Daar heb je ook wel weer een punt hahaha 
Er zijn idd zat opties naast het hebben van je eigen kinderen! Op dit moment moet ik er gewoon echt nog niet aan denken, dus ik ga er sowieso echt nog niet aan beginnen haha. Het is ook gewoon niet eerlijk tegenover mijn toekomstige kind als ik er spijt van zou krijgen.
1 like
Op VRT staat nu een interessante minireeks (3 afleveringen) over het al dan niet hebben van een kinderwens. De presentatrice is een Vlaamse actrice die zelf bewust kinderloos is. Ik vind het heel interessant, misschien ook leuk voor anderen om te kijken 
8 likes
Leuk topic! Mijn vriend en ik zijn ook bewust kinderloos. Voor mij is het een gezondheidsrisico en mijn vriend vind het vanwege de wereld niet verantwoord. We hebben de definitieve stap in februari afgerond. We gaan iedereen zijn favoriete oom en tante worden en hier en daar wat oppassen als mensen dat willen
Ik ben ooit wel een vrouwtje tegen gekomen die zelf 5 kinderen geadopteerd had in Zuid Afrika. Ze bleven daar wel alleen wonen. Al haar kinderen zijn naar de universiteit geweest en zijn gezond. Mocht ik ooit moeder gevoelens krijgen dan lijkt mij dit echt heel mooi.
2 likes
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 7 jaar samen en wilden eigenlijk nooit kinderen. Vorig jaar begon ik daar ineens heel erg over te twijfelen, mijn vriend wil het echt niet. Veel ruzies en discussies over gehad en uiteindelijk het ook voor mezelf maar laten rusten. Nu merk ik dat ik toch weer begin te twijfelen, misschien wel door corona. We deden altijd heel veel dingen buitenshuis; eten, concerten, reizen e.d. Nu kan dat allemaal niet en denk ik… best een leeg leven zo. Ik ben bijna 32 en merk dat er om ons heen ook veel over nagedacht wordt. Ik zou ook best nog even willen wachten, alleen omdat mijn vriend het helemaal niet wil vraag ik me soms af wat het beste is. We zijn verder echt supergelukkig samen en lopen ook nog het risico op een kindje met een afwijking, we zijn beide met een geboorte afwijking geboren die in dezelfde week v/d zwangerschap ontstaat… daarnaast hebben we echt een leuk leven, houd ik niet perse van kinderen en heb ik een hekel aan verplichtingen en weinig slaap. Allemaal redenen waarom wij denken dat het niet goed bij ons past.
Zijn er meer mensen die erover twijfelen?
Waarom heb je dan eigenlijk besloten wel kinderen te willen? Als je niet helemaal overtuigd bent. Of lees is dat verkeerd?
Het lijkt me echt ontzettend lastig als je daarover niet helemaal op een lijn zit. Heel erg vervelend voor jullie.
Ik zou wel oppassen met ‘het laten rusten’ omdat je vriend het niet wil, omdat het denk ik echt iets is waar je later spijt van ZOU kunnen krijgen (en het helaas iets is waar wel een bepaalde tijdslimiet aan zit).
Daarmee bedoel ik niet dat je maar voor kinderen moet gaan (ik wil het zelf niet), maar wel dat je zelf de beslissing moet nemen. Laten rusten klinkt alsof je geen beslissing hebt genomen en er maar over opgehouden bent omdat het lastig was, en ik denk dat dat wel aan je zou kunnen gaan knagen. Maar misschien interpreteer ik het verkeerd hoor!
Ik twijfel zelf niet, maar heb wel een reactie, als je dat oké vind?
Bij dit stukje:
denk ik: maar dit is niet het normale leven nu…
Dus ik vraag me af of in hoeverre je op basis van hoe je je nu voelt, in deze periode, die beslissing zou willen maken? Als je normaal gesproken wel tevreden bent met hoe het is?
Tegelijkertijd zeg je wel al dat je vorig jaar al begon te twijfelen, dus er zit misschien sowieso toch wel wat ergens, maar dit is wat ik eruit haalde!
3 likes
Haha ik ben het met je eens, maar waarom wil je nu wel kinderen? Ik lees in je bericht vooral tegens van kinderen haha
Mijn tip, laat het niet rusten maar neem op een bepaald moment echt een beslissing. Ik herken heel veel in je verhaal, heb het wel een soort van laten rusten. Ben nu ouder dan jij en voor mijn gevoel is het nu te laat. Want dan zou ik m’n hele leven overhoop moeten gooien én nog even heel snel ergens een andere (net zo leuke) man vandaan moeten halen én nog even snel zwanger worden. Alleen een kind opvoeden zou niet bij me passen. Dus ik heb er voor gekozen om bij mijn man te blijven (hij wil geen kinderen plus het zou een zwaar medisch traject worden met ook maar kleine kans op slagen.) Heel eerlijk weet ik niet of ik met de kennis van nu dezelfde beslissing had gemaakt. Maar ik had toen niet de kennis van nu en soms lopen dingen zo. Ik heb een heel fijn en goed leven maar het verdriet dat ik toch geen moeder zal worden is er altijd wel, soms op de achtergrond soms wat meer aanwezig. Ik voel me toch een uitzondering, in de maatschappij maar ook bij mijn vriendinnen. Dat ligt niet aan hen, ze tonen net zoveel belangstelling voor mij als eerdere maar trekken ook naar elkaar toe omdat ze allemaal een kind in dezelfde leeftijd hebben. En dat is logisch maar voor mij pijnlijk. Maar ik ben me er ook van bewust dan een kind niet ideaal is, slapenloze nachten, altijd die bezorgdheid, alles plannen. Dat niet hebben heeft ook grote voordelen. Maar neem voor jezelf uiteindelijk de beslissing, ook zodat je later elkaar niets kan verwijten.
4 likes
Ah dan begrijp ik je beter! Ik hoop voor je dat je kinderen leuk worden 
1 like
Ik denk dat ik wel redelijk mijn keuze heb gemaakt, maar toch denk ik soms zou het nog veranderen? Ik heb nooit die behoefte gehad dus ik denk dat het niet zomaar verandert, maar toch. Ook omdat er dan sommige mensen zijn (mijn moeder) ja het komt nog wel, maar mijn moeder was 23 toen ze m’n broer kreeg en ik ben 28, dus hoe kan je dat nou vergelijken.
Ook heel irritant vorige keer dat ik bij m’n ouders was, dat m’n vader zegt ja denk er nog maar goed over na 
Naa ik werd echt boos, dacht hoe durf je te denken dat ik er niet goed over na denk.
1 like
Wauw, dit speelt dus bij meer mensen lees ik. Ik dacht eigenlijk dat ik dit vorig jaar al had gedaan, maar blijkbaar niet. Ik ben toch nogal een twijfelkont dus dan is het misschien ook niet gek dat het nu weer de kop opsteekt. Heel vervelend.
Wel heel fijn voor jou dat jij de beslissing hebt kunnen nemen voor jezelf, dan heb je het nu duidelijk en kun je altijd denken dat je er weloverwogen voor gekozen hebt… Heel veel mensen willen kinderen en denken er voor mijn gevoel helemaal niet erg over na.
1 like
Ik ben best vaak met dit onderwerp bezig. Ik wil zelf geen kinderen en mijn vriend ook niet, die is tien jaar ouder. Zelf ben ik bijna 30. Ik heb endometriose, heb een verleden met een eetstoornis en depressie, heb veel slaap nodig en vind het al lastig genoeg om voor mezelf te zorgen en m’n eigen structuur. Ik smelt wel van de kinderen van vrienden, dat mensen waar je van houdt wat produceren waar je nog gekker op bent!
Ik heb ook nooit de wens gehad en wil niet verantwoordelijk zijn voor het leven van een kindje en inderdaad zoals ik veel lees hier discussie met mensen dat ik nog wel van gedachte verander. Dat denk ik zelf niet maar wel zit ik in een rouwproces. Om een soort van parallel leven waar ik wel een kind zou hebben, vooral het hebben van een gezin. Ik zou het heel bijzonder vinden om mee te maken hoe het voelt om zwanger te zijn bijvoorbeeld maar ik zie het niet zitten om op te voeden en alles wat daarbij komt kijken. Wel de keus gemaakt dus maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Merk ook dat ik dit sentiment in mijn omgeving nog niet vaak ben tegengekomen.
25 likes
Ik herken wat je zegt over een rouwproces, ik ben ook een tijdje door een soort rouwperiode geweest, omdat mijn geen-kinderwens ook betekende dat ik nooit een zwangerschap zou meemaken, en nooit zo’n lief klein babytje op m’n borst zou hebben. Dat leek me wel heel bijzonder en mooi om te beleven, maar de rest wat erbij hoort wil ik zeker niet.
Inmiddels ben ik hier gelukkig wel overheen, het lijkt me nog steeds mooi en ik kan het nog steeds wel jammer vinden, maar het voelt niet meer als rouw of verdriet. Ik ben er nu ook minder mee bezig (erover nadenken) dan die periode.
Ik hoop voor jou dat het ook een proces is en over een tijdje afzwakt!
Maar nu ik erover nadenk was dat geloof ik ook ongeveer de periode dat er de eerste zwangeren en baby’s in mijn omgeving waren, en nu komt er weer een kleine golf. Ik ben benieuwd of dat wat doet opleven, hopelijk niet eigenlijk haha
6 likes
Al heel fijn deze herkenning! Ik kan me er best wel alleen in voelen. Het komt vooral omdat er nu een enorme babyboom in de vriendengroep is inderdaad. Die kleine wurmpjes voelen zo fijn tegen je aan. Vooral doordat ik daar zo van kan genieten denken mensen dat ik wel een kinderwens heb. Maar daar blij van worden vind ik niet hetzelfde als de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensenleven.
5 likes
Ik ben een lurker (met kinderen) maar wil even zeggen dat ik het echt belachelijk vind dat er nog steeds zo begriploos wordt gereageerd als je er voor uitkomt dat je geen kinderen wil. Het is eigenlijk van de zotte dat het normaal is dat men zich bijna gedachteloos voortplant, maar dat mensen die er weloverwogen niet voor kiezen rotopmerkingen krijgen.
25 likes
Ik herken zoveel van wat hier wordt gezegd. Ik ben bijna 30, mijn leven samen met mijn vriend en katten is prima zo en ik voel het gewoon niet. Mijn vriend wil geen kinderen. Er is om mij heen wel een hele dikke babyboom gaande en elke keer als ik ermee word geconfronteerd ga ik er toch weer over nadenken. Wat als ik spijt krijg? Ik heb ook gemerkt dat vriendinnen met kinderen elkaar opzoeken. Zonder kinderen val je er dan toch een soort buiten. Ik vermaak me wel, daar niet van, maar dat vind ik soms wel heel jammer.
Ik vind kinderen leuk en schattig (niet allemaal), maar ik ben ook weer blij als ik hem of haar terug kan geven aan de ouders. Al die rompslomp en zorgen voor de rest van je leven, daar heb ik gewoon geen zin in. Ik word soms al moe en sago van mijn katten als ze lopen te klieren, haha. En toch blijft er in mijn achterhoofd een gevoel knagen van ‘wat als’. Heel vervelend. Ik blijf de knoop doorhakken ook maar voor me uitschuiven. Als het gevoel niet komt, dan komt het gewoon niet. En anders wel. Zoiets maak ik er maar van. En die opmerkingen van mensen, daar word ik echt niet goed van… ‘staat je goed’ heb ik al zo vaak gehoord, of ‘komt nog wel’. Nou, grote kans van niet dus.
7 likes
Die opmerkingen van staat je goed ect. zouden mensen echt achterwege moeten laten. Ik word daar altijd best verdrietig van want het zijn allemaal redenen die uiteindelijk optellen tot het feit dat ik geen moeder wil worden maar daar hebben vreemden niks mee te maken. Net zoals het voor vrouwen met kinderwens bijzonder pijnlijk is om er naar te vragen.
Mij heeft het wel geholpen om de knoop door te hakken, toen kon ik er ook pas om rouwen. Wel bijzonder dat ik bij meerderen nu teruglees dat het komt doordat er om iedereen heen een babyboom ontstaat
1 like
Ik herken jullie gevoel van een rouwproces (@Plukkies , @Hazel , @Petitfour). Ik ben 30, dus in theorie kan mijn leven nog alle kanten op, maar momenteel heb ik echt geen kinderwens en kan ik me niet voorstellen dat dat verandert.
Toch ben ik er een tijdje wel bewust mee bezig geweest, omdat ik het gevoel heb dat ik een keuze moet maken en dit niet zomaar voorbij kan laten gaan. Dat gevoel is nu gelukkig weg. Om me heen hebben veel mensen al een gezin of ze zijn zwanger. Ik vind het best lastig dat de mensen met kinderen naar elkaar toe trekken (wat ik tegelijkertijd prima en logisch vind), maar het is jammer om er zelf op een andere manier bij te horen. Ik woon daarnaast 1,5 uur verderop, dat speelt hierbij vast ook mee.
De meeste mensen weten hoe het met mijn kinderwens gesteld is (niet-bestaand). Soms krijg ik nog wel eens een opmerking à la: nu is het jullie beurt/wanneer beginnen jullie. Tegenwoordig voed ik de gedachten van die mensen gewoon met een veelbetekenende blik en een: wie weet binnenkort. Leuk dat er toch iemand uitkijkt naar mijn niet-bestaande kind.
6 likes
Haha vooral je laatste zin! Zo had ik het nog niet bekeken. Ik wil mezelf ook niet meer zo uit de tent laten lokken door die blikken.
1 like