Ik heb ook geen doelen! Ik ben wel ambitieus maar dat is bij mij meer een kwestie van telkens weer nieuwe en moeilijkere dingen doen zegmaar. Ik werk nergens naar toe en geef ook weinig om status. Je moet mij echt niet vragen wat ik over een jaar doe of wat mijn droombaan is want ik heb geen antwoorden.
4 likes
De baan die ik nu heb is niet de baan van mijn leven, zoals het zo mooi gezegd kan worden. Het is echter wel een prima baan voor stabiliteit, het opbouwen van wat spaargeld, maar het sluit niet aan bij mijn opleiding of mijn grote interesse eigenlijk. Ik heb niet de ambitie om binnen mijn huidige werkveld door te groeien, maar dat belemmert me niet om wel een leuke tijd te hebben naast het werken.
Ik heb wel collega’s die wel ambitie hebben en soms bewonder ik ze dat ze zo gedreven zijn en hun targets halen met als doel een nieuwe functie, hogere salarisschaal, … en al wat er nog bij komt kijken. Soms voel ik me dan een beetje opgejaagd alsof ik zelf iets mis, een beetje FOMO (fear of missing out), maar als ik me dan inbeeld wat ik zou moeten doen om gelijk te lopen, wordt mijn hart al zwaarder omdat ik het me niet interesseert. Fake it 'till you make it gaat niet voor alles op.
LinkedIn wordt door sommige kennissen ook echt gebruikt, heb ik de indruk, om van de daken te schreeuwen wat ze allemaal voor leuks doen op het werk, wat een kansen, wat een dankbaarheid. Het vermoeit me een beetje, al heb ik ook zoiets ‘moeten’ plaatsen omdat ik de sociale druk voelde om blij te zijn met de kans die ik gekregen heb (nieuwe baan, nieuw werkveld). Ik ben er ook wel blij om en ook wel dankbaar dat een werkgever nadat ik anderhalf jaar werk zocht wel wat in me zag, maar om dat nou open en bloot te blijven gooien, nee.
Misschien ben ik gewoon ouder geworden; heb de indruk dat het vooral de midden twintigers zijn die keihard willen knallen. Ik ben zelf al bijna 30 en wil me liever, heel cliché, richten op leuke tijden met mijn man, mijn vrienden, een huis, … en dan wil ik nog eens kijken naar wat leuke uitdagingen op werkvlak. Op mijn 22ste focuste ik ook heel hard op de beste te worden binnen mijn werkveld (wat toen ook mijn studieveld was en waar ik best goed in was, als ik zo brutaal mag zijn om dat te stellen) en mocht ik daar nog in gewerkt hebben, dan had ik nu wel een managementsfunctie in dat werkveld geambieerd.
4 likes
Ja, van een baan die me niet (meer) zou uitdagen zou ik ook niet gelukkig worden. Ik vraag ook om extra verantwoordelijkheden op het werk als ik me daar klaar voor voel, maar dat is om het voor mezelf boeiend en interessant te houden. Of daar nu een nieuwe titel bijhoort kan me niet schelen, ik kan me ook echt niet bezig houden met me in de kijker te werken bij het management
Oké geen toevoeging aan dit topic maar ik zat te twijfelen over iets en ging even op t forum als afleiding en dit was precies wat ik ff nodig had om te horen haha, thanks!!
6 likes
Ik ben totaal niet blij met mijn werk en schaam me ook als ik het aan iemand moet vertellen wat ik doe. Vertel er ook standaard bij dat het ook geen leuk werk is om de reacties voor te zijn. Al zijn de reacties nooit raar oid. Maar het grote probleem waar ik mee zit, is dat ik geen idee heb wat ik wil qua werk. Ik ben totaal niet ambitieus en heb ook niet echt iets waar ik enthousiast over ben. Met mijn diploma kan ik ook niet zo veel.
Ik herken me wel in dingen die hier gezegd worden. Ik ben wel ambitieus maar net zoals @grace zegt niet op het niveau van droombaan/meerjarenplan maar meer steeds weer wat meer uitdaging en dingen doen waar ik goed in ben en beter in kan worden.
Wat ik wel lastig vind is dat dat voor mij goed werkt maar ik wel altijd een beetje opgejaagd gevoel krijg van het hele banen switchen, carriere moeten maken, gesprekken over salaris etc. Ik voel me altijd een beetje geduwd. Ik werk ook wel in het soort bedrijf dat hoge eisen stelt en heb een soort baan/vakgebied (marketing) waarin alles constant veranderd. Ik ben in m’n achterhoofd ook weer bang om degene te zijn die te lang in een baan blijft hangen en waarvan iedereen denkt oh die moet echt wat anders gaan doen (en ik het dan zelf niet doorheb). Irrationeel maar sluimert wel altijd een beetje bij mij.
1 like
Ik vind mezelf ook niet echt ambitieus. Voor mij is het altijd belangrijk geweest om rustig werk te hebben waarbij ik energie over heb om in de avonden en weekenden nog leuke dingen te doen. Dat is me ook gelukt en daar ben ik wel heel blij mee.
Toch kan ik me soms wel wat onzeker voelen. Ik heb een kunstopleiding gevolgd met allemaal heel ambitieuze mensen die constant bezig waren met 5 verschillende projecten. Ik trok dat gewoon niet en vond sowieso dat hele wereldje zwaar vermoeiend. Daarom ben ik iets totaal anders gaan doen. Het geeft mij persoonlijk heel veel rust, maar het voelt toch als een vorm van falen.
Ik ben na mijn studie meteen als zelfstandige gaan werken, vooral omdat ik verwachtte dat ik geen baan kon vinden die echt bij me zou passen. Mijn werk vind ik nu heel fijn en het gaat goed, maar toch voelt het alsof ik gefaald heb. Terwijl mensen in mijn omgeving het juist heel tof vinden dat ik gewoon voor mezelf ben begonnen en er meteen van kon leven. Ik kijk dus vooral neer op mezelf en vind mezelf niet ambitieus, terwijl mijn vrienden het juist wel heel ambitieus van me vinden. Lekker verwarrend allemaal haha.
1 like
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel werk om te leven, niet dat ik mijn werk niet leuk vind, ook niet zaligmakend, maar door deze baan kan ik wel genoeg sparen voor mijn grootste passie, reizen.
Ik heb dan wel makkelijk praten, omdat ik parttime werk, omdat ik ook graag een extra dag met onze dochter wil doorbrengen.
Ik werk als grafisch vormgever bij een bedrijf waar ik niet veel creativiteit kwijt kan, maar gelukkig kan ik dat thuis kwijt.
Ik ben niet heel ambitieus, ik heb hier dan ook geen doorgroeimogelijkheden, maar ik vind het fijn om een goede en vaste basis te hebben waarmee ik in mijn vrije tijd alles kan betalen wat we willen. Als ik oud klasgenoten zie die bij een groot reclamebureau 10 uur per dag maken (wat ik in het verleden ook wel heb gedaan), ben ik blij met wat ik nu heb. Tijd voor mezelf en mensen die ik liefheb.
Like voor je laatste zin hahahahahaa
Mega interessant topic! Iets waar ik de laatste tijd ook erg veel mee bezig ben. Ik kan het echt even gebruiken om te lezen hoe anderen hier “echt” meenomgaan, en dus niet alleen wat je ziet op LinkedIn. Ik vul dit later nog even aan met mijn kijk en struggles rondom dit onderwerp (zit nu op mobiel).
1 like
Ik was eerst veel ambitieuzer, denk dat ik vooral werd beinvloed door mijn mede studenten en dat ik hun norm als standaard had gezet voor mezelf.
Toen ik begon met stage lopen bij een groot bedrijf merkte ik pas waar ik echt op zoek naar ben en wat mogelijk is. Ik wil helemaal niet 60u per week werken? Klinkt heel raar maar dat was wel even een realisatie voor mij hoor. Ergens tijdens mijn studie had ik het idee ontwikkeld dat het normaal was om zoveel te gaan werken en je baan misschien helemaal niet leuk te vinden.
Haha nu ik dit typ slaat het eigenlijk nergens op maar dat dacht ik dus echt. Collega’s en het bedrijf waar ik nu (weer) werk hebben mij echt laten inzien dat je een goede work/life balance kan hebben. Dat ik ook gewoon op vakantie kan gaan en dat ik in een omgeving wil werken waar dit gestimuleerd wordt.
Zelfstandigheid, eigen verantwoordelijkheid en persoonlijke ontwikkeling vind ik het belangrijkst. Zit nu gelukkig heel goed op mijn plek. Ik wil het liefst uitgedaagd worden en nieuwe dingrn doen en krijg daar ook de kans voor. Heb geen doel dat ik bijv in x jaar een bepaalde manager positie wil hebben. Kijk vooral naar kansen en verantwoordelijkheden en besluit vanaf daar of het bij mij en mijn ontwikkeling past. Wat voor status of naampje daaraan vast zit maakt mij niet zoveel uit.
Ben zo blij dat ik hier achter ben gekomen voordat ik mijn ‘carriere’ ben gestart! Besef ook nu pas hoe belangrijk het is dat je je baan leuk vindt. Weet ook dat ik best wel in een luxe positie zit omdat het werk dat ik doe, leuk vind en waar ik goed in ben, over het algemeen goed wordt betaald en er ook nog veel mogelijkheden zijn!
1 like
Dit topic komt echt als geroepen. Ik ben sinds kort (3 weken, haha) begonnen met mijn eerste echte fulltime baan en ik had altijd het idee dat ik heel ambitieus was en het echt wilde maken. Als in dat iedereen in mijn vakgebied wel mijn naam in ieder geval herkent. Maar ik weet niet echt of dat haalbaar is? En of ik dat wil?
Ik heb mijn bachelor en master best wel makkelijk afgerond en ik was daar altijd wel gewoon goed in. En deed ook veel bestuur en commissiedingen inderdaad, dus ik voelde me meestal wel redelijk oke daarin. Maar ik voel me nu gewoon zo erg onder aan de ladder, en er is gewoon zoveel dat ik niet weet en zoveel dingen die ik niet ken of waarvan ik gewoon niet weet hoe het moet of werkt. En het klinkt misschien een beetje omhooggevallen of iets, maar ik ben gewoon echt niet gewend om ergens de allerslechtste in te zijn. En nu ben ik de enige die pas begonnen is binnen mijn team, en ik kan echt wel janken elke week over hoe graag ik heel goed wil zijn maar dat gewoon (nog) niet ben.
Rationeel gezien kan ik wel bedenken dat het logisch is dat ik nog niks kan want ja drie weken m’n eerste baan kom op stel je niet aan. Maar ik voel me gewoon zo gestrest daarover? Pffff
1 like
Interessant topic! Ik ben hier de laatste tijd ook veel mee bezig. Ik wilde altijd sportjournalist worden en meereizen naar internationale wedstrijden, altijd op de tribune zitten etc. Maar toen ik eenmaal afgestudeerd was en in dat wereldje werkte, kwam ik er eigenlijk achter dat het qua karakter totaal niks was voor mij. Plus dat het niet zo rooskleurig als ik me voorstelde en het veelal copy pasten achter de computer is. En ik wilde eigenlijk ook helemaal geen 40-60 uur in mijn werk steken.
Toen heb ik er voor gekozen om een tweede studie gaan doen en wil ik uiteindelijk medisch technisch werken. En nu is mijn doel eigenlijk gewoon: ik wil een baan die uitdagend is, maar ik hoef echt niet de hoogst haalbare functie te hebben. En als ik 32 uur kan werken dan zou dat mooi zijn. Aan de andere kant ben ik met mijn studie wel iemand die graag hoge cijfers haalt en steek ik er ook veel tijd in. En ik ben ook altijd heel trots als mensen mij goed/slim vinden. Dus het is wel zeker zo dat ik mijn eigenwaarde voor een deel laat bepalen door mijn beroep/intelligentie. Terwijl ik rationeel ook wel weet dat het niet zo is. Ik denk wel dat het logisch is dat mensen het doen, aangezien de meeste mensen per week best veel tijd besteden aan hun werk.
1 like
Ik zou gewoon eerst even afwachten. Dat gestresste herkent iedereen wel die aan zijn of haar eerste fulltime baan begint. Als tip kan ik je meegeven niet bang te zijn zaken te vragen. Je kan beter aan collega’s luchtig vragen: ‘Goh, ik wil dit aanpakken, hoe doe jij dat/kan je het me uitleggen?’ dan dat je zelf gaat zitten aanmodderen en tot belabberde resultaten komt.
Als de stress na een goed jaar blijft aanhouden, als je het gevoel hebt de rest maar niet bij te kunnen benen, dan zou ik wel serieus naar andere mogelijkheden kijken waar je plezier uit haalt.
Ik vind het heel fijn dat je dit vertelt. Ik heb ook geen doelen en ben niet ambitieus, maar ik vertrouw erop dat ik op het juiste pad zit. Maar er wordt door de omgeving (managers, tijdens sollicitatiegesprekken) zo vaak gevraagd wat je doelen zijn, dat ik soms wel ga twijfelen aan mezelf. Fijn om ook eens een ander verhaal te horen 
2 likes
Die vragen komen volgens mij vanuit het standpunt dat je als werknemer vooral of zelfs enkel gemotiveerd kan worden door concrete carrièredoelen en dat die doelen ervoor zorgen dat je hard werkt. Terwijl je ook gewoon gemotiveerd kan zijn door het werk zelf en hoe je je erbij voelt
3 likes
Heel interessant om te lezen! En fijn IOM zowel de struggles als de acceptatie van grenzen en het niet hebben van ambitie te lezen.
Ik werk in de wetenschap en daar is het up or out, oftewel je moet steeds groeien, anders haal je ‘het’ niet, en met het neem ik meestal aan een langdurige carrière/professor worden. Er is heel veel dat ik leuk vind aan deze baan: elke dag is anders, ik ben super nieuwsgierig wat ik erin kwijt kan, ontmoet leuke mensen, kan veel reizen en wordt deels betaald om interessante boeken te lezen. Maar de druk, competitie en lange werkweken laten mij ook vaak twijfelen. Ik merk stiekem best dat ik in deze subcultuur ben opgezogen: ik hang mijn eigenwaarde (deels) op aan wat ik heb gepresteerd. Dus in momenten van twijfel en bij het kijken naar andere banen krijg ik ook een soort existentiële crisis: wie ben ik als ik dit niet ben? Best een lastige puzzel, en ik ben er nog niet over uit of het een vraag is van hoe ik mijn baan inricht, grenzen afbaken en ‘me niet gek laat maken’, of dat de baan en omgeving toch niet echt past bij me.
5 likes
Ik denk dat we elkaar ook enorm gek maken. Tijdens mijn studie deed ik veel extracurriculaire activiteiten, maar telkens als ik een stapje hoger deed kwam ik in een cirkel met mensen die nog “beter” waren dan ik. Vijf verschillende dingen naast elkaar doen was dan nog steeds niet genoeg, terwijl de meerderheid van die mensen de kantjes er af liep.
Sinds ik een vriend heb ben ik ook wel terug gekomen van het hele carriere maak gebeuren. Ik wil helemaal niet werken op een plek waar je op je vrije zaterdag nog moet buffelen om je targets te halen en al lopende je brood eet tussen afspraak 1 en 2. Daarom ben ik vanaf de start 32 uur gaan werken en het bevalt meer dan prima. Een superleuke omgeving, gemotiveerde mensen. Ik knal vier dagen voluit, probeer daarin veel te verzetten en te leren, maar de andere drie dagen en de momenten na werktijd zijn ook echt van mij. Ik ben best ambitieus, maar ik heb wel met mezelf afgesproken dat ik niet meer leef om te werken en bij elke stap de impact op mijn prive-leven wil overwegen.
Moet wel zeggen dat ik best schrok van de reacties die er op mijn (toch best goede baan kwamen). Vriendinnen die 32 uur werken echt achterlijk vonden als starter, stage en thesis begeleiders die het zonde vonden van mijn kwaliteiten. Daar heb ik echt best veel mee gezeten.
1 like
Ik heb destijds bij mijn sollicitatie geantwoord dat ik eigenlijk maar één doel heb, en dat is met veel plezier opstaan en naar mijn werk gaan. 
4 likes
Ik ben helemaal niet ambitieus op werkvlak. Wel wil ik het leuk hebben op werk en werk doen waarvan ik kan accepteren dat ik dat het grootste deel van mijn dag doe. Daarom ben ik twee maanden geleden op zoek gegaan naar een andere baan en begin ik daar op 1 oktober. Mijn huidige baan stimuleert me niet genoeg meer en is niet helemaal wat ik wil. Mijn doel is ook niet om een hele carriere te hebben, wil gewoon geld om te kunnen leven maar wel met de gemakken van een stimulerende baan.
Verder heb ik denk ik ook geen droombaan, al lijkt het mij heel leuk en lonend om met dieren te werken, weet alleen niet op welke manier. Ook wil ik graag de wereld veranderen en iedereen stimuleren om duurzaam te worden. Maar op een of andere manier klinkt dit als kinderpraat omdat ik het gevoel heb dat ik niemand kan bereiken. Maargoed daar gaat het hier niet over haha.