Dat viel me ook op. Las er wel over op omroep west maar verder niets. Heel heftig en schrijnend 
1 like
Ja dit helaas.
Het is echt onmenselijk dat je alleen maar mensen wil helpen.
1 like
Tuurlijk wel belangrijk maar die aanslag op advocaat en journalist waren natuurlijk doelgericht en bewust. Van dit weet je het niet, de dader heeft zelfmoord gepleegd en was wellicht niet helemaal in orde you dont know. De aanslag op advocaat en Peter was helemaal bewust
Echt zo erg dit, ik lees nu net een update. Dit is een van mijn grootste angsten, dat dit bij mij op mijn werk ook gebeurt. Er is echt te weinig aandacht voor agressie tegen hulpverleners, wanneer houdt dit nou eens op?!
Heel veel sterkte voor jou en je collegaās. 
3 likes
Echt afschuwelijk ja, lees het ook net 
Vond dit bericht ook zo heftig om te lezen, kwam het op linkedin tegen maar verder niks. Mensen om me heen wisten het ook niet. Gebeurt zo vaak dit en ik twijfel hierdoor steeds meer of ik na mijn studie wel de praktijkkant op wil. Tijdens mijn lessen op school hebben we wel eens besproken wat we allemaal meegemaakt hadden op stage qua incidenten en het is allemaal echt fucking erg gewoon, geen uitzonderingen, iedereen was wel eens getuige of slachtoffer van geweld (heet water in gezicht gooien, met een scherf steken, slaan, etc.). Maar verder geen aandacht voor op school en daaromheen eigenlijk ook niet. Wordt als normaal gezien ofzo? Risico van het vak?
Misschien niet overal maar bij ons (ggz) helaas wel. Verbale en fysieke agressie is aan de orde van de dag en daar wordt niks aan gedaan. Zit hierdoor te overwegen om wat anders te gaan doen want ik vind dit gewoon niet normaal. Het ligt denk ik ook aan de prioriteiten van je leidinggevende, die van ons heeft veiligheid van personeel in ieder geval niet hoog op zijn lijstje staan.
3 likes
Ja ik ben afgestudeerd ggz-agoog en ga nu een research master doen zodat ik in ieder geval de optie heb om gemakkelijk iets anders te doen dan echt als sociotherapeut/begeleider werken. Ik heb stage gelopen in de forensische psychiatrie en hoewel het daar ook heel vaak gebeurde vond ik de ondersteuning wel relatief goed, maar daar moet je maar net geluk mee hebben. Bij mijn bijbaantje is die ondersteuning na geweld alweer een stuk minder goed. Is echt kut dit, ook geen simpel op te lossen probleem maar werkt wel het snelle verloop in de hand en de continuĆÆteit van de zorg tegen, wat allemaal weer invloed heeft op de geboden zorg. Echt lastig allemaal.
1 like
Pfff paar maanden geleden is iemand overleden bij de afdeling waar ik een bijbaan heb. Ik ben ontzettend gefrustreerd geweest hoe het gegaan is en elke keer als ik er nu weer ben gaat het weer even over die situatie en tref ik verpleegkundigen die precies zo ervaren hebben. Toch wel prettig maar zo lastig dat de gang van zaken toen, zoveel mensen echt slapeloze nachten en twijfels over hun werk gegeven hebben. Vooral het idee dat er niet naar je geluisterd is, is ZO vervelend.
1 like
Komt de frustratie vanuit supervisie of hoe het hele beloop is gegaan? Had het overlijden voorkomen kunnen worden? Heb je het naast de verpleegkundigen nog met iemand anders over deze patiƫnt gehad?
1 like
Nee, niet de supervisie zelf maar het beleid van de artsen van overdag. Dat diegene zou gaan overlijden was overduidelijk, maar er werd gewoon geen enkele keer een goed gesprek aangegaan en we bleven maar behandelen. Wij (dienst en vpk) werden dan geacht te gaan reanimeren terwijl we het er helemaal niet mee eens waren. Die familie werd ook niet goed ingelicht en we bleven maar behandelen. Met die artsen zelf in gesprekā¦ ik weet het niet. Daar is nogal een hierarchie en ik sta duidelijk onderaan. Ik heb wel tien keer opgeschreven en besproken wat ik er van vond, mijn collegaās ook, dus het lijkt me wel duidelijk wat onze mening was. Ik stop misschien liever op deze plek.
Ah wat naar. Ik herken wel wat je zegt, wij hebben daar met regelmaat ook wel last van. Super moeilijk zulke situaties. Als je wil mag je me altijd pben!
1 like
Gelukkig is het uiteindelijk wel flink in het nieuws geweest, of het is me meer opgevallen omdat het ook mijn organisatie is.
Echt verschrikkelijkā¦ we lopen elke dag veel gevaar maar dit verwacht je echt niet, zo heftig.
Snap heel goed je frustratie. Je weet dat je met doorbehandelen de patiƫnt geen goed meer doet, maar als er met de patiƫnt en familie nooit een fatsoenlijk gesprek is gevoerd, ga er dan maar eens aan staan in de dienst. Zou familie wel open staan voor een comfortgericht beleid of wilden zij ook doorbehandelen?
Vervelend dat er zoān hiĆ«rarchie is. Zou je wel binnen dit specialisme verder willen en zo ja, in regio andere mogelijkheden?
Dankjewel voor je reactie! Fijn om hier ook te merken dat anderen dit en mijn frustratie herkennen.
Dit is voor mij een bijbaan waarbij ik alleen diensten doe, en het is een klein en los onderdeel van het centrum waar ik mijn opleiding zou willen gaan doen. Dus wel fijn dat ik mer die overwegingen niet mee bezig hoef te zijn.
De familie wilde in eerste instantie mee gaan met de patient, āalles eruit halenā tot ze zagen wat dat betekende in de praktijk. Daarna stonden ze wel open voor āhet gesprekā, bleek uit de gesprekken met verpleegkundigen, maar het werd maar niet afgesproken.
Familie en patiĆ«nt hebben soms werkelijk geen idee wat āalles eruit halenā betekent. Kwaliteit van leven is vaak veel belangrijker voor ze, maar dan moet het gesprek wel aangegaan worden natuurlijk.
Doe je een PhD dat je daarnaast een bijbaan hebt? Just curious 
1 like
Ja inderdaad dat doe ik!
En ja, dat snappen ze vaak niet. Daarom moet je dan al juist dat gesprek aangaan! Zo belangrijk. Fijn dat er nu zoveel mensen zijn die er ook zo over denken, het is al zoveel veranderd.
@Panda jeetje wat een heftige dag. Klinkt alsof je heel goed gehandeld hebt maar dat is niet altijd echt een troost he? Goed dat je hier je hart gelucht hebt.
2 likes
Merk dat ik er nog steeds erg mee zit, kan er moeilijk door slapen.
Hoe zetten jullie dit soort situaties goed van je af?
Ik heb een boekje waarin in werksituaties die me bij blijven opschrijf. Zo kan ik terugkijken als ik dat wil, en terugdenken aan de mensen die indruk op me hebben gemaakt maar het ook fysiek een plekje geven. Dan hoeft het niet meer zo in mijn hoofd te blijven spoken.
7 likes
Pfoe, inderdaad een heftige dag zeg!
Ik moet na mān werk altijd nog een stukje fietsen naar huis en als mān hoofd vol is met heftige of moeilijke werkdingen, dan fiets ik meestal een stukje langs het water (in plaats van door de stad). Mijn standaard ritueel als ik thuis ben is dat ik even iets doe om te ontspannen. Meestal is dat iets drinken en snacken met een YouTube filmpje erbij of even douchen. Als ik op bed lig en het lukt me niet om te slapen, dan zet ik een podcast op. Dan kan ik daarnaar luisteren en niet naar mān eigen gepieker. Ik werk meestal 's avonds, dus heb dan niet echt de behoefte om een andersoortige activiteit te doen. Maar als ik op een vrije dag ergens mee zit, dan ga ik meestal even iets semi actiefs doen zoals lopend naar het winkelcentrum om een pakketje weg te brengen/ijsje te eten/etc. Om de heftige situaties een plekje te geven praat ik veel met collegaās en met mān vriend. De tip om het op te schrijven vind ik een goeie! Ik blijf soms ook eindeloos in iets hangen als ik de ājuisteā collega niet spreek.
2 likes