Hm als ‘tegenargument’ zou je wel kunnen zeggen dat het hebben van een kind (of meer) geen garantie is dat er naar je wordt omgekeken als je oud en hulpbehoevend bent. Je kunt daar nooit zo maar van uit gaan. Misschien klikt het niet tussen jou en je kind, misschien wil het aan de andere kant van de wereld wonen, misschien is het druk met zichzelf. Ik vind dat geen pessimistische gedachte, maar een realistische. Je brengt geen kind ter wereld om voor jou te zorgen, je brengt een kind op de wereld om daar voor te zorgen. Een kind heeft niks gevraagd en kun je ook niks van eisen. Denk ik dan.
3 likes
Persoonlijk weet ik het niet zo goed. Toen ik 20 was dacht ik altijd ‘over een jaar of tien wil ik ze wel’. Een paar jaar daarna werd het al minder. Naar toch weer wel. Naar toch weer niet.
En nu is het daadwerkelijk 10 jaar later en weet ik het niet meer. Ik houd wel echt van baby’s en kleine kinderen en dat zorgen/ontfermen zit er echt wel van nature in bij mij. Maar een kindje leuk vinden is nog iets anders dan altijd de verantwoordelijkheid te dragen. Het komt en het gaat nooit meer weg. Je staat altijd AAN, ik vind dat zeer vermoeiend. En een kind blijft geen lief klein schatje, het wordt ook een puber die je hele huis kan overnemen. (een baby krijgen zie ik nog voor me, best realistisch, maar een kind van 14 in huis hebben? ik kan het bij vriendinnen die al kinderen hebben al moeilijk voorstellen) Je hebt zoveel invloed op hoe het zich als persoon ontwikkeld en mij lijkt die taak heel zwaar. Een kind vraagt er niet om om geboren te worden, stel dat het later ongelukkig is, dan zou ik me verantwoordelijk en schuldig voelen want hallo ik wilde zo graag een kind. Ik barst zelf ook niet van levensvreugde en als ik er niet geweest was, tja dan was ik er niet geweest. Dan heb je ook nog je partner met wie het allemaal maar goed moet blijven gaan en van wie ik 100% kan zeggen en denken ‘ja jij moet de vader van mijn kind worden’.
Het lijkt me ook wel weer heel gek om mijn hele leven ‘alleen’ te zijn, een kindje opvoeden tot een lief goed mens lijkt me ook wel weer heel leuk. Maar ik ben ook de jongste niet meer en ik ben benieuwd wanneer en of ik echt een bewuste keuze ga maken ooit. Het lijkt me ook gek als ik opeens tegen de 40 loop en het eigenlijk voor mij bepaald is door de tijd, dat er geen kinderen in zitten.
Ik heb nu een vriend, maar het onderwerp ‘samen een kind willen/krijgen’ is echt mijlenver weg. Zoals ons leven er nu beide voor staat is het sowieso nog geen ding om het realistisch over te hebben.
Nouja, lastige keuze. En lastig omdat je als vrouw niet ‘onbeperkt houdbaar’ bent. Was ik maar een man :’)
2 likes
Wel een heftige situatie van je vriendin… Ik hoop dat ze vrede kan nemen met hoe haar leven nu uitziet en dat ze toch gelukkig is.
Laat ik als eerste zeggen; kinderen zijn niet zaligmakend. Ik zou ze zeker niet willen missen en ik heb absoluut geen spijt van ze. Het is inderdaad een toevoeging aan je leven, en of dat een zinvolle toevoeging is zal voor iedereen anders zijn denk ik.
Ik vind niet dat je er te zwaar over nadenkt, ik denk dat het 1 van de grootste beslissingen in een mensenleven is?
Ik ken persoonlijk geen moeders die echt spijt hebben van hun kinderen. Ik ken wel moeders die spijt hebben van bijv de leeftijd dat ze aan kinderen begonnen (zowel jonge als oudere moeders) en moeders die veel heimwee hebben maar het leven voor kinderen.
Anders bekeken; wat is ‘beter’? Spijt hebben van een kind krijgen of spijt hebben van het niet krijgen van een kind? In dat eerste geval is er nog een persoon die moet leven met jouw gevoel, namelijk het kind in kwestie.
Anyway, ik vind het alleen maar goed om te lezen hoe je erover nadenkt.
2 likes
Hier ook bewust kinderloos. Reden: ik wil het niet wél. Alle andere redenen die ik heb zijn geldige redenen, maar bijzaak.
Ik heb ook wel eens gedacht om dit topic te openen, er zijn namelijk wel momenten dat ik het er moeilijk mee heb, of er erg over nadenk. Niet omdat ik twijfel aan mijn keuze, maar om wat het betekent voor mijn plaats in de maatschappij in de toekomst (niet als ik oud ben bedoel ik, maar als “”“iedereen”"" straks wel kinderen heeft en ik niet), en omdat het me wel mooi lijkt om zwanger te zijn en ik kleine baby’s wel leuk vind, en er wel rouwig om ben dat ik dat ook nooit ga meemaken. Maar het is me die overige ±17 of meer jaar niet waard 
4 likes
Die argumenten heb ik ook meteen benoemd, dat het geen garantie is. Mijn oma bijvoorbeeld heeft meerdere kinderen, maar alleen mijn moeder bezoekt haar elke week. En het verhuizen naar Australië heb ik ook genoemt. Ik vind het lastig. Laatst vroeg iemand ook aan hem of hij kinderen wilde en toen antwoorde hij ‘misschien’. Ik ben zo zo bang dat dit over een paar jaar een breekpunt wordt. Ik ben 31, ik wil het echt niet, nooit gewild. En ik wil al helemaal geen oude moeder worden. Ik bedoel het is nog pril, zo’n keuze maak je pas als je jaren samen bent, dan vind ik mezelf sowieso te oud. En iedereen die ik ken met kinderen heeft er nog lichamelijke klachten van, dat alleen is me al reden genoeg om nooit zwanger te willen zijn.
Je twee laatste zinnen ga ik onthouden!
1 like
Maar kun je zo’n sterilisatie ongedaan maken? Want eigenlijk begrijp ik het wel hoor als mensen het niet willen. Zelfs als je zeker weet dat je geen kinderen wilt vind ik het best heftig om zo’n ingreep te ondergaan. Toch zoiets van: stel mijn mening veranderd/ik krijg spijt. Voor mezelf dan he. Ik sta er niet achter dat dokters het weigeren als je het wilt maar ik kan me wel indenken dat jullie partners het niet willen ondergaan.
Ik las hier dat dat wel kan, maar vaak niet lukt. Maar hier staat dat het wel kan (indien aan een aantal voorwaarden worden voldaan).
Edit: De kans op zwangerschap na steralisatie is volgens thuisarts 7 op de 1000 vrouwen, wat ik dus best veel vind. Over de mirena spiraal wordt beweerd dat <8 op de 1000 vrouwen zwanger worden (maar, die heb je maar 5 jaar).
1 like
Door de sterilisatie discussie moest ik opeens hier aan denken: https://www.ted.com/talks/christen_reighter_i_don_t_want_children_stop_telling_me_i_ll_change_my_mind/up-next
Ik vind het zo bijzonder om te lezen dat mensen er over “vallen” als je besluit dat je in je eigen leven geen kinderen nodig hebt.
Mijn vriendinnen zijn allemaal bewust kinderloos. Allemaal lange relaties/getrouwd maar bewust geen kinderen. Door carrière, vrijheid om te reizen of geen behoefte eraan. Ik vind het alleen maar heel goed dat je hierin voor jezelf kunt en durft te kiezen, in plaats van mee gaan in druk van buiten af.
(En ze zijn allemaal heel lief entertainment voor mijn dochter en ik baar er binnenkort twee tegelijk en dan zijn ze er ook om te komen helpen. Maar wel tot een bepaalde hoogte, en groot gelijk ook😉)
2 likes
Ik heb wel kinderen maar ik vind die opmerking best heftig wanneer mensen zeggen oh wacht maar… Het kan ook andersom gebeuren dat iemand heel graag kinderen wil tot ze er eenmaal zijn.
2 likes
Dit. Het zou niet in me op komen om tegen iemand ‘oh wacht maar’ te zeggen ook.
Precies.
Ik heb twee kinderen en natuurlijk ben ik nu ze er eenmaal zijn heel dankbaar, gelukkig met ze etc en zou ik ze niet uit mijn leven kunnen denken alleen kan ik ook bedenken dat zonder mijn kinderen mijn leven net zo waardevol was. Spijt heb ik niet van de kinderen maar wel van hun vader, met al die problemen bij elkaar ben ik wel eens jaloers op mensen die geen kinderen hebben. Ik ben alleenstaand (ik hoop niet dat ik dat hier te vaak zeg en te vaak nadruk op leg, ik wil dat ook echt niet elke keer als excuus gebruiken) maar wat ik nu doe, alles praktisch in mijn eentje was niet het leven wat ik ooit voor ogen had. Misschien gek maar dat is wel iets wat vaak mensen vergeten wanneer ze een kinderwens hebben, bijna niemand denkt er over na van wat als we uit elkaar gaan.
Ik vind de vraag " waarom heb je geen kinderen?" super onbeleefd en ik zou dat nooit aan iemand vragen. Al vind ik de vraag beter passen waarom heb je wel kinderen?
8 likes
Regelmatig gehoord, vooral gecombineerd met zo’n neerbuigend lachje.
Ik heb 2 collega’s die hier openlijk voor uitkomen, zij houden van hun kinderen maar liever hadden ze ze niet gehad.
Je omschrijft het mooi. Met wat ik nu weet zou ik het niet anders doen, alleen wel meer genieten van de jaren die we hadden zonder kinderen. Als ik er alleen voor kom te staan, zal het denk ik heel anders voelen. Wat je zegt, gewoon niet hoe je het voor ogen had. Alleen is (lijkt me) zoveel zwaarder…
2 likes
Ja ik vraag mezelf wel eens af wat heb ik in al die kinderloze jaren gedaan. Het lijkt mij zo lekker om gewoon op reis te kunnen gaan
1 like
Mijn schoonmoeder is ook zo. Die zegt altijd tegen me, ik houd van mijn kinderen maar als ik jou was zou ik het niet doen hahaha. Zij en mijn schoonvader zijn inderdaad ook uit elkaar gegaan en het is allemaal niet makkelijk geweest. En je hebt natuurlijk dan een groot deel van de tijd in je eentje de zorg over twee kinderen. Maar! Op haar 50e ofzo heeft ze het radicaal omgegooid en is ze naar de andere kant van de wereld verhuisd om lekker te doen waar ze zin in heeft. Dus ook al is het leven nu niet wat je erbij had voorgesteld, wat niet is kan nog komen 
4 likes
Oh dat is wel ergens fijn om te horen, ben echt gek op ze maar ik heb gewoon weinig vrije tijd. Hoop dat het straks wat makkelijker wordt
Best wel herkenbare verhalen allemaal!
Eerlijk gezegd weet ik op dit moment niet of ik kinderen wil of niet. Vroeger wilde ik het wel altijd, maar ja als kind dan is dat misschien vanzelfsprekend om te zeggen ofzo? Ja natuurlijk wil ik kinderen. Maar nu ben ik eind 20, forever vrijgezel, en ik zie het echt niet voor me.
Ik herken ook de angst / paniek om zwanger te zijn en een kind te baren. Al sinds mijn jeugd heb ik wel altijd gezegd dat ik wil adopteren / pleegouder wil zijn en hoe ouder ik word hoe meer dat is omdat ik niet zwanger wil zijn én omdat er zoveel kinderen geen thuis hebben en dat vind ik een vreselijk idee. Als ik er dan een of twee kan helpen om fijn op te groeien.
Maar ja, ik ben vrijgezel, niet op zoek, ben nog veel te veel in de knoop met mezelf, heb nog niet echt een vaste basis waar ik altijd op terug kan vallen. Gewoon te veel onzekerheid op allerlei vlakken in mijn leven dat een partner of kind daar 100% niet bij passen.
Ben ook heel erg gehecht aan mijn vrije tijd en privacy. Ik vind het al stressvol als ik 1 afspraak meer dan normaal in de week moet inplannen. Een kind slurpt dat allemaal op.
Maar aan de andere kant heb ik juist wel de angst om eenzaam en alleen achter te blijven zonder kinderen. Dat met kinderen ik altijd iemand heb om voor te zorgen en liefde te geven en te krijgen. Ben niet zo goed met sociale contacten onderhouden. Kinderen zijn er altijd voor je en houden altijd van je (hoop je natuurlijk).
In ieder geval een erg interessant topic om mee te lezen. Wellicht helpt het inzicht te krijgen in wat ik zou willen later