Carrière en eigenwaarde

Werk en studie
#1

In het wkekw-topic kwam LinkedIn ter sprake en de vervelende gevoelens die daarbij kunnen komen kijken.
Ik gaf zelf aan getriggerd te kunnen raken door Linkedin, omdat ik me overweldigd voel door alle toffe banen/posities van oud klasgenoten en bekenden. Linkedin is daarbij echter niet de aanstichter, want ook in het “echte leven” kan ik een steek voelen als een ander vertelt over zijn of haar carrière.

Ik vraag me af hoe anderen hierin staan. Ben je blij met wat je doet? Ben je ambitieus? Merk je dat je jouw beeld van iemand laat afhangen van zijn carrière? In hoeverre koppel je eigenwaarde aan je beroep/carrière? Kan je loslaten wat anderen van je vinden of geef je jouw functie ook stiekem een stoere Engelse naam?

Brand los!

8 likes
#2

Ik heb dit ook in grote mate.
Was alvorens echt in extreme mate, maar loop momenteel bij een therapeut en dit is wel een van de pijlers waar we het over hebben. Het is wel een beetje afgenomen inmiddels.

Een vriend deelde toevallig gister dit artikel met mij:

4 likes
#3

Interessant topic!
Ik hecht er heel veel (te?) waarde aan. Ook bij anderen, ik beoordeel mensen wel op wat ze doen, erg genoeg.
Ik ben heel erg voor eigen initiatief en eigen verantwoordelijkheid als het gaat om gelukkig zijn met je werk. Klagen over je werk vind ik verschrikkelijk, dan vind ik ook dat je stappen moet zetten en de verantwoordelijkheid naar je toe moet trekken om gelukkig te worden in je baan.

1 like
#4

Mijn eigen verhaal:

Ik ben altijd “de nerd” geweest van de klas, maar liep eigenlijk op de middelbare al aan tegen een burn-out. Alles altijd maar goed willen doen.
In mijn studententijd richte ik me vooral op rust en die vond ik (hoe raar het ook klinkt voor sommigen) in het onderwijs. Regelmatig rooster, regelmatige werktijden en nooit weekenddienst zoals ik in de zorg (bijbaan) ervaarde. Ik kreeg energie van de kinderen en ik was nog met mijn vak bezig i.t.t andere studiegenoten. Toch knaagt soms mijn eigenwaarde, omdat docenten op school soms tegen mij zeiden dat ik ooit nog voor de VN ging werken bijvoorbeeld maar ik tot de conclusie kwam daar niet de energie voor te (willen) hebben. Stom, maar soms is daar dus toch het gevoel gefaald te hebben in de ogen van anderen.

Ik kan dat normaliter heel goed vanaf me af schudden, maar in tijden van niet lekker in mijn vel zitten kan het toch prikken dat ik “niet verder gegaan ben, zoals anderen van me verwacht hadden”. Mega suf, maar dan voel ik me zo’n onzekere koe, die zich moet verantwoorden voor haar keuzes.

Overigens interesseert het mij andersom verder geen ene hol wat iemand doet. Ik heb ook vrienden met mega uiteenlopende beroepen.

#5

Zou je kunnen omschrijven welke woorden of inzichten je van de therapeut meekrijgt, die helpen?

#6

Ik heb geen carrière, maar ik ben niet super ambitieus op de klassieke manier. Ik wil 1 ding in het leven en dat is vrij zijn en kunnen reizen voor lange periodes en ik vind het helemaal prima in ruil daarvoor geen dikke carrière te hebben, maar klote baantjes te werken om te sparen, dan te vertrekken en dan opnieuw beginnen. Ik wil een baan waarbij ik na werktijd lekker onbereikbaar kan zijn, geen verantwoordelijkheid heb over toekomstvisies, geen opleidjngstrajecten inga en ik gewoon relaxed kan werken.

Ik hoef geen mooie titel, geen mooi kantoor, geen aanzien, geen groeimogelijkheden of een enorm salaris. Ik geef daar echt gewoon niks om. Werk is voor mij alleen een middel om Mn doel te bereiken en zal nooit Mn levensdoel zijn. Als anderen wel ambitieus zijn vind ik dat prima, maar het is niet iets wat ik een belangrijke kwaliteit in mensen vind, ik vind het niet per se aantrekkelijk of jaloersmakend en het zal me een worst wezen hoe succesvol Mn “Peers” zijn in hun carrière, als ze maar gelukkig zijn in het leven.

Groetjes van deze zweverige hippie.

44 likes
#7

Jij werkt om te leven en je leeft niet om te werken.

2 likes
#8

Ik ben benieuwd wat voor baan dat is. Ik werkte 8 jaar in een winkel en zelfs daar moest ik cursussen als hccp enzo volgen. Mijn broer werkt bij een houtversnipperbedrijf en die heeft zijn heftruckrijbewijs moeten halen. Laat staan als je voor een kantoorfunctie gaat

#9

Ik vind mijn baan super leuk en ik zou mezelf ook wel omschrijven als ambitieus, maar als anderen niet ambitieus zijn dan heb ik daar geen oordeel over. Ik heb ook veel verschillende vriendinnen, zowel echte ‘carrièretijgers’ als mensen die niet werken.

Zelf kan ik wel echt onzeker worden van anderen. Zeker bij rechten waar het soms lijkt alsof iedereen alleen maar bezig is met CV vullen en opscheppen, maar juist omdat ik mijn baan nu super leuk vind heb ik er minder last van. Ik denk dat als je iets doet wat jij super leuk vindt en waar jij 100% achter staat je niet onzeker hoeft te zijn. Voor zo’n ‘super gewedige baan bij Zuidaskantoor X’ (waar ik wel eens jaloers op ben) moet je ook veel opofferen en saai (vind ik) werk doen.

Kortom: waarom zou ik me onzeker voelen door mensen die een baan doen die ik niet eens wil hebben?
Dat geldt denk ik ook voor jou @Adje. Makkelijk gezegd maar waarom zou je erom geven dat je niet voor de VN werkt als je zelf al aangeeft dat het niet bij je past?

Plus: er is altijd wel iemand met een leukere en betere baan dan jij dus als je daar over blijft stressen heb je nooit rust.

5 likes
#10

Ik ben oprecht jaloers op jouw instelling!

Ik ben te ambitieus. Ik hou van mijn werk maar kan er ook gigantisch in door slaan. Heb al 2x een burn-out gehad / overspannen geweest en eigenlijk is het nooit goed genoeg. Ook ik heb hier therapie voor gehad, maar stiekem is er niet enorm veel veranderd. Die drive zit er nog steeds in. Niet alleen qua carrière maar ook prive is alleen het beste goed genoeg. Heel vermoeiend.

2 likes
#11

Oh genoeg hoor. Heb zat baantjes gehad waar je gewoon werkt en weer na huis gaat. Ik heb twee bachelors en een masterdiploma dus voor vee kantoorbaantjes is dat meer dan genoeg, blijf toch nooit ergens lang hangen.

5 likes
#12

Ik ben heel, heel, heel blij met wat ik doe en zou mezelf niet perse ambitieus noemen. Er zijn mogelijkheden om door te groeien, maar als dat om wat voor reden dan ook niet kan of lukt vind ik het niet heel erg. Als ik straks kinderen heb is mijn huidige functie perfect, dus om die reden heb ik nu niet zoiets van ik moet en zal dit of dit bereiken. Vond het vroeger heel belangrijk wat mensen van me vonden, maar dat heb ik gelukkig helemaal los kunnen laten. Zolang ik er zelf gelukkig van word en er van kan leven dan vind ik het prima, waarom zou ik daarbij aan anderen moeten denken, het is toch mijn leven. Ja ik ben ik zekere zin te slim voor wat ik doe, ik kan veel meer, maar dat hoef ik niet. Vind het bij anderen dan ook totaal niet boeiend wat voor opleiding ze gedaan hebben of welke functie ze hebben, leuk voor ze als ze een hoge functie hebben, maar kan er ook niet wakker van liggen als ze bij wijze van putjesschepper zijn. Ik gebruik wel de Engelse term, want vind visagiste zo stom klinken, makeup artist staat beter ofzo haha.

7 likes
#13

Ik hoor wel vaker van leeftijdsgenoten dat ze geïntimideerd zijn door mijn CV/LinkedIn maar ik heb nog steeds geen flauw idee wat ik aan het doen ben met m’n leven. Heel veel van de dingen die ik heb gedaan overkwamen me, werden aangeboden en dan dacht ik och ja waarom ook niet. Met als gevolg dat ik voor de buitenwereld best toffe dingen heb gedaan, maar eigenlijk werd ik van niets écht blij.

Dat is voor mij qua werk nu echt het grootste dilemma. Ben nu op vakantie en merk ook echt dat ik gesloopt ben na 8 maanden werken in functies waarvan ik denk ‘meh’, ondanks dat ik heel blij ben met de organisatie waarvoor ik werk.

Ik sta op zich wel achter het idee dat je je werk niet een té groot ding moet maken en je moet werken om te leven en niet andersom, maar toch hoop ik ooit een baan te vinden die me ook echt gelukkig maakt en die ik niet alleen doe om anderen te plezieren of om simpelweg geld te verdienen. Maakt mij niet uit als dat putjesscheppen blijkt te zijn

4 likes
#14

Zelf denk ik dat er ook wel een middenweg is tussen ‘leven om te werken’ of ‘werken om te leven.’
‘Werken om te leven’ klinkt imo ook verschrikkelijk namelijk. Alsof je dan die 8 uur per dag aan het uitzitten bent tot je ‘echte leuke’ leven begint. (Hoewel daar vast nuances in zijn maar zo zou ik het ervaren denk ik.)

10 likes
#16

Ik zou willen dat ik een korte samenvatting kom geven, maar het is zo uitgebreid. Ik zal proberen als ik op mm laptop zit om een paar key elementen te benoemen.

4 likes
#17

Ik heb LinkedIn om dezelfde reden verwijderd als instagram, omdat ik er niet tegen kon om continu de successen van andere mensen te zien… Daarbij vond ik het eigenlijk best ongemakkelijk om je gehele cv zo open op internet te hebben staan, heb het idee dat ik de enige ben die dat zo ervaart? Misschien moet ik me niet aanstellen want iedereen heeft het en het is handig blabla

Ik heb een paar vrienden die WO zijn opgeleid en nu ‘simpel werk’ doen, zij krijgen daar behoorlijk veel commentaar op maar ik bewonder het eigenlijk best wel. Ze zien er veel relaxter uit dan ik met m’n full time kantoorbaan waar ik in het weekend gesloopt door ben

1 like
#18

Ik wist niet dat meer mensen hier ‘last’ van hadden. Ik zie oud-studiegenoten 3 nieuwe functies per keer toevoegen op LinkedIn (commissies e.d.) en schiet daar soms wel een beetje in de stress van! Zat ook echt met studiegenoten die het altijd hadden over het opdoen van ervaringen. Hierdoor kreeg ik echt het gevoel dat ik als ik niks deed naast mijn studie ik voor altijd werkloos zal blijven, terwijl de baankansen voor mijn studie (op dit moment) hartstikke goed zijn.

#19

Ik vind nevenactiviteiten voor mezelf best belangrijk omdat ik er veel van heb geleerd en er zijn echt wel banen waar ze er enorm op kicken als je een hele lijst hebt, maar dat zijn vaak bedrijven waar straks naast het werk ook dat soort dingen van je verwacht worden.
Als je alleen maar nevenactiviteiten doet om je CV op te krikken dan dan prikken ze daar ook zo doorheen. Die mensen zijn echt niet altijd geliefd.

Ik zou altijd aanraden iets naast je studie t doen maar jij een leuke hobby hebt of een leuke persoonlijkheid ben je imo voor veel werkgevers even interessant. Er is zoveel meer dan commissiewerk en bestuurswerk. (Zeg ik haha.)
Je moet het echt alleen doen als je denkt dat je er lol in gaat hebben en iets van gaat leren, niet voor je CV.

Er is nog nooit een standbeeld opgericht voor een commissielid.

9 likes
#20

Top! Ik ben benieuwd.

#21

Ik ben totaal niet ambitieus en heb me hier lang over geschaamd. Ik hoorde mensen rond mij praten over lange- en kortetermijndoelen terwijl ik al stress kreeg bij het idee alleen al om een doel te moeten stellen. Toen ik afstudeerde heb ik gesolliciteerd voor een goede baan als onderzoeker en wonder boven wonder werd ik nog aangenomen ook. Ik heb me van dag 1 niet op mijn plaats gevoeld. Ik had heel veel last van het ‘impostor syndrome’ (hele tijd angst dat ik ontmaskerd zou worden als iemand die eigenlijk niet op die plaats thuisthoort) maar goed mijn ouders waren heel trots en het klonk zo cool als ik aan mijn ex-studiegenoten vertelde wat ik nu deed, maar tegelijk voelde ik me daardoor nog kutter want eerlijk, ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik goed bezig was. In het weekend werkte ik als assistent voor een radioprogramma op de publieke omroep en hiervoor moest ik elke week de gasten die met de trein kwamen ophalen van het station. Tijdens die taxiritten had ik de meest interessante gesprekken met stuk voor stuk verstandige, gepassioneerde en succesvolle wetenschappers, filosofen, schrijvers, kunstenaars etc. Als we het dan over doelen of de toekomst hadden bleek in bijna alle gevallen dat zij ook geen duidelijke doelen hadden. Sommigen zeiden zelfs letterlijk: ik weet ook nog niet wat ik later wil worden.
Uiteindelijk heb ik beseft dat het geen schande is om niet ambitieus te zijn. Ik ben van baan veranderd voel met 100x gelukkiger. Wat is succes anyway? Ik geef om mijn werk, maar niet om het resultaat. Status of carrière zijn geen drijfveren voor mij dus het werkt ook niet als ik mezelf zoiets opleg omdat ik het gevoel heb dat dit zo hoort. Wat er toe doet is hoe ik me voel op het werk en of ik het gevoel heb dat ik mijn werk goed doe, niet om wat buitenstaanders denken van mijn job.

31 likes