oh wat rot zeg dat het zo gegaan is! jammer dat ze het zo op zichzelf betrekt allemaal.
gelukkig zag je psycholoog het ook en kan je de volgende keer fijn alleen! wanneer heb je de volgende afspraak?
typisch adhd: afgelopen woensdag de doorverwijzing gekregen en nog steeds geen afspraak gemaakt 
nee ga ik morgen doen! jaja
Heel herkenbaar verhaal. Ik had het gesprek met allebei mijn ouders en zij zeggen precies hetzelfde. Ze zijn wel iets minder aanvallend dan jouw moeder maar ik heb het idee dat zet het gewoon niet begrijpen. Inderdaad ‘ieder kind droomt wel eens’ en ‘ja, zo zijn kinderen nu eenmaal’. Mijn psycholoog heeft dankzij rapporten van vroeger en het gesprek samen met mijn vriend wel de diagnose ad(hd) gegeven. Hopelijk voel je je niet te rot hierover en trek je je niet te veel aan van de opmerkingen van je moeder.
Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is beseffen dat heel veel mensen inderdaad soms wel eens ad(h)d trekjes hebben, maar dat ik er structureel last van heb en het mij belemmerd in mijn dagelijks leven en ik daarom hulp nodig heb.
Ik ben zelf niet getest op ASS
Klachten van ADHD en ASS komen veel overeen, vooral bij vrouwen. Vaak is er ook eerst een verkeerde adhd diagnose of andere diagnose voordat ASS wordt vast gesteld. Het is denk ik dus juist fijn dat ze dat ook gelijk doen!
Ja, ik! Ik ging voor ADHD-onderzoek maar uit mijn intakegesprek kwamen genoeg aanknopingspunten om ook onderzoek naar ASS toe te voegen. Uiteindelijk gaat het er waarschijnlijk zelfs op uitdraaien dat ik enkel de diagnose ASS krijg. Er is ook nog best veel tijd gestopt in het uit elkaar halen van de symptomen, omdat een heel aantal kenmerken sterk op elkaar lijken maar een andere oorzaak hebben zoals @Pepernoot zegt
Zijn hier ook mensen die ADD hebben of samenwonen met iemand met ADD?
Mijn vriend heeft ADD en ik merk dat we daardoor vaak tegen problemen aanlopen in onze relatie. Om een voorbeeld te noemen: hij is erg perfectionistisch en hij heeft faalangst. Als gevolg daarvan vindt hij het moeilijk om zich aan afspraken te houden omdat dit druk met zich meebrengt (wat als ik het niet haal, wat als ik faal? etc. Etc.)
Dit komt onder andere naar voren in ons schoonmaakrooster. We deden eerst 1x per week een grote schoonmaak, maar dat leverde te veel druk op voor hem. Nu hebben we afgesproken dat we het 1x per maand doen maar dan heel grondig. Maar ook aan deze afspraak kan hij zich niet houden. Hij wijt dit aan zijn faalangst. Ik vind dat heel moeilijk te geloven, en heb het idee dat hij dit als smoes gebruikt. Dus ben heel benieuwd of andere mensen (of hun partners) dit ook hebben.
Ja heb ik gedaan en hij zegt dat het inderdaad door zijn faalangst komt.
Maar het is voor mij (als iemand die deze diagnose niet heeft) moeilijk te begrijpen dat dit zich dan juist uit bij het schoonmaken. Want bv. het schoonmaken van zijn racefiets, of het wassen van zijn eigen kleren doet hij wel allemaal gewoon wekelijks. Maar wanneer het dan aankomt om het opruimen/ schoonmaken van de keuken/badkamer dan loopt hij vast zegt hij. Maar goed ik probeer het dus oprecht te begrijpen en hoop dus dat andere mensen dit misschien herkennen.
Edit: Ook zodat ik beter weet hoe ik hem kan helpen/ondersteunen
Oh wat goed. Dit klinkt ook logisch. Hij zegt namelijk inderdaad dat het voor hem te overweldigend is en dat hij daardoor helemaal dichtklapt. De taak opdelen in kleinere opdrachten is daarom misschien inderdaad een goed idee
Dank!
Opdelen werkt idd echt. Ik deed eerst ook alles op een dag en dat lukte nooit. Precies dat patroon wat @inezweski schetst. Nu heb ik ook duidelijk bedacht wat ik wil en moet schoonmaken en heb dat verdeeld per dag. Kijk dan aan het begin van de week of het kan of dat er iets nog geschoven moet worden of in het uiterste geval geskipt en sindsdien gaat het huishouden wel goed. (dat patroon komt ook bij heel veel andere dingen naar voren)
Wat een fijn topic, en zoveel herkenning. Mijn moeder zei me jaren geleden dat ze het idee had dat ik ADD heb, omdat ze dat naar haar idee zelf ook heeft (ze moet altijd overal post-its van maken om structuur te krijgen in haar hoofd). Ik ben zelf een enorm warrig type: ik raak alles kwijt, vergeet dingen snel, kan me slecht concentreren, stel heel veel uit. Vroeger begon ik heel enthousiast aan dingen maar had ik er halverwege geen zin meer in. Eigenschappen waar ik zelf last van heb maar mijn omgeving ook (veel ruzies gehad hierover in mijn vorige relatie). Maar wat ik mooi vind is dat ik in dit topic ook eigenschappen herken die ik fijn vind aan mezelf.
Ondanks de slechte concentratie en het uitstelgedrag heb ik wel een universitaire studie afgemaakt en heb ik nu een goede baan. Maar nu merk ik dat het me begint op te breken en het resulteert in me vergelijken met anderen, een negatiever zelfbeeld. Ik vind mezelf vervelend dat ik taken uitstel, dat het concentreren niet lukt. Dat is ook allemaal erger geworden door thuiswerken. Zijn dit dingen die jullie ook herkennen? En hielp het voor jullie om gediagnosticeerd te worden? Ik twijfel er nog een beetje over om dit te laten doen.
Door Corona liggen die eigenschappen meer aan de oppervlakte en daardoor ben ik juist naar de huisarts geweest om te gaan onderzoeken of ik ADD heb. Wacht nog op een afspraak bij de GGZ hoor maar het gaat hopelijk binnenkort van start.
Zie het zelf ook niet als iets negatiefs, vooral omdat het eigenlijk ook prima gaat. Maar me continu overweldigd voelen qua werk is er dit jaar wel erg in gaan hakken.
Ik zit sinds vrijdag aan de (tentin) dexamfetamine maar ben sinds dag 3 mega onrustig met zodra ik het neem, een heel naar zenuwachtig onderbuik gevoel. Is dit herkenbaar met iemand en gaat dit uiteindelijk over?
Ben wat meer research gaan doen en kwam uit op LTO3, een natuurlijk supplement dat blijkbaar veel goede resultaten geeft bij mensen met ADD en ADHD. Iemand hier daar ervaring mee?
Wat een goed idee. Dit ga ik ook doen. Poging #719371 om een succesvolle volwassene te worden.
@Flowermarket dit is inderdaad iets wat veel mensen met adhd hebben. Door een overdaad aan prikkels kan iets simpels snel heel overweldigend worden. De gedachtegang is dan “ik moet zoveel doen > dat kan ik toch nooit allemaal goed doen > dan kan ik het net zo goed helemaal niet doen want het lukt me toch nooit (zoals het hoort).” Dat heet ook wel executive dysfunction. Ongeveer dit:
Wat mij helpt is een schop onder m’n kont, mijn vriend zegt dan soms gewoon tegen me “kom, we gaan nu samen opruimen” en dat is dan net het laatste zetje dat ik nodig heb om van de bank af te komen. Ik kan me ook wel voorstellen dat je dat vervelend vind want je bent z’n moeder niet en je wil natuurlijk het liefst dat hij dit gewoon uit zichzelf doet. Maar als het er (op dit moment) niet in zit is het misschien wel een goede optie. Ik voel me ook vaak schuldig of gefaald als m’n vriend voor de zoveelste keer mijn huis heeft opgeruimd en schoongemaakt omdat ik het zelf niet doe (we wonen niet samen…), maar uiteindelijk worden we hier wel allebei blijer van. Ik heb weer andere goede kwaliteiten en ondersteun hem op mijn beurt in dingen die hem niet zo goed lukken denk ik dan maar!
Ik snap wel wat je bedoelt denk ik! Ook door de hogere hartslag denk je? (Ik heb zelf methylfenidaat en lisdex geprobeerd dus niet exact hetzelfde, maar het meeste is wel redelijk vergelijkbaar).
Bij mij werd dat wel minder na een tijd, en anders kan het zijn dat je dosis misschien te hoog is.
Sowieso vond ik medicatie echt wel wennen in het begin (en soms nog steeds als ik het even niet neem), dus er is wel een grote kans dat het weggaat! En zo niet dan kan je altijd nog iets anders proberen (andere dosis/middel).
Ja heb al het eea geprobeerd en vind nog steeds medicatie zo’n dingetje. Voel dat ik het zelf toch echt net niet voor elkaar krijg om me te focussen op mijn eigen mentale gezondheid en hoop dat dit me wat meer rust en focus kan geven. Maar mega haat/liefde verhouding
Haha ja same. Ik vind het nu wel prima omdat ik veel bezig ben met studie, maar ik voel me er minder mezelf door. Alleen als ik het een hele tijd regelmatig neem voel ik de bijwerkingen bijna niet en dan denk ik huh werkt het wel (wat dus precies de bedoeling is denk ik)?
Maar dan bedenk ik me soms dat ik wel echt een stuk minder gesprekken met mezelf voer in m’n hoofd (ik denk nu ja je snapt me maar misschien iets dit heel random bedenk ik me net haha).
Interessant! Wat voor een verschil merken jullie nog meer tussen wel/geen medicatie (als ik vragen mag)?
Ik heb tot een maand geleden gedacht dat iedereen zoveel gesprekken met zichzelf heeft in zijn hoofd haha. Het begint 's ochtends vroeg en het eindigt echt pas als ik in slaap val. Dood vermoeiend wel.
Ik ben vooral minder impulsief denk ik. Dus ik denk niet heeee leuk laten we dat feestje doen ook al moet ik nog super veel studeren.
Maar dat van die gesprekken heeft idd wel iedereen denk ik? Alleen kan ik er ‘s avonds niet van in slaap vallen dus dat is wel jammer. Ik zit altijd met eindeloze scenario’s over hoe iets kan gaan of hoe iets had moeten gaan. Zo nutteloos en zonde van de tijd 
Nee dat is niet super random maar denk juist kenmerkend! Ik ben mentaal GESLOOPT omdat ik 24/7 altijd discussies met mezelf voer en moeilijk nadenk over alles. M’n hoofd staat nooit stil en er is maar 1 afbeelding die dat zo treffend laat zien:
Plus ik wil ook echt wat doen aan mijn mega impulsieve gedrag ook. Daardoor heb ik altijd het gevoel dat mensen me een kleuter vinden en ik vind het zelf ook niet leuk meer.
Edit: Oh en altijd mensen onderbreken en vaak over mezelf praten terwijl ik juist andere mensen veel interessanter vind dan mezelf. Maar mijn mond leeft echt zijn eigen leven
