik mijn nichtje heb, kan ik leuke dingen mee doen en als ik er geen zin meer in heb geef ik haar terug aan m’n broer, haha. Maar ik denk er dus wel steeds meer over na en ik weet het gewoon echt niet?

3 likes
#230

Ik voel me in mijn omgeving ook echt de enige die zwaar neigt naar geen kinderen. Maar heb ook het gevoel dat ik het nog niet weet maar wel 95% nee. Gelukkig in dit topic wel veel herkenbaarheid gevonden.

Nu hebben we in de afgelopen week weer 2 zwangerschapsaankondigingen ontvangen en dan ga ik me wel afvragen of ik nou de enige ben die er zoveel bezwaren in ziet, of hoe het kan dat anderen daar blijkbaar overheen kunnen stappen en ik vraag me dan af of ik ‘nou zo moeilijk denk?’

Terwijl ik in mijn achterhoofd ook wel weet dat ik constant in totaaaale stress zou verkeren bij continu zoveel verantwoordelijkheid, ga nu al janken als er iets in huis stuk gaat en er iets geregeld moet worden.

Ben alleen zo bang om ‘eenzaam’ te eindigen (niet door het ontbreken van kinderen maar het vervagen van vriendschappen). Merk nu heel erg van mijn vriendinnen dat ze veel minder tijd voor een sociaal leven hebben nadat er een kind(eren) is gekomen, zo zonde.

Mijn moeder zegt ja soms gebeurt dat zij zijn gewoon heel druk, laat het maar verwateren misschien is het over 18 jaar weer beter(?). Nou doeiii dan maak ik liever nieuwe vrienden. Maarja dat is ook niet zo makkelijk helaas.

4 likes
#231

@Carbon.monoxide Zo herkenbaar alles. Vrienden waar ik altijd leuke spelletjesavonden mee had verwachten binnenkort een kind. Leuk voor hun natuurlijk maar ik ga er vanuit dat de late avonden voorlopig verleden tijd zijn. Ik vrees dat het met de meeste vriendschappen zo gaat lopen. Dit terwijl ik juist veel behoefte heb aan plezier maken.
Ik vraag mezelf ook vaak af of ik nou zo moeilijk over kinderen denk of dat de bril van anderen te roze is. Beseffen mensen zich wel hoeveel stress en gedoe ze zich op de hals halen? Ik zou dit niet kunnen handelen.

@Petitfour Voor mezelf heb ik besloten dat twijfelen oké is en dat ik niet hoef te weten wat ik wil. Dat heeft me wel lucht gegeven.

Soms vraag ik me af of er iets mentaal mis met me is omdat ik geen kinderwens heb.
Gelukkig kijk ik ook uit naar een toekomst vol vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, met meer financiële vrijheid en minder zorgen aan mijn hoofd.

3 likes
#232

Herkenbaar wat je schrijft. De afgelopen jaren heb ik mij zo vaak afgevraagd: “wat is er mis met mij? Waarom wil ik dit niet? Heb ik geen moedergevoelens?”

Ik begrijp echt niet hoe andere mensen dat zo zeker kunnen weten zonder er precies ooit serieus over nagedacht te hebben. Sommige vrienden weten dit gewoon zo zeker, ongelooflijk.

Ik denk echt dat mijn vriend en ik hier niet voor gemaakt zijn. Wij worden al gek als de kat 's ochtends om 6u begint te janken om eten en dat duurt dan maar 20minuutjes. Ook heel je leven om dat kind plannen, lijkt mij vreselijk en wij zouden dat echt niet kunnen.

Op dit moment zou ik nog eerder een kind krijgen voor mijn (schoon)ouders een plezier te doen. Mijn vriend is enig kind en mijn zus wil ook geen kinderen en is single dus het voelt alsof er een onuitgesproken druk op mij staat. Ik zei nog tegen mijn moeder vandaag dat ik waarschijnlijk knettergek word van een kind en ze zei: “dan breng je het kindje maar naar mij”
Ja dat is niet de bedoeling he en nog simplistisch voorgesteld.

Gelukkig heb ik nog 1 vriendin die er hetzelfde instaat als mij. Helpt wel om er met haar over te kunnen praten.
Sorry voor het hele verhaal, moest het even afschrijven.

5 likes
#233

Bij twijfel, niet doen. Als het om kinderen gaat. Zij hebben er niet om gevraagd.

Bij kleding trouwens wel: bij twijfel, wel doen.

20 likes
#234

Ik kom ff binnen vallen maar dit is zo waar. Anders blijf je de rest van je leven denken " Had ik die broek maar gekocht"

1 like
#235

Ja en als het toch niet bevalt kun je het altijd weer verkopen of weggeven, gaat met een kind toch minder snel op

4 likes
#236

@vitaminwater @Soy.peor terugbrengen binnen x aantal dagen is ook fijn.

2 likes
#237

Is er iemand van jullie die geen kinderen wil/ erover twijfelt/ onzeker erover is door een moeilijke jeugd? Mijn vader is vertrokken toen ik een baby was en mijn moeder liet maar al te vaak merken dat ze het hebben van een kind achteraf gezien ook helemaal niets vond, met als gevolg dat mijn jeugd echt kut was. Als ik het pasgeboren baby’tje van een vriendin op mijn arm heb krijg ik soms een soort instinctief warm gevoel en lijkt het me wel heel leuk om een kind te mogen krijgen, maar daarna voel ik me altijd paniekerig en slecht, ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Ik ben gewoon heel bang dat bij mij hetzelfde gebeurt als bij mijn moeder, dat ik straks een kindje krijg en er helemaal niet blij mee ben oid? Ik lijk verder in niets op mijn moeder ofzo qua dat soort karaktereigenschappen, maar ik kan me niet voorstellen dat zij aan een kind is begonnen met het idee: hier ga ik later niet van houden en lekker verwaarlozen. Hierdoor zeg ik eigenlijk altijd dat ik geen kinderen wil, het is zo’n definitief iets en ik wil absoluut niet dat iemand anders hetzelfde moet doormaken als ik vroeger. Ik vraag me af of er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt/ voelen?

4 likes
#238

Ik heb meerdere redenen om geen kinderen te willen, maar dit speelt zeker ook erg mee. Bijna iedereen begint aan kinderen met het idee in z’n hoofd van een gezellig gezinnetje, maar de realiteit is vaak anders. Ik ben zelf o.a. bang dat ik labiel zal blijken te zijn en niet om kan met de druk/verantwoordelijkheid. Mijn moeder is tijdens mijn jeugd mentaal ziek geweest en mijn vader was geen goede vader. Ik weet niet of ik dat zelf wel ‘kan’. En ik wil niemand een thuissituatie ‘aandoen’ zoals ik die zelf heb meegemaakt.

7 likes
#239

Ik heb niet precies zo’n situatie meegemaakt, en bij mij zijn er meerdere redenen waarom ik geen kinderen wil. Maar één van die redenen is dat ik een moeilijke jeugd heb gehad door een zus met psychiatrische problematiek. Dat is een last die ik de rest van mijn leven met me meedraag. Hierdoor wil ik geen eigen kinderen, omdat ik gewoon niet weet wat voor mensen het zullen worden. Ik doe hard mijn best om gelukkig te zijn in mijn leven en heb ‘mijn portie verdriet’ al genoeg gehad en zal die ook blijven hebben. Ik zou het niet verdragen om mijn leven weer extra gecompliceerd te maken door een kind dat potentieel ook behoorlijke problematiek heeft.
Edit: ik houd zielsveel van mijn zus en neem haar niks kwalijk. Ik gun niemand zo’n psychiatrisch getroubleerd leven.

4 likes
#240

Bij mij komt het niet door een moeilijke jeugd maar ik heb wel vergelijkbare twijfels: ik ben al heel lang op en af depressief en vind het daardoor soms moeilijk om voor mezelf te zorgen. Ik vraag mezelf dus ook wel eens af of het verstandig is om aan kinderen te beginnen, want moeder ben je altijd, daar kan je geen pauze van nemen als het even niet gaat. Inderdaad wat @AmyFarrahFowler: ik heb al genoeg van mijn eigen verdriet en misschien moet ik het niet nog ingewikkelder gaan maken met een kind. En wat nou als mijn kinderen op mij lijken en ook die depressieve trekjes hebben? Dat lijkt me verschrikkelijk moeilijk om als ouder mee te dealen.

Daarentegen ben ik wel dol op kinderen en zegt mijn gevoel altijd heel sterk dat ik graag moeder zou willen worden, als het me gegund is. Mijn hart zegt ja, mijn hoofd zegt “nou ik weet niet of dat wel zo verstandig is met jouw mentale welzijn.” Ik ben pas halverwege de 20 dus er zit gelukkig geen haast achter, maar dit is wel iets waar ik de laatste tijd meer over na ben gaan denken. Ik weet ook niet wat het juiste antwoord is maar ik herken je gevoel dus wel!

4 likes