Volgens mij kan het wel, en ik dacht dat het bij mannen ook makkelijker ongedaan te maken is, maar de slagingskans is vrij klein geloof ik. Heb ook even geen bronnen bij de hand dus kan het niet controleren 
Ben het met je eens dat zo’n ingreep best heftig is, dat vind ik voor mezelf ook en ik weet ook niet 100% zeker of ik ooit zo’n ingreep zou ondergaan, ook al wil ik 100% zeker weten geen kinderen. Het ging me er meer om dat mijn partner het zo makkelijk afwimpelde en er niet eens een serieus gesprek over wou voeren. Ik zal hem nooit dwingen tot sterilisatie en sta achter zijn keuze voor wel/niet een ingreep, maar ik vind het jammer dat hij het niet eens overweegt en de verantwoording voor geen kinderen dus grotendeels bij mij neerlegt.
2 likes
Ik kan me volledig in jouw mening vinden.
Ik heb zelf een kindje en wilde dit ook echt al altijd heel graag.
Maar vind het nu best pittig. En mijn relatie met de papa van mijn kindje lijdt er echt enorm onder.
Dus vind ik het alleen maar heel goed van iedereen hier dat jullie er zo bewust over nadenken.
Ff voor de duidelijkheid ik heb geen spijt maar ik denk dat het voor iemand die het niet echt graag wilt het heel zuur kan zijn.
1 like
Wellicht een tipje voor ‘later’: er zijn ook initiatieven zoals ‘buurtgezinnen’ of weekendpleegzorg. Want eens; er zijn zoveel kinderen die een warme plek kunnen gebruiken. En dat hoeft niet voor eeuwig en altijd te zijn
3 likes
Ik heb ook geen kinderwens. Mensen in m’n omgeving zijn nooit verbaasd als ik dat vertel, ik ben blijkbaar geen moederlijk type 
Tot nu toe zijn er 2 mensen geweest die hebben gezegd: dat komt nog wel. Voor de rest geen nare reacties. Ik ben nu 30 en bijna 2 jaar vrijgezel, ik dacht dat er meer mannen zouden zijn die geen kinderwens hebben, maar dat valt tegen. Ik vertel het eigenlijk vrij snel, als je 22 bent is het toch anders dan dat je 30 bent. Als een man dan zegt wel graag kinderen te willen dan houdt het eigenlijk voor mij op. Ik ben op dit vlak niet bereid om water bij de wijn te doen. Maar dat maakt het daten wel lastiger.
4 likes
Zeker. Het is niet niks. Er zijn echter ook kinderen die af en toe een dag/dagdeel/weekend een plekje nodig hebben om even bij te tanken. Zoals bij bijvoorbeeld ‘Buurtgezinnen’. Stel je een kind voor met een gehandicapt broertje/zusje. Onze overburen vangen eens per maand op zaterdag een jongetje op, gaan ze bijv met hem naar de Efteling, naar het bos, lekker met de hond wandelen. Jochie krijgt even alle aandacht en gaat daarna opgeladen weer naar huis <3
14 likes
Awwww wat lief en zielig 
wat goed dat je dat voor iemand kunt betekenen.
Dat is wel een heel mooi initiatief!
Ik ben bekend met pleegzorg en ben me ook wel heel bewust dat het heel lastig kan zijn. Voor zowel de kinderen als de pleegouders. Maar dat motiveert me aan de andere kant juist om een goede pleegouder te zijn. (gaat heel erg offtopic nu 
)
1 like
Ohja dat begrijp ik heel goed inderdaad. Alsof de enige denkbare oplossing is dat wij vrouwen wat doen.
@doei
Hartje is voor support niet als like
1 like
Ik denk ook dat dit heel belangrijk is! Vooral omdat je zo vaak dezelfde riedeltjes ziet afspelen. Stellen die een kind nemen terwijl de een er eigenlijk niet klaar voor is/zich niet realiseert wat dat voor zelfopoffering vereist, stellen die een kind nemen om de relatie te redden, stellen die hun toekomst niet op elkaar afgestemd hebben en er dan achter komen dat ze eigenlijk allebei andere ideeën hebben over hoe het moet… En ook als je alles ‘goed’ doet moet je er rekening mee houden dat het leven kan veranderen en de kans inmiddels statistisch gezien best groot is dat je uit elkaar gaat terwijl je kinderen hebt. Eigenlijk moet je dat meenemen in je beslissing: zou ik het alleen afkunnen? Kan ik mijn romantische relatie/het uitgaan daarvan los zien van het feit dat de ander altijd de vader of moeder van mijn kind blijft? Mijn ouders bijv hebben daar echt alles ontzettend dom in aangepakt, maar de ouders van mijn vriend al veel beter. Daar staat dan weer tegenover dat zijn moeder wel echt heel erg heeft gebaald van het alleenstaande moederschap terwijl mijn moeder ons tien keer liever voor zichzelf had. Eigenlijk zou er een soort verplichte relatietherapie moeten zijn voor je (bewust) zwanger wordt, haha!
3 likes
Ik ben bijna 30 en bij vrienden is nu ook ongeveer 50% zwanger of moeder/vader.
Vroeger heb ik wel eens geroepen dat ik geen kinderen wil, of waarschijnlijk niet.
Nu ik het in mijn omgeving zie vind ik het wel leuk, maar ergens ook doodeng.
De verantwoordelijkheid, en dat er een klein wezentje in je buik groeit (beetje alien-vibes krijg ik erbij), en dat het een keuze is die nooit terug te draaien is, het is eigenlijk het enige (naast de dood) wat echt definitief is.
Het voelt op het moment nog niet als iets voor mij. Maar ik wordt wel vrolijk van al die baby’s en kindjes van anderen.
Het lijkt voor mij alsof anderen er niet zoveel over nadenken, je wilt of wel of geen kinderen.
Maar ik weet het gewoon niet, ik denk dan teveel na en dan wordt het een groot ding(is het ook). Daarnaast ben ik bang dat ik (zoals bij veel dingen) geen keuze of een verkeerde keuze zal maken. Dat ik straks 50 en kinderloos ben met spijt, of bij wijze van volgend jaar zwanger en dan denk shit wat heb ik gedaan? Ik vraag me af of er een moment komt dat je het 100% zeker weet.
Is dit verhaal herkenbaar voor iemand?
Edit: Ik zeg ook altijd, als ik een man was, zou ik wel kinderen willen. Dan heb je de commitment, verantwoordelijkheidsgevoel en verwachtingen van anderen wat minder. Ik ken ook geen enkele man die bijvoorbeeld minder is gaan werken nu er kids zijn, alleen de vrouwen.
7 likes
Dit herken ik erg. Mijn vriend heeft een enorme kinderwens, en ik vroeg hem een keer, zou jij het doen, als het jouw lichaam was tijdens zwangerschap en bevalling en borstvoeding? En toen zei hij meteen ‘nee’. Hahahaha. In ieder geval eerlijk.
4 likes
Oef, ik vind dat dus ook wel echt heftig, dat een kind minder impact heeft op veel mannen dan op de vrouw. Ik ben een beetje een inbreker in dit topic want zwanger, maar mijn man en ik hebben hier hele duidelijke afspraken over gemaakt. We gaan allebei 4 uur minder werken per week (ik 32 en hij 36) zodat we er allebei zijn voor onze zoon. Hij wordt zelf ook altijd een beetje kniftig als hij andere mannen hoort zeggen dat ze moeten ‘oppassen’ op hun eigen kind. Dus ik heb goeie hoop dat de verdeling bij ons een stuk gelijker wordt.
Ik vind ook echt zoals net eerder genoemd het zó belangrijk dat je met elkaar bespreekt hoe je de opvoeding gaat aanpakken, en wat als je uit elkaar gaat etc etc. Was bij ons ook echt geen leuk gesprek om te voeren maar wel een heel belangrijke en we zijn er - lekker cliché - een soort van dichter bij elkaar door gekomen.
En een hart onder de riem voor iedereen hier die te maken krijgt met opmerkingen van anderen. Heb het al vaker geroepen in de diverse zwangerschapstopic maar fuck mensen die zich met de vruchtbaarheid en kinderwens van anderen bemoeien! Ik vind het juist top dat er naar mijn idee steeds meer vrouwen zijn die hier zo bewust over nadenken en dus ook een heel overwogen beslissing kunnen maken.
8 likes
Ik heb dat vroeger ook wel geroepen dat als ik een vader was het misschien wel een mogelijkheid was geweest. Maar werd daarmee wel geconfronteerd met een extreem ouderwets en toxic denkbeeld wat ik daar blijkbaar over had. Want blijkbaar is het volkomen acceptabel om hetzelfde aantal uren te blijven maken, op te passen op je kinderen en bij een eventueel beëindigde relatie een soort 2 keer in de maand weekendouder te worden.
1 like
Not sure if sarcastic… 
ga er even vanuit van wel haha!
Ik verdien doorgaans meer dan mijn vriend, maar ben eigen baas en werk vanuit huis. Dit is ook een struggle, want vriendinnen zeggen; is voor jou makkelijk straks met een kind want jij werkt toch al thuis. 
" Dan geef ik om een statement te maken vaak aan dat ik dat niet wil of dat mijn vriend maar minder moet gaan werken, en dan krijg ik helemaal rare blikken. Zo jammer.
1 like
Hehe, soort van. Maar ik vond het wel confronterend dat ik vaderschap zag als een makkelijkere rol met meer afstand. En ik denk dat dat veel voorkomende denkbeeld wel echt een probleem is in onze maatschappij.
Uit elkaar gaan is altijd ruk maar als team verder is zo belangrijk. Ik voel dat totaal niet, mijn ex is zo moeilijk en altijd uit op strijd. Overal moet er van zijn kant problemen worden gezocht, ik kan goed naar mezelf kijken maar ik kan oprecht zeggen dat ik er altijd alles aan doe dat de kinderen ook hun vader zien. Ik heb die me-time nodig en als de kinderen naar vader zijn werk ik ook nog eens bijna altijd. Sinds de relatie over is is hij de controle over mij kwijt en dat uit zich in obsessief gedrag. We kennen elkaars agenda wel qua werk en als ik dan eindelijk. 1 x in de 2 maanden een weekend vrij heb en ook nog eens geen kinderen op de planning dan zorgt hij wel dat ik alsnog de kinderen heb. Gewoon afzeggen etc. Hij is veel te bang dat ik wat leuks ga doen, dat maakt het gewoon heel lastig. Soms hebben we hele constructieve open gesprekken en heb ik het idee dat we echt weer de goede kant op gaan en dan gaat het te goed en wordt hij destructief. Hij is alleen verbaal zo sterk dat mensen vaak denken dat ik een heks ben. Doodvermoeiend om mezelf steeds weer te moeten verdedigen. Afgelopen weekend had hij zogenaamd niet de regeling in zijn agenda, dus het was mijn probleem. Ik vertel de kinderen dat ze niet naar hun vader gaan, ik verzin een ander alternatief dat we gezellig gaan zwemmen met opa. 6 uur later belt hij op, hij wil alsnog de kinderen dus ik zeg nee, ze hebben net al te horen gekregen dat ze niet naar jou gaan en ik heb andere plannen inmiddels gemaakt. Vervolgens is hij boos, ik ontneem hem zijn kinderen ik ben een egoïstisch rotwijf etc. Het erge is dat hij natuurlijk 1 kant vertelt en dat de omgeving dan weer denkt dat hij zijn kinderen for no reason niet mag zien. Al die stress bij elkaar maakt dat mijn leven echt vrij complex is en lastig met zo’n iemand aan mijn been. Bah.
1 like
Wat fijn een topic met gelijk gestemden! Ik heb ook nooit een kinderwens gehad, eigenlijk puur omdat ik kinderen gewoon niet leuk vind.
Wat mij verbijsterd is dat ik mensen spreek die dan zeggen ‘jaa maar je eigen kind is anders daar hou je wel van’. En die mij vreemd vinden dat ik die gok niet neem.
Toen ik mijn man leerde kennen stond hij wel open voor kinderen. Ik ben heel snel duidelijk geweest over mijn afwezige kinderwens en eigenlijk was hij het roerend met me eens. We zijn inmiddels 9 jaar verder 31/37 jaar oud en nog steeds komen er weleens vragen of imo rare opmerkingen van anderen. Erg storend, in ons geval is het een bewuste keuze, maar het lijkt me erg moeilijk wanneer je als stel bvb problemen met vruchtbaarheid hebt en dergelijke vragen krijg.
3 likes
Ik dacht ook altijd dat ik als man misschien er wel zou voor gaan, maar die gedachtegang is natuurlijk zo bizar gewoon! Maar als ik dan naar mijn omgeving kijk… Mannen die wegwandelen omdat ze niet tegen het gehuil kunnen, of na 45 minuten oppassen (aka kind op de borst terwijl ze tv kijken) het kind teruggeven aan de mama… is dat ook zo vaak de realiteit. Echt jammer voor vaders die het dan wel serieus nemen en commentaar krijgen! De mama’s hier praten het dan wel ook weer goed want “in het begin ben je als vrouw nu eenmaal meer met een baby bezig. Dat is biologie!” Ik zeg er niks meer op. Maar als het kind ouder is en zij drie full-time jobs hebben (werken, kind en natuurlijk ook het hele huishouden) en hun mannen nog geen vinger uitsteken, moeten ze niet meer komen klagen…
3 likes
Ik reageer vaak met de “er zijn voorbeelden genoeg dat die ouderlijke liefde niet zo bij iedereen werkt. Gaan we dan eventjes zo maar een gokje wagen? Lijkt me oneerlijk voor het kind.”
Ik heb zelf ook een rare kindertijd gehad, waarbij ik mezelf heb moeten opvoeden. Tegenwoordig heb ik met 1 van mijn ouders wel terug een goed contact. Mensen zeggen vaak ook in weinig woorden dat ik geen kinderen wil omdat ik ‘damaged’ ben op dat vlak. Mijn ogen rollen uit mijn hoofd gewoon. Zo onbeleefd.
Ik ken vrouwen die drie kinderen hebben: twee die ze gebaard hebben en een volwassen exemplaar . Mijn schoonzus is er zo een, die werkt gewoon fulltime en moet thuis ook al-les regelen. We waren laatst op vakantie (zonder haar man en kinderen) en echt, de dingen waarover ze vanuit thuis gebeld werd… Overigens geloof ik natuurlijk wel dat je die dynamiek samen opbouwt hoor, maar ik word al moe als ik eraan denk. De kinderen zijn ook al tieners inmiddels dus dit gaat al heel wat jaren zo. Ik had allang mijn eigen dood in scene gezet en was naar Mexico verhuisd.
12 likes