Het “bewust-kinderloos” topic

[Scorpiovibes]

Wat een lastige situatie zeg. Hoe moeilijk ook, denk ik dat het ergens wel een goed (of nou ja noodzakelijk) gesprek is dat gevoerd moet worden. Uit je verhaal leid ik af dat jullie het er wel eens vaker over hadden, maar missh nu meer “voor het echt” aanvoelt? Ook omdat je er missh na een tijd weer anders in kunt staan. Wat zou ervoor zorgen dat je minder die druk voelt? Als je afspreekt, laten we dit gesprek ieder half jaar (ik zeg maar wat) hebben? Heb je bij jezelf onderzocht wat het is dat bijdraagt aan je perfectionisme, en zou dit in de weg staan bij het ouderschap of juist je betrokkenheid versterken? Ik herken het namelijk heel erg. Absoluut, een deel ervan is echter iets wat aan mijn eigen opvoeding ligt en wil ik echt oplossen en meer aan werken komende tijd. Ergens denk ik niet dat ik het per se zal projecteren op een evt kind, maar zeker weten doe je het nooit. Ik twijfel zelf ook heel erg. Ben ergens bang dat ik het over een paar jaar wel wil(de) en dat ik dan te “laat” ben? En ergens denk ik, nee het is goed zo.

Ik weet natuurlijk niet hoe ver je wil gaan met het onderzoeken van de mogelijkheden, en of je een gynaecoloog hebt die je fijn vindt, maar het gaf mij enorm veel rust (ben ook 35 jaar) toen hij vorig jaar een onderzoek inplande, - mijn voorraad bekeek haha - en wat testen deed en me uitlegde hoe dat nu precies werkt met de biologische klok en dat deze bij iedere vrouw net weer wat anders kan werken etc. Maar ook wat de opties zijn mbt invriezen/ivf later etc. Merkte dat het heel informatief was en me een beter beeld gaf. Nogmaals geen idee of dit iets voor jou is

[Degas]

Ik heb heel erg in jouw schoenen gestaan. Alleen maakte mijn partner er geen ultimatum van. Ik ben altijd duidelijk geweest dat ik verwachtte geen kinderen te willen en dat ik die wens nooit heb gehad, maar hij wel met me moest praten als dat voor hem anders werd. Hij is 4.5 jaar jonger dan ik, dus hij kon in het begin van onze relatie best zeggen dat ie daarmee kon leven, maar hoe goed kan je dat inschatten als je nog aan het studeren bent en net op kamers gaat.
Uiteindelijk kwam hij inderdaad toen ik 32 was met dat hij het wel heel fijn zou vinden als ik er nog eens over na zou willen denken, omdat hij toch best die behoefte voelde en dat zolang ik niet erover begon hij ervan uit ging dat het antwoord nog steeds nee is en dat voor hem geen reden was om niet bij mij te zijn. Dat gesprek hadden we in augustus van dat jaar en ik heb er heel lang over gepiekerd en echt niet geweten wat ik ermee moest. Daarna ook een poosje weer even los gelaten en uiteindelijk heel impulsief vanuit een gevoel naar hem toe dat ik niet had verwacht de maart erna een keuze gemaakt.
Ik wist opeens dat ik hem als vader van m’n kind zag, zonder te weten of ik mezelf wel als moeder van m’n kind zag. En dat was voor mij genoeg. Alle twijfel was weg en ik wist het. Dus dat sprak ik naar hem uit en toen zijn we direct gaan proberen.
1.5 jaar later werd ik pas zwanger en dat werd een miskraam. De échte wens kwam bij mij pas toen het niet lukte en nog steeds voel ik geen klokje tikken. 10 weken na die miskraam was ik weer zwanger en over 6 weken verwachten we ons kindje, ook op mijn 35e.
Ik voel me nog steeds incompetent, ben bang voor alles wat er fout kan gaan en heb nog steeds geen oerkinderwens, maar ik voel me wel heel gelukkig en blij met m’n keuze.

[Mexi]

Ik herken me in jouw verhaal. Ik heb ook nooit een kinderwens gehad. Ik ben al sinds mijn studententijd met mijn vriend samen en wist dat hij ooit kinderen wilde. Ik ben daar altijd eerlijk in geweest dat ik die wens niet echt heb, maar dat we het gesprek moeten blijven voeren erover als hij er klaar voor zou zijn. Dat gesprek hebben we afgelopen jaren gevoerd. Ik merkte op gegeven moment dat ik wel de gezinswens kreeg. Niet perse nog een kinderwens (eerder in dit topic besproken). En ik zag hem wel echt als vader en dat hij ook gewoon zijn ouderrol volledig gaat oppakken en niet minder dan ik, zoals je toch vaak nog ziet in gezinnen. Dat hielp mij ook in de keuze uiteindelijk. Nu ben ik midden dertig en in verwachting. Ik paniek 'm bijna elke dag (waar ben ik aan begonnen??), maar zie ook hoe enthousiast mijn vriend is en hoeveel zin hij erin heeft. Nu begint mijn baby ook steeds meer te schoppen en voelt het echt als mijn kind waar ik onvoorwaardelijk van ga houden. Nog steeds elke dag paniek, maar voel nu al die liefde voor dit kind die ik voorheen echt niet kon voorstellen. Dit betekent natuurlijk niet dat jij dit ook zo zou ervaren. Dit is heel persoonlijk natuurlijk.

Welke keuze je gaat maken, het heeft hoe dan ook impact op je leven. En helaas heel moeilijk om te weten wat de goede keuze dan is voor jou. Ik hoop dat je er voor jezelf snel uitkomt en blijf vooral in gesprek met je vriend hierover. Dat heeft mij uiteindelijk geleid tot deze keuze.

[liza_b]

@Kurisu @Swelgje @Scorpiovibes @Degas @Mexi
Heel erg bedankt voor jullie uitgebreide reacties! Echt heel fijn om te lezen en ik haal uit al jullie reacties wel steun en/of goede overwegingen.

We zullen zeker in gesprek moeten blijven. Lastig om daar een juiste vorm voor te vinden - ik wil niet dat het alles gaat overheersen maar ik wil wel dat er ruimte voor is. Dus daar moeten we ook samen een weg in vinden nu het urgenter is.
Want zoals @scorpiovibes zegt - het voelt nu ineens ‘echt’ omdat het hem ook heel hoog zit en hij dat een tijd geleden toch minder ervaarde - toen leek het nog wat verder weg. Het is zo’n moeilijke beslissing als je niet een duidelijke drang voelt en zoals jij ook zegt @mexi, voor mij is het ook echt een voorwaarde om het samen te willen doen dus daarom vind ik praktische zaken belangrijk om te bespreken - terwijl mijn vriend meer een dromer is en er meer op een abstracte manier mee bezig is. Voor hem zijn die praktische zaken iets wat ‘later’ besproken kan worden, terwijl het voor mij dus echt overwegingen zijn om er wel of niet voor te gaan - zeker omdat ik dat ‘oergevoel’ (whatever that may be) niet heb. Ik denk dat ik in het algemeen wat minder een gevoelsmens ben dan hij en veel meer een piekeraar, dus daarin vinden we elkaar ook niet helemaal in dit gesprek.

Ik geloof ook dat ik meer een gezinswens dan een kinderwens heb - maar ik denk vooral dat ik voor mezelf goed moet proberen te bedenken hoe ik mijn leven überhaupt wil inrichten en waar ik verwacht gelukkig van te worden. Haha, vroeger dacht ik dat je dit soort dingen op deze leeftijd al lang en breed helemaal helder had voor jezelf maar helaas

Ik hoop heel erg op een moment zoals jij had @degas, dat je het ineens gewoon weet (ja of nee) en dan niet meer achterom kijkt. Maar eerlijk, ik wacht daar nu al vrij lang op dus ik denk dat het ook realistisch is dat het nooit gaat komen dus ook daarom voel ik veel druk om nu actief een beslissing te nemen. Heel knap dat jij dat hebt gedaan @Swelgje, het lijkt me ook van jouw kant ontzettend moeilijk.

Oh ja, en @Scorpiovibes - ik ben inderdaad aan het onderzoeken waar dat perfectionistische in zit en je hebt gelijk dat daar ook een positieve kant aan kan zitten. Ik heb nooit écht overwogen om een fysiek onderzoek te doen of de mogelijkheden daarin beter te bekijken, dus dat zou zeker een goed idee kunnen zijn om iets meer rust/duidelijkheid te brengen. Of juist nog meer haast haha - maar dat is dan ook goed om te weten.

Nogmaals bedankt voor jullie lieve woorden!

[Velours]

Ik herken het niet direct. Als in, mijn vriend heeft de wens niet uitgesproken en ik heb hem niet.

Als hij er over 2 jaar (dan ben ik 35) mee zou komen dat hij een kind wil lijkt me dat echt het allermoeilijkste ooit. Want ik wil hem niet kwijt, maar ik wil ook geen kind.

Een van de twee zal dan moeten inbinden want een compromis is er niet in deze. Ik begrijp wel dat een kinderwens erg overheersend kan zijn. Ik zou het heel erg vinden als mijn vriend er dan voor zou kiezen om mij te verlaten om zijn kinderwens achterna te gaan. Al kan ik me ook voorstellen dat je hem graag gelukkig wilt zien en als dat geluk voor hem in een kind zit, tja dan ben ik niet degene om dat te geven.

Je angst voor je lichaam is voor mij 1 van de grootste no go’s. Maar misschien kun je je daar nog wat over laten informeren als je deze keuze echt overweegt.

Als je meer een gezinswens hebt zou je het wellicht nog op een andere manier kunnen invullen, bijvoorbeeld door pleegzorg over 10 jaar ofzo. Maar als je vriend een biologisch eigen kind wil dan gaat dat hem niet worden. Misschien wel fijn om over dit soort opties na te denken, dat geeft meer tijd.

[Broodrooster]

Hier ook nooit een echte kinderwens gehad, beide niet zo eigenlijk. Zag mezelf nooit als een moeder al die verantwoordelijk etc. Pas op het moment dat iedereen in onze omgeving kinderen kreeg begon het te kriebelen. Uiteindelijk lang gedaan over kinderen … nu wel heel blij hoor, maar ben er eerlijk in dat ik goed begrijp als mensen geen kinderen willen. Vooral een aantal van m’n collega’s willen het niet en echt dat snap ik. Edit: na zwangerschap ook vrij ziek geworden. Dus snap zo je gevoel wel dat lijf verandert etc. Maar genoeg vrouwen waarbij het allemaal goed gaat.

Daarbij wordt hierboven ergens gesuggereerd ambities opgeven? Uh niks van gemerkt hoor, ik ben nog hartstikke ambitieus en tijdens zwangerschap en eerste kind gepromoveerd en bijna klaar met specialisatie. Zou niet denken dat je niet meer kan werken of ambities navolgen. Daar kun je gewoon afspraken over maken met je partner.

Veel succes met de gesprekken en de uiteindelijke keuze.

[Nebula]

Hoe weet ik nou definitief dat ik geen kinderen wil? Ik heb nooit de behoefte of de wens gehad, bij kraambezoeken (dat zijn er niet zoveel geweest) weet ik niet wat ik met een baby aan moet, ik word gek van huilende en schreeuwende kinderen en voel totaal niet de behoefte verantwoordelijkheid te dragen over een kind. Na mijn werk (fulltime) in de avonden en in het weekend vind ik de tijd te kort voor mezelf en mijn partner. Mijn werk is zwaar maar leuk.

Mijn vriend voelt dit allemaal net zo. We spreken hier regelmatig met elkaar over. Ik zeg nooit nooit, maar kan mij niet voorstellen dat het ooit gaat gebeuren. Ik denk dat het altijd een spagaat zal zijn, toch? Ene kant dat hoe zou het zijn geweest als we wel… en aan de andere kant stel wel kinderen en je voelt het moederschap dan niet. Dat is ook niet eerlijk.

Ik ben dan nog jong (hoewel ik de druk -onder andere van schoonmoeder en mijn vader voel) maar denk er veel over na.
Nou ja. Lekker onsamenhangend verhaal wilde even mijn ding kwijt.

[Kurisu]

Nou ja klinkt alsof je gewoon geen behoefte hebt aan kinderen en dat is toch prima? Je hoeft geen afkeer van kinderen te voelen om geen kinderen te willen

[Koda]

Niet iedereen heeft een sterke (non)kinderwens. Als zo’n interne drang naar wel of geen kinderen ontbreekt is het uiteindelijk gewoon een beslissing die je op den duur neemt. En ja, er blijft altijd een alternatief “what if” scenario van hoe je leven eruit had kunnen zien als je de andere keuze had gemaakt. Maar dat is met alle toekomstbepalende keuzes in je leven zo.

Ik heb ook heel lang getwijfeld en er veel over gepraat. Een vriendin gaf me toen eens een gedachte mee die mij wel hielp: Je hoeft (zo lang je redelijk jong bent) nog geen definitieve beslissing te nemen. “Ik wil/wij willen nú geen kinderen” kan genoeg zijn. Dat kan en mag later ook nog wel veranderen.

Heel vervelend die druk van buitenaf, en ik zou dat zeker eens aankaarten als ze echt opmerkingen maken.

[Kurisu]

@Koda

blijft altijd een alternatief “what if” scenario

Ik weet eigenlijk niet of dit blijft. Als je gewoon geen behoefte hebt, waarom zou je dan nadenken over what if?

Als je bijvoorbeeld geen behoefte hebt aan een baan veranderen, of je haar verven, of verhuizen, zou je dan ook nog nadenken over: “wat als ik wel verhuisd was”?

[Sterrenkijker]

Ik word dit jaar 30 en ben recent begonnen met het uiten dat ik geen kinderwens heb, niet tegen een relatie want ben momenteel single, maar wel tegen mijn ouders en vriendin en collega’s bijv. Wat mij opvalt is hoe verrast mensen zijn door deze keuze. Al presenteer ik het altijd open: het is geen definitieve keuze, ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik weet wel dat ik al mijn hele leven bewust niet over kinderen nadenk of dingen zeg als ‘later als ik moeder ben’ etc etc.

Vooral mijn vader begrijpt het niet, maar accepteert het wel en mijn oudste vriendinnen (van de middelbare school) vinden het ook maar vreemd. Mijn single vriendinnen snappen het dan weer wel en staan er neutraal of hetzelfde in en veel jongere vrienden snappen niet dat ik ermee bezig ben.

Ik merk het zelf vooral met daten dat het al vroeg in de dating game een issue kan zijn, mannen die ik nu date willen settelen, daar heb ik vooral moeite want ze lijken nu al een definitief antwoord te willen, terwijl ik dat niet kan geven, wel overwegend nee. Ik geef ze geen ongelijk, maar ik kan na een paar maanden echt nog niet zeggen of ik kinderen van je wil, zelfs al had ik een kinderwens.

Hoe ik weet dat ik geen kinderwens heb? Als ik denk aan een toekomst dat ik geen kinderen heb, omdat het met wellicht ook niet gegund is, dan ben ik wel tevreden en heb ik niet het gevoel dat ik iets ga missen.

[Nebula]

In dat opzicht klopt het wel. Maar als ik naar mezelf kijk zou ik het nooit met zekerheid durven zeggen. Nee, nu heb ik de wens niet. Maar soms vraag ik me af in hoe verre dat gevoel echt in mij zit of dat ik mezelf dat heb aangepraat in de jaren?

Net als @Sterrenkijker heb ik nooit bewust dat moedergevoel gehad of nagedacht op die manier. Maar zeker weten zou ik het nooit doen, denk ik. Ik denk zoals hierboven wel gezegd werd door @Koda op een gegeven moment is het de keuze die je (samen) maakt en dat het daar bij blijft.

Met verhuizen of een andere keuze is het heel anders. De ‘what if ‘ is in die zin uit te voeren en eventueel terug te draaien. Een kind krijgen niet.

@Koda Ja, wat dat betreft met het nog jong zijn hebben we de tijd. Ik voel alleen alsof ik soms de boot heb gemist. Hoezo heb ik dat gevoel niet dan, denk ik wel eens. Omdat het nog steeds zo ‘normaal’ gevonden wordt dat je toch moeder gaat worden.

Ik voel het niet en wil het ook niet nu. Dat is ook oké. Maar toch. Op mijn leeftijd of jonger, ze kopen een huis en ineens allemaal berichten op social media van dat ze zwanger zijn.

[Sterrenkijker]

Hoe voel jij je als je zulke berichten hoort of leest? Een eerste reactie kan best wel eens een indicatie zijn van je ware gevoelens.

In mijn geval ben ik oprecht blij voor de anderen, maar ook heel blij dat het mijn leven niet is dat compleet op z’n kop staat door de komst van een kind.

Misschien voel jij je juist wel jaloers? En heb je toch een dieperliggende wens.

Ik hoop dat het volgende je niet overkomt, maar wellicht geeft het je ook inzichten. Mijn moeder belde me laatst met de mededeling dat ik mogelijk geen kinderen kan krijgen door medische keuzes die mijn ouders voor mij hebben gemaakt toch ik nog een klein kind was. Ook dat was voor mij een realisatie dat ik niet het gevoel had iets te verliezen op dat moment. Hoe zou jij reageren op dergelijk nieuws denk je?

[Kurisu]

@Nebula

mezelf dat heb aangepraat in de jaren

Heh maar waarom zou je jezelf dit aangepraat hebben? Je hoeft geen kinderen, je bent niet verplicht kinderen te krijgen, je bent niet deviant of rebels of apart of abnormaal als je geen kinderen krijgt. Het is de norm om kinderen te krijgen maar daar moeten we juist vanaf haha.

Het leest een beetje alsof jij vind datt je kinderen moet willen, en dat nog niett wil. Maar je hoeft helemaal geen kinderen tte willen! Je bent niet kapot. Als je het nu niet voelt en straks ook niet dan is dat helemaal prima

[Nebula]

Dat laatste klopt wel hoor. Ik heb het gevoel alsof ik kinderen moet krijgen terwijl ik (we) dat niet wil. Nou ja, ingewikkeld ergens. Ergens ook niet omdat onze wensen nu heel duidelijk zijn.

[Kurisu]

@Nebula

ingewikkeld ergens

Ik vind het zo stom voor jou (en ons allemaal) dat dit ingewikkeld is. Als het iets anders was geweest dan kinderen, echt wat dan ook, dan was het niet ingewikkeld. Wil je niet emigreren? Niet ingewikkeld om het niet te doen. Wil je geen huisdier? Niet ingewikkeld om niet te doen. Wil je geen vlees meer eten? Niet ingewikkeld om niet te doen. Wil je geen rechten studeren? Niet ingewikkeld om niet te doen. Allemaal keuzes met een impact op je toekomst. Maar omdat wij een baarmoeder hebben en het patriarchaat besloten heeft dat we daarom direct sowieso een kind gaan willen in ons leven, is het ingewikkeld om dat toch niet te doen omdat we het niet willen.

Niet per se gericht aan jou, maar door het nadenken en twijfelen aan het tekort aan kinderwens (wat gewoon heel normaal is? Jouw leven, jouw lichaam, jouw toekomst) houden we die aspecten van het patriarchaat zelf in stand. Dan geven we andere vrouwen ook het idee dat zij moeten twijfelen als ze geen kinderen willen. En waarom? Het zijn maar kinderen? Iemand anders wil vast wel kinderen, dus het is niet alsof we de verantwoordelijkheid persoonlijk hebben om de mensheid voort te laten bestaan.

Door aan onze eigen wensen te twijfelen geven we eigenlijk weer macht terug aan het patriarchaat en dat vind ik stom

[Koda]

Ik bedoelde niet te zeggen dat je daar altijd last van blijft houden. Als je tevreden bent met je leven zal zo’n alternatief fantasiescenario je waarschijnlijk niet interesseren idd. Maar in tijden van onrust speelt het bij mij wel eens op, heb het nu bv zelf op gebied van werk en ik hoor het om me heen ook wel eens over wel/geen kinderen (of het aantal).

Ik denk wel dat je gelijk hebt @Nebula dat dit een van de meest onomkeerbare keuzes is. Ik denk dat dat het ook mede zo ingewikkeld en “zwaar” maakt. Naast idd dat het de “normale” keuze lijkt en als je die niet automatisch wilt maken dat je je daar dan helemaal op moet heroriënteren.

spoiler over wel kinderen krijgen

Ik heb uiteindelijk na jaren twijfel voor wél een kind gekozen, en die ook gekregen. Zonder dat ik dus een grote wens had. Doorslaggevend was dat mijn vriend erachter kwam dat hij echt heel graag een gezin wilde. En ik kon me ook wel een fijne toekomst mét gezin voorstellen. Heb nooit een hevige ja gevoeld, maar ook nooit een hevige nee. En ik heb het geluk dat ik het tot nu toe veel leuker vind dan ik dacht. Maar zo moeilijk dat je dat vooraf zo lastig in kan schatten! En het kan voor mij in de toekomst ook nog wel anders worden natuurlijk, dat ik met periodes ga verlangen naar het “what if ik geen kind had” scenario.

[Unicornscramble]

Jouw leven, jouw keuzes en ook allemaal in jouw eigen tempo. Laat je niet leiden of onder druk zetten door de verwachtingen of levensloop van anderen.

Letterlijk al sinds mijn 18e vroeg mijn familie wanneer ik kinderen zou krijgen. Niet als in, hey zou je dat willen in de toekomst? Maar echt als in, nou toen ik 18- 21 was had ik al mijnn1e dus chopchop! Had toen geen relatie, woonde nog thuis. Was heel vreemd. Heb nu geen contact meer met mijn familie dus hoef dat gelukkig ook niet meer te horen

Ik ben nu 30 en mijn man (34) kon 8 jaar geleden een huis kopen toen ik nog studeerde en hij een vast contract kreeg. Toen zeiden mensen ook:“Ooh, nu zullen er vast gauw baby’s komen hè, want huis met 3 slaapkamers, 2 jaar samen dan is het wel tijd, blabla etc.” Nou, nee. Moest daar echt niet aan denken toen ik middenin mijn voltijd studie zat, stage liep en part-time werkte. Maar mensen zeiden letterlijk dat het “gewoon” de volgende stap was. Het lijkt er soms ook op dat het voor sommige mensen ook niet iets is waar ze over nadenken wat voor gevolgen het heeft op je leven en leefsituatie, maar hey “iedereen” doet het, het hoort er bij dus gas op die lolly. Terwijl het 2021 is en dankzij anticonceptie hebben zowel vrouwen als mannen een keuze (personen die ongewenst infertiel zijn daargelaten)!

Wij hebben nog steeds geen kinderen en die komen er waarschijnlijk ook niet omdat we beiden geen concessies willen doen in onze levensstijl en hier ook gelukkig in zijn. Wij komen beiden ook mensen (zowel mannen als vrouwen) tegen die eerlijk toegeven dat ze niet 100% zeker waren, de gok hebben gewaagd en toch spijt hebben. Dat zou ik een kind niet aan willen doen. Ik heb liever spijt dat ik het niet heb gedaan, dan dat ik spijt heb er wel voor te zijn gegaan. Want een kind is een levenslange commitment.

Edit: Ik wilde reageren op @Sterrenkijker, sorry @Nebula

[babushkababy]

Als ik ditsoort artikelen lees dan verdwijnt mijn laatste beetje kinderwens dus echt als sneeuw voor de zon

Als we Nederland niet anders inrichten, gaat het onherroepelijk mis, zegt...

[fahrenheit451]

Helemaal mee eens. Nu heb ik nooit echt een sterke kinderwens gehad, maar ik kijk wel echt met verdriet naar m’n neefjes en over hoe hun toekomst er uit gaat zien.

In 2050 is de temperatuur op aarde waarschijnlijk al meer dan 3 graden gestegen. Nederland krijgt een middellands zeeklimaat en zakt verder weg in de grond. Mijn neefjes zijn dan net zo oud als wij nu zijn.

Heb jij al iets van een “vlucht” plan? Ik merk dat ik dat soort gesprekken steeds vaker heb.