Hotel met een zwembad lekker een paar dagen volledig tot rust komen en zo min mogelijk op m’n telefoon zitten
3 likes
Ik weet niet precies waar ik mijn vraag het beste kan stellen, maar volgens mij past het beter hier dan in het psychisch praattopic. Ik heb laatst allerlei testen gehad mbt persoonlijkheidsstoornis en daar kwam eigenlijk uit dat ik over het algemeen vrij goed functioneer maar dat ik wel een aantal trekken heb van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ze twijfelden een beetje om het ook echt zo te noemen. Nu is het zo dat mijn meeste “problemen” voort lijken te komen uit mijn lage eigenwaarde. Ik vind mezelf al snel minder goed dan anderen, kan mn prestaties niet op waarde schatten, heb altijd de neiging mezelf onderuit te halen. Hierdoor heb ik met sociaal contact wat moeite met 1 op 1 situaties, omdat ik mezelf ook niet zo interessant of de moeite waard vind.
Ik heb best wat inzicht in waar ik tegenaan loop etc, maar ik weet niet zo goed wat ik nu moet. En nu vroeg ik me af of hier mensen ervaring hebben met vergelijkbare problematiek en of jullie dus aanraders of afraders hebben ofzo qua therapie
Groepstherapie zit ik niet zo op te wachten eigenlijk haha. Bij de instantie waar ik dus getest ben adviseerden ze rond te kijken voor een vrijgevestigde psycholoog, omdat mijn problematiek dus niet zo heftig is (als ik bij die instantie in een groep terecht zou komen zou ik waarschijnlijk bij mensen met veel “zwaardere” problemen terecht komen en dat zou voor mij niet zo goed werken).
Ik wil dus eigenlijk zeggen, ja herkenbaar en ja vergelijkbare problematiek, maar durf het bijna niet omdat ik dus bang ben dat men dan denkt “ow nee ik wil niet als Ella zijn”
Wat durf je niet? Bedoel je dat tegen mij zeggen dat je het herkent omdat ik dat zou denken? Dat is absoluut niet zo hoor! Herkenning is meestal wel fijn, hoewel ik het ook voor jou dan heel vervelend/rot vind dat je met dezelfde dingen zit want dat gun ik je absoluut niet.
Of bedoelde je het anders en vat ik het nu verkeerd op 
1 like
Haha ja dat bedoel ik idd, dat ik erg lage eigenwaarde heb, dus ik voel me altijd al minderwaardig als ik tegen iemand zeg dat ik iets herken 
ik denk dan altijd: die persoon wil vast niet met míj worden vergeleken,
Haha beetje alsof zegmaar je vraagt in een groep: wie heeft dit ook? En ik dan m’n hand opsteek en je denkt: aah nee niet jij! Ik bedoel van de normale mensen!
Haha snap je? Minderwaardigheidsgevoel. Ook echt altijd, dit zit zo in mijn hoofd, stel ik wil reageren op iemand over iets van “aww maak je geen zorgen, dit gevoel heb ik ook” dan ben ik bang dat diegene denkt “ja duh Ella maar jij bent dan ook dom 
” en dat houdt me tegen, dat ik mezelf zo laag vind 
Lang verhaal kort: ja, lage eigenwaarde en bijbehorende problematiek zoals je ziet kamp ik wel mee
(Of als ik zeg: ik vind je trui mooi! Dan ben ik bang dat diegene denkt: ja dus? Wat maakt mij het uit wat jíj van mijn trui vindt? Ik wil niet jouw goedkeuring?)
(En ga zo maar door)
Ik vond het juist heel erg fijn toen je in het psychisch praattopic tegen mij zei dat je herkende wat ik omschreef. Want ik dacht dus dat het iets heel erg raars was, ik had daarvoor nog een vriendin gebeld en die zei: huh maar je weet toch je relatie wel te omschrijven. of jezelf. als ze dat aan mij over jou hadden verteld had ik zelfs je relatie kunnen beschrijven.
Dus toen wilde ik meteen ophangen omdat ik me nog dommer voelde
Sorry nu kaap ik jullie gesprek, maar wat je zegt heeft zeker waarde, ik voelde me iig daarna ietsje beter erdoor.
edit: en nu herken ik weer goed wat jij zegt. want ik denk nu dat jij vast denkt: ja oke leuk maar jij bent een nobody hier. Brein, houd je mond
1 like
Ah wat lief en wat doet het me goed dit te horen 
Ik heb zelf al het onderwerp van littlenumbers gekaapt dus sorry daarvoor! Maar ja haha herkenbaar weer, of ik zeg bijv over iets dat ik niet goed weet wat ik wil en dat mensen (en professionals ook) dan zeggen “diep van binnen weet je het wel, iedereen weet het”, lekker dan dankje, wat moet ik nu over mezelf denken?
Ik ben blij dat ik het durfde om aan te geven want ik ben heel blij dat je er iets aan hebt gehad Ik ook natuurlijk. En ook weer aan dit bericht dus.
Edit: hahaha je edit, nou mijn hoofd wil me dus precies laten geloven dat dat is wat jullie denken terwijl ik het van jou niet denk hoor!
1 like
Jaaa dat is zo’n frustrerende zin. Terwijl, wel goedbedoeld. Maar daardoor ook weer moeilijker om te zeggen dat het gewoon niet klopt, het lijkt dan weer onwil terwijl dat het niet is (zeggen dat je het echt niet weet). Hulpvraag bepalen is ook iedere keer weer een ramp bij mij daardoor ‘‘je weet toch wel wat je wil’’, m’n hoofd is meteen geblokkeerd 
maar oke ik dwaal af, maar daar deed het mij weer aan denken
@littlenumbers ik ben benieuwd waar je op uitkomt. Heb wel hier op het forum wel eens gelezen dat je specifiek kunt googlen naar psychologen/therapeuten gespecialiseerd in zelfbeeld, dus misschien kun je daarmee beginnen? Of zoeken op therapievormen voor zelfbeeld en dan vanuit wat daaruit komt verder zoeken?
Oh nee joh dat is toch geen kapen @anon53054661 @EllaFitzgerald
En @EllaFitzgerald ik vind het zeker niet negatief als jij zegt dat je je herkent in iets wat ik vertel. Juist niet inderdaad, wat @anon53054661 aangeeft, het is dan fijn dat iemand herkent wat je voelt en je er niet de enige in bent. Ik hoop dat dit ook uiteindelijk een beetje tot je door kan dringen zegmaar, dat je ook het gevoel krijgt dat het wél gewaardeerd wordt als je zoiets zegt en dat mensen daar niet negatief over denken! Mensen kunnen dingen soms vaak genoeg zeggen, maar het zelf ook geloven/accepteren is vaak nog wel een stapje verder. En zelf merk ik ook dat ik rationeel alles wel begrijp en het goed zie, maar dat ik het toch anders voel uiteindelijk. Ik ben soms wat warrig met de dingen die ik zeg, dus hopelijk begrijp je een beetje wat ik ermee bedoel, haha.
Bedankt voor de tip ook @anon53054661! Ik ga er eens naar kijken binnenkort. Dat van die hulpvraag is zoo herkenbaar ook haha, dan denk ik ook …eeeuhhhh geen idee help mij m’n problemen op te lossen
1 like
Ja ik herken dit wel.
En dan met name die moeite met 1 op 1 contact, dat vind ik echt heel moeilijk.
Met vriendinnen die ik al heel lang ken heb ik er totaal geen moeite mee maar met wat ‘nieuwere’ vriendinnen vind ik alleen zijn best eng, vooral ook omdat ik altijd bang ben niet interessant genoeg te zijn en dat er dan stiltes gaan vallen.
Ik heb hierdoor ook best al veel vriendschappen laten verwateren.
En je prestaties niet op waarde kunnen schatten herken ik ook! Ik ga ik meestal vanuit dat ik het fout/ niet goed genoeg heb gedaan, twijfel ontzettend erg aan mijn eigen kunnen.
Vermoeiend wel allemaal.
Ik heb zelf denk ik niet echt tips qua verschillende soorten therapie en dergelijke.
Ik ga zelf naar een psycholoog en ik heb de afgelopen maanden echt al grote stappen gemaakt maar het gaat ook nog wat moeizaam allemaal hoor. Hoort er ook wel bij denk ik.
Ik zou gewoon eens beginnen met een afspraak maken bij de huisarts voor een verwijzing naar een psycholoog. Wel dijn dat je al inzicht hebt in je ‘problematiek’! Dan heb je tenminste niet zo het gevoel dat je maar wat in het duister tast en dat maakt het ook gemakkelijker om naar de juiste hulp te vragen.
1 like
Oh @littlenumbers ik lees nu net dat je juist niet Precies weet aan wat voor hulp je behoefte hebt. Sorry ik had er te snel overheen gelezen!
Na ja, de eerste stap is in ieder geval al gezet en dat is dat je weet dat je met iemand wil praten. Zijn er misschien mensen in je omgeving die hier ook ervaring mee hebben en die je om advies kunt vragen?
1 like
Ja dat wat je schrijft heb ik dus ook! Bang dat er stiltes vallen etc. Denk dat ik daardoor ook wel dingen heb laten verwateren… Bij vriendinnen die ik langer ken heb ik het inderdaad niet en in een drietal gaat het ook al beter, dan is er een buffer ofzo?
Fijn dat je in ieder geval al echt stappen gemaakt hebt! Hopelijk gaat het op den duur ook niet meer zo moeizaam! We kunnen denk ik ook niet verwachten dat zoiets van de ene op de andere dag weg is he… Helaas haha.
Lang verhaal, niet quoten alsjeblieft
Weg
Ik weet niet of iemand het misschien herkent en iets van tips heeft misschien ofzo?
Een beetje en bij mij is dit eigenlijk beter geworden door te ervaren hoe chill het is als je wel goed voor jezelf zorgt/lief voor jezelf bent. Ik ben dat eerst gaan doen omdat anderen me dat aanraadden en toen als het ware in een soort ‘positieve spiraal’ gekomen van dat steeds vaker doen en me steeds fijner voelen.
Misschien kan je het een beetje koppelen aan mijlpalen in je werk/studie? Zou mooi zijn als je het ook los daarvan zou doen, maar dan heb je iig concrete aanknopingspunten /momenten waarop je wat moois voor jezelf koopt. En misschien in je agenda een of twee keer in de week iets inplannen waar je blij van wordt en dat verder geen andere functie heeft (bij mij bijv: yoga, dus echt sporten ter ontspanning en niet voor mijn conditie, een boswandeling maken, naar de bioscoop, uitgebreid koken met een glas wijn erbij).
Weet niet of je hier wat aan hebt verder maar voor mij werkt dit wel! Vooral van tevoren dingen inplannen dus zodat het niet ondergesneeuwd raakt door alle andere dingen die je moet/wil doen.
2 likes
Ik weet niet of het helpt, maar er is een verhaal over Buridans ezel die helemaal rationeel is en tussen twee precies even grote en lekker hooistapels wordt gezet. Aangezien ze allebei even lekker en groot zijn, kan hij niet rationeel een keuze maken en verhongert.
Moraal van het verhaal: rationaliteit helpt niet altijd. Wellicht helpt dat om soms impulsiever te zijn of op een andere basis te kiezen. (Je patroon komt ongetwijfeld ergens vandaan, misschien ook goed om te bekijken, maar veranderen Jan he ook zonder dat je dat begrijpt)
4 likes
Ik herken wat je een ‘ingebouwd zelf-verwaarlozingsysteem’ noemt heel goed (goede benaming ook, daar ben ik nooit opgekomen) 
Ik vind het mezelf niet echt waard vooral, en ik wilde ook ‘sparen voor later / als ik uit huis ga’.
Ik moet wel zeggen dat het nu de laatste weken / maanden wat beter gaat. Ik ben uit huis gegaan en gaan samenwonen en moest dus wel aankopen doen met mijn vriend. Als we in Ikea toch al onze kar aan het volladen waren, was het makkelijker om er nog iets ‘gewoon mooi’ of ‘gewoon leuk’ bij te nemen 
Maar als ik alleen ben, is het inderdaad nog lastig. Dingen zijn het al snel niet waard, zoals jij ook omschrijft. Mijn vriend weet hiervan en maakt er vaak een luchtig ‘treat yo’self’-grapje van, dat helpt wel. Hij zei ook dat ik door alleen te denken aan de toekomst mezelf in het heden vergeet. En op een dag ben je dood en heb je nooit in het nu geleefd (dit is wel heel dramatisch maar je snapt the picture ).
Verder merk ik ook dat ik mezelf meer ‘verwaarloos’ in drukke / stresserende / PMS-tijden. Haren wassen een dag uitstellen, ondanks droge benen toch geen bodylotion smeren, zo’n stomme dingen. Klinkt niet belangrijk, maar je voelt je er toch nog slechter door.
Naar concrete tips ben ik ook nog op zoek, maar het helpt wel om soms heel bewust te proberen denken wat ik eigenlijk wil, waar ik nood aan heb of waar ik zin in heb. Therapie heeft me hierbij wel geholpen, maar misschien voel jij de noodzaak daar niet toe. In elk geval proberen contact te maken met je noden en wensen van dat moment. Of misschien jezelf een maandelijks budget geven voor leuke dingen? Dit heb ik zelf nog niet geprobeerd, maar kan me inbeelden dat het werkt.
2 likes
@Opperhoofd
Ik ben eigenlijk totaal niet van de beloningen (ergens ook wel handig want ik ben nooit een emotie eter of shopper geweest en zal het ook nooit worden) dus dat voelt heel onnatuurlijk aan? En ergens ben ik ook heel erg van “je verdient het zonder dat je iets bereikt hebt!!!”. Maar ja dat lukt al helemaal niet natuurlijk. Ik kan er ook heel slecht van genieten als ik iets koop als beloning? Dan voelt het toch weer als nutteloos omdat ik het niet echt nodig had. Maar misschien wel een idee om dingen die ik wel nodig heb maar niet als “belangrijk” genoeg zie ergens aan te koppelen.
Wat je zegt over inplannen van dingen kan misschien wel een idee zijn, eigenlijk doe ik dat wel regelmatig (als 1 keer per week regelmatig is), maar meer omdat ik gewoon veel te doen heb en niet een keertje “spontaan” vrij kan nemen. Misschien moet ik ook dat meer gaan waarderen ofzo? Als ik echt van die “vrije” momenten kan genieten dan zie ik misschien ook meer in dat het goed voor me is en dat het het waard is om te doen?
Maar dit is meer een gedachten spinsel 
@Krekel
Haha wat grappig, daar heb ik kort geleden nog een paper over geschreven in het kader van de hersenen en beslissingen maken als een dynamisch systeem . Ik weet op zich wel waar mijn rationaliteit vandaan komt, deels door dingen die ik heb meegemaakt en deels omdat het gewoon in me zit. Toen ik jong was, zei mijn moeder altijd dat ik later onderzoeken of advocaat zou worden, omdat ik altijd alles zo objectief bekeek en beargumenteerde :’) Ik was waarschijnlijk een irritant kind.
Ik had al een heel verhaal getypt dat ik vrijwel nooit ergens gevoelens over heb maar dat is helemaal niet waar, want ik had het hier laatst nog met een psycholoog over. Ik heb wel emotionele gevoelens voor dingen die ik wil, maar de rationaliteit wint het in 99% van de gevallen. Ik ga het hier denk ik bij de volgende afspraak over hebben met haar :’) Voor de verandering kan ik zelf niet eens iets bedenken erover.
@shortandsmiling
Wat je vriend tegen jou zegt, daar denk ik ook wel regelmatig aan maar toch lukt het meestal niet om daar ook naar te leven. Ik heb echt heel, heel, heel erg veel spaargeld en ik gebruik het vooral om mijn studie te betalen maar dat is 1 kleine hap per jaar (als beeld voor hoeveel het is). Dus ik heb echt geen geld problemen en ik kan gewoon doen wat ik wil en wat heb ik er in godsnaam aan als ik dit voor altijd blijf doen en ik eens dood ga?
En ik weet (rationeel gezien dan ook nog eens!) wel dat het echt onnodig is dat ik zo lang op zo veel geld blijf zitten dus waarom zou ik niet eens de spullen kopen of de dingen doen die ik ergens wel nodig heb maar niet belangrijk genoeg vind?
Maar toch doe ik het niet. Waarom ben ik zo 
Het bewust erover nadenken zal ik onthouden, toevallig heb ik daardoor gisteren nog iets besteld wat ik echt nodig heb. Typisch dat er vandaag toevallig veel korting op alles is en ik dus onnodig te veel heb betaald, wat ik nu als een teken zie dat ik toch maar niets meer voor mezelf moet kopen 
Maar ik had het wel nodig dus ergens ben ik trots op mezelf :’)
Dankjulliewel voor het reageren trouwens. Soms heb ik het gevoel dat je in een topic al een tijdje “lid” moet zijn voordat iemand echt reageert, dus ik waardeer het echt heel erg 
1 like
Dit deeltje is zo herkenbaar Klinkt echt als een belachelijk luxeprobleem - is het misschien ook een beetje - maar vrolijk word je er niet van.
Ik denk soms wel eens dat ik gierig ben, maar dat klopt ook niet. Cadeautjes voor anderen koop ik graag en gemakkelijk (en ik geef er best veel geld aan uit ook). Maar voor mezelf is die drempel veel hoger? Echt weird.
Toch super dat je die bestelling geplaatst hebt! Haha dat stukje erna is dan weer minder. Maar toch, een kleine (grote!) overwinning!
Precies dit inderdaad. Ik geef ook snel heel veel geld uit voor anderen, en voor uit eten gaan enzo ook wel weer, maar als het om mij alleen gaat danweer helemaal niet. Ik schaam me er vaak ook wel voor om over te praten, heel veel mensen in mijn omgeving hebben vrijwel geen tot weinig spaargeld. En dan kom ik aan van “ik kan mn fortuin niet uitgeven want ik vind mezelf niet belangrijk genoeg huilie huilie”
Het komt morgen binnen, ik kan alleen maar hopen dat ik er nog van kan genieten in plaats van dat ik alleen maar denk dat ik het ook voor minder had kunnen kopen als ik het mezelf het even niet waard had gevonden gisteren
1 like
@Kurisu Ik ben oprecht een beetje in de war hier omdat het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees. Er zijn met name een paar zinnen in je verhaal die ik letterlijk zo geschreven zou kunnen hebben.
1 like