Nee is volgens mij geen maximale grens. Sommige websites adviseren ook 12 tot 15% als je tussen 2 gewichten in zit bijvoorbeeld. Ik heb zelf een deken van 13 kg omdat die van 7 kg van mijn man echt veel te licht is voor mij (maar ik ben zelf ook wel een stuk zwaarder haha)
Nou, ik heb nog wel wat garen, haaknaalden en aquarel verf voor je liggen. Ooit begonnen met een vest te haken maar nooit afgemaakt, dus nu heb ik nog een aantal vierkantjes. Kun je ook gebruiken voor je plaid haha 
. Misschien maar een knutselclub beginnen.
(maar als je echt wilt aquarellen heb ik misschien nog wel wat tubetjes over die ik gerust wil opsturen!)
2 likes
Ik heb 2 weken geleden een haaknaald vastgehouden en nu heb ik 12 soorten garen liggen. Gaat vermoed ik samen op de hoop met de strijkkralen, gewone kralen, krimp plastic en resin spullen.
5 likes
Awh wat lief 
maar ik heb per ongeluk toch garen en naalden gekocht. Mocht ik weer een bevlieging hebben kom ik misschien wel even bij je terug hihi
Hier op voortbordurend (pun intended); vervelen jullie je ook nooit? Mensen om me heen vervelen zich wel eens. Die emotie is er bij mij niet in geprogrammeerd. Ik kan mezelf echt 4 jaar vermaken zonder iemand te zien, denk ik.
3 likes
Ik ben sinds kort begonnen met Ritalin en laatst had ik ineens wel dat ik me verveelde? Haha was zo raar. Kan mezelf altijd wel vermaken. Is ook maar een keer voorgekomen.
3 likes
Ik verveelde me vroeger toen ik kind was heel vaak! Vroeger had ik niet echt hobby’s, al mijn hobby’s nu zijn wel creatief maar ik kwam daar vroeger nooit echt mee in aanmerking. Nu verveel ik me eigenlijk nooit meer. Ik heb een tijdje geen werk gehad dit jaar (2 maanden) en vriendinnen vroegen dan van: verveel je je niet? Maar ik heb me echt geen seconde verveeld, heeeerlijk juist.
2 likes
Ik zit middenin het traject voor een evt AD(H)D diagnose. En ineens weet ik niet meer waar ik meer tegenop zie. Horen of ik het wel heb of juist niet? Want als ik het wel heb, blijkt dat ik het al jaren goed zie. En dat ik trots ben hoe goed ik het voor elkaar heb, ondanks de ADHD. Als ze straks zegt dat ik het niet heb dan denk ik dat ik minder trots ben? Terwijl, ik blijf dezelfde persoon met dezelfde kwaliteiten en struggles. Herkennen jullie dit?
En deze psycholoog gaat het bespreken met een collega maar uiteindelijk is het best een subjectieve bevinding. Als zij zegt dat ik het niet heb, kan een andere psycholoog best vinden dat ik het wél heb toch?
4 likes
Ik vond dat zo’n rare gewaarwording. Heb het ook niet vaak meer gehad.
1 like
Ik heb 2 november een intake voor ADD/ADHD via Meet en ik ben echt zo benieuwd of ik het nu wel of niet heb. Herken zoveel dingen uit dit topic ook gewoon. Het zou in elk geval veel verklaren dat ik nu niet echt herken vanuit ASS. Alleen wel vervelend dat er eigenlijk iemand bij het gesprek moet zijn die me goed kent, maar ik heb niet echt iemand 
En toen ik het zei tijdens het telefoontje deed degene aan de andere kant van de lijn daar best moeilijk over? Ben dus heel benieuwd.
1 like
Ik zit op dit moment met hetzelfde en ik irriteer me hier enorm aan, zo frustrerend. Ik heb geen contact met mijn ouders en verder ook niet echt familie? Nou dat was toch wel zó uitzonderlijk en raar. Heb wel goed contact met mijn zus maar zij was dan weer te jong? Ik ben inmiddels geswitcht naar een praktijk waarbij mijn zus wel “goedgekeurd” is. Ik had ook ADHD centraal gebeld, zij stellen geen gesprek verplicht (edit 2: zie nu wel dat er een vragenlijst door iemand ingevuld moet worden). Werd er helemaal naar van.
Edit: ik word er weer helemaal woest van haha. Ik had al mijn schoolrapporten van groep 1 tm laatste klas van de middelbare ook meegestuurd. Ze zei letterlijk: ik weet eigenlijk wel zeker dat je adhd hebt MAAR ik kan gewoon geen diagnose stellen zonder een ouder/ander persoon die volwassen was toen ik jong was.
Ik herken hier zoveel van. En eigenlijk begin ik ook steeds meer te snappen waarom dingen gelopen zijn zoals ze zijn. Dat ik misschien wel niet dom en lui ben zoals er vroeger altijd gezegd werd. Dat ik soms echt helemaal vastloop op de simpelste dingen maar de meest vreemde dingen wel snap (als het me maar genoeg boeit).
Ben een jaar of 3 een diagnosetraject ingegaan. Maar toen zei die mevrouw dat het heel aannemelijk was maar dat ik waarschijnlijk niks aan dat label heb en dat het waarschijnlijk versterkt wordt door ptss. Inmiddels daartegen behandeld maar ik loop nog steeds tegen dingen aan. Mijn man is letterlijk mijn executieve functies. Maar toch vind ik een diagnosetraject een te hoge drempel? Als ik een familielid mee moet nemen is dat ook al lastig. Mijn moeder zal zeggen dat er helemaal niks mis met me is (ze ontkent zelfs het extra x-chromosoom van mijn jongste. 'het is nog helemaal niet zeker dat hij dat heeft hoor!) Dus dan ben ik geloof ik aangewezen op iets als ADHD centraal. Maar dat schijnt niet top te zijn?
3 likes
ADHD centraal staat bekend als de ADHD fabriek, 85% loopt er naar buiten met een diagnose en er zijn wel een aantal artikelen online te vinden. Het was voor mij mijn laatste optie maar zeker wel een optie, vooral omdat (net zoals bij jou) eerdere psychologen wel hebben aangegeven dat het er dik in zit.
Heb je verder nog gezins/familie/vrienden die je al sinds jongs af aan kent? Of biv een oude oppas waar je veel kwam? Toen ik begon met een eventuele diagnose had ik wel nog contact met mijn ouders, maar ik had al sterk het vermoeden dat ze zouden liegen bij een eventuele vragenlijst/gesprek. Ik heb dit toen wel aangegeven bij de psycholoog en zij zei wel dat ze daar rekening mee zouden houden. Maar als je het echt niet ziet zitten zou ik het zeker niet eens proberen. Ik snap wel dat er natuurlijk aangetoond moet worden dat het vanaf de kindertijd aanwezig is - maar ik denk dat er ook echt onderschat wordt hoeveel mensen geen goede banden hebben of geen familie?
Wat gek dat die vrouw zei dat je waarschijnlijk niks aan het label hebt! Ik denk dat vaak onderschat wat je aan een diagnose hebt. Het geeft toegang tot de juiste hulp maar het zorgt er ook voor dat je jezelf veel beter begrijpt.
2 likes
Ik zat toen nog vol in mijn trauma door miskramen en zij zei dat ik zonder die ptss waarschijnlijk wel zou kunnen functioneren dus dat dan een label niet zinvol was.
Ik heb een oudere zus maar die weet daar niks meer van omdat ze niet zo met mij bezig was als kind. Ik heb wel vriendinnen die ik al ken sinds m’n veertiende en met mijn man ben ik samen sinds mijn zeventiende maar dat is vast niet jong genoeg.
1 like
Jawel dit is heel behulpzaam, en herkenbaar ook. Mijn ptss is succesvol behandeld geloof ik. Geen herbelevingen meer en ik mentaal gaat het best goed maar ik loop tegen een hele hoop dingen aan.
Over die ptss: ik weet nog dat ik zei “maar ptss is toch als je iets érgs hebt meegemaakt?”
Dankjewel. 
Ik herken mezelf ook wel een beetje in complexe ptss (en dat terwijl ik destijds afgewezen ben door de specialistische ggz want niet erg genoeg en ben doorgestuurd naar een vrijgevestigde praktijk).
Op school kwam ik wel redelijk goed mee al vonden ze me wel dromerig. Ik viel eigenlijk gewoon niet zo op. Ben met wat foefjes redelijk door de basisschool gekomen middelbare school ook nog wel maar op het HBO mezelf gigantisch tegengekomen waardoor ik 3 studies heb gefaald. Alles altijd op het laatste moment doen, vakken die ik boeiend vond gingen er wel in en zonder moeite. Vakken die ik niet boeiend vond had ik gewoon niet de concentratie voor. Maar ik dacht altijd dat ik gewoon lui was. Niet zo lekker voor je zelfbeeld. Daarna kwamen de miskramen, de IVF-trajecten. Maar misschien door het verdriet daarvan dat ik minder goed kan maskeren. (Ik speculeer maar wat, maar het lijkt of er wat puzzelstukjes op z’n plek vallen).
Ik ga moed verzamelen om de huisarts te bellen morgen. Ik wil gewoon echt niet dat mijn kinderen hier last van krijgen. Mijn man kan ook niet alles opvangen voor altijd.
Edit: ik vind het echt ontzettend lastig om me zo kwetsbaar op te stellen dus echt dank dat jullie zo lief zijn.
3 likes
ik vind het zó raar dat er altijd iemand mee moet. word daar echt een beetje pissed van.
want wat diegene zegt kan toch ook vertekend zijn door de tand des tijds lijkt me? waar ik woon (niet NL) hoefde er niemand mee, is hier niet eens gebruikelijk zeiden ze. je krijgt gesprekken met een psycholoog en psychiater en allerlei testjes om je executieve functies te testen. daar komt natuurlijk wat uit en met die gesprekken erbij komt het dan tot een diagnose. ik zou willen dat jullie allemaal hier naartoe zouden kunnen komen voor een passende diagnose
3 likes
Dat soort testjes heb ik dus helemaal nooit gehad. Mijn vader is destijds een keer mee geweest en ze hebben m’n rapporten bekeken en toen was de conclusie dat het in m’n jeugd niet genoeg aanwezig was om ad(h)d te kunnen noemen. Terwijl ik toch denk vooral met m’n intelligentie overal doorheen gerold te zijn.
Zit nu in een therapiegroep die niet per se op diagnose gaat en herken me echt veruit het beste in de persoon in de groep die ook adhd heeft. En een vriendin van mij heeft het ook en met haar heb ik er ook vaak gesprekken over en we lopen echt heel veel tegen dezelfde dingen aan… dat ik ergens bijna een soort “jaloezie” voel dat zij wel die diagnose kregen en ik niet?? Wat sowieso onzin is natuurlijk en of het echt wat uitmaakt hoe je het noemt… ik zit nu tenslotte gewoon in therapie en daar wordt helemaal niet naar die labels gekeken, maar toch. Op de een of andere manier blijft dit me toch een beetje frustreren.
Ik heb overigens wel de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gekregen en dat overlapt ook wel voor mijn gevoel, dus nou ja of het in de praktijk echt uitmaakt hoe het genoemd wordt weet ik ook niet 
1 like
Ik kan dus simpele instructies ook niet opvolgen. Mijn man heeft me stapje voor stapje uit moeten leggen hoe ik een draagdoek moet knopen, hoe ik mijn borduurdraad moet splitten, hoe ik überhaupt moet borduren. Want ik wil dingen graag kunnen maar ik dénk dat ik het niet kan dus durf ik er niet aan te beginnen. De uitleg klikt vaak niet. Maar dan wel mijn fertiliteitsarts met wetenschappelijk onderzoek overtuigen waarom het wél zinnig is om compleet buiten het protocol te gaan. Ik vond het zo lastig om te begrijpen waarom sommige dingen zo lastig gaan en andere dingen weer te makkelijk.
Ik was ook stomverbaasd toen ik erachter kwam dat niet iedereen aan 20 dingen tegelijk denkt.
@littlenumbers dat is ook frustrerend. Ik heb volgens mij mijn rapporten niet meer. Volgens mij werd er gewoon nooit zo op me gelet. Ik was dromerig en had niet echt aansluiting in de klas. Was te luid of te aanwezig maar daarna juist te stil want maskeren (denk ik achteraf) maar dat zijn vooral m’n eigen herinneringen. Ik ben ergens ook bang voor dat scenario. Niet genoeg aanwezig in jeugd want geen bewijs voor, dus geen hulp. Ofzo.
Ja, ik vind het ook echt stom. In mijn geval zijn er geen ouders meer (wat bekend is) en ik heb ook geen broers of zussen. Rapporten heb ik ook niet echt meer. Maar als ze de diagnose niet willen geven hierom (als die er is natuurlijk) ga ik naar een ander.
Al mijn moed verzameld de huisarts te bellen.
“Vandaag is de praktijk gesloten”
1 like