@lapzwans goed dat je het van je afgetypt hebt! Dat is inderdaad heel waardevol en volgens mij begrijpen veel mensen wel dat daar gewoon ook een groot deel van de toegevoegde waarde van het forum zit. Ik zie je niet als een problematisch geval iig;).
Wat betreft de inhoud van je post: wat rot idd dat je je zo voelt:(. Je exdate klinkt idd als iemand waar je maar beter niet bij kunt zijn, en al helemaal niet als iemand bij wie jij gefaald hebt. Hoop dat je je gauw beter voelt!
@lapzwans wat rot dat je je zo voelt. Ben je met je psycholoog op zoek naar wat die jongens jou geven en in hoeverre je jezelf dat kunt geven?
Bedankt voor jullie lieve reacties.
@Morganfreeman verdrietig dat jij er ook mee zit 
@Violet_Hill Ja bevestiging dat ik leuk/de moeite waard benā¦ Ik functioneer verder prima alleen, doe zoveel op eigen houtje en kan daar ook goed mee omgaan. Ik voel me alleen niet goed over mezelf omdĆ”t ik alleen ben. Begon al vroeger op de basisschool/middelbare school: jongens waren nooit verliefd op mij, wel altijd op mn vriendinnen. Die kwamen om in de aandacht, maar mij zag men niet echt staan. Ik had nooit vriendjes, al mijn āfirstsā waren aan de late kant. En nog steeds voel ik me vaak minderwaardig aan al mijn vriendinnen en voel ik me heel jaloers als zij weer romanced worden. Dat ātraumaā is denk ik gewoon altijd blijven bestaan. Als ik date met iemand die ik leuk vind kan ik ook nooit echt geloven dat het wederzijds is, denk ik altijd dat er wel leukere meisjes zijn dan ik dus dat hij me wel voor hen zal verlaten. Ik anticipeer altijd op de afwijzing, misschien dat ik ook wel jongens ākiesā waarbij die kans groot is. Mijn relatie in het verleden was met iemand waar ik niet echt verliefd op was want dat was veilig en toen kreeg ik eindelijk eens die bevestiging. Ik kom ook uit een gezin waarin iedereen al vanaf jonge leeftijd relaties had, en iedereen is ook getrouwd is en een eigen gezin heeft gesticht, dus ook daar voel ik me de minderwaardige.
Voor mij heeft mijn gebrek aan aandacht van mannen gewoon geleid tot het gevoel dat ik blijkbaar niet leuk ben denk ik. En door dat slechte zelfbeeld blijf ik nieuwe relaties ook verpesten denk ik en dat bevestigt dan weer dat ik niet leuk ben. Vicieuze cirkel.
Ik doe deze even uppen om het datetopic niet te vervuilen.
Na een jaar lang niks ga ik nu donderdag weer voor het eerst op date. Ik merk alleen bij mezelf gelijk weer problematische dingen en ik ben nog niet eens op date gegaan met deze persoon: ik anticipeer alweer een afwijzing, ik ga er al een soort van vanuit dat het een fiasco gaat worden, als ik zie dat hij online is op whatsapp denk ik gelijk dat hij met 20 andere chicks chat (wat ook nog eens gewoon zān goed recht is, er is serieus nog alleen appcontact geweest). Nja het gaat ook niet perse om hem natuurlijk, maar ik ben gewoon zo bang om het weer te proberen, bang dat ik weer gekwetst zal worden, bang voor al die pijn en onzekerheid.
Ik haat het dat ik dit heb. Van de week was ik nog chill en zat ik gewoon met hem te grappen op whatsapp en nu merk ik alweer dat ik me zo bewust ben van wanneer ik app, wat ik app etc. Ik wil zo echt helemaaal niet zijn, ik wil hier gewoon van genieten. Mān zelfvertrouwen is verder gewoon best prima, zeker vergeleken met vorig jaar, maar dit is zoān zwak punt 
Ik weet niet zo goed wat ik met dit berichtje wil bereiken, gewoon even mān frustratie hierover spuien denk ikā¦
Wat rot dat je het zo voelt en wat leuk dat je een date hebt!
Ik herken wat je omschrijft, zelfs nu ik (net een week) verkering heb. Wat mij helpt is me elke keer als ik zoān bui voel opkomen me afvragen: āhoe zou een persoon zonder traumatisch liefdesverleden nu reageren?ā of āhoe zou iemand met een gezond functionerende relatie hiermee omgaan?ā
En dan acteer ik dat ik zoān persoon ben, waardoor ik situaties niet onnodig ingewikkeld maak.
Wat me daarin ook helpt, ik probeer niet te zeggen āik mag niet dramatisch en hysterisch doenā maar āik kies ervoor NU niet dramatisch en hysterisch te doen (of me zo te voelen), als ik na de grote acteer-truc nog steeds alles zo intens beleef en het houdt niet op, sta ik mezelf toe op een later moment als een klein kind te huilen en op WhatsApp te kijken of hij online isā.
Lang verhaal en ik ben al een beetje slaperig, maar ik hoop dat je er wat aan hebt!
En veel plezier op je date!
Ik vind dit echt super goed advies en ik ga dit proberen toe te passen! Heel erg bedankt voor je uitgebreide post! En wat super leuk dat je nu een relatie hebt!!
@lapzwans Heb je het boek Liefdesbang gelezen? Is een veel genoemd boek hier op het forum, maar ik was er nooit aan begonnen. Ik heb het dit weekend binnen Ć©Ć©n dag uitgelezen. Voor mij was het in elk geval super herkenbaar en het gaf me ook wel een paar handvatten om er mee om te leren gaan.
Ik zag opeens dit topic voorbij komen en zijn helaas veel herkenbare dingen benoemd.
Ik heb nu ongeveer 1,5 jaar een relatie en het gaat wel beter, ook door het erkennen van het probleem. Door een andere oorzaak therapie gehad en daar kwam verlatingsangst naar voren, ontstaan vanuit mān jeugd. Kon daardoor mezelf en mān gedrag wel beter begrijpen, maar soms is het zo ontzettend vervelend dat je weet dat de angst irreĆ«el is, maar je het niet āuitā kan zetten. En dan soms zoveel bevestiging nodig hebben, heel irritant. Gelukkig is mān vriend wel begripvol en kan hij er best goed mee dealen, wat het voor mij makkelijker maakt en de heftige momenten wel steeds minder worden en minder vaak voorkomen.
Hoe was je date uiteindelijk?
Hoi Lapzwans,
Ik herken me heel erg in jouw bericht! Ik ben precies hetzelfde als het gaat om relaties!
Na twee jaar single te zijn na een moeilijke break-up durfde ik eindelijk weer te daten. Ik had een hele leuke jongen ontmoet waarmee ik twee maanden gedate heb. Ik had het idee dat het echt de goede kant op ging. We konden enorm goed praten, hebben hele leuke dates gehad en het klikte enorm! Tot hij op een dag minder reageerde en afstandelijk overkwam, ik begon gelijk in gedachte terug te gaan naar de dag ervoor dat we samen waren, heb ik iets fout gedaan? De angst dat er iets aan de hand was kwam meteen omhoog schieten, helaas had ik uiteindelijk gelijk. Hij was bang dat hij na twee maanden daten te weinig verliefde gevoelens hadā¦
In mijn hoofd klopte hier niks van, we hadden zulke goede gesprekken, we hadden de dag ervoor nog heerlijk geknuffeld. Hij had zelfs aangegeven dat ik heel speciaal voor hem was, maar tochā¦ Weer was het niet goed genoeg. Het maakt me zo onzeker, vraag ik echt te veel van anderen? Kan ik ergens geluk vinden?
Ik ben bezig met het aanmelden bij een therapeut, helaas zijn de wachttijden erg lang bij mij in de buurt. Ik hoop zo dat ik weer kan gaan genieten van de liefde en het samen zijn i.p.v. continu angst te hebben dat ik niet goed genoeg benā¦
En, inmiddels hoger op de lijst gekomen?
Heb dit topic meegelezen en wow heel herkenbaar. Ik heb verlatingsangst vanuit mijn jeugd en onderdruk het alleen heel erg. Ik word dan heel sarcastisch/droog tijdens het daten (omdat het van binnen dan kolkt en stormt!) en zo lopen dates/relas altijd vreemd af.
Wat bij mij ook helpt, is - tja klinkt missch dooddoenerig - maar toch compassie hebben. Mezelf niet vereenzelvigen met dat moeilijke gedoe, maar snappen waarom toen dichtklapte, of dat ik mijn ego niet wilde kwetsen, en er zo āoverheenā proberen te stappen. Het helpt wel, maar het blijft een work in progress. Irritant is dat ik ook naar onstuimige/onveilige mannen en situaties neig, ipv kalme/fijne situaties. Ik zie wel in dat het alleen helend is als je richting veilig beweegt, ipv wederom het onveilige op te zoeken (wat toch weer op de gevoelige plaat binnenkomt en herbevestigt wat je juist probeert te vermijden maar onbewust toch aantrekt).
Sorry missch beetje hak op tak zo voor het slapen!
Ik herken zoveel in dit topic. In mijn ogen heeft mijn vriend zoān spannend en interessant leven (mede door zijn werk) waarin hij zo veel leuke vrouwen ontmoet. En dan is hij met zoān saai persoon als ik. Ik ben ook zijn eerste vriendin die niet uit zijn wereldje komt en zo vaak heb ik die āah het is eigenlijk heel logisch als hij mij verlaatā gedachte. Terwijl ik ook wel weet dat hij stapelgek op mij is. Dus dat clasht allemaal lekker in mijn hoofd.
Je bent niet saai anders was hij niet bij jou , hij vindt je leuk
Druk hem niet weg uit onzekerheid of verlatingsangst , dat is zonde
Zie het onder controle te krijgen en heb vertrouwen in jezelf en in hem
Voor mij ook heel herkbaar dit topicā¦ Mijn ouders zijn toen ik heel jong was gescheiden en ik heb altijd gedacht dat ik er geen last van ondervonden heb. Maar nu ik ouder ben en zelf een (hele fijne gelukkig!) relatie heb, denk ik toch dat ik verlatingsangst door mijn jeugd. Mijn vriend heeft me hierin al heel erg geholpen en ik herken me dus helemaal niet in het op zoek gaan naar mannen met bindingsangst o.i.d.
Maar de laatste tijd merk ik toch dat we het samen niet voldoende op kunnen lossen, dus ik wil professionele hulp gaan zoeken. Heel fijn om te lezen dat dat anderen in dit topic heel erg heeft kunnen helpen. Ik weet alleen totaal niet waar te beginnen en hoe dit āwerktā. Zou iemand zijn ervaringen willen delen (in PB misschien). Ik ben het zo zat om met dit gevoel te zitten 
Ik wel
Mag ik je PBāen? (:
Ja hoor
Je mag me ook pbāen als je er behoefte aan hebt!
Ja graag