Zelfliefde

[lapzwans]

@littlenumbers @EllaFitzgerald @Nora89

Het onderwerp is al weer een beetje oud, maar wilde toch nog even reageren.
Ik heb hier ook heel erg last van (gehad). Al sinds de puberteit, ik ken mezelf niet anders dan dat ik altijd en eeuwig twijfel aan mezelf. Mezelf niet goed genoeg vind. Mezelf niet de moeite waard etc.

Daarvoor ook al heel vaak cognitieve gedragstherapie gehad, maar daar kon ik vaak niet zo veel mee. Want ik kon m’n gedachten prima in kaart brengen, maar die actie had geen effect op mijn gevóél. Ik kon mijn minderwaardige gedachtes uitdagen, relativeren en ondermijnen, maar die tegengedachten waren niet sterk genoeg om mijn gevoel ook te veranderen.
Nu heb ik sinds een jaar schematherapie en dat heeft voor mij zo’n grote verandering teweeg gebracht. Schematherapie gaat uit van verschillende pijlers binnen een persoon die een bepaald ‘ongezond’ gedachtepatroon in stand houden. Bijv. in mijn (ons) geval is er een sterke overmacht van ‘een strenge stem’, die continu ‘het kwetsbare kind’ in mij triggert tot verdriet en vervolgens niet troost, daardoor wordt ‘de strenge stem’ weer boos want die vindt mij zwak etc. En nu ben ik aan het leren hoe ik een ‘gezonde volwassene’ tegenover die strenge stem zet, die troostend is, gevoelens erkent ipv afstrapt, die een stuk goedaardiger is, menselijker. (Je moet de kinderlijke benamingen even erbij toe nemen haha, ik heb het ook niet verzonnen).
Ik heb ook een buitengewoon goede therapeut en het heeft voor mij een complete verschuiving in mijn zijn betekent.
Tuurlijk heb ik nog issues (dat kan hier ook op het forum gelezen worden haha), maar tegenwoordig ben ik 80% van de tijd tevreden terwijl dat nog geen jaar geleden 20% was en ik me vaker kut voelde dan niet.
En mijn werkleven gaat ook een stuk beter dankzij deze therapie. Ik presenteer nu wekelijks zonder problemen terwijl dat voorheen echt een dingetje was.
Mijn liefdesleven is nog een probleem, maar dat is de volgende horde.

[Kurisu]

Wat jammer dat jij er ook “last” van hebt…

Ik heb het hier trouwens laatst over gehad met mijn psycholoog en naar aanleiding daarvan heb ik een financieel plan voor 2019 opgesteld (compleet met voorblad en artikelen enzo want ja als ik iets doe dan moet t wel extra zijn) met verschillende budgetten en ook een (relatief klein maar het is wat) budget wat ik aan mezelf mag uitgeven. Nu ik zo opschrijf ik het wel heel erg haha, maar onder het mom van “als ik officieel belangrijk ben dan gedraag ik me daar ook misschien naar”. Fake it until you make it

[lapzwans]

Ik had dit ook nog wel na 2 maanden hoor. Ik denk dag ik pas echt na 7-8 maanden een concreet verschil ging merken en dat motiveerde zo dat het daarna inneens snel ging. Ik ben heel blij dat ik (met veel tegenzin) de stap heb genomen want kon die negativiteit over mezelf echt niet meer aan.
Heb trouwens geen ervaring met haptonomie maar mijn eerste gevoel is daarbij ook ‘vaag’. Wat vind je er verder van?

[anon53054661]

Heb je inmiddels al een praktijk kunnen vinden?

[Krekel]

Ik ben geswitcht van haptonoom, ik vond de eerste waar ik was veel te vaag en ‘wees lief voor jezelf’ en weinig specifiek. Ik heb er nu 1 die me echt aanpakt en waar ik veel inzichten door heb gekregen mbt lichamelijke reacties op mentale patronen, manieren van communicatie en hoe je je energie/ aandacht verdeeld over je lichaam.
Long story short:
Misschien klikt het niet en helpt een andere haptonoom wel:)

[Dubio]

Zijn er nog mensen bezig met dit thema? Zo ja, hoe?

Ik heb mijn eigenwaarde altijd op prestaties gebouwd. Een aantal jaar geleden ben ik vastgelopen door dingen die vroeger zijn gebeurd, hierdoor lukte het presteren een tijdje niet meer. Hoewel ik ook heel erg besefte dat ik niet langer meer voortdurend de focus op presteren wilde hebben, heeft deze periode een flinke deuk in mijn (vermeende?) zelfvertrouwen achtergelaten. Inmiddels gaat het wel wat beter met me, maar mijn eigenwaarde is nog steeds erg laag. Ik ben tevens ontevreden over veel dingen in mijn leven. Zo wil ik bijvoorbeeld vaker dingen doen die ik leuk vind, zoals lezen. Maar dit lukt me niet, omdat ik het mezelf niet waard vind (en een stukje lui zijn misschien?). In plaats daarvan ga ik dan vaak tv kijken/internetten.

[Amoruccio]

Heel herkenbaar. Vooral nu ik veel vrije tijd heb loop ik hier echt tegenaan. Maar weet ook niet zo goed hoe ik dit moet aanpakken.

[Twijfelaar]

en @Amoruccio voor mij is dit ook heel herkenbaar maar ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren, nog steeds niet. Mede dankzij mijn schematherapie merk ik dat presteren echt ontzettend belangrijk voor me is, en dat mijn eigenwaarde daaraan vast hangt. Ontspannen of dingen doen waar ik niet rechtstreeks de vruchten van pluk staan haaks op die prestatiedrang en vind ik mezelf daarom ook moeilijk om te gunnen. Ook ik grijp net als @Dubio vaak naar “vluchtige” oplossingen zoals gamen of Instagram. Mijn oplossing is vooral dat ik soms bewust mijn mobiel achterwege laat als ik bijvoorbeeld naar de supermarkt ga, en daar neem ik dan ook alle tijd voor. Voor sommigen zal dit niet als ontspanning klinken maar ik vind boodschappen doen fijn en door er tijd voor te nemen raak ik in een soort ‘tijd voor mezelf’-flow.

Ook realiseer ik me steeds meer dat er maar weinig dagen zijn dat ik echt niks doe, ook al denk ik van wel. Op dagen dat ik niks moet maar juist alles kan, doe ik vaak nog steeds allerhande klusjes, omdat de dag anders niet “geslaagd” voelt. Ik ben er nu mee bezig die onproductiviteit niet als falen te bestempelen, maar om te denken naar iets positiefs.

[jigglypuff]

Niet zeker of dit het juiste topic hiervoor is maar het sluit er wel bij aan, denk ik. Ik heb het probleem dat ik mezelf op alle vlakken met alles en iedereen vergelijk. En vervolgens mezelf minderwaardig vind natuurlijk. Ik kan niet gewoon denken ‘he, wat is zij knap!’ of ‘wauw, zij kan goed tekenen’ of ‘leuk voor hem dat hij zo succesvol is’ etc. Het wordt automatisch omgeschakeld naar een focus op mijn eigen mankementen en hoe ik meer op die persoon kan lijken (‘ik kan niets, heb geen talenten’, ‘ik kan niet tekenen, mijn foto’s zijn amateuristisch’, ‘mijn kleren zijn stom’ ‘mijn gezicht is lelijk’ …). Met de jaren is het steeds erger geworden ook. Het ding is ook, mijn vriend is nogal een populaire jongen, veel meiden kijken op straat duidelijk naar hem, hij krijgt veel aandacht, ik ken verschillende mensen die duidelijk hem willen etc. Waardoor ik denk, hij heeft alle keuze van de wereld dus waarom blijft hij bij zo’n middelmatige loser als ik? Hij blijft me verzekeren dat hij houdt van mij en de optelsom van wie ik ben, maar toch blijft dat gemene stemmetje me influisteren dat ik niet waardig ben. Ik wil niet de hele tijd in strijd zijn met de wereld om me heen. Het is zo vermoeiend. Maar ik geraak niet uit dit denkpatroon. Ik wil gewoon tevreden kunnen zijn met wie ik ben en ik wil blij kunnen zijn voor anderen.

[lapzwans]

Ik vind alles wat je zegt enorm herkenbaar. Heb helaas geen tips, want zelfde struggle, maar I feel you

[Twijfelaar]

Hmmm, als ik het zo lees is het boek Patronen doorbreken misschien wel iets voor je. En als je er echt werk van wilt maken dan is schematherapie ervoor om je gedachtes / patronen gericht te veranderen.

[Krekel]

Het klinkt inderdaad als iets dat je niet makkelijk in je eentje kan doorbreken, en iets moeilijks om elke dag mee rond te lopen.

Ik denk niet dat het de silver bullet oplossing is, maar ik heb een keer 360 graden feedback gevraagd van mensen die ik bewonder, en dat heeft mij een onwijze boost gegeven en inzicht op hoe ik overkom en wat ik goed kan. Misschien helpt het jou ook, maar ik vermoed ook dat het patroon doorbreken nog belangrijker is, zoals hierboven ook al wordt gezegd

[Tedmosby]

Ik haal dit topic weer even omhoog.

Ik merk de laatste tijd dat ik heel erg in een negatieve spiraal zit. Ik woon tijdelijk (voor stage) in een onbekende stad in een gastgezin, waar ik me niet echt thuis voel. Daardoor ben ik wat vaker wat meer ‘sip’. Daardoor denk ik meer na en dat zorgt voor ellende

Ik merk dat ‘het niet lukken in de liefde’ als een soort donkere sluier over me heen hangt. Als iemand vraagt of ik gelukkig ben, denk ik altijd ‘nou ik heb nog geen relatie’. Het wordt ook gewoon zo vaak gevraafd, heb je al een vriend, waarom niet blabla. uhm geen idee Gerda maar het maakt me onzeker!!!

Ik download dan weer innercircle of ga treuren om degene met ‘wie de liefde mislukt is’, terwijl ik weet dat het probleem bij mezelf en mn onzekerheid ligt. Ik heb al met een coach gepraat, maar dat was vooral over onzekerheid op de werkvloer.

Ik vroeg me af of iemand dit herkent en tips heeft. Ik voel me, stom genoeg maar eerlijk gezegd, slecht omdat ik mezelf teleur stel in de liefde. Geeft iemand hier tips voor? Of een podcast, boek, challenge haha wat dan ook. Ik wil zo graag dit verbeteren en zie het als een overwinning dat ik dit soort dingen zie bij mezelf, maar ik wil verandering. Ik wil niet mijn geluk af laten hangen van wat een man van me vindt.

[Krekel]

Dat klinkt inderdaad alsof je een portie zelfliefde kan gebruiken! Rot dat je je zo rot voelt, joh. Je zegt meerdere en verschillende dingen, maar op het punt dat je onzeker wordt van geen liefde gevonden te hebben denk ik dat dit belangrijk is om je te realiseren: liefde is niet eerlijk verdeeld. De mensen die relaties hebben zijn niet beter of more deserving dan jij. Je hebt er nu net naast gegrepen. Maar net als voor iedereen met een relatie: dat kan veranderen. Maar echt grip heb je daarop niet. Ik denk niet dat je nu aan je onzekerheid moet werken om een relatie te krijgen. (Er zijn ook onzekere mensen met een relatie), maar Prober erachter te komen wie je wil zijn (los van wat je denkt dat anderen willen) wat voor persoon zie je voor je, waarop zou je je kunnen ontwikkelen? Wat is waardevol voor je, hoe krijg je daar meer van? Je zal je niet 1,2,3 helemaal goed voelen, maar ik denk dat je wel kan bijsturen waar je gedachten naar uit gaan.

Sterkte en veel liefde voor jou!

[Griselda]

Ik ervaar hetzelfde, dus heb geen tips, maar ben 't eens met @Krekel.

[Mouthwash]

Ah wat vervelend , klinkt als een rotgevoel. Ik herken dit erg van vroeger.

Ondanks dat het heel normaal is om naar een relatie te verlangen, en soms de acceptatie van het gemis alleen al kan helpen, heeft het mij toen geholpen stil te staan bij hoe ik mijn eigenwaarde en gemoedstoestand liet bepalen door wat ik aan liefde en aandacht ontving van een man en wat anderen van me vonden. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk menselijk en niet te voorkomen, maar soms kan die balans wel wat verstoord zijn. Ik heb toen heel bewust proberen te bepalen voor mezelf wie ik nou was in mijn eigen ogen. Op een heel realistische manier: dus goede eigenschappen en ook meer complexe eigenschappen, en dat ik juist dat totaalplaatje moest gaan waarderen. Zonder dat er iets voor nodig was van buitenaf. Ik heb me toen een periode even alleen op mezelf gefocust, door me te richten op goede zelfzorg, studie en te zoeken naar activiteiten waar ik plezier in kon ervaren.

Dat klinkt als een cliche en is makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch zat het daarin voor mij. Ik kon mezelf daarna vanuit een positiever en milder perspectief bekijken. Ik baalde er nog steeds van dat ik maar geen leuke jongen tegenkwam, maar dat was ‘slechts’ een van de vele aspecten van mij en het leven. Het verdween dus iets meer naar de achtergrond.

Anyway, hier heb je waarschijnlijk helemaal niks aan. Maar ik zal eens opzoeken morgen hoe de twee boeken heten die ik die periode las.

[Marquez]

Nou dat je zenuwen krijgt van die zelf liefde tips kan ik me heel goed voorstellen. Dat soort dingen werken niet als je in het moment zit, volgens mij zijn dat ook meer van die preventieve tips en heb je er niks aan als je je zo kut en klote voelt dat je het woord liefde amper uit je strot krijgt, laats staan zélfliefde.

Misschien kan je de volgende tactiek toepassen, iets gaan doen. Maakt niet uit wat, al is het de wc schoonmaken of gewoon een rondje lopen buiten. En als je daar geen zin in hebt, of dat niet werkt, bedenken waar je blij van word en wat je nu kunt gaan doen. Een leuk liedje op zetten ook al voel je je kut. Of gewoon iets doen wat je al heel lang niet meer hebt gedaan, schommelen ofzo. Iets wat je als kind leuk vond.

Er zijn ook zoveel momenten, hoe klein ook, dat je blij bent met jezelf, dat je in het moment bent alleen niet perse beseft dat je van jezelf houdt. En je bent vast ook wel eens niet blij met je zelf zonder dat je je dat echt bewust bent. 24/7 je helemaal goed voelen en altijd van je zelf houden is volgens mij onmogelijk. Het is juist menselijk denk ik dat je af en toe dat even niet hebt. (En dit is ook wel een heule rare tijd natuurlijk.)

Dus ik denk dat als alles niet werkt, gewoon denken oke vandaag voel ik me kut en klote en vind ik mezelf gewoon stom en is er even geen aanwijsbare zelfliefde. Betekent niet dat ik mezelf nu for ever and always stom vind en haat, nee ik geef het gevoel de ruimte en nou ja dan pas je volgens mij alsnog zelfliefde toe.

[Tedmosby]

Heeft iemand tips of aanraders (boeken, yt filmpjes, podcasts etc) voor overthinking? Dat is echt mijn valkuil, ook op het gebied van zelfliefde. Hoe goed ik me ook voel en hoe blij ik ook ben, soms kom ik in een gedachtespiraal terecht waar ik mezelf compleet mee naar beneden haal en dan echt in een verdrietige put terecht kom. Dus ik denk dat als ik dat aanpak, ik al een heel eind ben.

[S.onrisa]

Het is niet specifiek over overthinking maar misschien kun je wat met het boek “dit is jouw leven” van Bohlmeijer en Hulsbergen. Ik vond het wel fijn in ieder geval!

[Afstandsbediening20]

Hoe gaat het met iedereen? Zijn jullir nog actief bezig met het werken aan zelf-liefde?

Ik had hiervoor therapie, maar ben gestopt omdat mijn therapeut niets meer voor mij kan doen, maar toch blijft mijn zelfbeeld laag, heb ik moeite met grenzen en mijn eigen noden aan te geven.