Ik ga zeker geen kind ‘nemen’ om deze reden hoor maar ik moet dus eerlijk zeggen dat het wel meeweegt samen met 100 andere dingen.
Pleegzorg sta ik vanwege persoonlijke redenen niet echt achter maar ik moedig iedereen die lief en geschikt en zeker van zijn zaak is zeker aan om dat te doen.
Ff een rant en een shout out naar m’n mutti 
Gisteravond ben ik naar de verjaardag van m’n beste vriend gegaan, die ik al 2 jaar niet meer heb gezien. Vet veel veranderd joh. De laatste keer dat we elkaar zagen waren er in zijn vriendengroep misschien 1 of 2 mensen die (pas) ouder zijn geworden. Nu heeft hij een vriendin die al een kind van 12 heeft, die vrouw heeft 3 halfzusjes/broertjes van die leeftijd, hij had een collega van zijn werk uitgenodigd die ook haar kinderen had meegenomen naar zijn verjaardag…
Ik vind het oprecht hele lieve mensen maar dit bevestigt alleen maar meer dat ik geen kinderen wil. Wat een energie kost dat zeg, ben er nu nog kapot van. Toen hij me naar het station bracht maakte ik een opmerking over dat ik er zo kort was (het is een reis van 3 uur enkel voor mij) die hij anders opvatte en hij begon te vertellen joh. Van zijn real life vriendengroep zijn er zoveel vader of moeder geworden en op dit moment zijn er nog 1 of 2 die dat nog niet zijn maar gaan het dit jaar wel proberen. Aan de ene kant best confronterend, maar aan de andere kant ben ik nu wel zekerder van mijn keuze.
En vanmiddag ontstond er een discussie over mijn vriend. Hij heeft psychische problemen en mijn tante ziet geen toekomst in hem: en dat wordt de vader van je kinderen? Voor ik kon reageren werd m’n moeder vet boos op haar, Gast wil absoluut geen kinderen, en waag het niet om daarover in discussie te gaan want het is haar lichaam en haar leven. Het was gelijk stil in huis! Thanks mam 
Precies dit. Ik heb 2 neefjes waar ik lekker over kan moederen als ze hier spelen of logeren maar ik vind het ook heerlijk als ze weer naar huis gaan. Dan denk ik ook ‘jee, als je zelf een kind hebt is die er gewoon altijd’. Ik denk niet dat ik dat zou trekken.
Maar ondanks dat denk ik er soms wel over na.
over “vind je dat niet erg voor je ouders, dat ze nooit opa en oma worden?”…dit vind ik inderdaad het ergste aan mijn beslissing om geen kinderen te willen. als ik zie hoe mijn papa met babietjes omgaat smelt ik, hij zou zo’n lieve opa zijn. en mn mama ook.
vind ik echt het moeilijkste, dus als ik die vraag van iemand krijg vind ik het echt kut. hopelijk krijgt m’n broer ooit nog kindjes.
Dit zo herkenbaar! Alleen is het voor mijn ouders helemaal zeker dat ze geen opa en oma worden want mijn broertje heeft geen kinderwens. (Hij is samen met een man wat het ook voor hen wat ingewikkelder maakt.) En dan hoor ik steeds hoe mijn ouders cadeautjes kopen voor kleinkinderen van goede vrienden van hun. Krijg ook af en toe wel hints dat het voor hen ook niet makkelijk is dat ze geen grootouders worden. (Waar ik dan heel erg verdrietig van word want het is niet helemaal mijn eigen keuze.)
Heb het idee dat je ouders het zelf ook jammer vinden?
Ik kan het me helemaal voorstellen en natuurlijk is grootouder zijn wat anders dan ouder zijn, maar scheelt het niet iets dat je ouders al ouder (van sowieso jou dus, weet niet of je nog broers of zussen hebt) zijn? Zij hebben jou al zien opgroeien dus het is niet alsof ze die ervaring compleet missen.
Daar heb je gelijk in! Als je wél kinderen wil, vraagt niemand je achterliggende reden en hoef je je helemaal niet te verdedigen voor die keuze.
Overigens heb ik wel verschillende redenen waarom ik geen kinderen wil, maar heb ik niet per se zin om die aan Jan en alleman uit de doeken te doen. Ik wil bijvoorbeeld helemaal niet aan iedereen vertellen dat ik een kutjeugd heb gehad of dat ik heel bang ben dat ik geen goede moeder zal zijn of dat psychiatrische problemen/gevoeligheden in de familie zitten en ik dat niemand wil aandoen. Dus meestal sta ik dan wat te stamelen “ja, zomaar, ik wil er gewoon geen”. Dat zijn je zaken toch niet!
Het topic ligt een beetje stil, geloof ik. Maar de laatste tijd ben ik heel erg met dit onderwerp bezig. Ik heb de leeftijd voor kinderen, in mijn familie zijn er dit jaar 6 kinderen geboren en mijn langste vriendschappen zijn uitgebreid met kinderen. Maar ik voel steeds meer en steeds zekerder dat ik geen kinderen wil. Omdat ik zelf een moeilijke jeugd heb gehad, ik nu niet de middelen heb voor een kind, geen partner, maar ook dat ik geen kind op deze wereld wil zetten. Zo makkelijk & gezellig vind ik de wereld niet. Eerder kon ik nog wel ‘jaloers’ zijn op jonge gezinnen, maar de gedacht aan een kind van 4 t/m 18 in huis…liever niet.
Hoe gaan jullie om met het bewust kinderloos zijn in het kader van daten? Ik ben 29 en date met een super leuke jongen. Alleen hij wil kinderen en ik niet. Ik vind het zó moeilijk, weet ergens dat het niet gaat werken als we hierin zo lijnrecht tegenover elkaar blijven staan, maar vind hem zo leuk. Shit vind het echt kut, weet echt niet wat ik ermee moet/wil.
Ik heb een tijd gedate met een gast die ook een kinderwens had. Ik zelf dus niet. Dit kwam al vroeg ter sprake (niet specifiek de vraag gesteld maar onderwerp kwam ter sprake). We vonden elkaar leuk, maar we waren niet verliefd. Desalniettemin denk ik wel dat als we hierin niet zo verschilden, dat we het best hadden kunnen proberen (hoewel ik wel denk dat we elkaar eigenlijk niet leuk genoeg vonden). Hoe zeker is hij van zijn zaak? En hoe zeker jij? Als jullie er beiden zeker van zijn, is het aangaan van een relatie alleen maar uitstel van executie en volgt er later alleen maar meer verdriet.
Ik heb daten met mannen die kinderen willen opgegeven. Ik vraag ook al vrij snel of ze dat willen en dan stop ik met daten, hoe leuk ik hem ook vind. In mijn ervaring zijn ze namelijk toch uiteindelijk weg zodra ze een meisje tegenkomen dat wel kinderen wilt.
De laatste jongen die ik aan het daten was zei dat ik maar 1 minpunt heb: Dat ik geen kinderen wil en een week later was hij weg. Het besef kwam toen denk ik binnen dat ik dat ook echt niet wil. Echt niet leuk om mee te maken, zeker omdat alles echt heel leuk was.
Blijkbaar vond hij mij dan niet zo leuk als hij zei en ging het niet echt om mij, maar om mijn baarmoeder, even plat gezegd. Ik snap wel dat wel of geen kinderen willen heel belangrijk is, maar dit is waarom ik geen mannen date die wel kinderen willen.
Helaas ben ik nog nooit een man tegen gekomen die ook geen kinderen wil. Ik vraag mij af of ze nog wel bestaan.
Laat die beslissing bij hem. Jij kan alleen maar heel duidelijk zijn over dat je geen kinderwens hebt en dan is het aan hem of hij kiest voor jou of zijn kinderwens. Staat er een beetje zwart/wit maar zo is het uiteindelijk wel. Heb hier al ergens eerder mijn verhaal gedeeld, mijn man heeft vanaf begin aangegeven geen kinderen te willen. (Hij heeft ook vruchtbaarheidsproblemen dus het zou ook medisch moeten gebeuren.) Toen we samen kwamen had ik geen kinderwens, dat is later wel veranderd maar er toch voor gekozen samen te blijven. Geen gemakkelijke keuze en ik weet niet of dit nu uiteindelijk de juiste is. Maar dat weet je nooit. Ik wist wel dat ik, toen mijn kinderwens er wel was, geen zin had om nog heel snel op zoek te gaan naar een andere man om daar wel een kind mee te krijgen. Want voor mijn gevoel zou dan die man dan altijd de tweede keuze zijn en als eerste plaats gekozen zijn omdat hij als vader moest dienen voor mijn kind. (Even kort samengevat want er spelen natuurlijk wel meer gevoelens en emoties.)
Ik weet niet hoe serieus jullie zijn maar dit is een keuze die hij zelf moet maken. Enige wat jij kan doen is hem geen valse hoop geven dat je nog van gedachten kan veranderen.
@Swelgje @Smooth_operator @Koalabeertje bedankt, stof tot nadenken dit. Ik heb nu nog even geen reactie paraat, kom er wellicht later op terug. Jullie reacties doen mij goed!
@xMillieeee
Ik zou ook zeker afkappen als je in dit punt niet overeen komt. Want hoe verder je in de relatie komt, hoe pijnlijker het wordt als het hierom niet goed gaat lopen. Een familielid van mij wil graag kinderen, maar zijn vriendin niet en hij houdt heel veel van haar maar ik denk dat ze wel uit elkaar zullen gaan hierom, helaas. Ik adviseer hem altijd het tegenovergestelde, om op zoek te gaan naar iemand die het zeker wel wil.
Het is pijnlijk om iemands wens niet te kunnen vervullen maar niet aan jou te wijten natuurlijk, voor veel mannen is het juist een opluchting denk ik om een vrouw te vinden die geen kinderen wil.
Ik kom mannen die geen kinderen willen dus echt niet tegen. Althans, tot nu toe nog niet. Send them my way please, haha!
Ik weet het ook echt niet joh. Ik vind mijn nichtje hartstikke lief, maar soms heb ik niet eens de energie om 10 minuten met haar te dealen, laat staan een kind van mezelf dat 24/7 om mij heen hangt. Sowieso ben ik best wel introvert, dus een retail baan plus dan s’avonds nog een krijsend en aandachtvragend kind lijkt me echt verschrikkelijk. Verder voel ik gewoon echt niet de behoefte om door een zwangerschap heen te gaan en alles voor iets waar ik totaal niet van overtuigd ben dat ik het wil. Mijn vriend wil ze nu ook nog steeds niet, alleen zijn we wel al 29 dus die beslissing moet er ooit komen. Pfff ik haat het man.
Maar je hoeft toch ook helemaal nooit kinderen te krijgen of willen? Die beslissing hoef je ook nu niet te maken. Heb je er nu geen zin in? Dan scheelt het een hoop dat je geen kinderen hebt en kan je het lekker zo houden
Dat klopt, maar ik ben toch altijd weer bang dat ik er spijt van ga krijgen. Ik ben ook echt een fence sitter way dat betreft. Het lijkt me dan wel weer leuk om een ‘volwassen’ gezin te hebben, met kinderen waar je een normaal gesprek mee kan hebben, maar dat duurt dan weer zo lang haha 
Die peuter/kleuter fase lijkt me echt echt echt echt afschuwelijk
hahaha ik herken dit wel. Maar goede gesprekken kan ik ook met vrienden en andere oude mensen later hebben, dat is me die 18+ jaar dat ik mn kinderen op zou moeten voeden niet waard. Je kan altijd later nog een gastgezin oid worden! Voor tieners/jongeren. Kan je wel een gesprek mee voeren, hoef je geen luiers te verschonen
