Dit is echt mijn leven in een plaatje
12 likes
Mag ik vragen in welke vorm je hulp gaat zoeken? Ik kan mezelf namelijk heel erg hierin vinden maar twijfel hier nog over… Een psycholoog vind ik te, maar misschien iets van een coach. Al zit ik wel de kosten hiervan…
Psycholoog wordt alleen vergoed als zij een diagnose uit de DSM stellen. Dus dan moet je probleem juist redelijk ‘erg’ zijn…
Wat goed! Sorry, ik heb niet alles gevolgd maar stel je elke maand nieuwe doelen voor jezelf?
Ja dat moet op de verwijsbrief staan, maar bij de psycholoog wordt bij de intake dan vastgesteld of er sprake is van een diagnose uit de DSM V. Is dat niet het geval, dan wordt de zorg alsnog niet vergoed.
De POH is inderdaad wel een optie, die wordt altijd vergoed en is inderdaad laagdrempelig.
Ik heb hele goede ervaringen met een praktijkondersteuner, zij was opgeleid tot psycholoog dus dat was heel fijn. Vaak zitter er ook sociale hulpverleners, daar kun je nog steeds veel steun aan hebben maar is wel anders denk ik. Wel is het vaak zo dat het een kortdurend traject is, dus iets van 5 keer max ong. Een praktijkondersteuner kan ook altijd nog aanleiding zien tot doorverwijzen overigens.
Ik wil graag patronen doorbreken, maar heb werkelijk geen idee hoe. Heeft een van jullie hier ervaring mee of tips?
Ik zit de laatste tijd zo erg in de knoop met mezelf en voel me zo down.
Ik weet wel waar het aan ligt, namelijk: ik ben mezelf niet. Ik doe dingen die anderen willen. Ik zit in een relatie waar ik mijzelf niet kan zijn maar ik weet niet waarom ik erin blijf. Het heeft behoorlijk extreme vormen aangenomen en als ik hem hierop wijs zal hij heel erg schrikken, omdat ik nooit laat blijken dat ik mezelf niet ben.
bedankt voor je reactie. Ben je nu waar je wilt zijn?
Ik weet van mezelf dat ik dingen doe om anderen te pleasen, omdat ik conflict vermijdend ben. Ik zie alleen niet goed waar het werkelijk mis gaat. Ik doe wat wenselijk is, of waarvAn ik denk dat anderen dit verwachten of willen.
Mijn ‘nee’ is niet krachtig genoeg of wil het echt niet maar doe het uiteindelijk met tegenzin, maar dit is nooit duidelijk voor de ander… En door dit alles ben ik zo ongelukkig en nooit tevreden en geen leuk gezelschap. Ik wil echt dat het op houdt … maar hoe?
1 like
Ik wilde hier toch weer eens even updaten. Momenteel gaat het eigenlijk niet heel fantastisch. Het is alsof ik een soort van wazig ben, constant moe en nouja ik voel me niet mezelf. Het ligt ook wel echt aan de hectische tijd, verhuizing en ‘scheiding’ van stiefmoeder en vader. Ik heb daten al helemaal op het laagste pitje gezet. Ik vind het heel moeilijk nu om met mezelf in stilte te zijn, dus te mediteren etc. Nou goed, wilde het hier even kwijt.
Zijn er hier ook mensen die ‘uitstelgedrag’ hebben omgezet in productiviteit? Ik ga volgende week verhuizen en er is NIETS ingepakt. Nooit kan ik iets direct doen maar moet ik altijd weer zitten en serie kijken of ik ga met vrienden afspreken om eronderuit te komen. Vervolgens haat ik mezelf zo ontzettend.
1 like
Altijd als ik uitstelgedrag heb, komt dat doordat ik te veel wil in een te korte tijdstek. Ofwel: te hoge verwachtingen + perfectionisme --> ‘dat lukt me toch niet’ en dan ga ik een beetje vluchten in een serie of eindeloos scrollen op instagram ofzo. De bekende trick is voor mij gewoon om hele kleine doelen te stellen. In jouw geval kan dat zijn: wat is het leukste om in te pakken? Make up oid? Misschien kun je die op een stapel apart leggen. Daarna kun je wat drinken halen en verder gaan met een ander klein doel, bijv je sokken in een doos stoppen oid. Door bereikbare doelen te stellen kom je hopelijk uit de negatieve viciceuze cirkel van ‘het lukt niet’, ‘ik kan ook nooit wat’ etc.
Hopelijk helpt dit je wat!
edit: een leuke playlist opzetten kan ook helpen! Of een podcast oid. En als je echt zwaar geschut zoekt: download van die plugins of apps die websites blokkeren.
5 likes
Jaaaa dit heb ik dus ook, te grote tijdsdruk + perfectionisme. Goede tips! Ik ga vandaag beginnen met mijn make-up.
Thanks! Dit boek klinkt wel echt als iets voor mij, hopelijk ga ik dat schrijven elke dag dan niet uitstellen. 
Misschien de hulp van een professional inschakelen en misschien nadenken over waarom je het zo belangrijk vindt te doen wat anderen van je verwachten? Waarom dat belangrijker is dan je eigen behoeften. Misschien dat voor het leren nee-zeggen ook een assertiviteitstraining zou kunnen helpen? Zelf vind ik het ook lastig om soms hard te zijn in wat je graag wilt en niet te doen wat de ander van je verwacht, maar ik heb wel gezien dat mensen die wel meer voor zichzelf opkomen of meer eisen, het uiteindelijk makkelijker hebben. Beetje vaag zo dit misschien, maar ik had dit vroeger op werk, een vriendin van me was heel duidelijk in wanneer ze kon werken en wanneer niet en wijkte daar niet vanaf, ik was heel flexibel, maar uiteindelijk had zij daardoor vooral diensten op zondag (dubbel betaald) en ik moest die uren gewoon wel doordeweeks maken (dus meer werken voor datzelfde salaris). Dit is een te lang verhaal geworden, maar dat was een voorbeeld dat mij oa liet inzien dat voor jezelf opkomen loont;)
2 likes
Mijn zelfliefde is behoorlijk achteruit gegaan de afgelopen tijd. Ik merk dat ik bepaalde dingen aan mezelf doen ook niet meer fijn vind. Douchen is een opgave, luxe voelt niet prettig meer en bijvoorbeeld onder de zonnebank gaan is een enorme drempel (terwijl ik dit heerlijk vond voorheen).
Ik vind het moeilijk en pijnlijk om naar mijn lichaam te kijken, het voelt niet “vertrouwd” en “lief” meer.
Bijna niemand weet dit, ik ben een ontzettend opgemaakt en verzorgd type.
Ik moet volgende week een afspraak maken met de huisarts. Misschien dat ik dan toch ook de stap durf te nemen om hulp te zoeken. Ik kom er zelf niet zo uit geloof ik.
1 like
Ik heb er ook de kracht niet voor de laatste tijd, door ziekte en overlijden van mijn grootmoeder. Ik stond heel dicht in dit proces en het kost me veel. Daarbij komt belachelijke stress voor de uitvaart en mijn vader die mij en mijn broer en zus ons daarbij heel veel druk oplegt. Waardoor wij met drie ook beginnen ruziemaken.
Ik schrijf al weken niet meer in mijn bulletjournal, bewegen of sporten (iets waar ik normaal al moeite mee heb) schiet erbij in, ik lig soms gewoon urenlang op bed in plaats van de dingen te doen die ik zou willen en dingen als douchen / haar wassen / … worden soms uitgesteld.
Heeft denk ik ook met schuldgevoel rond haar dood te maken. Ik heb de neiging mezelf dingen te ontzeggen als straf (zelfs basisdingen zoals water drinken) en dit past wel in dat straatje.
1 like
Wat goed dat je dit zo lang consequent hebt bijgehouden. Vind ik echt knap. Ik wil dit al een tijdje (gewoon in een random notitieboekje), maar kan me er niet toe zetten. Terwijl ik het wel heel fijn vind om terug te lezen, dus ik weet waar ik het voor doe. Blijkbaar is dat niet genoeg.
Nu heb ik het Dankboek bekeken en zie ik dat je naar twee regels hebt per moment. Dat benauwt me heel erg, want ik heb altijd veel woorden nodig. Met één moment vul ik moeiteloos een pagina. Dus mijn eerste gedachte was: niks voor mij! Maar nu denk ik: of is het dan júist iets voor mij? Misschien houdt dat paginalange geschrijf mij nu onbewust wel tegen 
Wat is jouw ervaring met het beperkte aantal regels?
Jeetje, dit is herkenbaar. Vooral dat constant in je hoofd zitten.
Een jaar vind ik best lang. Waarom moet het voor zo’n lange periode vastgelegd worden? Je kunt er halverwege het jaar toch heel anders voor staan? Ik bedoel dit niet als oordeel over de lengte van de periode, want je moet alle tijd nemen die je nodig hebt.
En ik herken ook wat je daarover zegt. Toen ik bij de start direct X aantal sessies moest inplannen dacht ik: zóveel? Nu heb ik er al een aantal keer sessies bijgepland en ik ben er nog lang niet.
Ik lees mee. Ik zie zoveel herkenbare dingen voorbij komen en vind het zo knap hoe jullie het weten te verwoorden allemaal. Het is bij mij vaak een achtbaan van gevoelens waar ik moeilijk woorden aan kan verbinden.
Heb soms de neiging om door te slaan in ofwel mezelf opofferen en op de laatste plaats zetten, ofwel mezelf voorop te zetten en bijna een bitch te worden omdat ik gedwongen denk; zelfliefde! je bent belangrijk, vergeet jezelf niet!
Ik kan de nuance niet vinden in de balans tussen een ‘lief’ persoon zijn, mensen helpen en steunen en aan de andere kant aan mezelf denken en weten wanneer ik mezelf even voorrang mag geven.
Ben 2x in therapie geweest maar merk dat ik telkens weer dezelfde problemen tegenkom, ik denk de theorie te snappen maar het lukt me maar niet om het in de praktijk toe te passen.
Fijn om jullie ervaringen te lezen, staan een hoop wijze woorden tussen 
5 likes
Ik herken ontzettend veel van wat is geschreven in dit topic. Ik heb heel erg lang moeite gehad met zelfliefde. Ik bereikte het punt dat ik bijna walgde van mezelf en mijn eigen lichaam. De stem in mijn hoofd was gemeen en kritisch. I was my own worst critic. Hierdoor was ik depressief. Ik ben ongeveer 2 jaar geleden in therapie gegaan (en ik ben nog lang niet klaar). Het gaat inmiddels een stuk beter en ik zit daardoor ook beter in mijn vel, maar ik ben er nog lang niet.
Ik ben ontzettend dankbaar voor dit topic. Soms helpt het als je weet dat anderen hier ook mee zitten en dat je niet alleen bent. Het geeft veel steun.
4 likes
Ondanks dat ik me onwijs kut voel is het me wel gelukt om gezond te eten en in die zin dan goed voor mezelf te zorgen. Normaal gesproken zou ik nu hebben geleefd op maaltijden van snoep en pinda’s en nu denk ik juist: van al die rommel ga je je sowieso niet beter voelen dus het minste wat je kan doen is jezelf goed te eten geven.
Dus dat is iets 
6 likes