Wat een interessant topic! Het valt me op dat de meeste mensen hier, hoewel voldoende intelligent zijn, voor een minder ambitieus pad kiezen. Dit lijkt me niet het gemiddelde voor hoogopgeleid Nederland/ België of wel? Wellicht is er een verband tussen mensen die veel tijd op fora doorbrengen en voor een bepaalde loopbaan kiezen.
Ik hoop wel dat er ook mensen reageren die wel een superambitieus leven lijden en op de zuidas werken ofzo. Ben benieuwd naar hun visie!
Ik heb op de Zuidas gewerkt en ben nog steeds heel ambitieus maar ik ben erachter gekomen dat structureel 50-60 uur niks voor mij is.
Ik denk dat dit prima gemiddeld is hoor. Ik ken behoorlijk wat mensen die direct na hun afstuderen (vaak zelfs al na een afstudeerstage) terug kwamen van het zuidas-idee of het ellebogentraineeship-idee. Denk dat het kiezen van een minderambitieus pad ook grotendeels te maken heeft met een beetje wijsheid dat je door de jaren heen op doet. Daarbij noemen veel hun banen minder ambitieus, maar ben ik benieuwd of dat minder ambitieus is in vergelijking tot de top van ambitie of eigenlijk prima ambitieus is omdat het een baan op niveau is.
No offense tegen mensen op de zuidas hoor. Ik bedoel met wijsheid niet dat je als je wijs bent niet de zuidas op gaat, meer dat je jezelf, je dromen en je doelen beter gaat zien en op basis daarvan denkt: misschien is dat niet mijn plek ( of juist wel).
Ik denk juist dat hoogopgeleid + high end job helemaal niet zo gemiddeld is, maar eerder uitzondering.
We hebben echt ontzettend veel afgestudeerde hbo en wo studenten ieder jaar. Het is statistisch gezien niet eens mogelijk dat het grootste gedeelte hiervan in “de top” van de banen beland. Juist omdat die banen maar schaars zijn, worden ze als bijzonder of succesvol gezien. Als de gemiddelde student maar topadvocaat zou worden bvb, zou er ook geen hogere status aanhangen.
Daarnaast sluit ik me aan bij @Shaaar en lees je ook in deze berichten dat veel meiden hier terugkomen van de mogelijkheid zo’n drukbezette baan te vervullen. Je wordt ouder gaat anders tegen het leven aankijken en je wilt misschien ook kinderen. De vraag in dit topic is op welke manier mensen een keuze maken en in hoeverre ze daar eigenwaarde in meenemen of wat dat met eigenwaarde doet.
Het kan aan mij liggen, overigens vind ik de opmerking over veel tijd op fora rondbrengen en een bepaalde loopbaan best zuur. Op dit forum zitten ook doktoren, advocaten en dames die op de Zuidas werken. Zij voelen zich wellicht niet aangetrokken tot dit onderwerp. Nu staat het er een beetje alsof hier alleen de no life’s reageren, maar het kan ook mij liggen dat die opmerking me triggert.
Ik heb eerst een studie afgerond waarbij ik een goede baan had kunnen krijgen en veel geld had kunnen verdienen. Als ik vroegere medestudenten op LinkedIn zie hebben ze banen bij grote bedrijven zoals philips en Google.
Ik werd echter niet gelukkig hiervan en kan met trots zeggen dat ik nu verpleegkundige ben en met veel plezier naar mijn werk ga.
Ik zou nog wel een keer een reünie met die klas willen hebben. Ben heel benieuwd hoe ze reageren als ze horen dat ik nu verpleegkundige ben😆
Ik heb vmbo tl gedaan omdat ik vroeger enorm lui was aangelegd en tijdens de diploma uitreiking werd er gezegd dat ik het ver zou schoppen .
Dat is me altijd bij gebleven maar de luiheid bleef.
Heb twee mbo studies gedaan waarvan 1 97% afgemaakt en de andere volledig .
Ik moest en zou mezelf bewijzen dus ben ik naar het hbo gegaan. Eerste blok ging meteen al kak. Ik was meer bij Mn bijbaan aan het werk dan dat ik voor school deed. Uiteindelijk heeft Mn vader Mn boek afgepakt en in de houtkachel gegooid en gezegd dat het okay was om te stoppen.
Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld. Waarom kon ik dit aan?
Gelukkig kon ik fulltime werken bij Mn bijbaan en ben ik daar uiteindelijk nog 3 jaar gebleven.
Door verandering van afdeling en leiding had ik er genoeg van. Ik wilde een “simpele” baan zonder stress. Ik ben als hoofdcaissiere gaan werken in een supermarkt en daar ben ik nu doorgegroeid als bedrijfsleider. Ik ben tevreden met waar ik nu ben. Ik heb enorme mazzel gehad want normaal heb je hier een hbo diploma voor nodig.
Oude klasgenoten hebben het wel verder geschopt via hbo of uni en ja dat neem ik mezelf af en toe wel kwalijk.
Ik heb nog genoeg te doen in de winkel waar ik werk maar als het gaat lopen wil ik graag de opleiding voor uitvaart begeleider doen.
Dat roep ik al sinds Mn 12de en hoop dat me dat gaat lukken.
Haha ik heb binnenkort trouwens een cursus ‘career management’ op mijn werk omdat ze bang zijn dat wij straks met onze phds geen baan kunnen vinden. Mijn werkgever betaalt echt een klap geld voor dit soort cursussen. Ben heel benieuwd of het LinkedIn bullshit is of niet.
Ik vind dit echt een beetje lastig. Ik ben iemand die totaal geen ambitie heeft om carrière te maken, mijn doelen in mijn leven waren gewoon afstuderen en werk vinden dat ik graag doe. Toch ben ik eerder per toeval in een baan gerold die door veel mensen wordt gezien als heel hoog op de carrière ladder binnen mijn werkveld. Ik zelf zie dat niet echt op die manier, het is gewoon een baan waar ik graag naartoe ga. Maar ik merk echt sinds ik die job doe dat mensen mij veel hoger inschatten als mens dan voordien? Terwijl ik net dezelfde persoon ben als voor die job? Blijkbaar ben ik nu ‘leuker’ ‘belangrijker’ en blabla waardoor ik nu dus meer aangesproken wordt etc. Sommigen zullen zich waarschijnlijk gevleid voelen hierdoor, maar het enige wat ik kan denken is ‘was ik dan voordien niet goed genoeg?’ en ‘mijn job is niet ik’.
Ik vind dit wel een mooie gedachte. We worden vaak van jongs af aan al getraind om het beste uit onszelf te halen, het zo ver mogelijk te schoppen. Maar naarmate ik volwassener werd, ben ik me ook bewuster geworden van wat “succes” voor mij betekent. Voor sommigen ligt dat misschien wel in carrière maken, een bepaalde positie bereiken of een bepaald inkomen. En dat is helemaal prima! Ik ben er inmiddels achter dat ik mijn geluk haal uit andere dingen. Dat heeft even tijd gekost om te beseffen en accepteren.
Ik heb veel teveel ambitie geloof ik, op het megalomane af 
Gelukkig wel in de sector waar ik het allerliefst in werk maar ik merk wel dat ik op heel veel gebieden actief probeer om niet alleen zo hoog mogelijk te komen maar ook om de standaarden te veranderen/ te verbeteren. Merk ook wel dat mijn werk en identiteit heel erg aan elkaar gekoppeld zitten. Als je me vraag hoe het gaat krijg je in de eerste zin van mijn antwoord al te horen hoe en wat er met werk aan de hand is.
Linkedin boeit me niet zo maar soms als ik kijk naar andere mensen in mijn werkveld denk ik wel “fuck, diegene is jonger, succesvoller en rijker dan ik, wat doen zij beter?”. Geld is belangrijk voor me, vooral omdat het zorgt dat ik ambitieuzere projecten kan draaien en betere salarissen kan betalen. Wel streef ik naar minder uren, zowel voor mezelf als de mensen die ik in dienst heb. Burnouts liggen constant op de loer en we maken mooier en beter werk als we de tijd ervoor nemen.
Een betere balans is iets waar ik constant naar probeer te streven en het gaat wel steeds een stukje beter. Ben van weken van 60 uur naar ongeveer 35 uur gegaan en ik wil eigenlijk 30/32 uur werken voor het begin van het nieuwe jaar.
Misschien heb je gelijk! Vandaar ook dat vraagteken. Ik kom zelf uit een omgeving waarin niemand hoogopgeleid is dus ik weet het niet zo goed. Ik denk ook dat je gelijk hebt inderdaad, dat mensen na een tijd hun doelen bijstellen en andere prioriteiten krijgen.
@Adje Sorry als ik je een vervelend gevoel heb gegeven, dat was absoluut niet de bedoeling. Nu ik het teruglees staat het er inderdaad een beetje lullig. Het was meer een hersenspinsel van mij. We hadden namelijk eerder al geconcludeerd (n.a.v. de poll in het persoonlijke vragen topic) dat er bovengemiddeld veel introverte mensen op dit forum zitten. Geen gemiddelde afspiegeling van de bevolking zeg maar. Ik zag daar zelf best een logisch verband. Ik wilde geenszins zeggen dat ik vind dat mensen die veel tijd op fora doorbrengen hun tijd verdoen en daarom minder ambitieus zijn o.i.d. (Ik heb zelf geen idee wat ik aan het doen ben met mijn leven en nog niets gepresteerd dus ik ben ook de laatste die hierover mag oordelen.)
Even hierop inhakend: ik herken me hier heel erg in, ik heb heel erg getwijfeld of ik wel wilde promoveren precies om de redenen die jij noemt. Maar ik ben nu dus wel aan het promoveren en ik werk op een universiteit binnen een team waarbij iedereen juist heel relaxt te werk gaat, ze het heel erg promoten om in het weekend te ontspannen en raden ons ook echt aan om zeker in de avonduren niet meer je mailbox te checken.
Stel je wilt verder binnen het onderzoek dan wordt het natuurlijk wel competitiever (postdoc plekken zijn natuurlijk ook lastig te bemachtigen, onderzoeksgeld binnenhalen is per definitie al competitief), maar in mijn dagelijkse bezigheden merk ik hier weinig van. Bij onze afdeling merk ik 0 competitie tussen mij en andere promovendi en helpen we elkaar juist alleen maar. En mijn begeleiders en onderzoeksteam moedigen het juist alleen maar aan om op jezelf te letten en je niet te overwerken.
Ik ben erg blij en gelukkig met mijn huidige baan en het is ook echt mijn droombaan (ambulance vpk). Ik zou niets anders willen en zou ook niet weten wat ik zou moeten gaan doen als ik om een of andere reden dit niet meer zou kunnen. Ik zou ook echt niet vijf dagen in de week, elke week opnieuw, in een kantoor kunnen zitten. Mijn baan is wel eentje die iedereen “kent” en een mening over heeft. Krijg vaak te horen dat mensen respect hebben voor mijn functie en ze het zelf “echt niet zouden kunnen”. Ieder zn baan denk ik hoor! Wat ik zeg ik zou niet op kantoor kunnen werken. Het is heel divers en je gaat van besteld vervoer naar hectiek van een reanimatie en terug.
Lijkt me ook een vette baan! Zag ook laatst iemand die ambulance arts was geworden (vanuit basis-arts zijn). Lijkt me ook wel gaaf. Denk alleen dat het misschien beter een specialist zou zijn (zoals in Belgie, waar meestal een anesthesist meegaat) Hoe denk jij erover als er artsen zouden meegaan op de ambulance?
In principe kunnen wij bijna alle handelingen zelf. Ambulance verpleegkundigen mogen een aantal verrichtingen doen die in het ziekenhuis alleen door artsen worden gedaan. Mocht je wel een arts nodig hebben dan vraag je het MMT erbij (de heli, daar zit wel een arts op). Er zijn vier MMT’s in Nederland, dus vier artsen voor het hele land. Een arts op elke ambulance is wat mij betreft ook helemaal niet nodig. De meeste ritten kun je makkelijk zelf af als verpleegkundige en chauffeur samen. In enkele gevallen wil je het MMT erbij. Ik weet niet zo goed wat je met ambulance arts bedoelt. Is hij dan medisch manager? Of zit hij bij het MMT?
Ik heb echt precies dezelfde ervaring 
werk denk ik wel wat meer dan fulltime maar het is ook heel flexibel en zooo leuk, het voelt voor mij echt niet als werk. Ik sta er mogelijk ook wel wat chiller in omdat ik hierna niet per se in de academische wereld wil blijven overigens.
Nee echt een nieuwe specialisme! Maar ben bang dat dit straks googlebaar is ofzo, omdat het nog zo weinig bekend is. beetje vreemd 
Ben benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen.
Ik werk als post-doc binnen en erg ambitieus team en ik moedig mijn promovendi ook aan goed voor zichzelf te zorgen en duidelijke grenzen te stellen. In de wetenschap ben je nooit klaar, dus je kan in principe altijd meer doen. Volgens mij is het daarom belangrijk om duidelijke en haalbare doelen te formuleren en daarvoor hoef je zeker niet elk weekend door te werken. Mensen die zich zo profileren als ik was het hele weekend bezig met werk, vind ik altijd een beetje treurig, want dan gaat er toch ook chronisch wat mis, of je overschat jezelf of je kan geen grenzen stellen. Uiteindelijk zijn dat naar mijn idee ook niet de meest succesvolle mensen. Juist mensen die lekker gebalanceerd zijn: weten wanneer ze rust nodig hebben, dat aan kunnen geven en weten waar ze inspiratie uithalen hebben vaak de meest fascinerende ideeen en projecten. Uitvinden hoe jij werkt, wat je nodig hebt is ook juist iets dat je tijdens je promoveren moet ontdekken en uitzoeken. Laat je dus niet te gek maken door de sfeer die gecreëerd is tijdens de sollicitatie.
Ik twijfel al twee dagen om hier op te reageren met mijn eigen verhaal maar als ik het uitschrijf is het opeens nog meer “echt” ofzo.
Ik heb afgelopen juli mijn Master gehaald en wilde daarna graag terug naar Nederland. Omdat solliciteren niet heel soepel verliep vanuit het buitenland ben ik voor een baan gegaan die ik voor mijn opleiding ook al kon doen / deed. Ik werk hier nu bijna een maand en merk dat ik er niet gelukkig van word. Het voelt als een stap terug en alsof ik mijn opgedane kennis te niet doe. Daarnaast vind ik het werk echt niet meer leuk maar werk ik in het onderwijs waarbij het een beetje “not done” is om halverwege het jaar te stoppen. Kortom, volop twijfels en elke dag vacatures af speuren. Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet.
Gewoon door solliciteren. Ik ken genoeg colllega’s die halverwege het schooljaar stoppen. Dat is niet jouw probleem!