Ja ook argumenten als “add is er nog maar een paar jaar hoor en nu hebben opeens veel mensen dat!”. Terwijl het al mega lang bekend is en mijn psycholoog zelf zegt dat vrouwen gewoon laat gediagnostiseerd worden.
Fijn dat je ook mensen in je omgeving hebt die je wel volledig steunen! Merk inderdaad in het algemeen een soort van afkeer voor ADHD. Jammer, want wordt door deze ervaring wel steeds terughoudender in wat ik deel met mensen.
Hierdoor twijfel ik nog steeds of ik het wel echt heb. (Vooral als ik zo’n artikel lees dat de diagnoses de pan uit stijgen)
Maar dat kan je natuurlijk nooit helemaal zeker weten.
Nu gaat m’n studie een stuk beter met medicatie en merk ik dat ik een stuk minder labiel ben. Dus dan bedenk ik me he wat maakt het ook uit 
(Maar soms vergeet ik dat het me niet uitmaakt).
Maar heel herkenbaar dus!
Gek he, dat de buitenwereld dan bijna nog meer waarde hecht (in de negatieve zin wel) aan een label dan je zelf doet. Als jij vrede hebt met die diagnose en medicijnen helpen, wat maakt het dan uit? Je hebt dingen waar je tegen aanloopt en daar helpt dat bij, het is niet alsof verder er iemand dan last van heeft.
Edit: mijn psycholoog had het boek hyper sapiens aangeraden om te lezen. Daar worden ook veel symptomen in beschreven, dat hielp mij wel meer om inzicht te krijgen in waarom sommige dingen mij niet lukken.
Heel herkenbaar! Ik ben doorverwezen door huisarts dus weet nog niet of ik echt ad(h)d heb, maar heb er nu dus veel met vrienden over gepraat. Deed ik al wel vaker, maar heb vaak het gevoel dat er wat overheen gepraat werd. Nu kreeg ik precies dezelfde reactie als jij kreeg. ‘Iedereen is wel eens vergeetachtig of afgeleid.’ En ‘het is ook wel heel populair nu’. Heb het idee dat mensen niet echt snappen wat het precies met je doet op dagelijkse basis. En alsof ze ergens bang zijn dat ik het idd als excuus ga gebruiken. Goed dat je hebt aangegeven dat je de reactie vervelend vond!
Vind het naar voor je dat je je schaamt voor de invloed die het op je leven heeft! Weet dat je niet de enige bent en dat je je er dus niet voor hoeft te schamen. Hoop dat de diagnose misschien wat acceptatie zal geven. Sterkte!
Oh en dit is ook mega herkenbaar. Ruzies met mijn vriend gaan ook over het huishouden/taken. Ik zie het gewoon niet? En daardoor lukt het nooit om alles goed te doen voor mijn gevoel.
Ik denk ook echt dat het merendeel niet weet wat AD(H)D echt inhoudt. Vanwege mijn werk weet ik het wel en na jaren roepen ‘ik denk dat ik ook ADD heb!’ ga ik het nu ook echt onderzoeken. Heb het nog niet met veel mensen gedeeld, eerst het onderzoek maar.
Zie het ook niet als heel negatief verder, meer als een stukje van mij.
Ben wel benieuwd hoe het allemaal zal gaan en wat de reacties dan zullen zijn.
Kun je je laten onderzoeken zonder dat gesprek met je ouders? Mijn vader zat altijd in hotels vanwege zn werk en mijn moeder en oma die daadwerkelijk voor ons zorgden zijn allebei overleden, dus ik heb niemand die voor mij kan vertellen over mijn jeugd…
Er zijn wel mensen met een diagnose zonder het gesprek, maar tis lastiger. Mss heb je nog oude rapporten of boekjes over je kindertijd waar dingen in genoemd worden over bv je dromerigheid?
Heb je dit gesprek ook al met je vader gevoerd en gaf die zelf ook aan niks te weten? Want misschien verrast die je erin.
Ik heb dat gedaan! Ik wilde niet dat mijn ouders wisten dat ik hiermee bezig was (heb nauwelijks contact met ze) en na lang steggelen kon het zonder. Maar zal de ene psycholoog iets makkelijker in zijn dan de ander.
Maar van wat ik lees op het forum, heb je het niet makkelijk gehad de afgelopen tijd. Een roerige periode die anders is dan normaal is niet het beste uitgangspunt voor om een goede diagnose te stellen. Ik mocht bijv pas testen op adhd toen ik hersteld was van mijn depressie. En terecht ook, want het vertekent enorm. Dus misschien is het wel goed om de tijd te nemen en geen haast te maken met een eventueel diagnosetraject.
Ja, dat herken ik ook wel. Ik ben ook niet per se voorstander van ‘labels’ en soms denk ik: zou ik wel het label adhd krijgen als de criteria strikter zouden zijn? Maar aan de andere kant: van mij had het op zich niet gehoeven. Als ik puur naar mezelf kijk vind ik alle adhd-trekjes gewoon prima, deel van mij, leuk zelfs. Het is de maatschappij die ervoor zorgt dat ik niet zonder label mezelf mag zijn. Dat helpt me wel om het onderwerp rond aantal gestegen diagnoses e.d. een beetje weg te halen van mezelf. Geen idee of dit duidelijk is haha
Ik moet even een domme actie delen. Ik ben (heel even vanwege een crematie) in Nederland en ik ging mijn reis terug naar Zweden boeken. Dat deed ik in de woonkamer van mijn ouders, waar ze bij waren, omdat ik het meteen wilde doen (omdat ik het anders toch uitstel tot het laatste moment).
Moest ook vanalles uitzoeken over de reis terug, want ik ga met de trein en reis dus door verschillende landen met verschillende regels. Mijn ouders gingen me terwijl ik daarmee bezig was allemaal vragen stellen over andere dingen en ik heb zonder overdrijven minstens 20 keer gezegd dat ze me even niks moesten vragen omdat ik me daarop moest concentreren. Op een gegeven moment heb ik het echt geschreeuwd. Ik wilde geen fouten maken. De computer staat in de woonkamer dus ik kon het ook niet ergens anders even gaan doen.
Nou wat denk je, kom er net achter dat ik verkeerd geboekt heb. Ik heb per ongeluk 13-04 i.p.v. 14-04 aangeklikt. Nu is mijn trein dus al vertrokken. En ik heb dus alles meerdere keren nagekeken, maar werd telkens afgeleid dus ik heb het gemist. Wat denk ik fout is gegaan is dat ik dacht op woensdag te hebben geklikt, maar eigenlijk op de derde dag van de week heb geklikt en in dit geval zal de week wel op zondag (i.p.v. maandag) zijn begonnen.
Ik ben ZO boos op mezelf want het is 100% mijn eigen fout, maar ik ben vooral teleurgesteld omdat ik zo hard mijn best heb gedaan om niet slordig hierin te zijn. Ik blijf ook maar denken: als ik geen adhd had gehad/ mijn medicatie had kunnen slikken/ slim genoeg was geweest om het ergens anders te boeken/ er naar me was geluisterd wanneer ik zei dat ik geen twee dingen tegelijk kan was dit echt niet gebeurd.
En ik schaam me ook nog omdat mijn ouders het voor me wilden betalen en ik daar eigenlijk te trots voor ben maar er toch mee akkoord ben gegaan. En dus nu €90 van hun geld heb weggegooid en zelf nu dat alsnog moet uitgeven.
Lief van je! Maar ik heb zeker geen haast, ik zat gewoon eens te denken
Ahh shit zeg wat irritant is dat, ik heb ook heel vaak zulke acties, mijn adhd heeft me al zoveel geld gekost de afgelopen jaren. Zulke dingen maar ook rekeningen vergeten te betalen, impulsaankopen, etc en ik kon dat mezelf ook heel erg afrekenen. Ik heb een keer van iemand het advies gekregen dat je jezelf dit nu heel erg kan kwalijk nemen, maar daar heb je uiteindelijk alleen maar jezelf mee. Op de lange termijn is het misschien beter om gewoon te accepteren dat jouw leven ietsje duurder gaat zijn dan die van de gemiddelde mens omdat je soms zulke dingen doet. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik doe dat nu ook steeds meer en dat heeft me wel heel veel rust gegeven. Voor mij is die acceptatie dat mijn leven ietsje duurder is dan strict nodig veel makkelijker dan krampachtig proberen mezelf te veranderen en af te wijzen.
Over onbekendere klachten: ik kwam laatst dit schema tegen en dat was voor mij wel heel verhelderend. Die bovenste twee blokjes zijn de meest bekende klachten van ADHD en worden vaak behandeld met medicatie, of trainingen op het gebied van plannen en organisatie. Maar die andere drie blokjes komen ook heel vaak voor en dat wordt veel vaker ondergeschoven en wordt niet zomaar opgelost met medicatie terwijl het vaak een nog veel grotere invloed heeft op je leven. Ik ga binnenkort beginnen met therapie om juist dat stuk aan te pakken, ik hoop dat ik er veel aan ga hebben.
Ja mooie tabel! Ik loop nu echt tegen die vermeende faalervaringen aan en op de een of andere manier is het erger geworden in deze coronatijd.
Raak er gewoon half in een depressie van, waar ik ook slecht mee kan copen nu omdat je weinig afleiding hebt (weinig uitstapjes etc).
Die onderste blokjes zijn erg herkenbaar. Heb een nieuwe functie op werk en ondanks dat ik het best kan lukt het mij niet om het te organiseren en voor elkaar te krijgen. En zit ik nu weer lekker in dat ‘zie je wel je kan het niet’ cirkeltje. Gelukkig hebben mijn psych en ik het hier al vaak over (en schematherapie) maar soms is het wel even klote. En vandaag is net zo’n dag dat het echt niet gaat.
Ja wow dat schema.
Ik wil vaak iets doen dat me dan leuk lijkt, maar dan denk ik nee ik moet eerst dat doen of die ervaring voordat ik dat kan dus doe ik het niet. Maar ja dan heb je voor dat andere (in mijn hoofd) ook nog dit en dit nodig en gedaan hebben voordat je dat kan doen. Dus ik ben dan altijd bang dat mensen denken haha komt zij hoor, heeft alleen een jaar daar gewerkt en helemaal geen hoge cijfers lol!!!
Dus durf ik niks en blijf ik vast zitten in die loop 
Allemaal plannen en ideeën die niet verder komen dan mijn hoofd.
Hoe ga ik ooit solliciteren en een baan vinden, nu studeer ik ‘gelukkig’ nog
Hebben jullie nog geniale scriptie-schrijven-met-adhd-tips? Ik merk vooral dat ik niet het gevoel heb dat ik de tijd kan nemen om rustig te lezen bijvoorbeeld, maar dat ik voor mijn gevoel MOET schrijven want vervolgens niet lukt omdat ik niet rustig de tijd heb genomen om de artikelen goed te lezen. Hoe kom ik uit deze vicieuze cirkel?
(Gooi 'm hier ipv in het scriptietopic omdat tips meestal nuttiger zijn van mensen die snappen hoe mijn hoofd werkt)
Begin met een bullshitversie waarin je alles mag opschrijven, vol spelfouten en gekke zinsconstructies en stukken die je later weer gaat verwijderen. Vaak houd je jezelf tegen met schrijven omdat je (onbewust) vindt dat het meteen perfect moet zijn. In je bullshitversie maakt dat niet uit, schrijf gewoon op wat in je opkomt en dan komt het later wel goed. Ik doe dat ook niet volgens een vaste volgorde of structuur, ik heb bijvoorbeeld vaak moeite met de eerste zin of alinea dus ik begin gewoon bij een willekeurige zin halverwege waarvan ik weet dat die er sowieso wel in komt, en dan vul ik het later rondom aan. Het maakt dan ook niet uit dat je voor je gevoel de artikelen niet goed hebt gelezen, want het is toch een bullshitversie dus het is niet erg als er dingen missen of fout zijn!
Thanks! Ik ben inderdaad precies zo’n perfectionist die moeite heeft met gewoon maar gaan schrijven omdat het in 1x goed moet. Zo’n bullshitversie is wat ik nodig heb.
Maar er is iets wat me tegenhoudt om echt woorden op papier te zetten op zo’n manier. ‘‘Gewoon doen’’ werkt niet. Dus dan kom ik bij de volgende vraag: ken je slimme manieren om jezelf zoiets te laten doen? Een bepaalde helpende gedachte of mantra of zoiets waarmee je die knop om kan zetten? Als je snapt wat ik bedoel
Ik weet van mezelf dat ik dingen verbaal heel vlot kan uitleggen maar qua schrijven mee struggle. Voice to text helpt dan wel, gewoon een beetje kletsen alsof je een denkbeeldig interview geeft 
Heel herkenbaar haha!
