Beetje een dooddoener, maar ik denk dan altijd wel ‘beter spijt van geen kind dan van wel een kind’.
Ik vind dit helemaal geen dooddoener, ik sta er juist zo in. Als je zelf later spijt hebt dat je geen kinderen hebt gekregen ben jij in ieder geval de enige die er last van heeft, en daar kun je wel mee leren dealen. Je zal maar een kind op de wereld zetten en daar spijt van hebben… Heb zelf genoeg traumatische ervaringen meegemaakt om dat absoluut te willen voorkomen.
Ik luisterde de podcast “bakfiets of backpack” de naam is om te kotsen haha. Maar ik vond wel dat het veel inzicht gaf in de opties mbt wel/niet kinderen en hoe andere vrouwen daarmee omgaan.
Ik leerde bijv dat elke keuze die je maakt twijfels met zich meebrengt (which is fine). Ik ben best geneigd het zwart/wit te zien, terwijl beide opties niet zaligmakend zijn.
Als je geen kinderen mis je bepaalde dingen (bij mij is dat bijv zwanger zijn, oma worden, andere relatie met vriendinnen) en het is okay om daar van te balen of melancholisch over te zijn. Anderzijds is ook wél ouder worden ook niet 100% altijd de perfecte keuze.
Soms voel ik alsof ik 100% achter mn keuze moet staan, maar door die podcast leerde ik wel dat dat best onrealistisch is en dat het onderdeel is om ook de dingen die je dan wel mist ook te accepteren.
Ja dat klopt zeker wat je zegt, alleen is het natuurlijk niet zo zwart/wit, of het één of het ander. Je kan ook een kind krijgen en er wel heel gelukkig mee zijn. Maar dat is het dus, je weet het niet, je moet handelen naar wat je nu wil/voelt. En misschien heb je wel eens spijt, misschien niet.
Wat @wompie ook zegt inderdaad, bij elke gemaakte keuze kun je achteraf wel eens denken ‘heb ik er goed aan gedaan’, dat hoort bij het leven denk ik.
Ik las een keer over het onderscheid tussen gezinswens en kinderwens. Ik heb het eerste wel, het tweede niet. We hadden laatst een kind te logeren en het was gewoon zo gezellig om met z’n drieën de afwas te doen en ondertussen hard mee te zingen met Kinderen voor Kinderen. Nu mis ik m’n logeerkind. Maar ik heb echt een afkeer van de gedachte zelf het kind voort te brengen en te dragen. Dus ik zie ons ook wel voor een pleegkind zorgen in de toekomst. Ik ben niet bang dat ik spijt ga krijgen van iets wat me nu een verschrikking lijkt. Hoogstens een nieuwsgierigheid hoe het was als het anders was gegaan.
Oh wow dat vind ik echt een goed onderscheid! Bij mij was het inderdaad ook de eerste en niet het tweede. Misschien dat ik me daarom ook nooit zo heel goed kon identificeren met allerlei beelden van zwangerschap die ik om me heen zag, en ook zelfs niet tijdens fertiliteitsonderzoeken kon hunkeren naar een baby. Ik vond het een noodzakelijk kwaad om het gezin te krijgen wat ik wilde.
Ik herken je gevoel heel erg! Had het daar toevallig vandaag nog over met vriendinnen. Ik heb nu de leeftijd dat iedereen gaat trouwen en kinderen krijgen. Ik heb al jaren geen relatie en ook geen behoefte aan voor nu. Moedergevoelens heb ik ook totaal niet. Ik moet soms voor mijn werk in het ziekenhuis wel eens onderzoek doen bij baby’s en kinderen: verschrikkelijk. Heb ik weer zo’n huilend, kwijlend geval vast, nee dankjewel.
En toch ben ik dan bang dat ik later ineens wel wil en dat ik dan eigenlijk nu al de stappen had moeten zetten. Bijvoorbeeld gaan daten om een relatie te krijgen. Omdat ik idd misschien anders als het te laat is wel denk: shit ik had eigenlijk wel graag een gezin willen hebben, maar ik was altijd te druk met werken en studeren. En soms denk ik dat oudere kinderen wel leuk is, en dat je dan maar even door die babyjaren heen moet. Ik wil namelijk ook niet zeggen dat ik ECHT HELEMAAL NOOIT kinderen wil. Ik neig ‘voor nu’ alleen naar niet. Maarja het is ook niet dat ik zou zo lang nog heb voordat de keuze definitief is.
Ik heb inderdaad nooit een kinderwens gehad. Mijn vriend, met wie ik lang samen ben, had dat wel, maar niet perse toen. Uiteindelijk kregen steeds meer mensen om me heen kinderen. Ik vind kinderen, vooral baby’s, dus echt niet interessant, die van mijn vrienden dus ook niet… Alleen die van mijn zus zijn leuk haha. Maar heb nooit echt rammelende eierstokken gehad. Maar ging wel het gesprek aan met mijn vriend. Ik kreeg op gegeven moment wel die gezinswens inderdaad… en nu ben ik dus zwanger haha. Maar ik kijk vooral uit naar als de baby geen baby meer is. Maar wellicht slaan mijn hormonen op hol en word ik zo een typische moeder.
Oh dit klinkt precies als ik! Behalve dat het bij mijn vriend ook nooit zo speelde, is wel echt iets wat bij ons samen gegroeid is. Maar ik kan mezelf nog steeds niet als moeder voorstellen, ondanks dat ik er nu zo actief mee bezig ben haha.
Ja gek hè, en je weet ook hoe bezig ik er mee was. Uiteindelijk ook de beslissing genomen omdat ik niet meer de jongste ben en toch ook bang was om spijt te krijgen. Ik denk als ik geen relatie zou hebben, ik waarschijnlijk eerder kinderloos zou zijn.
Ja precies dit dus. Ik ben ook op een leeftijd dat iedereen om me heen en verder opeens aan het baren geslagen is, en mijn eerste gevoel als ik erover hoor is nog steeds zo’n soort verbazing van, oh wow niet verwacht, you do you, leuk voor jullie I guess, jij liever dan ik" Om me daarna te realiseren dat we allang (alláng) geen 22 meer zijn en het dus helemaal niet meer ‘bijzonder’ is maar gewoon ‘logisch’.
En ik ben meer bang dat ik nu mentaal ergens ben waar anderen dus waren toen ze 22 waren, maar misschien is dit wel nog veranderlijk, dat weet ik gewoon niet, ookal voel ik het nu gewoon helemaal niet. Toen ik midden 20 was vond ik 6 maanden vooruit plannen al een eeuwigheid, nu woon ik al een paar jaar in hetzelfde huis en bevalt dat heel goed. Wie zegt dat ik niet op middelbare leeftijd ineens gevoelsmatig rond de 30 wil zijn en wel een gezin had gewild?
Echt met alle andere dingen kun je wanneer dan ook besluiten om het toch te willen, je kan altijd nog gaan studeren, je kan op je 50e je huis verkopen, emigreren, je kan met alles het roer omgooien als dat is wat je wilt.
Alleen met biologie kan dat niet 
dus als je als vrouw uiterlijk in je dertiger-max begin veertiger jaren bij twijfel iets maar niet doet kan je nooit meer terug…
Oftewel ik haat vrouw zijn.
Dat van mentaal begin twintig voelen herken ik ook helemaal! Ik heb na mijn eerste studie een beetje van alles en niks gedaan, nooit vooruit gepland, deed altijd maar wat. Ik ben nu met een duale tweede studie bezig, en ik vind het allemaal super leuk, plan vooruit en weet helemaal wat ik qua loopbaan nu wil. Maar tegen de tijd dat ik dus klaar ben met deze opleiding ben ik ongeveer 34. Dan zou ik dus óf nog snel dan kinderen moeten krijgen als ik dat wil (moet dan ook maar net kunnen qua omstandigheden), óf tijdens mijn studie (verre van ideaal) of niet. En ik heb helemaal niet het idee dat ik binnen nu en een paar jaar klaar ben voor die keuze. Ik haat het idd ook echt dat je die keuze zo relatief vroeg moet maken omdat er anders helemaal geen keuze meer is.
Ik luisterde van het weekend een paar afleveringen van de podcast ‘Maybe Someday’ (betere titel, haha), kan ik ook aanraden! https://www.maybesomedaypodcast.com/
Zelf twijfel ik enorm en daarbij opgeteld die tikkende klok maakt dat me heel onrustig. Maar het lezen van jullie ervaringen en het luisteren van zo’n podcast helpt wel om m’n gedachten beter op een rijtje te krijgen. Fijn dat ik in ieder geval niet de enige ben. Ik ken eigenlijk alleen maar vrouwen die ofwel zeker weten geen kinderen te willen ofwel zeker weten van wel (of ‘gewoon’ meegaan in de sociale verwachtingen, dat kan ik niet goed beoordelen).
Wat een mooie omschrijving, thanks voor het delen hiervan!
Pfff ik snap precies wat je bedoelt. Ik zie mezelf gewoon echt nog niet voor iemand zorgen, en ook zijn er gewoon nog zoveel dingen die ik wil doen. Wat ik wel interessant vond om te horen is dat mannen dus ook gewoon een biologische klok hebben net zoals vrouwen? Ja ze kunnen zich nog wel voortplanten, maar hoe ouder de man is hoe moeilijker het gaat, en ook zijn die kinderen veel waarschijnlijker om autisme of andere stoornissen te krijgen. Die mannen die denken hun hele leven de tijd te hebben mogen ook weleens een wake up call krijgen eigenlijk haha
Ik vind dit echt zo’n goede post. Ik ben me nooit bewust geweest van het verschil tussen een gezins- en kinderwens, maar besef nu dat ik inderdaad nooit een kinderwens heb gehad.
En op een of andere manier is het besef van dat onderscheid een soort opluchting ofzo? Hierdoor lijk ik minder druk te voelen om er 100% zeker van te zijn geen kinderen te willen. Mijn huidige leefsituatie voelt daarnaast ook al gewoon als mijn gezin. Ik denk ook dat een kind erbij vooral heel veel stress oplevert en het leven voor mij niet leuker zal maken.
@Sax @Mexi @grace Dank voor jullie openheid. Het is soms ook zo’n kluwen aan omstandigheden/cultuur/verleden/levensvisie die je al dan niet kinder- of gezinswens bepaalt.
Vandaag de hele dag op mijn nichtje van 1,5 gepast. Zo’n super lief meisje is het, maar ik lig nu wel echt afgepeigerd in bed, haha. Blij dat ik haar eind van de middag weer aan d’r moeder kon geven 
Ik twijfel of dit het juiste topic is, maar het komt het meest in de buurt geloof ik - dus plaats het toch maar hier.
Ik heb dit weekend een aantal moeilijke gesprekken met mijn vriend over onze kinderwens gevoerd. Ik denk dat ik geen kinderen wil, maar ben daar ook weer niet 100% van overtuigd. Daar ben ik altijd open in geweest vanaf dat ik hem heb leren kennen. Maar omdat ik geen definitieve keuze heb gemaakt, is er dus geen sprake van duidelijkheid hierover.
Mijn vriend ging er altijd vanuit wel kinderen te hebben in de toekomst, maar was in het begin van onze relatie redelijk overtuigd dat hij afstand kon doen van die wens. De laatste tijd is hij er veel mee bezig en merkt hij (kort gezegd) dat hij het toch niet zou willen missen. Hij wil zichzelf in deze rol zien en wil die persoonlijke ontwikkeling graag meemaken. Ik snap dat natuurlijk - en ik kan me er deels ook in vinden - maar dat neemt mijn eigen twijfel niet weg. Ik zie veel beren op de weg en zie erg op tegen wat een zwangerschap met je lijf doet. Ik ben bang dat ik mezelf totaal uit het oog verlies als ik voor mijn kind ga zorgen, ben bang dat ik me altijd zorgen maak en het nooit goed genoeg vind wat ik doe (ben een perfectionistisch type haha). Kortom een hoop angst voor wat een toekomst met een kind brengt. Ik zie ook wel positieve kanten maar die overstemmen de negatieve vooralsnog niet.
Ik wil mijn vriend uiteraard niet kwijt, maar ik wil hem ook niet zijn kinderwens ontnemen. Tegelijkertijd ervaar ik meer en meer druk om NU te kiezen (en dat moet gezien mijn leeftijd ook, ik ben 35) - maar zijn veranderde mening maakt het een nog zwaardere last. Het staat nu tussen ons in en ons samenzijn voelt daardoor minder ongedwongen - alsof er een houdbaarheidsdatum op onze relatie zit. Wat dus denk ik ook zo is als we hier niet uitkomen. Ik ben er erg verdrietig over (net als hij) en voel de wanhoop dichterbij komen; hoe maak ik nou een echte keuze hierover?
Misschien herkent iemand dit en/of heeft iemand tips over hoe ik hiermee om kan gaan en wel bij mezelf kan blijven. En anders heb ik het gewoon een beetje van me afgeschreven, ook prima 
Wat een lastige situatie lijkt me dit. Ik denk eigenlijk altijd dat je meer spijt gast hebben van kinderen krijgen wanneer je niet wil, dan wanneer je geen kinderen krijgt terwijl je wel wilde. Kinderen zit je wel echt voor altijd aan “vast”, terwijl er ook mogelijkheden zijn om een ouder rol aan te nemen in andere situaties, bijvoorbeeld opvang of gast ouder. Ik snap dat het niet hetzelfde is, maar goed.
In elk geval dnek ik dat je uiteindelijk liever uit elkaar gaat dan dat je zoiets groots doet wat je eigenlijk niet wil, en daar dan aan vast zit. Uiteindelijk ga je je partner daar ook onbewust of bewust de schuld van geven. Mijn ouders zijn bijv uit elkaar gegaan omdat mijn moeder geen kinderen wilde en mijn vader wel, en uiteindelijk hebben ze meerdere kinderen en miskramen gehad. Mijn moeder houdt van ons hoor, maar ze heeft wel veel spijt van haar levenskeuzes en ik weet dat ze gelukkiger was geweest zonder ons (en mijn vader Hahaha, dus de scheiding was goed)
Anyway hier heb je helemaal niks aan denk ik want ik heb het niet persoonlijk meegemaakt, maar mijn moeder zat wel in jouw situatie. Uiteindelijk heeft ze het moederschap heel zwaar gevonden door een lastig kind, maar mijn siblings en ik zijn wel echt gelukkig opgegroeid hoor. Ik heb nooit gemerkt dat mijn moeder geen kinderen wilde. Wel wist ik altijd dat ze ongelukkig was met het leven dat ze had en dat ze al haal toekomst ambities op heeft moeten geven. Nu iedereen uit huis is pakt ze dat wel weer op, maar wil je 23 jaar wachten daarmee?
Dat zijn hele moeilijke en soms ook verdrietige gesprekken. Volgens mij is er voor jullie allebei een keuze, jij of je wel of geen kinderwens hebt en voor je vriend is het de vraag of hij in een relatie wil waarin hij geen vader zal worden. En het nadeel als vrouw is dat je ook nog een biologische tijd hebt en voor een man is het daarin iets makkelijker. Ik denk dat het nooit goed is om mee te gaan in een kinderwens vanwege iemand anders. En het kost me nog altijd heel veel moeite om dit te zeggen, al weet ik dat het zo is, ik zat aan de andere kant. (Heb ik hier al eens eerder gedeeld. Mijn man wil geen kinderen, ik had ze wel graag gehad maar toch gekozen voor onze relatie samen.) Ik vond het heel moeilijk om het erover te hebben met anderen en helemaal met mijn man. Maar uiteindelijk is het jouw keuze en jij weet het allerbeste wat je gelukkig maakt.