Hahaha ja dit heb ik ook onwijs. En alles moet dan ook gelijk zo extreem. Vind ik planten leuk? Koop ik er gelijk 10. Wil ik ineens kleuren? Bam, een kast vol kleurboeken en alcoholstiften. En elke keer als ik dan spullen weg wil doen denk ik: maar wat als ik over een maand wel weer wil kleuren? Heel vermoeiend😂
5 likes
Zo enorm herkenbaar hahhaha!! Ik dacht oh ik vind bullet journaling leuk allemaal zooi voor gekocht… nooit aangeraakt… zelfde met fotografie. Heb hier een zieke camera in de kast liggen raak ik bijna nooit aan. Zo kut…
1 like
Ik! Ik heb namelijk officieel geen ADD, maar heb wel alle symptomen die een volwassene kan hebben. In m’n kindertijd was ik echter te rustig (en nog wel meer etc) dus daarop is de diagnose ‘gestrand’. (Ik heb wel ptss, en veel klachten kunnen overeen komen met ADD klachten, zoals geen focus, rusteloos, niets afmaken etc). Ik herken me echter in alle bovengenoemde voordelen van ADD of ADHD hebben, omdat dat ik die eigenschappen ook heb. Ook weet ik van alles van de meest bijzondere onderwerpen en heb ik altijd een hobby waar ik me helemaal in verlies.
En hoe ik er mee omga dat ik geen ADD/ADHD diagnose heb? Ik vond het ergens wel jammer, want het zou een hoop verklaren. Af en toe worstel ik daar nog steeds wel mee, maar omdat m’n ptss er doorheen fietst is het heel lastig om te zeggen waar het nu precies door komt. Ik heb nu wel een fijne behandelaar die pragmatisch kijkt naar wat ik nodig heb, ongeacht de diagnose.
2 likes
Tijdens mijn intake bij ADHD centraal werd mij trouwens verteld dat er geen ‘add’ is en er gewoon 3 types adhd zijn: degene die hyperacties en impulsief zijn, degene die dat niet zijn en degene die een gecombineerde versie hebben. Ik heb dit alleen nog nooit ergens anders gehoord en kan het ook niet echt terug lezen. Zijn er meerdere mensen die dit hebben gehoord bij hun intake?
Kan me voorstellen dat je daar soms mee kan worstelen. Fijn om te horen dat je uiteindelijk een behandelaar hebt gevonden! Ik ben heel benieuwd wat er bij mij uit gaat komen.
Volgens mij is ADD idd gewoon een subtype van ADHD en is dat best algemeen geaccepteerd zegmaar, kun je wel veel over vinden als je googlet op adhd subtypes. Staat ook hier https://www.google.com/amp/s/www.psyq.nl/adhd-bij-volwassenen/symptomen-add%3Famp=1
1 like
Ja klopt, dit is geloof ik best nieuw. Vroeger had je wel de losse diagnoses adhd en add maar nu zijn het allemaal varianten van adhd. Net als met autisme, vroeger had je allerlei soorten als Asperger en pdd-nos, nu valt het allemaal onder autisme spectrum stoornis. Opzich is er dus niet heel veel veranderd, behalve dat er een ander labeltje op zit.
Ik slik sinds een paar maanden methylfenidaat maar kom er steeds meer achter dat er zooooo veel factoren zijn die invloed hebben op de werking van de medicatie? Vond het al gek dat het de ene keer zo veel beter werkt dan de andere keer, maar blijkbaar zorgen dingen als vitamine c of thee er al voor dat die pillen amper meer iets doen bij mij… hebben meer mensen deze ervaring?
Is het 1:15 en moest ik net huilen om deze comic? Misschien.
Voor iedereen die het nodig heeft: bij mij mag je altijd een (digitale) pleister komen halen 
16 likes
@Lepelsteeltje Ja, stom he! Ik slik dexamfetamine, dus dat is vast weer anders, maar ik moet er op letten dat ik dan bepaalde dingen even niet eet. Zo had ik een tijdje terug mandarijnen en sinaasappels gekocht en die zijn nu nog lang niet op, omdat ik ze niet eet wanneer ik medicatie heb genomen (en laat ik eerlijk zijn: ik vergeet dat ik ze heb op dagen dat ik geen medicatie heb genomen dus dat schiet lekker op haha.
@Dombo Deze is inderdaad mooi en kan me heel goed voorstellen dat je erom moest huilen. Hij is denk ik voor bijna iedereen toepasbaar (adhd of niet), maar ik moet erdoor wel sterk denken aan hoe ik me soms zoveel mogelijk probeer aan te passen als het gaat om ‘typisch adhd-gedrag’. Vooral dat ‘so annoying’ vind ik pijnlijk. Daarover trouwens: Ik moest laatst om deze janken:
(Ohja kut dat herinnert me eraan dat ik moet bellen om te vragen of het boek van haar dat ik besteld had al binnen is bij de boekhandel
)Even linkje naar de post op instagram trouwens, want de caption is ook echt goed: https://www.instagram.com/p/CGuACKusfom/?igshid=1kgipgy1mn9vp
Oké, ik schiet weer vol. Maar ik woon nu ergens waar ik niemand van tevoren kende. Ik heb helemaal geen problemen met nieuwe contacten leggen gelukkig, maar ik ben juist doordat ik zoveel nieuwe mensen ontmoet veel meer bewust van hoe ik overkom op mensen, wat voor indruk ik maak enz.
Wat ik van mezelf soms moeilijk vind is dat ik in bepaalde situaties zo ontzettend aanwezig kan zijn. Als ik enthousiast ben kost het me enorm veel moeite om niet door iedereen heen te tetteren of überhaupt veel te praten. Daardoor lijkt het misschien alsof ik helemaal niet geïnteresseerd ben in een ander, maar juist het tegenovergestelde is aan de hand want ik ben heel betrokken? Dat enthousiasme en die betrokkenheid vind ik geen slechte eigenschappen, maar hoe het zich uit vind ik soms wel jammer. Ik stoor me dan zo erg aan mezelf dat ik me niet kan voorstellen dat andere mensen me mogen. Nu heb ik een paar echt leuke contacten (waarvan ik één inmiddels een echte vriendin durf te noemen), maar het rotgevoel blijft me bekruipen dat ik niet leuk ben om mee om te gaan. En net zoals ik heel veel mensen niet leuk vind, zullen er heel veel mensen mij ook niet leuk vinden en dat is oké, want het lijkt me juist vermoeiend om die mensen dan maar niet teleur te stellen of zo. Maar ik ben juist heel onzeker hier dat die paar mensen met wie ik graag tijd doorbreng dat ook (gaan) vinden. Elke keer als ik ze weer gezien heb denk ik: Worden ze nooit moe van mij? Want ik word wel moe van mezelf. Extra stom, want ik heb helemaal geen aanleiding daartoe? Misschien omdat ik hen juist zo leuk vind qua persoon dat anders is dan hoe ik ben? Die gedachten komen natuurlijk niet uit het niets, want ik heb het vaak genoeg gehoord. Van mensen die het niet waard zijn om nog aandacht aan te schenken, maar ook van mensen die wel heel erg belangrijk voor me zijn. Bewuste kutopmerkingen zijn vaak genoeg gemaakt, maar ook grapjes die helemaal niet verkeerd bedoeld zijn vind ik soms moeilijk. Ik zal dan zelf het hardst lachen en er met flinke zelfspot overheen gaan, maar vaak blijft het hangen want ‘ze hebben wel gelijk’.
Dit plaatje raakt me daarom. Het is wel wat negatief geformuleerd, want ik vind vaak de ander helemaal niet ‘lacking’ maar gewoon minder aanwezig. In mijn projectgroep waarin ik nu veel werk ben ik vanaf het begin heel open geweest over dat ik dit moeilijk vond om mee om te gaan. Ik heb ze ook heel vriendelijk verzocht om me gewoon tot de orde te roepen als het nodig is zeg maar. Want hoewel ik áltijd opensta voor andere perspectieven (ik ben heel makkelijk te overtuigen van hoe iets anders of beter kan), moet ik toch altijd alles wat ik denk kwijt. Vooral irritant voor hen: ik haak overal op in en deel constant ideeën die nog lang niet af zijn (in de hoop dat zij verder met me meedenken). Ik wil helemaal niet dominant zijn, maar kan wel zo overkomen. Iemand anders in mijn groep is dan weer precies mijn uiterste. Zij is stil, deelt alleen iets wanneer ze helemaal zeker van iets is. Maar als ze dan iets deelt ben ik altijd compleet onder de indruk, want alles wat zij zegt klinkt gewoon goed.
Ik probeer me vaak in te houden, bang dat ik ‘too much’ ben. Het ding is alleen dat ik me hoe dan ook toch wel kut voel erover, want ik blijf dan juist weer heel erg zitten met dingen. Dit plaatje herinnerde me eraan dat ik er gewoon mag zijn.
Dit is echt een lang verhaal geworden. Ik had eerst sorry daarvoor getypt, maar weggehaald, want als het je te lang is lees je er toch lekker overheen. Soms lukt het schijt hebben wel haha! Ervaren jullie dit ook?
Ik herken echt heel erg wat je zegt!
Soms praat ik zoveel en dan denk ik vaak achteraf, waarom heb je dat allemaal gezegd kon je niet even je bek houden en anderen meer laten praten.
Maar ik ben op andere momenten ben ik me er juist heel bewust van en een beetje onzeker (als ik me dom/verlegen voel in een groep) en dan ben ik teveel aan het nadenken over wat ik zal zeggen waardoor ik helemaal niks meer zeg. En dat is ook kut.
Ik heb ook altijd die twijfels, vinden mensen me niet irritant, vinden ze me wel leuk. Ben ik te aanwezig, heb ik teveel erdoorheen gekakeld. Ik kan ook wel dingen vertellen met veel expressie waardoor ik wel eens hoor dat ik even rustig moet doen, terwijl ik het helemaal niet zo bedoel (dat ik bijvoorbeeld overstuur lijk) maar dan probeer ik gewoon het verhaal over te brengen. En dat voelt best wel vervelend.
Doordat ik bang ben dat mensen me vervelend vinden durf vaak ook niet initiatief te nemen om bijvoorbeeld wat af te spreken of contact te houden. Dus dan laat ik dat altijd aan de ander over, waardoor die dan weer denken dat ik geen interesse heb.
M’n verhaal is wel lekker warrig en misschien niet herkenbaar voor jou haha. Maar ik herken iig wel wat je zegt!
1 like
Dit herken ik echt 100%
Ik keek toevallig weer eens in dit topic omdat ik worstel met van alles in mn leven en er maar niet echt uitkom. Alleen ben ik dus twee jaar geleden al eens getest op ad(h)d en ook zo’n gesprek gehad waar mn vader mee moest. Maar de conclusie was dat ik geen add kon hebben omdat er niet genoeg aanwijzing was dat het in mn jeugd ook al aanwezig was.
Ik ben in het verleden ook gediagnosticeerd met een sociale angststoornis (maar wel een vrij lichte). En hoewel ik dat wel herken en ook me wel herken in de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (die diagnose kreeg ik niet echt destijds, functioneerde daarvoor eigenlijk te goed in mn leven), vraag ik me toch af of dat de kern is.
Nu luisterde ik van het weekend de podcast van damn honey over adhd en was ik weer getriggerd en ben ik er weer over aan het lezen. En ik herken het allemaal zo. Zeker als ik lees over Add bij volwassen vrouwen, dan zijn dat zowat alle dingen waar ik zo mee worstel in mn leven.
Maar ik kreeg de diagnose niet en weet ook niet of dat nou per se echt wat voor me zou veranderen… en tegelijkertijd herkennen misschien ook weer heel veel mensen zich in die omschrijving dus wie weet heb ik t helemaal niet.
Hele rant ook weer en helemaal niet een reactie op jouw verhaal verder
Maar dit houdt me ineens weer helemaal bezig, haha. Kom ook weer lekker random binnen vallen, ga nog eens verder terug lezen ook.
1 like
Hoe gaan jullie om met afgeleid worden door je eigen gedachten?
Ik moet voor studie elke week een podcast luisteren. Thuis raak ik afgeleid door alles om mee heen dus daar doe ik het sowieso niet. Ik probeer nu om er tijdens een wandeling buiten naar te luisteren maar het werkt voor geen meter. De eerste 3 minuten ben ik nog wel gefocust maar daarna dwaal ik af. Het gaat dan ongeveer zo:
Spreker: I live in Sydney, Australia, and …
Ik: Hee wat tof daar wil ik heel graag nog een keer heen denkt aan een toekomstdroom waarin ik mijn phd in Sydney ga doen en daar ga wonen en hoe leuk ik het daar ga hebben en hoe ga ik het mijn ouders vertellen? Kan je eigenlijk wel vrij krijgen om te reizen bij een phd? Ik wil namelijk wel the great ocean road zien. M’n vriend heeft die al gedaan maar hopelijk wil hij nog een keer met me mee? Hmm misschien moet ik trouwens een bijbaantje op de uni zoeken als ik grotere kans wil maken om in een phd te kunnen starten, oh dat doet me er aan denken ik moet nog even wat printen op werk morgen en…. - ohja, podcast
Dan luister ik voor 1 minuut en dan is er wel weer iets nieuws waar ik me 10 minuten in verlies voor ik me herinner dat ik eigenlijk moet luisteren. Dat herhaalt zich dan en op het einde heb ik 30 minuten geluisterd en heb ik geen idee wat er nou eigenlijk allemaal is gezegd.
Wat ik normaal doe als ik afgeleid raak is alle externe stimuli zoveel mogelijk uitzetten, maarja, hoe zet je je eigen hoofd uit… Ik slik trouwens al heel lang dexamfetamine en dat helpt me heel erg met dagelijkse dingen uitvoeren maar hiermee helaas niet echt.
Om deze reden luister ik bijna geen podcasts want het werkt toch niet voor mij, maar nu moet ik wel. Help? Iemand gaf al de tip dat zij het wel kan tijdens het autorijden, maar ik heb geen rijbewijs dus dat valt af.
4 likes
Misschien tijdens de badkamer schoonmaken oid? Dus taken waarbij je iets meer doet dan wandelen.
1 like
Dit is precies de reden waarom ik geen podcasts luister.
2 likes
Ja exact, ik ook bijna niet. De enige podcast die ik succesvol kan luisteren is De Podcast Psycholoog, en de verhaaltjes van Echt Gebeurd, maar daar houdt het bij op. Maar nu heb ik geen keus 
@MeerChanelDanCoco ga ik eens proberen, thanks!
@ILoveCurls gaf nog de tip om mee te lezen met audiotranscriptie als dat er is en dat vind ik wel een hele goede dus ik deel hem ook even hier! Ik ben sowieso veel meer een lezer dan een luisteraar dus dat zou perfect kunnen zijn.
Bij mij helpt inderdaad iets anders doen zoals het huis stofzuigen en dweilen, ramen lappen etcetera, maar ik heb laatst een keer een fidget speelgoedje gekocht en als ik daarmee aan het klooien ben kan ik mijn aandacht ook beter op iets waar ik naar moet luisteren houden!
1 like
Welk fidgetspeelgoedje heb jij? Ik wil er ook een haha
En anders misschien alsof het een hoorcollege is waar je aantekeningen bij moet maken? Dan heb je een doel, samenvatting maken of een toffe mindmap en heb je iets te doen.
1 like