Angst- en paniektopic

Gezondheid
#68

ik heb ook een tijd de snelweg vermeden door deze angst, maar toen weer (na therapie) langzaam kunnen opbouwen. Bij mij heeft het geholpen om in het begin met iemand naast me te rijden, en dan alleen om steeds te bedenken als je je niet goed voelt, om de 2/3 minuten is er een afrit en dat red je echt wel. Ook te bedenken dat je via de rechterbaan zo de vluchtstrook op kan als het echt nodig is heeft mij ook geholpen!

@Namorada wat heftig dat je hier langere tijd mee hebt rondgelopen! ik herken je verhaal en heb daardoor ook een tijd gedacht dat ik niet meer alleen kon wonen, durfde niet in bad gaan etc. Vreselijk gevoel, ik ben blij voor je dat het beter gaat!!

mijn angsten zijn grotendeels weg, wat mij vooral geholpen heeft is ook emdr, zoals hierboven gezegd wordt een zakje meenemen mocht ik echt moeten overgeven en ik neem overal een bètablokker en kalmeringspil mee, bijna nooit moeten gebruiken maar om die gewoon bij te hebben geeft me al veel rust

2 likes
#70

Vervelend dat het terug is! had je misschien met je psycholoog een terugvalplan opgesteld waar je nu iets aan zou kunnen hebben? zo nee kan je misschien hem/haar even mailen om te kijken of hij/zij nog tips voor je heeft om erger te voorkomen?

Ik vind het zelf moeilijk om tips te geven want het verschilt voor iedereen wat helpt natuurlijk, maar kan wel zeggen dat het met mij ook na een jaar nog af en toe minder gaat en de eerste keer dacht ik ‘oh nee het is weer helemaal terug’ maar daarna ging het (met enige inspanning) eigenlijk altijd weer beter en zo erg als voor ik therapie kreeg is het nooit meer geweest. Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik probeer gewoon te zeggen dat het (hoogstwaarschijnlijk) geen dalende lijn is vanaf hier

#72

Wat naar voor je! Ik hoop dat je jezelf (of met hulp van je psycholoog) hier weer op tijd uit kan trekken. Bij mij staat het heel erg in verband met hoeveel stress ik op dat moment heb. Als ik gestresst ben en ik voel mijn hart weer sneller gaan of mijn arm gaat weer tintelen dan denk ik “okeee Namorada, relax, je bent gewoon een beetje druk geweest”. Dan kan ik mezelf er soms uithalen. Of blijven denken je bent getest, dit beeld je jezelf in, het is niet zo. Dat lukt soms ook. Ik weet totaaal niet of dit bij jou werkt en misschien is dit veel te voor de hand liggend maar ik hoop alsnog dat je er wat aan hebt. En verder een hele dikke knuffel, hoop dat die ook helpt!

2 likes
#74

Ik begin binnenkort met een nieuwe baan en ik voelde vanavond zo’n golf van paniek. Het is nochtans precies wat ik wilde en ik ken al iemand die er werkt. Maar ik ben zo bang dat ik “door de mand ga vallen”/dat ze gaan “ontdekken” dat ik nog niets weet (imposter syndrome :roll_eyes: ) terwijl ik gewoon testen heb afgelegd en op gesprek ben gegaan. Mijn denkproces (onbewust) is dat ik hen wel zal hebben misleid ofzo, dat ze toen hebben geloofd dat ik hier goed in ben maar dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed/intelligent ben als ze denken etc. :fearful: En ik ben ook gewoon bang om geen perfecte eerste indruk te maken.

Dit neerschrijven helpt ergens wel trouwens, want daardoor besef ik hoe absurd mijn denkpatroon is.

Het brengt telkens van die grote levensvragen mee; over zin en onzin van het leven. Terwijl het wss gewoon is om die angst te verhullen ofzo. Als ik de zin van het leven niet inzie, waarom zou ik me dan zoveel aantrekken van wat anderen denken, hoe ik overkom enz.?

@Hippo voor mij helpt wandelen in natuur, thee drinken, lavendelolie (geur), yoga… of soms ook met iemand die ik helemaal vertrouw bellen of praten (al heb ik daar vaak geen zin in). Tijdens een paniekaanval kan iemand anders inderdaad weinig doen. Begrip tonen, tonen dat je niet denkt dat ik gek ben, dat is voor mij dan het voornaamste denk ik. Eten of drinken aanbieden, vragen of ik wil wandelen ofzo. Dat soort dingen.

1 like
#75

Ik heb met mijn psycholoog afgesproken om, ook als ik mij niet zo fit voel toch te gaan werken/afspraken door te laten gaan. Ik deed dit eerder niet, uit angst om echt ziek te worden (overgeven, flauwvallen) en bleef dan maar voor de zekerheid thuis. Ik wil dit niet meer, en dus ben ik nu aan het oefenen om gewoon door te gaan. Nu ben ik sinds gisteren behoorlijk verkouden en ik heb vanmorgen wel ons gastenverblijf schoongemaakt, en vanmiddag geschilderd in ons nieuwe huis. Ik was super trots dat ik dat toch gewoon gedaan heb, maar toen ik thuis kwam rond 17:00 stortte ik echt volledig in. Ineen super veel lucht in mijn buik, het gevoel alsof ik 10 trappen op was gerend en niet rustiger kunnen ademen, enorm koud. En dan krijg ik echt zo’n: zie je wel-moment terwijl het aan de andere kant best een logische reactie van mijn lichaam is. Maar angst overheerst nu, met het gevolg dat ik me nog slechter ga voelen, bang ben om over te geven, en zo echt in zo’n spiraal terecht kom. Ik zou gewoon graag willen kunnen overgeven aan mijn gevoel en mijn lijf de rust geven die het nodig heeft maar kan dat zo ontzettend moeilijk.

Ik wilde trouwens gewoon even van mij afschrijven, denk niet dat iemand tips heeft om hier mee om te gaan. Zal het vooral zelf moeten ondergaan.

#76

Super knap dat je al die dingen doet. Als ik mijn tempo opvoer, dus veel meer dingen ga doen, dan heb ik daarna even wat rust nodig. Angst en paniek liggen bij mij daarna op de loer, hoe goed de dingen zelf ook gingen.

1 like
#78

@Swimgurl @Lululemon Dank voor jullie lieve reacties. Ik heb echt een heel onrustige avond en nacht gehad en werd enorm duizelig wakker wat ook weer zorgde voor extra paniek, maar ben ook vandaag gewoon weer gaan schilderen. Heb wel aangegeven dat ik niet fit ben en wel zie hoe lang ik het volhoud, maar ben nu tegelijk met de rest gestopt omdat ik me wel beter voelde toen ik bezig was en kreeg ook nog complimenten van mijn schoonouders dat ik gewoon door ben gegaan. Dat doet mij in elk geval wel goed. Ben nog niet veel fitter trouwens, maar heb geen koorts ofzo dus vĂ­nd ook dat ik door kan en mag gaan van mijzelf. Als ik mij morgen nog zo voel, word het wel een stuk moeilijker want ik moet werken morgen. Ook nog eens een slaapdienst en daar zie ik enorm tegenop omdat ik 's nachts zo benauwd ben en mij 's ochtends totaal niet fit voel. Het is echt een vreselijk dilemma met mijzelf de hele tijd. Ik wĂ­l er niet aan denken de hele tijd, maar het is alsof mijn hoofd mij de hele tijd probeert uit te dagen om er juist zoveel mogelijk aan te denken.

1 like
#80

Ben al uren in angstmodus. Ik heb al uren niets van mijn vriend gehoord, wat niet zijn gewoonte is. Ik probeer het te rationaliseren maar ik kan enkel denken aan doemscenario’s. Het helpt ook niet dat we wat vertrouwensproblemen hebben gehad in onze relatie. Onze liefde is zo diep, maar vanaf dat ik ook maar een beetje angstig word, kan ik me daar niet meer aan optrekken en verval ik in een spiraal van enorme negativiteit. Ik ben zo bang. Ik heb mezelf niet meer onder controle. Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn lichaam en geest zijn teveel in paniek om iets te doen.

#81

Zoek even ademhalingsoefeningen op youtube, dan is je adem weer op orde en de ergste paniek verdwenen. Probeer daarna even je te richten op afleiding. Bel iemand op die jou rationeel tot rust kan brengen of kijk even podcasts op youtube of ga even gamen. De angst en paniek is tijdelijk en vaak volledig onterecht, maar realtiteit in je hoofd. Op dit moment ben je niet in staat om goed te handelen, dus word eerst rustig! Als je rustig bent, kun je je vriend even bellen of een vriend of familielid van hem misschien wel. Komt goed!! <3

#83

Ik probeer mezelf al de hele tijd te kalmeren en soms lukt het even, maar dan flitst er weer zo’n gedachte in mijn hoofd en ben ik weer helemaal afgeleid en overstuur. Heb een aflevering van een serie proberen kijken maar opgegeven omdat ik al minstens 5 keer moest terugspoelen omdat ik weer ‘weg’ was. Hij heeft momenteel ook geen mobiel meer, daarom zit ik de hele tijd op facebook te kijken tot hij online komt.

#84

Kunnen wij misschien iets voor je doen nu? Wat zou jou fijn lijken?

1 like
#85

Ik voel me zo zwak, alsof mijn lichaam van blubber is en elk moment in elkaar kan zakken… Ik weet niet of ik de moed/kracht ervoor heb…

#87

Ja als we iets kunnen doen, moet je het zeggen. Pm staat open!

#88

Dankjewel voor de reacties, allemaal! Ik heb eventjes wat getraind en dat heeft wel een beetje geholpen, maar ik voel nog steeds wel de borrelende angst die bijna op koken staat. Wel blij dat ik hier terecht kan. Ik heb anders niet echt iemand met wie ik erover kan praten.

1 like
#89

Heeft iemand van jullie echt baat gehad bij therapie? Ik heb nu 4 jaar therapie en kan nog van alles niet. Ik durf steeds iets, maar zodra ik het 2 weken niet meer gedaan heb krijg ik weer paniekaanvallen. En dat is met veel dingen, zoals reizen met het ov, alleen winkelen, alleen een stuk fietsen, zelfs de supermarkt om de hoek kan ik niet aan zonder hartkloppingen.

Ik kon 2 jaar geleden eindelijk weer reizen met het ov, deed het 4 dagen per week en het ging meestal goed. Maar toen kwam de zomervakantie en daarna hoefde ik voor school niet meer met het ov. En nu durf ik het helemaal niet meer… En dat is steeds zo bij alles.

#91

Het heeft bij mij wel baat gehad maar het is wel zo dat als ik niet waakzaam ben op m’n eigen gedrag het er snel weer insluipt en ik dan idd denk dat ik helemaal geen voortgang heb geboekt. Kan daar ontzettend gefrustreerd van raken.

Misschien kan je idd een ander soort therapie proberen, zoals EMDR wat Karamba ook zei. Of het kan ook gewoon zijn dat je die ene drempel weer over moet, en als je die lang niet hebt hoeven overwinnen lijkt ie hoger dan ooit. Maar niemand neemt je af dat je wel gewoon met de trein kon! Dat heb je gedaan, dus dat kan je weer. Die kracht heb je in je. Zo’n gedachte helpt mij altijd wel, je bent veel sterker dan je brein/angst je probeert wijs te maken. Die angst hoort bij je, helemaal weggaan zal het nooit, maar je leert er wel mee dealen tot het maar een minimale plek in je leven inneemt. Zolang je zelf maar onthoudt dat je sterker bent dan je angst, denk ik.

Maar idd even kijken wat bij je past en goed voelt, gefrustreerd blijven is natuurlijk ook niks.

#92

@yuna Heel eerlijk betwijfel ik ook of mijn jarenlange therapie iets heeft bijgedragen. Ik heb van alles geprobeerd, maar uiteindelijk werkten praktische aanpassingen waardoor ik ‘normaal kan vermijden toch het beste en heb ik mijn leven terug. Maar vermijden is met jouw angst natuurlijk niet te doen.

Wat voor therapie heb je nu, cgt? Wellicht kun je, zoals de rest al zei, andere vormen van therapie proberen. Zelf heb ik ook exposure, EMDR en een soort lichaamstherapie gehad. Slik je medicatie? Wellicht dat dat de scherpe randjes er af kan halen.

#93

Ik heb ook veel last van paniek en (sociale) angst klachten. Sporten helpt, maar gewoon een wandeling ook. Vaak komen er dan als van zelf wat fijnere gevoelens en gedachten op. Sterkte iedereen!

#94

@Karamba
Wel een andere therapeut, maar dezelfde methode. Heb al deze jaren cognitieve gedragstherapie. Het is inderdaad denk ik wel een goed idee om een andere methode ook te proberen. Gelukkig heb jij er wel baat bij gehad!

@Hufflepunk
Snap dat je daar gefrustreerd van raakt. Ik zou inderdaad een andere therapie kunnen proberen. Het is nu wel zo dat ik steeds die drempel over moet en dat dat wel helpt, maar als ik eenmaal echt een zware paniekaanval heb gehad kan ik niet zo makkelijk het weer doen zonder weer helemaal in paniek te raken. Bij mij moet het dan in kleine stapjes en zo duurt het best lang tot ik weer iets durf. En dat gebeurd weer keer op keer. En je hebt gelijk, ik heb het gekund, dus ik moet dat onthouden! En dat probeer ik ook tegen mezelf te zeggen maar zodra ik lichamelijk de spanning voel opkomen schiet ik er gewoon snel in.

@En_17_Anderen
Ja vermijden is niet echt de bedoeling helaas… Ik heb nu cgt ja, en ik zal het over die therapie eens hebben met mijn psych! Ik slik geen medicatie, wel gedaan paar jaar geleden maar veel bijwerkingen + ik wou niet afhankelijk zijn van dat. Ik wou er helemaal zelf mee leren omgaan, maar heb soms wel spijt dat ik gestopt bent.

#98

Ik heb Clonidine.