Carrière en eigenwaarde

Werk en studie
#43

Ambitie, dat was geloof ik iets wat ik had toen ik nog studeerde. Grootse plannen! Terwijl als je klaar bent opeens blijkt dat je eerst nog maar eens een baan moet vinden en je eigenlijk nog niks weet. Nu werkte ik tijdens mijn studie al deels als freelancer dus dat scheelde gelukkig.

Anyway, ik heb werk dat ik leuk vind. Als ik het niet meer leuk vind, ga ik iets anders doen. Of dat nou in de culturele sector is of bij de Kruidvat. Als ik er maar plezier in heb en het uitdagend is. Interesseert me ook niet zoveel of mensen daar een mening over hebben. Zij betalen mijn rekeningen niet. Mijn baan, mijn leve.

13 likes
#44

Ik hecht daar wel waarde aan maar dat komt ook omdat ik heel ongelukkig zou worden als ik geen baan zou hebben of een goede toekomstperspectief.
Ik vind mijn werk leuk, ik zat eerst bij een werkgever waar het gewoon echt shit liep op een gegeven moment en ben daar dus weg gegaan nu zit ik ergens anders en heb het tot nu to erg naar mijn zin. Ik ben ook echt trots en gelukkig dat ik in een positie zit zonder geldzorgen, alles kunnen kopen wat ik wil, alles kunnen doen wat ik wil.
Meeste van mijn vriendinnen zijn ook zo en ik kan ook niet goed overweg met mensen die niet diezelfde mindset hebben. Soms als ik praat met mensen die niet werken dan zeggen ze alleen maar dingen zoals ja maar jij hebt het zo goed voor elkaar, jullie gaan alleen maar op vakantie blabla. Maar dan denk ik bij mezelf ik heb hier jaren voor gewerkt om te komen waar ik nu ben. Ik vind het prima als mensen niet willen werken of whatever maar ze moeten zichzelf dan niet met mij gaan vergelijken en mij een schuld gevoel aanpraten omdat ik een bepaalde levensstijl heb die zij zich niet kunnen permitteren.
Maar familie staat bij mij op 1, zodra ik geen tijd meer kan besteden met mijn familie of mijn relatie komt in gevaar dan zal ik ook wel echt maatregelen nemen dus wellicht minder werken of ander type werk.

1 like
#45

Ik had toevallig afgelopen week een sollicitatiegesprek voor wat ik dacht dat mijn droombaan zou zijn, een promotieplek. Maar het is zo competitief, en ze verwachten dat je 24/7 met je werk bezig wil zijn (werd niet letterlijk gezegd maar daar kwam het ongeveer op neer), en toen dacht ik ineens: wil ik dit wel??? De baan zelf lijkt me nog steeds leuk, want onderzoek doen is echt mijn ding, maar ik heb dus geen zin in dat ellebogenwerk en alles er omheen. Maar ja, ik moet toch iets doen voor de kost, en andere banen in mijn veld lijken me al helemaal niks. Ik wil het op mijn werk voor het grootste deel van de tijd naar mijn zin hebben (want: rotklusjes houd je altijd), en zodra ik om half 6 thuis kom wil ik niet-werkgerelateerde dingen kunnen doen.
Verder haal ik mijn eigenwaarde niet echt uit mijn baan, maar dat kan ook komen door de mensen met wie ik omga en omdat ik nog jong ben. Iedereen om mij heen heeft random baantjes, of dan peren ze hem ineens een paar weken/maanden naar het buitenland voor één of ander project dat niet per se gerelateerd is aan wat ze hebben gestudeerd.
Toch vind ik het wel een naar idee als mijn toekomstige baan niet echt een passie van me wordt, want ik heb verder niet echt grote passies? Ik wil me op ten minste één gebied van mijn leven gepassioneerd en nuttig voelen, haha. Maar goed, misschien moet ik daar niet teveel over nadenken, want als ik dat doe, raak ik verzeild in ongemakkelijke gedachten over wat nou eigenlijk de zin van het leven is enzo.

#48

Ik heb enorm gemixte gevoelens over dit onderwerp.

Na mijn studie stond ik voor een dilemma: Een inhoudelijk supergaaf traineeship, maar wel in een keiharde wereld, hard werken voor een kleine vergoeding, onderlinge competitie, lange intensieve dagen, waarschijnlijk veel stress.

Of een vaste functie, niet helemaal in lijn met mijn achtergrond maar wel op mijn (WO) niveau. Bij een bedrijf met een prima (niet uitzonderlijk) salaris, wel erg goede secundaire voorwaarden/extra’s, blije medewerkers, veel vrijheid qua werktijden en vakanties. Uiteindelijk koos ik voor het tweede, en ben ik sinds deze maand in dienst. Het is een superleuk bedrijf, ik heb lieve behulpzame collega’s. Ik kom elke dag vrolijk en niet gestrest of uitgeput thuis. Inhoudelijk is het niet mijn droombaan. Er komt weinig in terug van mijn “passies” en ik vind het soms wat saai.

Ik merk dat ik me hier bijna voor schaam om over mijn werk te praten. Als ik mensen vertel wat ik nu doe, krijg ik al snel een verbaasde blik en “oh, vind je dat leuk dan?” of “dat is toch heel iets anders dan wat je wilde?”. Hierdoor ga ik zo erg aan mezelf twijfelen. Is het zonde dat ik settle voor een wat minder spannende functie maar wel een leuk leven? Of mag ik juist blij zijn met mijn keuze?

#49

ik denk dat je als je dit kunt zeggen, je heel blij mag zijn met je keuze!

6 likes
#50

Dit is voor mij dus een herkenbaar dilemma. Maar ik denk dat dit komt omdat je je eerste optie soms nog eens romantiseert, op het moment dat je je even “verveelt”.
Maar wat hierboven al aangegeven wordt, dat je zoveel pluspunten kan noemen van de gekozen optie geeft écht aan dat je goed zit.

2 likes
#51

@Nescio @Adje Thanks meiden, fijn om wat bevestiging te krijgen omdat ik constant zo twijfel. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik optie 1 waarschijnlijk zwaar romatiseer. Als ik dat écht mijn leven was, was ik waarschijnlijk alleen maar ongelukkig.

Ik hoop nu alleen nog dat ik mijn nieuwe functie snel genoeg oppik om wel waardevol te zijn als medewerker. Omdat ik er geen ervaring mee heb en het, tja, saai vind gaat dat wat moeizamer. Ik heb niet het gevoel dat ik nu per se doe waar ik goed in ben, maar hopelijk groeit dat nog.

1 like
#52

Ik wel. Familie van ons geeft altijd van die onderhuidse opmerkingen als we op vakantie gaan en over ons vrijstaande koophuis. Maarja als je zelf niet wilt werken (echt waar) dan moet je niet jaloers zijn op anderen die meer geld te besteden hebben omdat ze full time willen werken.

Zelf heb ik totaal niet de ambitie om een superbaan te krijgen/uit te voeren. Waar ik werk voel ik me prettig, wordt ik gewaardeerd en is het management betrokken bij de medewerkers. Ik heb nog geen dag gehad dat ik met tegenzin ging werken vanwege het werk zelf of de sfeer o.i.d.
Dat vind ik veel meer waard dan een topfunctie waarbij je constant moet presteren en afgerekend wordt op alles. Ik verdien een modaal salaris en dat is prima! Verder interesseert het mij eigenlijk niet wat anderen wel of niet willen doen qua werk en hoop ik dat iedereen vooral plezier in werk heeft en houdt.

1 like
#53

Ik wil mezelf niet ambitieus noemen als in: ik wil ooit aan de top staan van… maar ik ben ook niet- niet ambitieus. Want ik wil wel altijd leren en enigszins doorgroeien. Tot waar / waarheen weet ik niet precies, want zelfs tijdens mijn studie was m’n instelling al: als ik het maar leuk heb! Ben in die zin echt een gevoelsmens en sfeer bij een bedrijf vind ik heel belangrijk. Wat anderen daarvan vinden, boeit me eigenlijk weinig. Heb het idee dat ik in mijn omgeving (vooral familie) altijd al een ‘uitzondering’ was omdat ik vaker maar deed wat ik leuk vond. Dus er werd altijd wel een beetje over me gepraat.

1 like
#54

Interessant topic. Ik wil vooral gelukkig zijn met wat ik doe, ik ben totaal niet ambitieus. Ik heb na de HAVO een MBO-opleiding gedaan omdat ik geen idee had wat ik wilde. Uiteindelijk via cursussen in de ICT terechtgekomen wat ik nooit had gedacht, niet mijn ideale vakgebied maar ik vind het werk prima en ik heb het vooral heel leuk met mijn collega’s, dat vind ik heel belangrijk. Ik zit de laatste tijd wel een beetje op een punt van: blijf ik hier zitten of ga ik verder leren?

#55

Ik was gisteren aan het werk bij een culturele instelling en ik stond te kletsen met de zakelijk directeur, die vertelde dat ze net een aantal nieuwe mensen had aangenomen. Ze zei dat ze met groeiende verbazing kijkt naar de grote aantallen (in dit geval vooral) vrouwen die met 2, 3 bachelor en masterdiploma’s aankomen en allemaal blabla stages hebben gedaan en in het buitenland hebben gewerkt etc. Dat zijn dingen die natuurlijk in sommige sectoren enorm goed scoren, maar zij zei, die het zegt mij niks over hoe je met mensen omgaat (belangrijk in een culturele instelling, of in elk geval in deze) en wie die meiden nou zijn.

Ik vond dat eigenlijk fijn om een keer te horen, dat al dat hysterische CV-bouwen (wat ik niet heb gedaan, iig niet op die manier) ook soms wat doorgeprikt wordt. Ik voel me namelijk best wel eens verbaasd als ik op stomme feestjes praat met mensen die vertellen over hun opleiding(en) en andere ‘toffe’ dingen die ze allemaal hebben gedaan die mij gewoon to-taal niks zeggen. Maar dat wordt altijd gepresenteerd met een toon waaruit duidelijk blijkt dat ik dat wél allemaal moet kennen en belangrijk moet vinden. Ik merk dat mijn familie daar soms ook behoorlijk zenuwachtig van wordt, dat ik geen wandelende LinkedIn pagina ben die ‘de top’ aan het bestormen is. Daar erger ik me best aan want ik ben misschien niet ambitieus zoals de powervrouwen die je op tv ziet maar wel gewoon sinds mijn 18e financieel zelfstandig en ik doe leuke dingen die ik belangrijk vind en op mijn eigen manier bouw ik ook best een leuke carrière op. Maar als je het carrièretijger ‘script’ niet volgt ben je eigenlijk een beetje treurig ofzo?

4 likes
#56

Dit topic maakt me zo verdrietig, raakt bij mij een gevoelig punt en haalt van alles naar boven.

Ik heb het atheneum gedaan, daarna een HBO studie afgerond. Ik leer zeer gemakkelijk, voelde me lekker op de hogeschool waar ik zat. Van kleins af (kleuter leeftijd )aan had ik al problemen met angst/depressie maar omdat ik zo op mijn plek zat bij mijn studie was het gedurende die tijd goed te hanteren. Had ik eens last van wat angst/somberheid dan herstelde ik me vrij vlot weer.

Tot ik mijn eerste baan kreeg op mijn niveau en de praktijk van het werkveld en de angst om fouten te maken (wat logisch is als je net van school komt) bevroor me totaal. Ik stond 's ochtends bevend op en onder de douche kwamen de eerste tranen. Een jaar lang trapte ik mezelf naar mijn werk, het lag niet aan het werk dat ik niet leuk vond, ik had fijne collega’s etc. Het was puur mijn eigen verlammende angst die toesloeg, maakte dat ik totaal in paniek raakte bij de gedachte aan mijn baan. Ik moest dat jaar volhouden van mezelf, ik bleef zeggen dat ik moest doorzetten, het zou wel beter worden als ik meer ervaring had etc.

Maar het werd niet beter, 9 maanden in het werk kreeg ik nu ook paniekaanvallen als ik vrij was. Ik werd bang om een enge ziekte te krijgen, dat mijn man op zijn werk een ongeluk had gekregen zodat ik heb in paniek opbelde, pleinvrees etc. Slapen ging niet meer, mijn spieren pijnlijk, ik was om niks geïrriteerd of emotioneel.

11 maanden in mijn contract kon ik niet meer, ik was totaal en volledig op. Heb me ziekgemeld, via huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. En hoewel mijn manager op werk zeer tevreden met me was en me een nieuw jaarcontract wilde aanbieden heb ik dat afgeslagen. Met pijn en moeite ben ik weer een beetje op gekrabbeld toen ik eenmaal mijn werk gedag had gezegd en hulp kreeg.

Maar een baan op mijn niveau durf ik niet meer. Té bang dat de angst weer toe slaat en ik wil nooit meer in tranen naar mijn werk moeten dagelijks. Ik ben nu koerier, laag niveau, hard werken, laag salaris. Ik vind het vreselijk leuk om door de stad te crossen, zelfstandig te werken, wel werkdruk maar geen verlammende angsten en geen tranen meer.

En toch is er dat verdriet. Mijn man en ik willen graag een nieuw huis, sparen etc. Daar is te weinig ruimte voor financieel. En daar komt mijn schuldgevoel om de hoek zetten: als ik niet zo kampte met mijn angst en een baan op niveau aan zou kunnen hadden we op dat gebied veeeel meer ruimte gehad. Dan konden we verhuizen, sparen, mooie vakanties etc. Door mij lukt dat allemaal niet en dat is een grote emotionele last die ik nu mee zeul.

Sorry voor het lange verhaal, doet toch wel goed om zo op te schrijven.

21 likes
#57

Zo stoer, dat je dit durft op te schrijven.
Toch lees ik, een hele positieve noot. Jij hebt je angsten onder controle door je leven anders in te richten. Dit is zo knap en kan lang niet iedereen zeggen! EN ik weet zeker dat jouw man liever een gelukkige vrouw heeft dan een mooie vakantie.

3 likes
#58

Ik vind je keuze super knap. Fijn dat je voor jezelf kan kiezen! Vergelijk jezelf niet met andere, als dit werk beter bij je past en je gelukkig maakt is dat goed toch?

1 like
#59

Dit topic laat me relativeren. Ik hoopte eigenlijk als enige van mijn familie en vriendenkring hoogopgeleid en succesvol te zijn. Ik ben immers intelligent genoeg, ik heb nu de kansen, dus waarom niet? Ook het vooruitzicht van een koophuis, vakanties en nooit meer geldzorgen is erg verleidelijk.

Tegelijkertijd besef ik me dat ik geen mens ben die succesvol op het gebied van carrière zal zijn. Ik zal dan elke dag een masker op moeten zetten, zodat ik aan de buitenwereld kan laten zien hoe succesvol ik ben. Dat is dus een dikke nee. Ondanks mijn intelligentie heb ik nu een laagopgeleide baan met weinig uren, maar wel eentje waar ik wel dolgelukkig ben. Leuke collega’s, leuke klanten, geen stress. Daarnaast kan ik ook nog genoeg tijd besteden aan mijn vrienden, familie en hobby, wat mij gelukkiger laat zijn dan dat ik ooit ben geweest.

Meer wil ik niet.

4 likes
#61

@Topaas
Wat een heftig verhaal zeg. Praat je hier met iemand over? Je moet je hoe dan ook niet schuldig voelen want het gaat erom dat jij blij bent met je baan en met je leven, maar als je het idee hebt dat je angsten je belemmeren in dingen die je eigenlijk wel zou willen dan is daar wellicht wel hulp voor?
Ik vind het echt heel goed dat je dit deelt. Zo veel mensen lijken het dik voor elkaar te hebben en soms lijk je de enige die angsten heeft maar dat is nooit zo.

#62

Jazeker, vlak na het stoppen met die baan (zomer 2014) ben ik via mijn huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Uiteindelijk de diagnose gegeneraliseerde angststoornis gekregen waarmee een hoop dingen wel op zijn plek vielen voor mij.Op aanraden van mijn psycholoog heb ik ook met mijn huisarts gesproken over eventueel medicatiegebruik naast mijn therapie. Dat is later ook opgestart en heeft me goed geholpen, ik gebruik nu nog steeds antidepressiva die me helpt de scherpste randjes van de angst te halen.

Ik ben enorm blij met hoe goed ik me voel in mijn baan. Werken doe ik graag en is goed voor me, werkdruk vind ik ook niet erg. Maar een baan die bij mijn niveau past is een enorme trigger voor angst en sla ik totaal van op slot is gebleken… Mijn man steunt me trouwens aan alle kanten, hij ziet me liever gelukkig koerieren dan ongelukkig in mijn HBO functie.

Op het moment ben ik met een nieuwe reeks gesprekken bij de psycholoog bezig om te werken aan zelfbeeld/assertiviteit. Ik hoop dat dit me weer wat durf geeft om geleidelijk aan ook weer wat uitdagender dingen aan te pakken qua werk. Het schuldgevoel blijft wel een beetje aan me kleven maar dat helpt me natuurlijk niet verder. Proberen met kleine stapjes te groeien doet dat wel dus daar blijf ik wel aan werken. Met ups en downs, dat wel.

4 likes
#63

Ik vind het echt super goed van je dat je voor jezelf kiest. Ik weet verder niet echt wat ik er op moet zeggen maar je verhaal raakt me in ieder geval.

#64

Ik kan me ook echt slecht voelen als ik zie wat anderen carrière-gewijs bereikt hebben. Ik heb op zich geen slechte job, maar ik ben er ook niet trots op. Ik merk dat ik het vaak beter probeer voor te stellen dan het is en dat vind ik kwalijk, want ik wil ook niet dat anderen het gevoel hebben dat ze het idee moeten geven dat hun job beter is dan hij eigenlijk is. Het leven is zoveel meer en een mens is niet alleen het werk dat hij doet, maar toch vind ik het vaak ook moeilijk. Ik doe mijn job eigenlijk voornamelijk omdat het heel goed betaalt voor de hoeveelheid uren die ik werk en me veel vrije tijd geeft, maar ik word er niet echt door uitgedaagd. Ik zou ervoor kunnen kiezen om meer te werken, maar dat is in principe niet nodig en doe ik voorlopig dus ook niet. Ik probeer ook bewust bij andere mensen geen oordeel te vellen/conclusies te trekken over de job die ze doen of hoeveel ze werken (ik vind dat daar in onze huidige maatschappij te veel waarde aan gehecht wordt).

En eigenlijk ben ik nog jaloerser op de (meerdere) studies en het opleidingsniveau dan op hun job/carrière. Door omstandigheden heb ik die verwachtingen niet kunnen waar maken en daar heb ik nog altijd spijt van. Ik merk dat ik m’n eigenwaarde toch voor een groot deel daar aan koppel (meer dan aan m’n job), dus ik ben al jaren bezig om me daar in te bewijzen. Als ik meerdere diploma’s had gehad en nu deze job, dan konden anderen zien dat dit een overwogen keuze is, maar nu lijk ik die capaciteiten niet te hebben of m’n potentieel niet te gebruiken. En ik vind het blijkbaar belangrijk dat ik als intelligent gezien word.

1 like
#65

Ondanks dat ik niets te klagen heb en best wat heb opgebouwd, kan ik heel onzeker en ontevreden zijn over mijn baan/bedrijf.

Onzeker of mensen niet vinden dat ik te langzaam groei. Ontevreden omdat ik het gevoel heb dat ik er meer uit moet halen, maar het stiekem ook gewoon goed zo vinden etc.

Ik vind mijn baan wel echt de allerleukste ter wereld dus daarmee relativeer ik vaak wel. Dat ik precies doe wat ik graag doe, helemaal op mijn manier en dat dat ook wat (veel!) waard is maar toch vergelijk ik mezelf nog te vaak met anderen.