Verlatingsangst

Persoonlijk
#1

Er bestaat al een mooi topic over bindingsangst, maar nog niet over verlatingsangst. Ik zelf ben de laatste tijd veel over dit onderwerp aan het leren, omdat eindelijk het kwartje lijkt te vallen dat mijn persoonlijke (liefdes)relaties moeizaam lopen hierdoor. Misschien kunnen we van elkaars hersenspinsels leren.

Ik ben vaak al vanaf het eerste moment geobsedeerd met iemand/wat het kan worden. Meestal zijn het type mannen die zelfs juist bindingsangst hebben. Ik ben de hele dag bezig met die man, ook al ken ik hem nauwelijks. Ik ben continu op zoek naar bevestiging. Iedere getrokken wenkbrauw interpreteer ik negatief. Ieder uur dat hij me niet whatsappt ben ik ervan overtuigd dat hij de interesse verloren is. Als ik dat denk ga ik vaak juist (op een negatieve manier) aandacht zoeken/drama maken/clingy doen. Alles in de hoop dat hij me leuk blijft vinden, maar veroorzaakt uiteraard het tegenovergestelde. Ik ben altijd beschikbaar, ik zet een soort van de rest van mijn leven on hold. Het idee dat het uit zou gaan beneemt me dan ook de adem, alsof er niks ergers bestaat. Tegelijkertijd ben ik me altijd aan het afvragen waarom hij met mij date, er zijn vast talloze andere leukere meisjes die beter bij hem passen. Ik kan een relatie geen ademruimte geven, geen rust om het gewoon zich te laten ontwikkelen. Ik forceer het juist.

Het rare is dat, als ik niet aan het daten ben, ik me best prima voel over mezelf. Ik voel me dan ook niet overdreven eenzaam ofzo. Ben soms wel heel onzeker, maar heb soms ook enorm veel zelfvertrouwen. M.a.w. als ik niemand date, mis ik die bevestiging niet echt. Ik verander alleen in een hoopje ellende als ik wél met iemand date.

Het maakt me wel bezorgd. Als ik niet date gaat het prima met me, maar op den duur zou ik toch wel een partner willen hebben en kinderen willen krijgen dus ik zal het toch een keer tot een succesvol einde moeten brengen. Maar lastig om me dat nu te kunnen voorstellen. Mijn laatste relatie is 3,5 jaar geleden, en dat was iemand die me ongelooofelijk veel bevestiging/aandacht gaf, maar waar ik zelf uiteindelijk niet ‘het’ gevoel bij had.

10 likes
#2

Dat klinkt hartstikke heftig en voor een deel ook wel herkenbaar. Ik schrik zelf soms hoe snel ik onzeker kan worden en aan dingen ga twijfelen als mijn vriend niet reageert op de manier die ik voor ogen had. Super raar, want ik ben over het algemeen echt wel blij met mezelf.

Ik denk dat dat het grootste risico is, dat je vergeet wanneer JIJ blij bent met jezelf, en je je gaat vormen naar iemand waarvan je hoopt dat ze aan zijn verwachtingen voldoet.

De laatste keer toen ik verliefd werd, op mijn huidige vriend, werd ik heel bang dat ik mezelf er weer in zou verliezen. Heb toen een liefdesbrief geschreven voor mezelf, dat heeft me echt goed gedaan. (Hij staat op m’n blog, als je wil kan ik je wel een link DM’en)

Overigens had ik laatst wel 2 dagen dat ik weer moeilijk deed en extreem zat te piekeren en analyseren, maar inmiddels lukt het me om dat bij mezelf te houden en niet mega dramatisch te doen. Dat vind ik al een hele fijne stap…

#3

Wel fijn om te lezen dat jij een manier hebt gevonden om er mee om te gaan.
Ik vind je tip voor een liefdesbrief aan jezelf echt een supergoed idee en zou de link graag hebben!

#5

Allereerst, ik vind het heel dapper van je dat je dit bericht hebt geschreven. Ik herken het niet bij mezelf, maar wel van mijn zus. Zij heeft hier heel lang last van gehad. Dat ging, voordat de bom barstte, zo ver dat ze alles en iedereen aan de kant schoof voor haar vriend. Niet even iets afzeggen, maar echt alles en iedereen afstoten want wat als hij nou onverwachts een avond vrij zou zijn voor haar terwijl zij dan met haar vriendinnen had afgesproken?

Het begon bij haar echt niet heftig, maar dat werd het uiteindelijk wel. Juist omdat ze op types viel die het tegenovergestelde waren.

De oplossing was rigoreus; ze in in therapie gegaan. Ook dat heeft veel van haar gevergd, maar uiteindelijk leerde ze waar het vandaan kwam. Ze voelt bepaalde gevoelens opkomen en kan er nu op een normale manier mee omgaan.

Neem het vooral serieus en trek aan de (professionele) bel. Neem iemand dichtbij in vertrouwen en besef ook dat er geen tips en trics zijn om het weg te laten gaan. Het hoort bij je, je moet alleen een manier vinden om er gelukkig mee te zijn!

4 likes
#6

@Wonderland ik loop al een tijdje bij een therapeut wel voor onzekerheid op werk en dat gaat inmiddels echt heel erg goed weer, dus ik ben eigenlijk van plan om dit probleem binnenkort op te brengen.

@Tessa Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik vind het geruststellend om te horen dat je zus er ook mee heeft kunnen leren omgaan. Ik vind het moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen, omdat ik mijn vriendinnen er niet mee wil ‘belasten’ en zij misschien ook niet zo goed weten hoe ze erop moeten reageren (begrijpelijk). Ik probeer het er regelmatig over te hebben met mijn moeder, maar zij trekt zich dat heel persoonlijk aan en gaat dan zoeken waar zij als ouder ooit blijkbaar de mist in is gegaan dat ik nu met deze problemen zit. Ik heb geen slechte jeugd gehad ofzo (helemaal niet), wel een wat wisselvallige vader die kon ontploffen, maar vind het nogal wat om al mijn ‘issues’ daarop te spijkeren. Zeker gezien hij verder gewoon een goed mens is dat van mij houdt en wel zn best heeft gedaan een goede ouder te zijn.

#7

Dat laatste mbt je vader herft een vergelijking met mijn zus. Ik wil er niet te diep op ingaan gezien haar privacy, maar weet dat hele kleine dingen hele gekke dingen kunnen doen met ons brein. Als je als kind gewend bent geraakt je aan te passen aan een ander (bijv om woede/verlating te voorkomen bij die ander) kan het een reactie geven in je brein nu. Zou helemaal niet vreemd zijn iig.

Ik lees dat je voor iets anders naar een therapeut gaat; kaart het daar gewoon eens aan!

2 likes
#9

Ik ben bang dat ik me hier wel in herken. Wil niet beweren dat ik daadwerkelijk verlatingsangst heb, maar ik heb er afgelopen tijd meer over gelezen en er komt wel veel overeen met hoe ik me gedraag.

Ik denk dat het bij mij komt omdat ik ontzettend onzeker ben en continu denk dat mijn vriend wel beter kan krijgen. Het kost me moeite om me in te houden en niet zo jaloers te doen, want dat werkt natuurlijk alleen maar averechts. Ben soms wel eens bang dat m’n relatie uit gaat omdat mijn vriend door mijn gedrag gaat denken dat hij daadwerkelijk iemand beter kan krijgen. Terwijl hij me eigenlijk best veel bevestiging geeft.
Sorry als dit niet hoort tot verlatingsangst en ik je topic vervuil, dit zijn mijn hersenspinsels en ik ben mezelf ook een beetje aan het diagnosticeren ofzo.

2 likes
#10

Mooi gezegd, geeft inderdaad tegelijkertijd veiligheid en onrust!

En @lapzwans, als ze mooie inzichten heeft en gouden tips, wil je ze dan hier delen?

1 like
#12

Ik vind je verhaal heel treffend verwoord en het getuigt van heel veel zelfinzicht. Maar met zelfinzicht heb ik altijd iets van oké dat weet/begrijp ik nu, wat nu. Hoe doe ik het nu daadwerkelijk anders. En dat vind ik hier een veel lastiger stuk dan je eigen situatie begrijpen.

Dit inderdaad. Ik begrijp ook dat het in jouw situatie nog lastiger is, omdat je letterlijk wéét dat het reëel is. Dat het een keertje over gaat. En er is geen cognitie die dat kan relativeren, en de angst kan wegnemen. Ik heb een vriendin die recentelijk plotseling verlaten is na een relatie van 11 jaar, dus precies wat jij benoemt, het kan altijd gebeuren.

Maar ik kan ook elk moment onder de bus terechtkomen en toch leef ik m’n leven ook niet met de gedachte dat ieder moment mijn laatste is. Die kwetsbaarheid op dat vlak raakt me dan niet, en vrees ik niet. Die fearlessness zou ik ook wel willen in de liefde.

@Zilver Vind het geen vervuiling! Denk dat het wel een beetje in het spectrum past, ook wat @mee-eter vertelt. En ik denk dat onzekerheid inherent is aan verlatingsangst.
Ik lees nu een boek dat we door een forummer via PB aangeraden is ‘Leef in je Leven’, en dat gaat in op de verschillende valkuilen die wij aangeleerd hebben gedurende ons leven, waaronder dus die van verlatingsangst. Maar er staat in dat boek dat deze valkuil heel vaak gepaard gaat met de andere valkuil ‘minderwaardigheid’. Vaak omdat ze een gemeenschappelijke oorzaak hebben.

Vind het allemaal heel gecompliceerd, maar het is wel een work in progress. Het is ook heel actueel voor mij, omdat ik laatst weer een ‘relatie’/fling/weet ik het heb afgebroken na een half jaar, omdat ik weer dezelfde ‘fouten’ maakte, en hij bovendien weer het type ‘bindingsangstige man’ was. Hij kan mij dan geen geruststelling/bevestiging bieden, waardoor mijn angsten alleen maar verergeren, ik gedrag ga vertonen waardoor hij me juist (wil) verlaten, en m’n angst bevestigt wordt. Vicieuze cirkel. Ik kon met hem ook niet praten over mijn angsten, omdat dat bij hem juist weer triggerde om afstand te nemen, dan werd het voor zijn angsten weer te serieus etc. De anxious/avoidant trap heet dat. Die twee types schijnen ook altijd op elkaar te vallen en in de praktijk ondervind ik ook dat ik nooit op de ‘veilige man’ val, terwijl dat voor mij zoveel beter zou zijn.

3 likes
#14

Misschien is ‘verslaafd aan de liefde’ interessant om te lezen, schijnt een heel verhelderend boek te zijn.

(Staat al een tijd op m’n lijstje, maar iets weerhoud me ervan het niet te lezen. Waarschijnlijk omdat ik ergens wil vasthouden aan het beeld van ‘sprookjesachtige liefde’ en nog niet klaar ben voor een nuchtere kijk daarop :see_no_evil:)

#15

Ik vind zo’n aanhankelijk en bevestigingszoekend gedrag ook iets vies hebben. Ik bedoel, niemand vindt onzekerheid sexy. Ik denk dat bindingsangst even vermoeiend en lastig om te hebben is als verlatingsangst, maar het heeft een minder zielige reputatie denk ik. Bij het gedrag dat ik stel bij verlatingsangst denk ik altijd omg Penny als het nu uitgeraakt dan is dit gedrag wat hij zal herinneren van jou. En dat is echt zielig. Zo wou je nooit worden. Herpak je. Maar het lukt vaak niet als ik middenin zo’n gedrag zit. In tegendeel. Dan denk ik net eh nee zo mag het niet eindigen waardoor ik nog meer bevestiging ga zoeken en net nog meer van dat gedrag stel wat ik niet wil tonen. Geen idee of ik een beetje goed duidelijk maak wat ik bedoel. Maar ik vind mezelf verder een heel helder en nuchter persoon. En bij hem kan ik ineens in zo’n vibe geraken waarin ik het helemaal niet meer helder zie en doe. En als dat moment dan weer over is dan zie ik het weer helder en ben ik zo teleurgesteld in de dingen die ik op zo’n moment zei en deed. Dan zit ik in zo’n spiraal van bevestiging zoeken op zo’n overdreven en irrationele manier en 't is echt confronterend en vies om daar dan weer ‘nuchter’ op terug te kijken

Dit is echt zo raak! Precies dit ja. Het kan je zo’n ‘’’loser-gevoel’’’ geven. Dan denk ik: kom aan, ik ben een grappige, slimme vrouw en dan nu ben ik zo’n zielig en naar mensje. ‘Vies’ is precies het goede woord. Ik verlies dan vaak ook even een beetje het respect voor mezelf, zo naar.

3 likes
#17

Wow. Inderdaad. Nu ik het zo zie staan heb ik het drie keer hardop herhaald om te horen hoe het klinkt en om in m’n oren te knopen. Je hebt gewoon gelijk en ik heb dit nog nooit zo gezien.

3 likes
#19

Ah wat fijn! En mooi om te lezen dat je inderdaad aan jezelf kon werken tijdens jullie relatie!

1 like
#20

Dat helpt inderdaad wel, hoe naar ik het ook vind dat anderen hiermee struggelen.
Hoe ziet jouw vriend het dan met jullie onzekere toekomst (als je dat wilt delen)?

@ezw Ik vind je verhaal heel inspirerend, wat fijn dat je het hebt kunnen oplossen. Zo te horen was je hierin ook heel pro-actief. En ook heel erg fijn dat je vriend er samen met je aan wilde werken, geduld heeft gehad. Hij koos dus wel heel overtuigd voor je! Dat is wel mooi :slight_smile:

#21

Hoe gaat het nu Lapzwans?

#22

Ja, ik ben nu single en heb de break-up beetje verwerkt, dus voel me nu weer gewoon relaxed en goed eigenlijk! Ik heb ook effe geen behoefte aan daten de komende tijd, klinkt altijd zo zweverig, maar ik ben toch een beetje op een ~journey~ naar een verbeterd zelfbeeld, beter m’n grenzen stellen, beter communiceren. Ik denk ook dat de verlatingsangst zo hard kwam opzetten onder meer omdat ik met iemand datete die mij enorm op de rand van de afgrond liet balanceren (‘ik twijfel’, ‘ik weet niet of ik je nou leuk genoeg vind’, wisselvallig gedrag in extremen etc., ene moment extreem romantisch, andere moment compleet afzijdig) dus dat het dan ook ergens heel natuurlijk is dat ik me probeerde vast te klampen. Maar dus ik wil graag leren luisteren naar wat ik nou zelf wil, minder iemand anders daarin alles laten bepalen (dat is wel een beetje waar ik op val helaas) en ook beter leren aangeven als iemand mijn grenzen overschrijdt en dan ook voor mezelf ga kiezen. Dus ik wil daar de tijd voor nemen vooraleer ik weer ga daten.

Hoe gaat het met jou?

#23

Ik herken me niet in al je punten, maar heb wel heel erg moeite met afscheid nemen. Ik denk dat dit zelf is ontwikkeld door de scheiding van mijn ouders, waardoor ik elke week ‘gedwongen’ afscheid moest nemen van een van de twee (en dat ging ook helemaal niet op een leuke/‘gezonde’ manier).

Ik merk dat ik daardoor er echt tegenop zie als ik afscheid moet nemen. Nu bijvoorbeeld in mijn relatie, we hebben een lange afstandsrelatie dus afscheid nemen betekent minimaal afscheid voor een week, soms 2 weken of langer. Dan kan ik echt de hele dag al een beetje sip zijn.

En een ander voorbeeld is dat ik altijd alles netjes moet afronden. Dus letterlijk elke scharrel oid die ik heb gehad, wilde ik netjes en oke afsluiten. Voor als we elkaar nog tegen zouden komen op straat ofzo, of ik weet niet. Ik hou gewoon niet van gesloten eindes. Maar dus ook als ze het eigenlijk niet verdienden omdat het assholes waren.

Ik merk wel dat het nu ietssss minder wordt omdat ik al bijna 3 jaar een relatie heb met mijn vriend en nu wel ‘geloof’ dat ie niet bij me weggaat. Maar in het begin had ik daar ook heel erg last van. Nu lijkt het tegendeel een beetje bewezen, en daardoor lijkt die ‘angst’ dus af te zakken…

Echte tips heb ik dus niet voor je. Ik was altijd koppig en wilde gewoon doen wat goed voor mij voelde. Want ondanks dat bv sommige eikels eigenlijk geen nette afsluiting (van mijn kant) meer verdiende, deed ik dat wel. Omdat in the end dat wel het beste voor mij voelde.

Maar als je er echt last van hebt, en ook op andere vlakken dan zou ik er voor in therapie gaan. Volgens mij kun je dit goed behandelen : )

2 likes
#24

Fijn dat het goed gaat! Klinkt als een prima plan om eerst lekker op jezelf te focussen!

Bij mij, wisselend, maar ik ben in ieder geval erg blij met het feit dat ik mijn écht moeilijke buien voor mezelf kan houden, er geen dagen in blijf hangen en hem er niet in betrek.

Het is niet makkelijk, zeker omdat hij vaak een paar dagen weg is voor zijn werk en niet veel contact zoekt. Ik mis dan betrokkenheid en dat maakt me onzeker. Maar eerlijk gezegd vind ik dat logisch. Ik wil dat binnenkort ook bespreekbaar maken, want ‘vraag en aanbod’ zijn dat niet in balans en inmiddels ben ik van mening dat dat niet alleen mijn probleem zou moeten zijn.

En @tuula ik herken wat je zegt over afscheid nemen. Kan me, zeker als iemand bij mij weggaat, echt uren depri voelen. Niet alleen in de liefde, vroeger ook met vakantievrienden en ook als mijn ouders op visite kwamen en dan weer weg gingen.

#25

Ik had van de week dus even een opleving, gevoel dat ik over m’n ex-date heen was, en voelde me ok, maar eigenlijk voel ik me sinds gister weer kut. Ik heb even zitten twijfelen of ik het nou wel of niet moest uittypen hier, want ik heb echt het idee dat ik me hier op het forum profileer als zo’n problematisch persoon haha, omdat ik bijna alleen maar m’n verdrietige dingen deel, maar nooit echt m’n blije. Vind het dan toch wel belangrijk zelfs wat mensen op het internet van mij vinden, haha, maar denk dat iedereen dat wel een beetje heeft toch? Maar van je af typen en herkenning krijgen is toch zo waardevol, dus toch maar wel.

Verhaal

Op dit vlak ben ik ook wel beetje problematisch, maar de situatie met mijn ex-date heeft me echt compleet gedestabiliseerd en telkens als ik denk dat ik er weer een beetje bovenop ben, dan val ik weer keihard terug. Ik ben altijd wel een emotioneel persoon geweest met veel stemmingswisselingen, maar ik had dat eigenlijk de afgelopen jaren wel redelijk onder controle gekregen en ik was misschien niet altijd gelukkig, maar in ieder geval wel neutraal. Ik denk dat de enige reden dat ik me goed voelde afgelopen week was dat ik een soort uitzicht had op een nieuw persoon, die mij bevestiging kon geven dat ik goed genoeg ben (was). Maar dat gesprek is een beetje doodgelopen/weet niet of hij zo’n interesse heeft en daardoor ga ik gelijk weer slechte gedachtes over mezelf krijgen. Mijn ex-date was vanaf het begin af aan zo duidelijk met ‘ik word nooit verliefd’, ‘ik wil iemand heel speciaals’, ‘als ik eenmaal een relatie heb ben ik heel lief voor iemand, maar we moeten nog maar zien of dat jou gaat lukken’ en later ook dat hij zo twijfelde aan mij, dat hij me heus wel leuk vond maar meer tijd nodig had, en natuurlijk al het gedoe over dat hij niet exclusief wilde zijn, dat ik teveel van hem verwachtte, hij wilde alleen ‘casual’. Ik ben van mezelf al best romantisch/heftig, stort me er vaak veel te hard in, maar in deze situatie kwam ik al helemaal terecht in een houding waarin ik enerzijds heel needy was want ik was verliefd en ik kreeg kruimels terwijl ik de hele koektrommel wilde, en anderzijds mezelf de hele tijd anders voordeed omdat ik probeerde te gokken hoe hij me dan wel leuk zou vinden. Ik voelde me de hele tijd niet goed genoeg voor hem, en dat werd 10x erger op het moment dat hij me dumpte. Ik heb ‘gefaald’. Van een afstandje zie ik dat er zoveel dingen ongezond zijn hieraan (zowel aan mijn gedrag als aan zijn gedrag), maar toch blijft die stem die zegt ‘je bent gewoon niet goed genoeg’ zo hard doorklinken in m’n hoofd. Dat ik hem terug wilde heeft niet eens meer te maken met hem, maar meer dat ik dan de bevestiging zou krijgen: zie je, ik ben toch wel goed genoeg. Op Tinder zie ik hem nauwelijks meer langs komen terwijl hij eerst altijd super actief was (ook toen hij met mij was), dus ik heb zo’n onderbuiksgevoel dat hij iemand ontmoet heeft met wie het misschien wel helemaal geweldig is, op wie hij wel verliefd is kunnen worden etc. En dat idee brengt me aan de gruwel, en niet eens perse omdat ik hem dan definitief kwijt ben (ik denk dat ik heus wel iemand zal treffen die net zo leuk/leuker is dan hij), maar dat het een bevestiging is dat iemand anders ‘beter is dan ik’. Zo sterk het gevoel dat hij alleen maar bij mij was voor seks, en dat dus die 5 maanden dat hij bij mij was niet betekent dat hij me wel ergens een beetje leuk heeft gevonden.
Ik wil niet zo afhankelijk zijn van een man voor mijn zelfbeeld; iedereen maakt dit wel een keer mee, iedereen wordt afgewezen, soms ben je geen match etc. Ik wéét dat allemaal, maar ik voel het niet. Heb Tinder enzo maar weer verwijderd, want het werd gelijk weer een soort obsessie om iemand te vinden voor bevestiging. Maar ik heb gewoon geen idee hoe ik hier ooit van af gaan komen, ik voel me zo wanhopig, ik wil niet ongewenst alleen blijven. Ik bespreek dit al met een psycholoog en als ik daar wegga voel ik me wel wat beter, maar het glipt toch altijd terug. Ik word hier zo moedeloos/verdrietig van en dat wil ik niet. Ik wil er niet zo in wentelen, ik wil optimistisch zijn. Wanneer gaat dit over???

#26

Ten eerste, superrot dat je je zo voelt. Ten tweede… Hoe je hem omschrijft klinkt ie niet bepaald sympathiek, alsof je jezelf aan hem moest bewijzen. Hoop echt dat je volgende date een kerel is die wat gelijkwaardiger met jou omgaat!

Heb verder geen gouden tip, maar vind het knap dat je er al mee bezig bent bij een psycholoog!

1 like