Ik zit nu in een kantoorruimte met 8 mensen, allemaal best op elkaar gepropt, 4 Italianen ook dus het is soms nogal luid. En 2 ervan smakken echt extreem (belangrijk detail). Maar je hebt wel vaak iemand om tegenaan te lullen.
Ik kan nu een ander kantoortje krijgen, groot, met maar 1 ander iemand. Ik heb dit altijd gewild maar nu twijfel ik ineens haha. Er is wel wat meer aanspraak.
Maar als ik aan het smakken denk, denk ik omgggg eindelijk niet meer!! Lastige keuze dit.
Sowieso doen 
en dan gewoon af en toe bij die anderen gaan buurten
Dat is idd ook de beslissing die ik net heb gemaakt haha. Het is ook best een groot kantoortje dus heb al helemaal zin in leuke kantoorplanten enzo.
Zo achterlijk trouwens, de lab-wetenschappers staan lager in de hiërarchie dan patiënten artsen/arts PhD studenten. Die krijgen allemaal mooie kantoortjes met 2-3 mensen. De labmensen moeten met 8-9 in kleine kantoren gepropt worden.
Ze zeggen dat die hiërarchie er niet is maar het is zoohooo duidelijk, heb er in die 5 jaar ook meerdere malen wat van gezegd dus het heeft z’n vruchten afgeworpen
Maar zou een post-doc lab-wetenschapper dan serieus qua hierarchie onder een arts-onderzoeker staan? Lijkt me nogal gek.
Ja qua kantoren dus wel!
De goede kantoren gaan eerst naar artsen, dan arts phd studenten, dan lab postdocs. Heb me hier echt al vaak over gefrustreerd want het is gewoon zo duidelijk dat ons instituut blijkbaar artsen belangrijker vindt, hoe hard ze ook roepen van niet.
Oh de postdocs van de groep van de directeur van het instituut die krijgen uiteraard wel direct een goed kantoor haha. De rest van de postdocs alleen als er plek is, wat zelden is. Maar ik geloof dat ze het inmiddels wel doorhebben want er zijn nu ook 3 arts phd studenten die een kutkantoor hebben, en ik en een andere lab postdoc krijgen nu ons eigen kantoor.
Naaaaahhhh wat raar!
‘Artsen moeten vaak met patiënten bellen dus dan hebben ze een rustig kantoor nodig’ was altijd de reden, maar de echte reden is dat de directeur arts is en die wat belangrijker worden gevonden door haar
Ik heb eindelijk de moed gevonden om een persoonlijke (werk)situatie op dit forum te delen. Ik hoop dat iemand zich herkent, en misschien wat advies kan geven. En anders is dit een fijne manier om de situatie van mij af te schrijven.
Ik heb mijn hele leven lang last van onzekerheid en subassertiviteit. Altijd heb ik het gevoel dat ik onvoldoende presteer, en dat ik dom ben. Waar dit precies vandaan komt weet ik niet. Ik heb een fantastische man die mij altijd moed in praat. Ook hebben mijn ouders altijd gezegd hoe trots zij op mij zijn. Daar prijs ik mij enorm gelukkig mee. Maar toch zit er iets in mij, wat maar niet weg lijkt te gaan.
Een aantal jaar geleden ben ik afgestudeerd als Gezondheidswetenschapper. Het was een lange weg. Ik begon op de Mavo, en ik heb uiteindelijk een Master diploma behaald. Vooral tijdens de Pre-master en Master heb ik op mijn tenen moeten lopen. Ik heb keihard gewerkt voor krappe voldoendes.
Na het behalen van mijn Master, ben ik gaan werken als onderzoeksassistent. Een HBO functie, maar ik voelde mij heel goed. Ik had contact met patiënten, en het gevoel dat ik iets deed wat ik “echt” kon. Helaas is werken in de onderzoekswereld erg onzeker. Alles hangt af van subsidies. Vaste contracten worden bijna niet gegeven. Na twee jaar werd er enkel een contractverlenging van een halfjaar aangeboden. Ik moest op zoek naar iets anders.
Ik kwam een soortgelijke functie tegen in een academisch ziekenhuis. De taken leken erg op mijn vorige functie, en bij het solliciteren was er een goede klik. Ik werd aangenomen, en had zin om te starten.
Nu ben ik een aantal maanden onderweg, en blijkt de functie veel meer coördinerend dan uitvoerend van aard te zijn. Er is veel meer verantwoordelijkheid, en het geeft mij ontzettend veel stress. Alsof ik daar helemaal niet geschikt voor ben. Ik vind het lastig om beslissingen te maken wat mijn werkzaamheden heel inefficiënt maken. Dan ben ik een halve dag bezig met een rapportage, en dan gooi ik het even later weg. Dan vind ik het niet goed genoeg om met anderen te delen. Als ik mailtjes stuur, staan er achteraf regelmatig spelfouten in. Of verkeerde data. Gisteren stuur ik een mail waar ik een bijlage in vergat te stoppen. Alles lijkt “mis” te gaan. En het zijn kleine dingen, maar alles bij elkaar voel ik mij enorm dom.
Herkent iemand zich in deze situatie? Voel jij jezelf incapabel? Help me out!
Ik herken niet perse je gevoel maar wel de ‘fouten’ die je omschrijft. Weet dus niet of dit je helpt, maar echt het gebeurt letterlijk iedereen (!!) dat je een bijlage vergeet, dinsdag opschrijft waar je woensdag bedoelde of spelfouten maakt in mailtjes.
Zou je onderwijs loopbaan je misschien zo gevormd hebben? Ik geef les op een mbo en het valt me onwijs op dat veel leerlingen vanaf de mavo een heel slecht beeld hebben over hun eigen kunnen. Heel vaak onterecht, maar heel hardnekkig.
Overigens is er ook niks mis mee om bewust voor een HBO functie te kiezen, omdat je daarin je werk leuker vind en meer op je plek bent. Maar het zou zonde zijn als je eigen onzekerheid eigenlijk het enige is dat het geluk in je huidige baan in de weg zit.
Ik ben docent Nederlands en schreef vandaag nog een keer ‘ik vindt’ in een mail.Dat gebeurt dus echt bij iedereen.
Verder ben ik het eens met @Rebus . Het kost veel meer moeite om mensen die op het mbo zijn begonnen te doen inzien wat ze allemaal in zich hebben. Alleen weer een uitvoerende functie zoeken als je dat beter bij jezelf vindt passen niet omdat je onzeker bent over je eigen functioneren. Je kan altijd meer dan je denkt, fouten maakt iedereen en je moet altijd nog groeien in nieuwe functies.
Dank voor je reactie. Ik ga de aankomende tijd goed nadenken, en als het “gevoel” blijft terug naar een HBO functie.
Dank voor je reactie, het helpt enorm om te weten dat ik niet de enige ben met zulke mailacties!
Hoe is je leidinggevende? Kan je het goed vinden daarmee? Ik merk in mijn werk dat ik in het begin gewoon wilde dat m’n baas me vertelde wat ik moest doen, maar hij heeft het zo gespeeld (weet niet hoe) dat ik gaandeweg steeds meer vertrouwen kreeg in mijn eigen keuzes. Is wel tijdje overheen gegaan.
Als mbo-docent zie ik ook (vaak onterechte) onzekerheid onder veel van mijn studenten. Kan best dat je dat deels vanuit ons onderwijssysteem hebt meegekregen.
Heb je het zelf het idee dat je nog kan groeien in deze werkzaamheden? Dat het een manier van werken is die je je wel eigen zou kunnen en willen maken? In dat geval zou ik open het gesprek aangaan met je leidinggevende, evt een fijne collega. En je laten helpen. Want het is heel normaal dat je tijd en hulp nodig hebt om een andere manier van werken aan te leren.
Maar je mag dit ook niet willen, hè. Onze kijk op loopbaan/carrière is heel erg gericht op omhoog groeien, het meeste uit jezelf halen etc. Maar imo is het veel belangrijker dat je je werk met plezier doet en dat je het gevoel hebt dat je iets kan bijdragen.
Zelf heb ik net een nieuwe baan aangenomen. Ik laat een functie achter waar ik een complexer takenpakket heb en meer doorgroeimogelijkheden. En ik ga naar een functie op hetzelfde niveau, die echter veel meer afgebakend is en minder groeiperspectief heeft. En ik heb zo veel zin om iets leuks te maken van mijn nieuwe baan! In mijn huidige functie schiet ik vaak in de stress omdat ik het meeste uit mezelf probeer te halen, en daar word ik geen leuker mens van en óók geen betere werknemer.
Regelmatig mediteren helpt mij om als er iets naars gebeurt dat sneller naast me neer te kunnen leggen.
Ik kan de app “Waking Up” aanbevelen, daar zit ook een fijne, grondige beginnerscursus bij.
Als jullie extern gaan, doen jullie dan iets netters aan dan gewoonlijk?
Zodra het weer mag ga ik namelijk naar de leverancier op werkbezoek en ook om te sparren over het een en ander.
Maar ik heb niet echt iets in de kast hangen, geen pak iig.
Nee gewoon iets normaals, ik let alleen even op of het niet super blij is ofzo maar gewoon normaal netjes
Hangt helemaal van de sector af lijkt me, ik zou eens polsen bij je collega’s.
En vooral iets dragen waarin jij je goed voelt! Ook als je je wat formeler moet of wilt kleden. Dat het nog wel de formele versie van jou is, zegmaar.
Ja, maar dat ligt aan wat de norm is bij mijn eigen werkgever (lat ligt laag) en wat de norm in mijn externe omgeving is (pak voor mannen, nette kleding maar zeker geen mantelpakjes voor vrouwen). Ik voel me zelf prettiger bij het tweede bij live contact dus doe dan met liefde iets netters aan dan naar mijn eigen kantoor maar ik kom uit zo’n werkomgeving dus dat hangt ook nog in mijn kast.
Zou vooral kijken waar jij je prettig en representatief bij voelt.
Thanks!!! @anon18050057 @Koda @Feather
Ik werk in de farmaceutische wereld en de een is heel netjes gekleed en de ander gewoon normaal… Maar komt goed!!