Ja, ik moet over drie dagen ongesteld worden en ik voel me nu al minder + sneller getriggerd. Ik ben nu teunisbloemolie aan het slikken rond de menstruatie. Hopelijk helpt dat.
Ik herken je angsten zo, heb echt exact het zelfde.
2 likes
Ik heb vorig jaar een burn-out gehad en sindsdien last van angstklachten. Destijds heel erg, nu gelukkig heel veel minder. Ik hoop dat het snel helemaal verdwijnt.
Vorige maand ben ik op vakantie geweest, wat ik mega eng vond, en ik heb slechts één paniekaanval gehad, op de terugweg. Dat was wel balen, maar alsnog een goede score.
Inmiddels kan ik er wel redelijk goed mee om gaan omdat ik er steeds meer aan gewend ben, maar de eerste keer dacht ik echt dat ik dood ging.
Ik ben niet echt specifiek ergens bang voor, de paniek overvalt me dan gewoon ineens. Ik ga wazig zien, heb oorsuizen, alles tintent, voel me alsof ik ga flauwvallen, hoge hartslag, zweet, alles. Daardoor heb ik wel een tijdje dingen vermeden waar er gegeten moet worden (zoals uit eten gaan met een groep). Omdat misselijkheid een van de eerste signalen is en dan kan ik echt niet meer eten en dat staat dan natuurlijk raar. Verder ben ik net als velen bang om flauw te vallen of ‘de controle’ te verliezen.
Ik weet nog niet of ik echt in dit topic wil blijven omdat ik bang met dat het triggert… Hoe meer ik er mee bezig ben in mijn hoofd hoe erger het vaak is. Het is echt een soort cirkel. Als ik al lang geen aanval meer heb gehad, dan verdwijnt de ‘straks raak ik in paniek’ gedachte ook uit mijn hoofd en krijg ik dus minder snel een nieuwe aanval.
2 likes
Toen ik net mijn angsten had kon ik me niet voorstellen dat iemand anders ook die klachten heeft. Vond het zulke aparte dingen ofzo? Heel anders dan vliegangst.
Wat ik ook sterk had was paniek tijdens het eten. Niet om het eten. Maar ik denk omdat ademhaling al hoger was (iets waarbij je in een situatie zit en niet zomaar eruit kan zonder excuus). En als je eet verandert je ademhaling ook een beetje? Dus dan werd het met het eten steeds erger. Ook duizelig, aan het draaien op mijn stoel, alsof ik er niet helemaal bij was
1 like
Ik kreeg gisteren een paniekaanval nadat ik mijn overleden grootmoeder was gaan groeten. Was de eerste keer dat ik een dood mens zag. Had het misschien beter niet gedaan want nu schiet dat beeld telkens terug in mijn hoofd, met een schrikreactie tot gevolg
Ook dit herken ik! En ergens niet zomaar uit kunnen is de hel, maar vliegen lukt me dan weer wel?
1 like
Zoveel herkenning ook hier, mijn angst is om over te moeten geven en door de spanning word ik misselijk en moet ik soms ook daadwerkelijk overgeven. Dus eten of opstaan/afrekenen na het eten heb ik altijd die angst en misselijkheid en loop ik vaak ook te hoesten/kokhalzen of voel ik mijn hart kloppen, enz. Ik durf op die momenten dan ook nooit veel te eten, want dat vergroot de kans dat het gebeurt. Het ergste is dat ik er zelf geen controle over heb.
Maar ook als ik iets moet doen wat ik spannend vind heb ik er last van en struggle ik altijd met ‘je moet eten want het is goed voor je en je angst mag niet leidend zijn’ en ‘als ik niet/weinig eet, is de kans kleiner dat het gebeurt’. Ik neem dan soms ook een zakje mee voor het geval ik daadwerkelijk moet overgeven en dat helpt dan al met het verminderen van de angst.
Wel fijn om hier wat herkenning te vinden, want als ik het probeer uit te leggen lijken mensen het vooral vreemd te vinden en voelt ik me zo raar en alleen hierin. Of ze zeggen “dan verzin je toch gewoon een smoesje dat je niet lekker bent.”
1 like
Ja irritant hè! Wat soms ook chill is is een stuk heel hard fietsen, maarja als het 1 uur snachts is is dat ook gewoon niet praktisch 
1 like
Dat is ook echt een rede dat ik een hekel heb aan uit eten gaan.
2 likes
Dit weer is zeker een trigger! Voor mij helpt het vaak wel om actief te zijn, om een stuk te wandelen, naar de sportschool te gaan of het huis schoon te maken, maar met dat weer van de afgelopen tijd is dat niet altijd haalbaar en dan zit ik me echt op te vreten, haha. Ben blij dat het vandaag weer wat koeler was!
Meestal kan ik wel bij mezelf denken van : “Dit is gewoon mijn zwakke plek, en hier zal ik in m’n leven mee moeten dealen” . Ik heb dit nu ook al zo lang dat ik het wel een beetje heb kunnen accepteren, en ook kan accepteren dat ik niet altijd alles hetzelfde zal kunnen doen als anderen, maar soms blijft het gewoon moeilijk. Maar ik geloof wel dat er een manier is om er mee te leven die aanvaardbaar is, het duurt soms denk ik even voordat je weet wat echt voor jou werkt.
Ik heb dit al vanaf mijn puberteit constant, eerst had ik ook meer specifieke angsten maar die heb ik inmiddels gelukkig kunnen overwinnen. En het gaat voor mijn doen eigenlijk alleen maar steeds beter, daar ben ik heel blij om en daarom kan ik ook wel hoopvol blijven!
@MadameMignon ja beweging helpt idd, maar het moet wel praktisch haalbaar zijn, jammer dat angst daar geen rekening mee houdt 
@shortandsmiling Sterkte, hopelijk gaat dat schrikgevoel snel weer een beetje afzakken 
1 like
Ik lees hier veel herkenbare dingen.
Bij mij is het een jaar of 6/7 geleden dat ik paniekaanvallen begon te krijgen. Een tijdje was het heel heftig en had ik er vooral 's nachts last van waardoor ik meerdere keren per week bij mn moeder in bed sliep omdat ik me dan veiliger voelde en rustig werd. Ook in ruimtes waar je niet zomaar weg kan idd. Ik was in die tijd in totaal 6 uur per dag onderweg met het OV en daar had ik ook vaak een aanval.
Het is nu veel minder maar ik weet niet waar de paniek en angst precies vandaan komt. Ik denk dat het op een gegeven moment ook de angst voor de angst werd zegmaar. Ik was heel bang om een paniekaanval te krijgen maar ik ben heel bewust gewoon met het OV blijven gaan enzo want ik wist dat het anders alleen maar erger zou worden.
Angst voor flauwvallen heb ik ook en ook voor overgeven.
Knuffel voor jullie allemaal!
1 like
Misschien heb je gelijk en kan ik mijn psycholoog nog eens bellen (heb momenteel geen afspraken lopen maar mag haar wel bellen wanneer ik het terug nodig vind). Ik heb nu wel vrijdag de begrafenis gehad en voel me rustiger sindsdien, dus ik denk dat ik nog even afwacht. Als het terugkomt inderdaad beter van wel …
Edit: heb nog nooit EMDR gehad. Vond jij het nuttig(er dan andere therapie)?
Ik heb niet de diagnose maar wel veel herkenbare klachten ( heb een angststoornis nao )
Ik heb ook al een apart topic gemaakt maar vroeg mij af of er hier ook mensen zitten die last hebben van zwart/ wit denken/ catastrofaal denken?
Bij mij kan alles uitlopen in ellendige doemscenario’s. Waar ik dan weer uren over pieker en paniekaanvallen over krijg. Ook mijn zwart wit denken zorgt voor paniekaanvallen. Pas als het echt niet gaat gebeuren houdt het op.
Zit nu na 15 jaar last te hebben gehad in therapie na een opname vorig jaar waarbij ik een paniekaanval cirkel had die 2 weken duurde en waar ik niet uit kwam. Door uitputting toen randpsychotisch geworden en opgenomen.
1 like
Dat is zwaar geweest zeg! Wat voor therapie heb je?
Ik heb niet echt het zwart wit denken, maar wel dat je jezelf helemaal angstig kan denken. Een bepaalde situatie die spannend is kan je opeens voor je halen en dan denk je dat het gaat gebeuren. Hoe langer ik daar dan over nadenk, hoe meer stress en paniek ontstaat.
Een heeeele dikke knuffel voor jullie allemaal! Sommige dingen zijn zo herkenbaar… en bij sommige dingen denk ik wat dat me zwaar lijkt en leef ik heel erg met jullie mee.
Ik ben vanaf mijn 18e nadat ik mishandeld ben op straat sowieso heel erg bang om in het donker alleen te lopen of te fietsen. Ik ben me bewust van iedere ritsel in de struiken en zie echt overal gevaar. Ik denk nu dat dat iets wat bij me hoort en ik kan er opzich wel mee dealen.
In januari had ik in de eerste week al het gevoel dat mijn hart ineens een stuk sneller was gaan slaan. Toen was ik voor mijn werk in Tilburg en ik lag savonds op bed in mijn hotelkamer en ik voelde ineens alsof mijn nek helemaal strak werd getrokken, mijn hart ging snel en onregelmatig en had een heel onrustig gevoel. Water gedronken, raam open gezet, niets hielp. Uiteindelijk lag ik echt bevend in bed en zag ik de krantenkoppen al voor me “meisje dood in bed gevonden”. Ik was zo bang en dacht moet ik de ambulance bellen? Toen ging het weer beter, ben ik in slaap gevallen en de volgende dag ging ik googlen en kwam ik tot de conclusie dat ik een hartaanval had gehad. In de weken daarna werden de klachten ook steeds erger, pijn/verlammend gevoel ik mijn linkerarm, voelde de linkerhelft van mijn gezicht niet, onrustig gevoel op mijn borst, snelle hartslag, tintelende vingers, duizeligheid. Ik was er inmiddels echt van overtuigd dat ik een hartaanval had gehad en daarnaast nog allemaal andere ziektes. Ik durfde zelfs mijn deur niet meer op slot te doen omdat de ambulance anders niet binnen kon komen. Ik dacht echt elk moment van de dag dat ik ieder moment dood kon gaan. Ondertussen durfde ik niet naar de dokter want ik wilde geen hartpatiënt zijn. In maart trok ik het niet meer en ben ik naar de dokter gegaan, overal op getest, hartfilmpje gemaakt en ik bleek helemaal gezond. Om dat te accepteren terwijl het zo echt leek was zo moeilijk. De dokter vertelde dat wat ik in Tilburg had gehad een paniekaanval was geweest en dat ik nu eigenlijk chronisch zat te hyperventileren. Nu gaat het echt beter. Als ik gestresst ben kan ik het weer voelen maar mijn dokter heeft het zo serieus aangepakt.
Oke ik hoop een niet al te onsamenhangend verhaal maar dit was het afgelopen jaar echt mijn meest heftige periode. (Ben wel van mn suikerverslaving af omdat al het ongezonde vergif voor me was, positief bijkomend effect).
Ik heb een beetje hetzelfde. Vanuit mijn ADHD en een assorti aan jeugdtraumas ben ik angstig op de snelweg, vergeet ik om adem te halen etc. Ik blijf het wel doen want ik wil niet iemand zijn met een rijbewijs die niet rijdt. Ik ben vooral angstig voor andere mensen op de weg, mijn moeder zegt altijd als je zelf goed oplet komt het goed maar dat is niet zo. Werden laatst gebumperkleeft op de linkerbaan door een vrouw met smartphone in dr klauwen, die rijdt je zo dood. Wat mij helpt is altijd halverwege stoppen bij een tankstation, sigaretje roken en cola (suiker) drinken. Ik praat ook tegen mezelf in de auto, van: nou gaat goed he! Natuurlijk kun je dit! Kijk niks aan de hand! Ha ha!!!
Weet niet of je er iets aan hebt, voel me altijd heel stom als ik dat doe namelijk
1 like
Zijn hier meer mensen met emetofobie? Mijn huisgenoot is ziek en ik ben vanmorgen letterlijk het huis uit gevlucht. Zit nu bij mn vriend maar moet vanmiddag eigenlijk wel terug en ik durf echt niet…
Ik heb er last van helaas. Helpt het om oordoppen / koptelefoon te gebruiken?
Ik ook niet. Maar heb zelf ook paniek klachten en weet dat weglopen het alleen maar erger maakt.
Probeer terug naar huis te gaan en je paniek gevoelens tegen te gaan. You can do it!!
Ik weet niet hoe ik een dubbel citaat moet doen, dus dit is ook voor @anon50122296
Oordoppen helpen wel, maar het is vooral heel erg de geur. Hij heeft vannacht de hele gang + wc onder gespuugd, waardoor je het enorm ruikt. Ik durfde gewoon niet de wc in vanmorgen :’) Baal hier zo erg van. Gelukkig begint volgende week therapie ervoor en het plan is ook wel dat ik vanmiddag gewoon weer naar huis ga… Dankjullie voor het reageren <3