Herkenbaar in de zin dat er om mij heen ook een babyboom gaande is. Zelf heb ik wel een kinderwens, alleen willen wij nog even wachten omdat we het nu zo fijn hebben met z’n 2en en ivm wat praktische redenen. Die babyboom zorgt bij mij wel een beetje voor een soort fomo.
Wat me niet helemaal duidelijk is in jouw verhaal: ben je 100% zeker dat je geen kinderen wilt? Of twijfel je daar nu aan? Het klinkt een beetje alsof jullie een rationele beslissing hebben gemaakt, maar dat je gevoel nu toch begint te twijfelen of die beslissing wel 100% vast staat. Klopt dat?
In ieder geval, het is oké om in de war te zijn door de ontwikkelingen in je omgeving. Betekent niet dat je daar direct naar moet handelen, je kunt het gewoon op je af laten komen toch? En als blijkt dat je vriendschappen dusdanig veranderen dat je nieuwe vrienden wilt kun je daar altijd nog naar op zoek. Ik zou nu niet halsoverkop nieuwe vrienden zoeken (lol alsof dat zo makkelijk is) puur en alleen zodat je gesterkt wordt in het idee dat je kinderloos wilt blijven (zo komt je verhaal op mij over, sorry als ik dat verkeerd heb).
) Maar als ik dan verder denk komt mijn rationele kant toch harder omhoog, die emotionele gevoelens zie ik als een romantisering van de werkelijkheid. En ik denk dat mensen die kinderen willen die juist minder die rationele kant hebben (of het gewoon zo graag willen dat ze die nadelen voor lief nemen).
Spijt is niet het ergste wat er is.