Dat vind ik wel een rare uitspraak ja! Hopelijk was het anders bedoeld en zei ze het gewoon erg onhandig?
@Dombo heel herkenbaar! Vooral ook dat van het tanden poetsen. Daar schaam ik me dan zo erg voor achteraf. Bij mij valt of staat alles bij structuur, maar daar zit precies het probleem. Ten eerste moet je die structuur aanbrengen en dat is moeilijk. En ten tweede zit bij mij vooral het probleem in de flexibiliteit van die structuur. Als één ding niet ging zoals het hoorde stort alles in. Voelt een beetje als the blind leading the blind als ik je adviezen ga geven, want wat voor mij de ene keer helpt helpt de andere keer niet door dit alles.
Je zegt dat je dagen er niet altijd hetzelfde uitzien, maar betekent dat dat bijna elke dag compleet anders is of zijn die verschillen in een soort categorieen in te delen? En heb je de mogelijkheid om de avond van tevoren al te weten hoe je dag er ongeveer uit zou gaan zien? Want je kunt nu niet echt routines creeren daardoor, maar is er een andere manier waarom je structuur zou kunnen aanbrengen door een plan voor structuur te maken per ‘type’ dag en dan dus ook verschillende wekkers voor verschillende type dagen?
Waarom ik eigenlijk naar dit topic kwam:
Ik las net dit en wilde dat even hier delen. Ik heb geen ervaringen met ADHD centraal, dus ik vind dat ik hier niks over kan zeggen. En ik vind ook wat dingen die genoemd werden meer algemene problemen van de ggz of ons zorgsysteem. Maar ik vond het wel interessant om te lezen en snap wel die paradox van dat specialiseren.
Edit: nu het toch al een lange post is:
Wat ik vooral stom vind ik dat ik zo vaak aan self sabotage doe? Dat ik eigenlijk zin heb in iets waarvan ik weet dat ik ervan geniet én wat goed is voor me, maar dat ik het dan toch niet doe. Een voorbeeld: wandelen. Had gisteren eigenlijk zin om te gaan wandelen en het was prachtig weer (de laatste dag ook), maar ik ben de hele dag binnen gebleven en had daar geen goede reden voor, behalve dan dat de stappen vóórdat ik kon gaan wandelen even wat te zwaar voelden. Zo gaat dat de hele tijd.
Vandaag is voorlopig mijn laatste dag medicatie omdat het op is. Lang verhaal, heb ik al in topics over geklaagd maar komt erop neer dat het hernieuwen van mijn recept heel heel heel lastig is hier in het buitenland en dat ik dus nu iets met NL moet gaan regelen maar is allemaal lastig. Met medicatie ben ik al een wandelend drama maar zonder is alles nog net even erger. Gelukkig ben ik net aan een nieuw vak begonnen en heb ik veel meer overzicht en motivatie nu, maar het is wel kut dat ik het nu zonder moet doen. Ik slik het niet voor niks natuurlijk.
Om nog een beetje positiviteit toe te voegen aan mijn dagboekpost: Ben wel super dankbaar dat ik een mentor heb gekregen vanuit mijn universiteit. Ben vrij negatief over mijn uni van nu, maar dit doen ze echt top. Heb 20 uur (met mogelijkheid tot extra) per semester staan voor begeleiding en dat mogen we zelf indelen en het is aan onszelf hoe en wat. Dus we hebben nu iedere week een ‘kletsuurtje’ (helaas via zoom) waarbij we kijken naar dingen die ik moet doen en reflecteren op de vorige week enz. Het is heel informeel en persoonlijk, want mijn mentor is geen docent, maar ook geen psycholoog. Het allerbeste eraan is eigenlijk dat ik gewoon het gevoel heb dat ik er niet alleen voor sta en dat ik er met iemand over kan praten zonder dat diegene echt oordeelt of te dicht bij me staat. Ze heeft me ook al twee keer geholpen met het schrijven van een email waar ik tegenop zag. Dus ik moest gewoon die email schrijven tijdens onze meeting terwijl ik mijn scherm deelde. Zo’n email is echt zoiets stoms wat heel makkelijk is, maar waar ik teveel tijd aan besteed en wat ik maar blijf uitstellen.
Zou willen dat ze dit systeem overal hadden! Ik overweeg hierdoor in ieder geval het nemen van een coach ‘later’. Nu betaal ik niks, maar dit is me wel heel veel waard.